Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

renfri_1143
Hania
mynameism
Effuniciak
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

renfri_1143
Hania
mynameism
Effuniciak
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Całe szczęście, że ten dzień się wreszcie kończy - pomyślałam wyciągając jednocześnie kilka kopert ze skrzynki.
Jedna szczególnie przykuła moja uwagę. Znajdowało się na niej tylko moje imię i nazwisko, bez adresu. Nie było na niej także znaczka pocztowego. Niecierpliwie rozdarłam kopertę, spojrzałam na jej zawartość i zamarłam.
W środku były zdjęcia i krótki list: "Znam Waszą tajemnicę. Przynieś 50 tys. złotych do parku miejskiego, koło fontanny. Piątek, godzina 23. Nie próbuj żadnych sztuczek."
Zrobiło mi się niedobrze. Pędem ruszyłam do łazienki, by zwrócić resztki obiadu.
O Boże! Ktoś wie!
Niewiele myśląc chwyciłam telefon i wybrałam numer brata. Słuchając kolejnych sygnałów w słuchawce zaklinałam go: Odbierz, błagam! Nie rozmawialiśmy ze sobą od tamtej chwili, 5 lat temu.
W końcu odebrał zaspany.
Kaśka, to Ty? - zapytał.
Krzysiek, ktoś wie i chce pieniędzy! Dostałam zdjęcia i list! Co my teraz zrobimy!? - krzyczałam do telefonu ogarnięta paniką.
Uspokój się! - wrzasnął Krzysiek. - Wsiadam w samochód i jadę do Ciebie. Będę rano, około 8. Zajmiemy się tym razem, tak jak wtedy. Nie martw się, nie zostawię Cię z tym samej.
Odetchnęłam z ulgą. Dobrze Cię znowu słyszeć braciszku - powiedziałam do słuchawki - Do zobaczenia rano. Czekam.

Całe szczęście, że ten dzień się wreszcie kończy - pomyślałam wyciągając jednocześnie kilka kopert ze skrzynki.
Jedna szczególnie przykuła moja uwagę. Znajdowało się na niej tylko moje imię i nazwisko, bez adresu. Nie było na niej także znaczka pocztowego. Niecierpliwie rozdarłam kopertę, spojrzałam na jej zawartość i zamarłam.
W środku były zdjęcia i krótki list: "Znam...

Wiecie jak to jest być prawnikiem? Tak, tak, oszczędźcie mi żartów o studentach prawa i docinków o pensji. To co powiem teraz, powtórzy wam w swojej wersji każdy lekarz, trener osobisty i fizjoterapeuta. Gdy jesteś prawnikiem, wszyscy przypominają sobie o tobie gdy mają problem prawny. Znajomi z podstawówki? Proszę bardzo. Nieznane ciotki? Ależ oczywiście. A nawet kuzynki, które poprzysięgły ci dozgonną nienawiść za próby odbicia faceta. I właśnie tak odezwała się do mnie po – bagatela! – piętnastu latach Lisa.
-Ann? – usłyszałam w słuchawce znajomy głos i skamieniałam – Ann! Słyszałam, że zostałaś adwokatem. Gratuluję! Co u ciebie? Bo wiesz, ja i Tomas się rozwodzimy i musisz mi pomóc w sądzie.
Jak obuchem w łeb. Przywykłam, by ignorować wszystko co jest przed „bo u mnie”, ale to?! Lisa?! Rozwodzi się z boskim Tomasem?!
- Ann?
- Oszalałaś, Lisa?!
- Nie, to już pewne. Zdradził mnie z tą suką Jenny!
Nie żebym wiedziała kim jest Jenny. No ale wiecie. Piętnaście lat. Piętnaście, od kiedy Lisa, widząc jak spaceruję pod rękę z Tomasem, śmiejąc się z jego żartów, posądziła mnie o próby odbicia jej faceta. I od kiedy moja niewyparzona gęba wytłumaczyła jej co sądzę o funkcjonowaniu jej centralnego układu nerwowego.
I wtedy zrozumiałam wszystko.
-Skąd wiesz, że cię zdradził?
Dalej poszło łatwo. Lisa uwierzyła wreszcie, że żadnego romansu nie było. Wizyty u psychologa pomogły powoli uporać się z chorobliwą zazdrością. A nasze relacje? Znów są idealne. Aż zazdrość bierze.

Wiecie jak to jest być prawnikiem? Tak, tak, oszczędźcie mi żartów o studentach prawa i docinków o pensji. To co powiem teraz, powtórzy wam w swojej wersji każdy lekarz, trener osobisty i fizjoterapeuta. Gdy jesteś prawnikiem, wszyscy przypominają sobie o tobie gdy mają problem prawny. Znajomi z podstawówki? Proszę bardzo. Nieznane ciotki? Ależ oczywiście. A nawet kuzynki,...

