Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

zajceva
wolfie
Shino11
Mateusz
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

zajceva
wolfie
Shino11
Mateusz
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

-Witamy w studio Pani Mario. Proszę usiąść.
-Dzień dobry. Dziękuję Pani serdecznie za zaproszenie.
-Proszę powiedzieć mi o Pani pierwszych wspomnieniach związanych z II wojną.
-Kiedy wybuchła, miałam 12 lat. Szłam do szkoły, kiedy na ulicach wszczęło się zamieszanie. Pewna pani podbiegła do mnie i rzekła "uciekaj dziecko". Wtedy nie rozumiałam, o co jej chodzi. Podeszłam do chłopca sprzedającego gazety. Nie zdążyłam nawet nic powiedzieć. Spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem i włożył mi w dłoń egzemplarz. Spojrzałam na pierwszą stronę i zrozumiałam. Byłam wtedy jednak za młoda, by pojąć sens tej informacji.
-Bała się Pani?
-Wtedy jeszcze nie. Powagę sytuacji pojęłam dopiero 2 miesiące później, gdy Gestapo wpadło do mieszkania i aresztowało mojego ojca. Był niewinny. Mama wierzyła, że wróci. Od tamtej pory już nigdy go nie widziałam. Dopiero 15 lat po wojnie dowiedziałam się, że został rozstrzelany. Starszy brat trafił na front. Wiosną '40 otrzymałyśmy list, że zginął. Od tamtej pory moja mama nigdy nie była taka sama. Wiedziałam, że muszę zacząć działać. W wieku niespełna 13 lat dołączyłam do polskiego podziemia.
-Czym się Pani zajmowała?
-Pomagałam Rudemu, Zośce i Alkowi. Można powiedzieć, że "Kamienie na szaniec" po części opowiadają również o mnie. Moje nazwisko jednak w książce nie pada. Zresztą, nic wielkiego nie zrobiłam. Byłam jedynie świadkiem sprzeciwu polskiej młodzieży wobec polityki agresorów. Wszelkie przejawy buntu były zawsze brutalnie karane. Pamiętam, kiedy za zamazanie wywieszonych na budynku swastyk, rozstrzelana została setka przypadkowych obywateli. Niewinnych ludzi, którzy oddali życie za nasze akcje. Wtedy zwątpiłam w cały sens naszej organizacji. W 1943 trafiłam do Auschwitz, ale cudem przeżyłam. Dzięki temu jestem tu dziś z Panią.

-Witamy w studio Pani Mario. Proszę usiąść.
-Dzień dobry. Dziękuję Pani serdecznie za zaproszenie.
-Proszę powiedzieć mi o Pani pierwszych wspomnieniach związanych z II wojną.
-Kiedy wybuchła, miałam 12 lat. Szłam do szkoły, kiedy na ulicach wszczęło się zamieszanie. Pewna pani podbiegła do mnie i rzekła "uciekaj dziecko". Wtedy nie rozumiałam, o co jej chodzi. Podeszłam do...

