Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
SzkockaKrata
FlapperGirl
Crecutita
Mollinka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
SzkockaKrata
FlapperGirl
Crecutita
Mollinka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jerry to typ osoby, która lubi narzekać, John, kocha życie, a Mark ceni sobie pracowitość. Pewnego dnia Mark postanowił sprawdzić Jerrego i Johna. Nic nie mówiąc powiedział, że spotkają się w umówionym miejscu. Zgodzili się spotkać. Miejsce spotkania wyznaczył park. Na miejscu spotkania mieli zobaczyć dziewczynę bogatą, z charakterkiem i kłócącą się z biednym chłopakiem o jego materializm. Gdy Mark, Jerry i John zobaczyli sytuację na własne oczy. Jeden z nich nie wytrzymał.
Jerry: Przepraszam, że przeszkadzam Wam w dyskusji prowadzącej do nikąd. Dziewczyno co Ty chcesz od niego powiedz. Czepiasz się, że liczy się materializm. Gdybym ja miał taką dziewczynę podziękowałbym jej i powiedział pa malutka.
Dziewczyna: Frajer jesteś. Kobieta chce coś od życia, a Ty nic w zamian tylko branie, a nie dawanie. Bujaj się.
Jerry: Pobujam się. Do widzenia materialna lasko.
Chłopak: Dzięki Wam chłopaki za obronę.
John: Nie ma sprawy. Zaprosisz na piwo i gra gitara.
Mark: Chłopaki wygraliśmy i nic nas nie rozdzieli. Jesteśmy sobie równi, braterscy, wolni. Tak nawiasem Jerry nie taki nudny z Ciebie frajer.
Jerry: No ba.
Chłopak: Piwo dla wszystkich.

Jerry to typ osoby, która lubi narzekać, John, kocha życie, a Mark ceni sobie pracowitość. Pewnego dnia Mark postanowił sprawdzić Jerrego i Johna. Nic nie mówiąc powiedział, że spotkają się w umówionym miejscu. Zgodzili się spotkać. Miejsce spotkania wyznaczył park. Na miejscu spotkania mieli zobaczyć dziewczynę bogatą, z charakterkiem i kłócącą się z biednym chłopakiem o...

Thranduil otworzył oczy, lecz zamiast ociekać majestatem na tronie, w jak zawsze bajecznej fryzurze, znalazł się w ubogiej, leśnej chacie, na maleńkim zydelku. Rozejrzał się wkoło i zobaczył siedem mikroskopijnych posłań upchanych na 15 m2 brudnego klepiska. Z odrazą dokonał inspekcji pomieszczenia i zaklasyfikował jego poziom jako „poniżej krytyki”. „Ohyda” – pomyślał. „Gdzie ja w ogóle jestem?”. W poszukiwaniu odpowiedzi przeszedł do drugiej izby w głębi sieni. W środku znalazł, o zgrozo, szklaną trumnę ze zwłokami młodej, nawet dość atrakcyjnej kobiety. Walczył właśnie z falą mdłości, kiedy do pierwszej izby weszli jej mieszkańcy. Z Gburkiem na czele. „Co to za laluś?” – brzmiała jego pierwsza myśl. „Kim jesteś i czego chcesz? I co tu tak śmierdzi, do jasnej…”. „Jam jest Thranduil, król elfów z Mrocznej Puszczy, władca… Śmierdzi?! To najnowsze perfumy sprowadzane z samego Rivendell!”. „Pachnie jak łajno”. „Nie znasz się, kmiocie! Podziwiaj mą wspaniałość!” „Co za narcystyczny snob…” mruknął Gburek. „Dobra, ale co ty tu właściwie robisz?” „W sumie to nie wiem, przypuszczam, że to robota jakiegoś czarnoksiężnika. Że też musiałem wylądować akurat w takiej dziurze… u jaskiniowców, którzy trzymają u siebie trupa!” „Uważaj se!”. Prawie doszło do rękoczynów, ale nagle Śpioszek zaskoczył: „Szefie, to robota Gargamela! Od dawna się odgrażał, że nas usadzi, no i masz. Laluś”. Chwila ciszy. „I co teraz?” spytał Thranduil. „Pstro. Musimy się zastanowić, jak cię odesłać. Razem”.