Zbliżaliśmy się do amerykańskiej granicy. Złoty piasek meksykańskiej pustyni chłonął czerwień zachodzącego słońca.
-Na granicy żadnych gadek, a potem postój dopiero w domu.
-Co? Dlaczego? Coś ty znowu zrobił?
-Co zrobiłem? Po prostu nie mam ochoty ciągnąć tej podróży rozumiesz? Powinieneś być wdzięczny że cię zabrałem.
-Mam cię teraz całować po dupie? Oddaję ci za przejazd. Zresztą to ty matce podsunąłeś pomysł „bajkowego wesela w Meksyku”.
-O tak, zaczyna się wypominanie czego to nie zrobiłem. Matka sama to wymyśliła, a to jaka była moja opinia to nie twój interes. Przez najbliższe lata znów nie będziesz miał powodów do oglądania mojej mordy więc daj nam spokojnie wrócić.
Odwróciłem wzrok i nic nie odpowiedziałem. Ułożyłem się głęboko w fotelu i zasnąłem czując w ustach posmak tequili. W śnie płynąłem przez jakiś wielki, szary ocean wypełniony gęstą wodą. Oblepiony w tej półpłynnej masie nagle poczułem potężne szarpnięcie i uderzenie, jakbym zwalił się na beton. Gdy zszokowany otworzyłem oczy brat ciskał przekleństwami, jego wargi pokryte krwią drgały nieznacznie. Wyszedłem z samochodu. Strużka krwi, niczym ze źródła, wypływała z pęknięcia w przedniej szybie i prowadziła do bezwładnego ciała. Mężczyzna na ziemi wyglądał na zdziwionego. Jego oczy pozostały szeroko otwarte. Nie żył. Brat zniknął na chwilę za samochodem i wrócił trzymając w rękach łopatę.
-Co ty kur…
-Mam kokainę w oponach. Jak nie chcesz spędzić paru następnych lat w meksykańskim więzieniu to do roboty.

Zbliżaliśmy się do amerykańskiej granicy. Złoty piasek meksykańskiej pustyni chłonął czerwień zachodzącego słońca.
-Na granicy żadnych gadek, a potem postój dopiero w domu.
-Co? Dlaczego? Coś ty znowu zrobił?
-Co zrobiłem? Po prostu nie mam ochoty ciągnąć tej podróży rozumiesz? Powinieneś być wdzięczny że cię zabrałem.
-Mam cię teraz całować po dupie? Oddaję ci za...

Siebie nawzajem mogli nienawidzić, ale Tess kochali jak jeden mąż. W sumie tylko to ich łączyło. Matka nie odzywała się do ojca, Robert nie miał kontaktu z matką, Lily była skłócona z Robertem, a ich małżonkowie nie tolerowali się nawzajem od samego początku. Planowanie urlopów i świąt było dla niej niczym partia w szachy- u kogo była ostatnio, kto może się obrazić, czyich imion nie wspominać w obecności poszczególnych osób. Ale mimo to kochała ich wszystkich, a oni uważali ją za świętą i chlubę rodziny. Zwłaszcza odkąd z dnia na dzień stała się bestselerową pisarką, nominowaną do Nagrody Fitzgeralda. Powodowana tą okazją, Tess wylądowała w przymierzalni sam na sam z sukienką, w której wyglądała jak cytrynowa beza. Dziewczyna kręciła się przed lustrem i nagle uświadomiła sobie, że pójdzie na uroczystość rozdania nagród sama. W tej samej chwili coś w niej pękło. Chwyciła za telefon mamrocząc pod nosem:”Może mi też należy się coś od tej rodziny“.


Dwa tygodnie później, gdy laureatka nagrody Fitzgeralda dziękowała ze sceny swojej rodzinie za wsparcie, stolik nr 6 aż trzeszczał od uśmiechów i kiwania głowami. Stolik nr 6 był wzorcem klasycznej amerykańskiej rodziny.

Siebie nawzajem mogli nienawidzić, ale Tess kochali jak jeden mąż. W sumie tylko to ich łączyło. Matka nie odzywała się do ojca, Robert nie miał kontaktu z matką, Lily była skłócona z Robertem, a ich małżonkowie nie tolerowali się nawzajem od samego początku. Planowanie urlopów i świąt było dla niej niczym partia w szachy- u kogo była ostatnio, kto może się obrazić, czyich...