Pomimo upływu 71 lat od zakończenia II wojny światowej, jej historia wciąż pełna jest zagadek i białych plam. Stopniowo jednak, wraz z otwieraniem przez poszczególne państwa swoich archiwów i pojawianiem się relacji świadków, którzy dotychczas milczeli, zostają one wypełniane treścią. Jedna z największych zagadek II wojny światowej to tajemnica kompleksu "Riese". Mająca powstać w Górach Sowich nowa kwatera główna Hitlera, miała być największym tego typu obiektem – to właśnie dlatego jej projekt otrzymał krypto"Riese", czyli "Olbrzym". To tajemny projekt III Rzeszy, realizowanego w czasie II wojny światowej w Górach Sowich i w zamku Książ. W masywach gór, za cenę życia kilku tysięcy więźniów, jeńców wojennych i robotników przymusowych, wykuto kilkanaście kilometrów tuneli. Pomimo upływu ponad 70 lat przeznaczenie tego ponurego miejsca pozostaje tajemnicą. Pojawiające się teorie mówią, że, docelowo miało to być miejsce produkcji superbroni lub "skarbiec", w którym miały być gromadzone dobra zagrabione przez Niemców. Przyjmuje się, że historia "Riese" – jako projektu – zaczęła się 11 września 1943 roku.
"Riese" to pierwsza rzecz jaka przyszła mi do głowy. Jakoś dwa tygodnie temu miałam okazje zwiedzać przez całe trzy dni Góry Sowie, zamek Książ oraz znaczną część obiektu "Riese". Bardzo zaciekawił mnie ten projekt oraz jego przeznaczenie, więc z największą chęcią porozmawiałabym z osobą lub osobami, które tworzyły cały ten kompleks i projekt. Uczestnicy piszą wywiady ze zwykłymi ludźmi, którzy brali udział w przełomowych wydarzeniach. Też bym chciała móc napisać wywiad, ale niestety nie znam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, a przede wszystkim na pytanie: "Jakie było przeznaczenie kompleksu "Riese"?". Mam tyle pytań dotyczącej jednej z największych zagadek drugiej wojny światowej i z chęcią "sprowadziłabym" sobie osobę z przeszłości, której wkład w powstawanie tego był największy. Jedna osoba mogłaby zmienić tak wiele w historii i zebranych informacjach, gdyby zgodziła się opowiedzieć, co tam tak naprawdę się działo. Nie potrafię nawet podać imienia i nazwiska takiej osoby, ponieważ tak wiele ludzi przyczyniło się podczas powstawania tego projektu. Wszystkie dokumenty albo zostały zniszczone podczas drugiej wojny światowej albo zaginęły. Na dzień dzisiejszy nie ma prawie żadnych informacji dotyczących tego projektu. Wiadomo całkiem sporo, ale to dalej za mało.

Pomimo upływu 71 lat od zakończenia II wojny światowej, jej historia wciąż pełna jest zagadek i białych plam. Stopniowo jednak, wraz z otwieraniem przez poszczególne państwa swoich archiwów i pojawianiem się relacji świadków, którzy dotychczas milczeli, zostają one wypełniane treścią. Jedna z największych zagadek II wojny światowej to tajemnica kompleksu "Riese"....

- Jest pan urodzonym Kresowiakiem. Jak wspomina pan swoje dzieciństwo?
- Szczęśliwie. Byłem otoczony miłością, wychowywany w głębokiej wierze. Pierwsze zarysy mojej pamięci związane są właśnie z kościołem, tłumem ludzi i ich modlitewnym śpiewem.
- Porozmawiajmy o wydarzeniu, które na dobre przekreśliło pana te cudowne lata dziecięcej nieświadomości. Proszę mi opowiedzieć, jak zapamiętał pan wybuch wojny.
- Samego pierwszego września nie jestem w stanie wyłowić z morza swojej pamięci, ale w moim umyśle jest niezatarta wizja samolotów z furkotem mknących przez niebo, ciskających bomby gdziekolwiek.
- Domyślam się, że te wszystkie okoliczności były dla pana, wtedy jako czteroletniego dziecka, mocno dezorientujące czy też wywołujące strach.
- O dziwo, nie bałem się. Kierowany szczeniacką ciekawością fascynowałem się mundurami wrogich żołnierzy czy ich uzbrojeniem.
- Przejdźmy do tragicznych wydarzeń, które przelały się falą po województwie wołyńskim. Jakie jest pana najgorsze wspomnienie z czasu, gdy ziemia spływała krwią naszych rodaków?
- Kuriozalnie nie dotyczy ono widoku zmasakrowanych ciał czy śmierci bliskich.
Pamiętam, była to potworna zima, siarczysty mróz sięgał prawie trzydziestu stopni, a ja wraz z mamusią i moim psem Burkiem, musiałem się kryć w stogu siana. Ubrani grubo, ogrzewaliśmy się nawzajem, modląc się, by dane było nam przeżyć. I, dzięki Bogu, udało się.
- Czy czuje się pan z tego powodu bohaterem w jakikolwiek sposób?
- Wręcz przeciwnie. Bohaterami byli ci, którzy walczyli za wolność kraju, a ja po prostu chowałem się po różnych kryjówkach, niczym zaszczute zwierzę i walczyłem o przetrwanie, trzymając się życia zębami, nic więcej.