Thranduil otworzył oczy, lecz zamiast ociekać majestatem na tronie, w jak zawsze bajecznej fryzurze, znalazł się w ubogiej, leśnej chacie, na maleńkim zydelku. Rozejrzał się wkoło i zobaczył siedem mikroskopijnych posłań upchanych na 15 m2 brudnego klepiska. Z odrazą dokonał inspekcji pomieszczenia i zaklasyfikował jego poziom jako „poniżej krytyki”. „Ohyda” – pomyślał....

Hrabina Aida nie traciła zapału w wyrażaniu swej opinii.
- Przebrać się za kobietę na przyjęciu markiza! Biedny Ronald, że też doczekał się tak frustrującego syna. Jednak geny to geny, natury nie da się oszukać – zacisnęła wąskie wargi.
Każda ze zgromadzonych w salonie dam wiedziała, iż hrabina za złe geny w swej rodzinie obwinia synową. Wtem służący zakomunikował przybycie kolejnego gościa. Do pokoju wkroczyła z gracją hrabina Margo.
- To ona została zaproszona? – Aida udała zdziwienie i obrzuciła Margo pogardliwym spojrzeniem - Po jej kapeluszu widzę, że nie przepuściła żadnemu pawiu w hrabstwie, by się zaprezentować – kilka dam zachichotało. Komentarz dosięgł uszu nowoprzybyłej.
- Droga Aido, być może w twym mniemaniu pióra to szczyt ekstrawagancji, lecz czasy się zmieniają, a z nimi moda. – Margo wiedziała doskonale, iż jest to próba sił.
Małżeństwo z hrabią niosło ze sobą ogrom konsekwencji. Z perspektywy czasu upatrywała w tej decyzji więcej dumy i romantyzmu, niż rozsądku. Ich syn Karl nie popisał się ostatnim wybrykiem na balu markiza, aczkolwiek była świadoma przyczyn tego zachowania. Napiętnowanie pochodzenia jego matki doprowadzało go do gniewu. Karl kpił ze szlachectwa i napompowanej etykiety. Choć sam był potomkiem hrabiego, odrzucał z taką samą zaciętością ten styl życia, z jaką jego babka Aida broniła tradycji i „czystości krwi”. Margo w pełni popierała wizję syna, widząc w niej przyszłość wolną od podziałów, dlatego z wielką przyjemnością uszyła mu przebranie na bal.

Hrabina Aida nie traciła zapału w wyrażaniu swej opinii.
- Przebrać się za kobietę na przyjęciu markiza! Biedny Ronald, że też doczekał się tak frustrującego syna. Jednak geny to geny, natury nie da się oszukać – zacisnęła wąskie wargi.
Każda ze zgromadzonych w salonie dam wiedziała, iż hrabina za złe geny w swej rodzinie obwinia synową. Wtem służący zakomunikował...

-Zamknij się i patrz-wysyczała Antonina.Auto bezszelestnie zatrzymało się przed niepozorną kamieniczką.Nawet czapka i okulary nie mogły ukryć kim jest osoba znikająca w czeluściach drzwi.-To niemożliwe,może się pomyliła,może to nie do tej kamienicy miała wejść?-gorączkował się Conan.Czas mijał leniwie,a ciasnota zaułka nie pozwalała na komforty.Wreszcie postać z naręczem grubych ksiąg wychynęła zza drzwi-Teraz-rozkazała Antonina i Conan wypuścił szczura,który z impetem wbiegł pod nogi obładowanej postaci.Pisk i głuchy łoskot upadających tomów-to już nie dotarło do świadomości Conana."Duma i uprzedzenie","Wichrowe wzgórza","Romeo i Julia",to tylko niektóre tytuły jakie mu mignęły.-Minerwo,dlaczego?-wyszeptał bezgłośnie.Ale ona już pozbierała co upadło i błyskawicznie odjechała.-Widzisz?Mówiłam,że ona coś ukrywała-mruknęła Antonina.-Tak być nie może,że musimy dzielić się na książkowe kasty.Ona mimo,że jest od was,dzieci fantastyki,woli nas,czyli książkowe romanse.Sam widzisz,że to bez sensu.Jako jej mąż powinieneś o tym wiedzieć.Musimy ją poświęcić,żeby te kretyńskie podziały zniknęły. Marze by przeczytać "Wiedźmina"-Antonina otarła łzę.-Ona jest córką jednego z WYDAWCÓW,tego się nie zatuszuję.Conan,chodź już,bo jeszcze nas złapią,a wtenczas czeka nas pół roku bez książek.Umarła bym z rozpaczy.