- Pewnie zastanawiacie się, po co was tutaj zebrałem? - oparłem się o biurko, patrząc na moich trzech braci i siostrę.
- Pewnie, żeby wyłudzić od nas pieniądze - odparło któreś z nich.
Uśmiechnąłem się szeroko, spodziewając się takiej odpowiedzi i pokręciłem głową.
- Nie. Po prostu chciałem wam oznajmić, że - króka pauza. - spisuję się ze spadku ojca. Nie chcę go.
Ich miny byłe nie do opisnia. Trudno przedstawić radość na twarzach tych wściekłych na cały świat ludzi. To wręcz nie możliwe. Przez chwilę panowała cisza, powoli ustępująca miejsca mojemu narastającemu śmiechowi. Ale tylko mnie śmieszyła ta sytuacja.
Wreszcie mój mój najmłodszy brat uniósł palec i zerwał się z krzesła.
- To jest myśl! - złowrogi śmiech. - Ja też się spisuje. Hahahaha. Nie potrzebne mi to.
- Rzeczywiście - tym razem to siostra odwróciła się przodem do dwójki siedzących. - Przecież to nie jakieś zwykłe poletko, całe 100 hektarów dobrej ziemi. Nie potrzebna nam całość! Podzielmy się tym.
- Żadne z nas mieszka w mieście, więc po co ma się marnować? Sprzedajmy i podzielmy się po równo. Na piątkę. Potem niech każdy robi z tym co chce. Kto jest za, niech zje ze mną kolację na mój koszt. A co tam.
Chwyciłem płaszcz i wyszedłem. A czwórka rodzeństwa ruszyła za mną.

- Pewnie zastanawiacie się, po co was tutaj zebrałem? - oparłem się o biurko, patrząc na moich trzech braci i siostrę.
- Pewnie, żeby wyłudzić od nas pieniądze - odparło któreś z nich.
Uśmiechnąłem się szeroko, spodziewając się takiej odpowiedzi i pokręciłem głową.
- Nie. Po prostu chciałem wam oznajmić, że - króka pauza. - spisuję się ze spadku ojca. Nie chcę go.
Ich...

Starsza, siwa kobieta leżała na łożu trawiona gorączką. Córka próbowała ocierać jej rozgrzane ciało, ale w głębi duszy wiedziała, że jej koniec jest bliski. Wyszła na zewnątrz, aby zaczerpnąć świeżego powietrza i wtedy go zobaczyła. Szedł obok ojca z tobołkiem na plecach, a blask księżyca odbijał się od jego mokrej od łez twarzy. Podeszła do niego emanując złością i nienawiścią.
– Zejdź mi z oczu! – Zaczęła tłuc go pięściami po ciele, a on przyjmował każdy cios jako pokutę. Ojciec zostawił ich, wracając do umierającej żony.
– Zostawiłeś mnie samą! Nienawidzę cię! – Zalewała się już łzami nie mogąc powstrzymać emocji, które nią targały. Mężczyzna zamknął ją w silnym uścisku szeptając do ucha słowo przepraszam. W końcu jej złość zelżała i przylgnęła do brata jak do ostatniej deski ratunku.
– Jeżeli mi wybaczysz, przysięgam, że nigdy cię już nie zostawię – obiecał, mając nadzieję, że wybaczy mu jego odejście bez słowa. – Nie mogłem poradzić sobie ze śmiercią Dobrusi i nie wiedziałem, że odchodząc skrzywdzę cię bardziej niż kogokolwiek na świecie.
Spojrzała na niego łkając i złapała jego twarz w dłonie.
– Jesteś cholernym samolubem Władku. Czy dopiero umierająca matka musiała ci to uświadomić?
– Nie było dnia, w którym nie myślałem o was, ale bałem się wrócić. Byłem tchórzem. Przepraszam.
– Nasze życie nie będzie już takie samo.
– Ale ty będziesz przy mnie Anno, a ja będę przy tobie.
Uścisnęli się w zgodzie, czując bijące jak dzwon serca, a kobieta wydała ostatni oddech i wyzionęła ducha.

Starsza, siwa kobieta leżała na łożu trawiona gorączką. Córka próbowała ocierać jej rozgrzane ciało, ale w głębi duszy wiedziała, że jej koniec jest bliski. Wyszła na zewnątrz, aby zaczerpnąć świeżego powietrza i wtedy go zobaczyła. Szedł obok ojca z tobołkiem na plecach, a blask księżyca odbijał się od jego mokrej od łez twarzy. Podeszła do niego emanując złością i...