- Jest pan urodzonym Kresowiakiem. Jak wspomina pan swoje dzieciństwo?
- Szczęśliwie. Byłem otoczony miłością, wychowywany w głębokiej wierze. Pierwsze zarysy mojej pamięci związane są właśnie z kościołem, tłumem ludzi i ich modlitewnym śpiewem.
- Porozmawiajmy o wydarzeniu, które na dobre przekreśliło pana te cudowne lata dziecięcej nieświadomości. Proszę mi...

- Była Pani świadkiem tych przemian?- dziennikarz postanowił zachęcić kobietę do mówienia.
- Tak. Chodziłam do szkoły ,uczyłam się szyć. Dobrze pamiętam- odpowiedziała z przekonaniem, miała około sześćdziesięciu lat, ale jej oczy wskazywał, że ciągle była młoda.
- Działo się wtedy coś niezwykłego?
- A co jest niezwykłe?- spytała z lekkim uśmiechem- Znałam tylko takie czasy, brak wszystkiego w sklepach, niepewność jutra i szarość budynków. Jednak żyliśmy! I to jak!- zaśmiała się lekko.
- Co robiliście na co dzień?
- To co wszyscy. Spotykaliśmy się razem po szkole. Skakałyśmy na skakance, plotkowałyśmy. Każda z nas interesowała się strojami, takimi pięknymi i kolorowymi. Nikt nie powstrzyma barw, które mamy wewnątrz, nawet szary bloki i puste slogany.- mówiła z determinacją.
- A Pani ojciec?- przeszedł do sedna, chciał mieć dobry reportaż.
- Był dobrym, prostym człowiekiem- odpowiedziała od razu- Nie interesował się polityką, nie chciał być lepszy niż inni. Może właśnie dlatego, skończył jak skończył.- na chwilkę spochmurniała.
- A jak skończył?- zachęcał kobietę do rozwinięcia myśli.
- Zmarł, po prostu zmarł- wypowiadała słowa w taki sposób, jakby było to oczywiste.
- Wszyscy umrzemy, ale czy Pani ojciec zmarł w wyjątkowych okolicznościach?- ciągle miał nadzieję na dobry materiał.
- Tak, były wyjątkowe!- powiedziała zdecydowanie- Miał czwórkę dzieci, pracował cały dzień a wolny czas poświęcał rodzinie. Gdy inni szli na protesty czy zebrania partii, on był z nami. Sprzątał, bawił się z nami i pomagał matce. Biedaczek dostał zawału, nigdy nie odpoczywał. Ale nie jest dla nikogo bohaterem, poza nami. Będziemy go zawsze pamiętać, bo wie Pan…historia to ludzie. Resztę piszą historycy.- dziennikarz przewrócił oczami, rozczarował się szarością życia kobiety i jej ojca.

- Była Pani świadkiem tych przemian?- dziennikarz postanowił zachęcić kobietę do mówienia.
- Tak. Chodziłam do szkoły ,uczyłam się szyć. Dobrze pamiętam- odpowiedziała z przekonaniem, miała około sześćdziesięciu lat, ale jej oczy wskazywał, że ciągle była młoda.
- Działo się wtedy coś niezwykłego?
- A co jest niezwykłe?- spytała z lekkim uśmiechem- Znałam tylko takie czasy,...