-Zamknij się i patrz-wysyczała Antonina.Auto bezszelestnie zatrzymało się przed niepozorną kamieniczką.Nawet czapka i okulary nie mogły ukryć kim jest osoba znikająca w czeluściach drzwi.-To niemożliwe,może się pomyliła,może to nie do tej kamienicy miała wejść?-gorączkował się Conan.Czas mijał leniwie,a ciasnota zaułka nie pozwalała na komforty.Wreszcie postać z naręczem...

- Musimy w końcu znaleźć "haka" na ochroniarza. Udowodnimy, że wynosi potajemnie materiały i sprzedaje je po konkurencyjnej cenie do innych firm.- powiedział stanowczo Michał, pracownik biurowy z działu logistyki firmy "NOTJET".
- W pełni się z tobą zgadzam.- przytaknął Jan, pracownik fizyczny z działu montażu. Tylko jak to zrobić, skoro to szwagier prezesa i to on załatwił mu tu pracę?
Sekretarka Bożenka spojrzała na nich bojaźliwie.
- Ja nic nie wiem. Byłam tylko raz na hali. Cały czas siedzę za biurkiem i praktycznie nie mam kontaktu z wami, więc jak będziemy się porozumiewać? Zaraz kończy mi się przerwa. Muszę lecieć.
Za chwilę było tylko słychać szybki stukot jej obcasów.
- Nie możemy na nią liczyć. Poradzimy sobie sami, jeżeli tylko zjednoczymy razem siły. My, pracownicy fizyczni i wy, pracownicy biurowi. Nie ma podziału na lepszych czy gorszych. Jesteśmy jedną drużyną.- powiedział kierownik zmiany.
- Miałbyś świetne zadatki na prezesa, gdybyś tylko więcej się uczył...- zaśmiał się Łukasz, kadrowy.
- Jeszcze zobaczymy...- przekornie odpowiedział ten pierwszy puszczając oko.
- Musimy zamontować kamery i wszystko nagrać. Bez dowodów nie mamy z czym iść do prezesa.- już całkiem na poważnie oświadczył księgowy.
- Ok, od jutra działamy....

- Musimy w końcu znaleźć "haka" na ochroniarza. Udowodnimy, że wynosi potajemnie materiały i sprzedaje je po konkurencyjnej cenie do innych firm.- powiedział stanowczo Michał, pracownik biurowy z działu logistyki firmy "NOTJET".
- W pełni się z tobą zgadzam.- przytaknął Jan, pracownik fizyczny z działu montażu. Tylko jak to zrobić, skoro to szwagier prezesa i to on...