Ja i mój brat, choć wizualnie bardzo do siebie podobni, już w dzieciństwie mieliśmy skrajnie inne charaktery. On - pewny siebie, zawsze chcący więcej, dążący do celu po trupach. I ja - spokojna domatorka, choć wychowana w stolicy, nigdy nie kręcił mnie wyścig szczurów. Pomimo tych różnic zawsze bardzo go kochałam. Niestety, nigdy go nie obchodziłam, zresztą w ogóle rodzina nie miała dla niego znaczenia. Gdy tylko oboje wyprowadziliśmy się z domu, nasz kontakt się urwał. Próbowałam na siłę go utrzymywać, ale kiedy dotarło do mnie, że tylko mi na tym zależy, w końcu się poddałam.
Po kilku latach ja zdobyłam skromną posadę nauczycielki, miałam męża i spodziewałam się dziecka. Mój brat w tym czasie zrobił piorunującą karierę, obejmował posadę wicedyrektora w banku. Mną kompletnie się nie przejmował, odrzucał zaproszenia nawet w Święta. Aż do feralnego dnia, kiedy stanął w moim progu z jedną walizką w ręku. Gdy go wpuściłam, wyjaśnił, że został przez kolegów z pracy wrobiony w finansowe machlojki, stracił pracę, mieszkanie, i ma prokuraturę na karku.
- Nie mam się gdzie podziać - powiedział, nie patrząc mi w oczy. - Mógłbym się u ciebie zatrzymać?
- Wiesz, że te drzwi zawsze są dla ciebie otwarte.

Ja i mój brat, choć wizualnie bardzo do siebie podobni, już w dzieciństwie mieliśmy skrajnie inne charaktery. On - pewny siebie, zawsze chcący więcej, dążący do celu po trupach. I ja - spokojna domatorka, choć wychowana w stolicy, nigdy nie kręcił mnie wyścig szczurów. Pomimo tych różnic zawsze bardzo go kochałam. Niestety, nigdy go nie obchodziłam, zresztą w ogóle rodzina...

Moja koleżanka pokłóciła się ze swoją siostrą, Nie wiem o co dokładnie chodziło, ale obie się zawzięły , przestały ze sobą rozmawiać, nawet odwiedzając rodziców robiły co mogły, żeby się nie spotkać. Co je znów połączyło? Połączyła je umierająca matka. Wezwała obie do szpitala, powiedziała, że umiera i, że nigdy im nie wybaczy jeśli w tej chwili się nie pogodzą. Kazała im przysiąc, że będą zgodnie żyły i groziła, że jak tego nie zrobią, będzie je nawiedzać jako duch. Minęło już kilka lat od śmierci ich matki, mogę powiedzieć, że ich stosunki są na prawdę przyjacielskie!

Moja koleżanka pokłóciła się ze swoją siostrą, Nie wiem o co dokładnie chodziło, ale obie się zawzięły , przestały ze sobą rozmawiać, nawet odwiedzając rodziców robiły co mogły, żeby się nie spotkać. Co je znów połączyło? Połączyła je umierająca matka. Wezwała obie do szpitala, powiedziała, że umiera i, że nigdy im nie wybaczy jeśli w tej chwili się nie pogodzą. Kazała im...

Moja teściowa nie odzywała się do swojej siostry przez 31 lat. Po cichu w rodzinie żartowaliśmy, że nawet najstarsi Indianie nie wiedzą o co im poszło. Wielokrotnie próbowano je godzić, na próżno. Przez większość czasu mieszkały w tym samym mieście, mijały się na ulicach, w drzwiach mieszkania mamy i niepełnosprawnego brata. Cisza. Żadna nie nawiązała kontaktu. Od 15 lat ciotka mieszka w Stanach Zjednoczonych. Trzy lata temu przyleciała na pogrzeb tragicznie zmarłych brata i bratowej. Lecz nawet rodzinny dramat nie zbliżył do siebie dwóch blisko sześćdziesięcioletnich sióstr. Po kilku miesiącach oddalonym od siebie zarówno w sensie fizycznym jak i psychicznym kobietom zmarła mama. Ten obrazek chyba będzie mi towarzyszył do końca życia - jesteśmy w domu pogrzebowym, po lewej stronie trumny stoi ciotka, przychodzi moja teściowa, modli się przez chwilę, wstaje i po prostu podchodzi do swojej siostry, przytulają się i płaczą. To był bardzo wzruszający moment. I choć kilka miesięcy wcześniej przewidziałam taki właśnie przebieg wydarzeń ("Nad trumną babci się pogodzicie" powiedziałam do teściowej), bardzo ucieszył mnie ten widok. Temat DLACZEGO TAK DŁUGO MILCZAŁY jest tematem tabu, nikt o nic nie pyta aczkolwiek ciekawość jest wielka. Od tamtej pory siostry utrzymują ze sobą stały kontakt. Oby tak było już zawsze.

Moja teściowa nie odzywała się do swojej siostry przez 31 lat. Po cichu w rodzinie żartowaliśmy, że nawet najstarsi Indianie nie wiedzą o co im poszło. Wielokrotnie próbowano je godzić, na próżno. Przez większość czasu mieszkały w tym samym mieście, mijały się na ulicach, w drzwiach mieszkania mamy i niepełnosprawnego brata. Cisza. Żadna nie nawiązała kontaktu. Od 15 lat...