Witam wszystkich zebranych na rynku, którzy zechcieli pojawić się tutaj i wysłuchać mojego wywiadu z człowiekiem, który powinien być przykładem dla nas wszystkich! Swoim poświęceniem i ciężką pracą doszedł na sam szczyt, choć na początku swojej drogi miał mniej, niż nic! Jego serce jest tak wielkie, że może obdzielić radością i poświęceniem każdego z nas, a nadal te pokłady nie zostałyby wyczerpane! Znajdujemy się tutaj nie bez powodu- plac Ribera jest przecież miejscem, które towarzyszy naszemu dzisiejszemu gościowi od bardzo wielu lat- to tutaj spotkało go wiele złych chwil, dzięki którym mógł się uczyć, ale także dobrych, które pozwoliły mu ukształtować charakter i stać się człowiekiem, którym jest dzisiaj! Panie i Panowie- w cieniu wielkiej, barcelońskiej katedry przedstawiam Wam Arnaua Estanyola!
D: Na początek witam serdecznie! To wielki zaszczyt gościć Pana na naszym forum! Od razu muszę zapytać, jak prezentuje się katedra, którą budowano tak wiele lat?
A: Jestem bardzo zaskoczony efektem, jest on jeszcze piękniejszy, niż na początku byłem sobie w stanie wyobrazić! Od budowli bije niezwykły blask, tym bardziej, że została wybudowana wielkim wysiłkiem i pochłonęła wiele ofiar! To znak naszych czasów i jestem pewien, że przez wiele stuleci katedra będzie podziwiana jeszcze bardziej, niż jest teraz! Cieszę się, że mogłem być świadkiem jej powstawania i mogę siedzieć tu teraz!
D: Jak wspomina Pan okres budowania katedry?
A: Barcelona nie przywitała mnie zbyt optymistycznie, ale budowla tej katedry była moją ostoją. Uwielbiałem patrzeć jak powstaje i cieszę się, że miałem w tym mój mały udział! Czuję, że tworzyłem historię tego wspaniałego miasto i wierzę, że dzięki temu będę żył wiecznie!
D: Dziękuję za rozmowę. Spójrzmy jeszcze raz na tę wspaniałą budowlę- zachwycająca!

Witam wszystkich zebranych na rynku, którzy zechcieli pojawić się tutaj i wysłuchać mojego wywiadu z człowiekiem, który powinien być przykładem dla nas wszystkich! Swoim poświęceniem i ciężką pracą doszedł na sam szczyt, choć na początku swojej drogi miał mniej, niż nic! Jego serce jest tak wielkie, że może obdzielić radością i poświęceniem każdego z nas, a nadal te pokłady...

Rozmowa z Teresą Ziomber, wielką miłością Rafała Wojaczka, buntownika, przedstawiciela polskiego pokolenia poetów wyklętych.

- Więc jak to z nim było?
- Gdybyś zaczął z nim dyskusję o czymkolwiek, o polityce, sporcie, muzyce, rozmowa szybko zeszłaby na literaturę. Zawsze mówił tylko o tym, był dobry i wiedział o tym. Nie radził sobie ze swoimi emocjami, wielokrotnie przebywał w zakładach psychiatrycznych. Jego samodestrukcja i pijacki styl życia wiązały się przede wszystkim z bólem egzystencjalnym. Nie skończył żadnej szkoły, był na utrzymaniu rodziców albo otrzymywał honorarium za ukazane wiersze, jednak i to szybko przepijał. Niektórzy zastanawiali się, czy zamiast pieniędzy dać mu płaszcz na zimę czy buty. Miał swoją manierę, wychodził z baru przez okno, a jeśli nawet jakiś policjant zwrócił mu uwagę, on umiał wywinąć się z każdej takiej sytuacji. Mówił głośno o tym, że jest poetą, że to artystyczna manifestacja i mu wolno.
- Podobno przyjeżdżał do Bytomia tylko ze względu na ciebie. Jak wyglądała wasza relacja?
- Kiedy go poznałam miał już żonę. Po ich rozstaniu planowaliśmy ślub. Rafał był człowiekiem na domiar wrażliwym, on nie potrzebował, on domagał się miłości. Często wymuszał na mnie spotkania, co bardzo mnie frustrowało. Raz nawet wyskoczył z okna, gdy groziłam mu rozstaniem i skręcił sobie kostkę (śmiech).
- Jak wyglądały widoczne zmiany zachodzące w kręgu kulturowym?
- Debiutował w miesięczniku "Poezja", po czym bardzo szybko stał się wyrazisty dla ludzi. Już wtedy wiedziałam, że jestem świadkiem czegoś wielkiego. Stał się uwielbieniem dla kultu.
- To była bardzo ciekawa rozmowa. Dziękuję.