Przedzieraliście się przez chaszcze w pobliżu zrujnowanego miasta. Teraz było najgorzej – patrole pojawiały się właściwie co krok i to, że nie wpadliście jeszcze na żaden było albo cudem, albo dzikim szczęściem. Gawol czołgał się tuż przed tobą. Dziwny facet. Rumun. Cygan. Przed wojną łaził po tramwajach z akordeonem, zbierając na morfinę i wódkę. A teraz razem leżycie w krzakach, bo los zrobił cię kurierem wojskowym. I właściwie, jeśli dobrze się zastanowisz, to w waszych rękach leży przyszłość tej lokalnej wojenki, choć dla ciebie jest już światową.
Zobaczyłeś go przedwczoraj jak ukradkiem zagląda ci do plecaka szukając jedzenia. Sam zjadł swoje zapasy już pierwszego dnia. Nie czułeś niechęci, ale nie chciałeś dzielić się niczym. Nawet planami, które miałeś podać u celu. Gawol nie wiedział nic, miał tylko pomóc. Był „tym gorszym”.
Nagle usłyszałeś ruch i zza zagajnika wyłoniło się pięciu żołnierzy. Oczy rozszerzyły ci się z przerażenia. Gawol, zamiast zawodzić, rozpiął jednak kurtkę i popatrzył na zdjęcie małej, czarnowłosej dziewczynki. I wtedy zrozumiałeś wszystko. Że to Gawol ma przeżyć, dla tej małej czarnowłosej dziewczynki, że to on powinien zanieść to, co niosłeś w pamięci.
Żołnierze już was zobaczyli i trzymając broń biegli w waszą stronę. Przeczołgałeś się do Rumuna i powiedziałeś mu wszystko, co miał powtórzyć. I wstałeś, wskazując Gawola jako dowódcę, wiedząc, że takiego wymienią na innego jeńca. Czułeś już lufę pistoletu na karku. Czułeś...
Nie czułeś już niczego.

Przedzieraliście się przez chaszcze w pobliżu zrujnowanego miasta. Teraz było najgorzej – patrole pojawiały się właściwie co krok i to, że nie wpadliście jeszcze na żaden było albo cudem, albo dzikim szczęściem. Gawol czołgał się tuż przed tobą. Dziwny facet. Rumun. Cygan. Przed wojną łaził po tramwajach z akordeonem, zbierając na morfinę i wódkę. A teraz razem leżycie w...

Podziały. Cały świat jest podzielony na 3 klasy. Służący, rzemieślnicy i arystokraci. Jednak nic tak nie łączy ludzi jak wspólny wróg. Ja należę do najniższej klasy, a mój nowy sprzymierzeniec jest synem rzemieślnika. Dużo czasu zajęło nam zanim zaczęliśmy sobie ufać. Uczono nas trzymać dystans między przedstawicielami innych klas. Na dobranoc opowiadano nam krwawe historie z ich udziałem. Ale Adrien był inny, był dobry, miał też w sobie niesamowite ciepło, które skrywał pod bezduszna skorupa. I kochał książki. To, chyba to przeważyło szlę. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać, ale tylko w bibliotekach. Poza nimi znowu zamykaliśmy się w swoim świecie. Jednak ten epizod zmusił nas do współpracy. W naszym mieście co roku wybiera się jedna nastoletnia osobę, która przedstawia swoje projekty przed Zarządem. Arystokraci muszą zrealizować choć jeden z nich, taki wymóg. W tym roku wybrano Chloe. Wyjątkowo wredna małpa nawet jak na córkę rzemieślników. Ale nie chodzi o nią samą tylko jej projekt. Chciała zamknąć wszystkie biblioteki, a zamiast nich otworzyć galerie! Galerie! Chce otworzyć jakieś durne galerie zamiast bibliotek! To był czas naszego buntu, buntu Marinette i Adriena. Teraz nie liczyły się klasy i uprzedzenia. Teraz liczyło się tylko uratowanie bibliotek. Bibliotek i przyszłości.

Podziały. Cały świat jest podzielony na 3 klasy. Służący, rzemieślnicy i arystokraci. Jednak nic tak nie łączy ludzi jak wspólny wróg. Ja należę do najniższej klasy, a mój nowy sprzymierzeniec jest synem rzemieślnika. Dużo czasu zajęło nam zanim zaczęliśmy sobie ufać. Uczono nas trzymać dystans między przedstawicielami innych klas. Na dobranoc opowiadano nam krwawe historie...