Rozmowa z Teresą Ziomber, wielką miłością Rafała Wojaczka, buntownika, przedstawiciela polskiego pokolenia poetów wyklętych.

- Więc jak to z nim było?
- Gdybyś zaczął z nim dyskusję o czymkolwiek, o polityce, sporcie, muzyce, rozmowa szybko zeszłaby na literaturę. Zawsze mówił tylko o tym, był dobry i wiedział o tym. Nie radził sobie ze swoimi emocjami, wielokrotnie...

Mężczyzna dawno już przekroczył trzydziestkę. Ubrany jest w ciemny garnitur, a kwadratowe oprawki jego okularów wyglądają na drogie.
– Zacznijmy od tego, co pan tam robił. Rozumiem, że był pan studentem?
– Stażystą. Skończyłem studia i za marną pensję byłem głównie chłopcem na posyłki, czasem wpisywałem coś do tabeli na komputerze.
– Jak długo pan tam pracował?
– Trochę ponad dwa miesiące, nie znałem tych ludzi z imienia i nazwiska. Robiłem tylko to, co kazali mi robić. Musiałem przychodzić wcześniej, upewniać się, czy wszystko jest w porządku. Codziennie rano wychodziłem, żeby przynieść im kawę i przekąski na rozpoczęcie dnia.
– I to się stało wtedy?
– Tak, nie wszyscy byli jeszcze w pracy. Wyszedłem do Starbucksa na rogu i usłyszałem huk, kiedy wychodziłem z kawami w ręce. Stałem tylko na ulicy i nie wiedziałem, co się dzieje. Wszyscy patrzyli w górę. – Podnosi głowę wysoko, demonstrując – Usłyszałem syreny straży pożarnej i ugięły się pode mną nogi.
– Jak długo nie było pana w budynku?
– Nie więcej niż dziesięć minut. Kawiarnia była bardzo blisko, musiałem stać w kolejce chwilę, ale gdybym nie stał, to pewnie zdążyłbym wjechać windą na 20. piętro. – Zaciska dłoń.
– Co zresztą ludzi z biura? Wie pan, co się z nimi stało?
– Większość osób, które zaczęły pracę tak wcześnie, zginęła. Wiem, że Jim, facet, który przyjął mnie na staż, miał szczęście i akurat znajdował się na parterze i omawiał coś z ochroną budynku. Rozmawiałem z nim później, był w szoku. Chyba nawet się nawrócił i zamieszkał na wsi z rodziną.
– A pan? Jak na pana wpłynęło to wydarzenie?
Wzdycha. – Nie wróciłem już do pracy w banku, razem z żoną założyłem firmę. Jej brat był strażakiem i był jednym z tych, którzy zginęli 11. września.

Mężczyzna dawno już przekroczył trzydziestkę. Ubrany jest w ciemny garnitur, a kwadratowe oprawki jego okularów wyglądają na drogie.
– Zacznijmy od tego, co pan tam robił. Rozumiem, że był pan studentem?
– Stażystą. Skończyłem studia i za marną pensję byłem głównie chłopcem na posyłki, czasem wpisywałem coś do tabeli na komputerze.
– Jak długo pan tam pracował?
– Trochę...

Dobry wieczór Państwu. Dzisiaj przeprowadzam wywiad z bardzo kontrowersyjną postacią. Otóż udało nam się dotrzeć do samego Hrabiego Draculi.
Reporter: - Dobry wieczór, Panie Hrabio.
Hrabia: - Dobry wieczór.
R:- Cieszę się niezmiernie, że udało się nam do Pana dotrzeć. Na samym początku chciałbym zapytać o Pana wiek.
H:- 1600 lat.
R:- Zapewne w tym czasie wiele rzeczy Pan przeżył. Był Pan może naocznym świadkiem jakichś przełomowych wydarzeń historycznych?
H:- Każdy jest na co dzień świadkiem ważnych wydarzeń. Historia dzieje się na bieżąco. Osobiście, nie byłem stricte naocznym świadkiem jakiegoś zdarzenia będącego „kamieniem milowym” w Pana mniemaniu. Owszem byłem w Sarajewie z dniu, którym zamordowano księcia Ferdynanda, co Wy ludzie uważacie za przyczynę rozpoczęcia pierwszej wojny światowej.
R:- Twierdzi Pan, że tak nie było??
H:- Twierdzę, że Wy ludzie zbieracie w sobie nienawiść do siebie nawzajem i co jakiś czas musicie znaleźć ujście tej nienawiści, dlatego zaczynacie się mordować. Dziwne, że sami zwalczacie swój gatunek, ale najwidoczniej sami doprowadzicie do swojego wymarcia. Przyjdzie, ktoś inny…
R:- Ktoś inny? Może Pan to rozwinąć?
H:- Tak ktoś inny. Na początku rządziły dinozaury, potem wampiry, elfy, krasnoludy. Później nastała era człowieka, choć jak wszyscy widzimy powoli dobiega końca. To naturalny cykl. Nie ważne czy przyjdzie inna rasa i Was zgładzi, czy sami to zrobicie. Rezultat będzie ten sam.
R:- Twierdzi Pan, że inna rasa przyleci np z kosmosu i odbierze nam Naszą ziemię? A może już są na ziemi i szykują się do przejęcia władzy? Wie Pan coś o tym?
H:- Ha ha ha, rozbawił mnie Pan. Jakie to ludzkie. Waszą ziemię? Kto powiedział, że jest Wasza? Tylko Wy ludzie potraficie uzurpować sobie prawo do wszystkiego czego się dotkniecie, albo na cokolwiek spojrzycie…

Dobry wieczór Państwu. Dzisiaj przeprowadzam wywiad z bardzo kontrowersyjną postacią. Otóż udało nam się dotrzeć do samego Hrabiego Draculi.
Reporter: - Dobry wieczór, Panie Hrabio.
Hrabia: - Dobry wieczór.
R:- Cieszę się niezmiernie, że udało się nam do Pana dotrzeć. Na samym początku chciałbym zapytać o Pana wiek.
H:- 1600 lat.
R:- Zapewne w tym czasie wiele rzeczy Pan...

Miałem dzisiaj napisać napisać ten^^ wywiad. Lecz gdy rozmyślałem co napisać, przypominał mi się pewien zasłyszany kiedyś wiersz. Gdy już go sobie przypomniałem. Stwierdziłem, że nic dzisiaj nie wymyślę. Bo wiersz owy cały czas będzie siedział mi w głowie. A nie chce go przerabiać w wywiad, tylko po to by wygrać książkę. O nie, to nie jest tyle warte. Nie warto niszczyć czyjegoś dzieła tylko po to by wygrać. Pozwolę sobie przytoczyć wam ten wiersz.

Kiedy przyszli po Żydów, nie protestowałem. Nie byłem przecież Żydem.
Kiedy przyszli po komunistów, nie protestowałem. Nie byłem przecież komunistą.
Kiedy przyszli po socjaldemokratów, nie protestowałem. Nie byłem przecież socjaldemokratą.
Kiedy przyszli po związkowców, nie protestowałem. Nie byłem przecież związkowcem.
Kiedy przyszli po mnie, nikt nie protestował. Nikogo już nie było.


"Kiedy przyszli..."
Martin Niemöller

Miałem dzisiaj napisać napisać ten^^ wywiad. Lecz gdy rozmyślałem co napisać, przypominał mi się pewien zasłyszany kiedyś wiersz. Gdy już go sobie przypomniałem. Stwierdziłem, że nic dzisiaj nie wymyślę. Bo wiersz owy cały czas będzie siedział mi w głowie. A nie chce go przerabiać w wywiad, tylko po to by wygrać książkę. O nie, to nie jest tyle warte. Nie warto niszczyć...