Weganie powiadają: Ci, co jedzą mięso to mordercy. My jesteśmy lepsi i bardziej wrażliwi.
Ci, co jedzą mięso powiadają: Co oni właściwie jedzą? Mają braki w białku! Mają coś z mózgiem nie tak, bo mięso jest potrzebne do rozwoju mózgu.
Zasadnicza kwestia jest taka, że każda z tych osób powinna pilnować swojego talerza, nie chce jeść mięsa to niech nie je, nie chce jeść sałaty to też niech jej nie je. Od zawsze byli ludzie, którzy woleli dietę roślinną i tacy co woleli jeść mięsną dietę. Pewnego dnia weganka zakochała się w chłopaku, który lubi jeść miasto i zrozumiała, że ten mięsożerca też jest człowiekiem, posiada emocje oraz wypowiada się całkiem logicznie. Chłopak, który lubi jeść mięso najpierw bardzo si.ę zdziwił, że można nie jeść mięsa mimo to jego uczucia rozkwitały do dziewczyny. Ich związek jest bardzo udany pomimo wielu różnic doszli do wspólnego porozumienia.

Weganie powiadają: Ci, co jedzą mięso to mordercy. My jesteśmy lepsi i bardziej wrażliwi.
Ci, co jedzą mięso powiadają: Co oni właściwie jedzą? Mają braki w białku! Mają coś z mózgiem nie tak, bo mięso jest potrzebne do rozwoju mózgu.
Zasadnicza kwestia jest taka, że każda z tych osób powinna pilnować swojego talerza, nie chce jeść mięsa to niech nie je, nie chce jeść...

Spojrzał w lustro. Nie mógł się nadziwić jak bardzo zmężniał przez ostatni rok. Przebywanie na wsi u ciotki Elizy bardzo mu służyło; z lustra spoglądała na niego opalona twarz i spokojne oczy. Ale czy aby na pewno spokojne? W pokoju pełnym ludzi, bliskiej mu rodziny potrafił dobrze grać swoją rolę - rolę narzuconą mu przez wymagającą matkę oraz jeszcze bardziej wymagające otoczenie w którym obracał się mieszkając na co dzień w wielkim mieście. Mieście pełnym rekinów - jak zwykł mawiać jego ojciec. Narzucona maska tak bardzo do niego przylgnęła, że czasem nie mógł wyjść z podziwu, jak płynnie przechodzi z jednej roli w drugą. Jedynie w swoim pokoju, zamknięty na cztery spusty zrzucał brzemię i stawał się zgorzkniałym i przegranym człowiekiem, szukającym pocieszenia w lampce wina... Zawsze był czujny, aby jego tajemnica nie wyszła na jaw, a jednak...
Ta pokojówka - pomyślał ze złością - musiała się tu jakimś cudem wślizgnąć, i to akurat wtedy gdy wypiłem o tych kilka kieliszków za dużo...! Nie lubił jej. Tą niechęć wpoili mu rodzice, oboje urodzeni w zamożnych rodzinach. Zawsze powtarzali, że obsługa to ta gorsza kategoria ludzi. Jednak dziś nadszedł ten dzień, kiedy musiał poprosić ją o pomoc i...czuł poniżenie, ale wiedział, że zdrowie ciotki Elizy jest tego warte; wierzył, że zielarka - kuzynka pokojówki, będzie w stanie mu pomóc. Wiedział też jakim szacunkiem ciotka cieszyła się wśród służby. Jej życie było w tym momencie najważniejsze... Z tą myślą wstał i udał się w kierunku drzwi, aby wykonać ten najtrudniejszy dla niego, pierwszy krok...

Spojrzał w lustro. Nie mógł się nadziwić jak bardzo zmężniał przez ostatni rok. Przebywanie na wsi u ciotki Elizy bardzo mu służyło; z lustra spoglądała na niego opalona twarz i spokojne oczy. Ale czy aby na pewno spokojne? W pokoju pełnym ludzi, bliskiej mu rodziny potrafił dobrze grać swoją rolę - rolę narzuconą mu przez wymagającą matkę oraz jeszcze bardziej wymagające...