Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

kasiamatyjaszczyk
Wicia
Elise
Grażyna
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

kasiamatyjaszczyk
Wicia
Elise
Grażyna
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wieś jak kilka tysięcy innych wsi w Polsce, ale z jednym wyjątkiem - to moja wieś. Mogę się tutaj wyciszyć, ale mogę iść też na wiejską dyskotekę lub iść z przyjaciółmi to "naszych" miejsc i nacieszyć się wakacjami i wzajemną obecnością. Moja wieś inspiruje mnie na każdy sposób. Nawet matematycznie! Pewnie zapytacie jak? Otóż chcąc nie chcąc trzeba znać podstawowe odległości do pracy, szkoły czy sklepu. Trzeba było to zmierzyć, dzięki czemu bardzo poprawiła się moja orientacja. Bez problemu powiem ile jest metrów do zakrętu , znaku lub najbliższej koleżanki! Gdy usiądę w lesie pod drzewem lub w "moim" miejscu, słuchając muzyki mogę spokojnie pomyśleć nad moim problemem lub znaleźć temat na wypracowanie z polskiego, które po napisaniu będzie godne ocenie 6! We wsi można znaleźć wszystko dla duszy czego się szuka, może nie będzie to tak nowoczesne jak w stolicy, ale ja nie zamienię widoku bal słomy na jakiś tam wieżowce!

Wieś jak kilka tysięcy innych wsi w Polsce, ale z jednym wyjątkiem - to moja wieś. Mogę się tutaj wyciszyć, ale mogę iść też na wiejską dyskotekę lub iść z przyjaciółmi to "naszych" miejsc i nacieszyć się wakacjami i wzajemną obecnością. Moja wieś inspiruje mnie na każdy sposób. Nawet matematycznie! Pewnie zapytacie jak? Otóż chcąc nie chcąc trzeba znać podstawowe...

Mieszkam w małej miejscowości Tatary znajdującej się ok. 1 km od Nidzicy (woj. warmińsko - mazurskie). Dla mnie jest tu po prostu pięknie. Stare domki pamiętające czasy wojenne przeplatają się z dużymi nowoczesnymi domami. Wokół rozciągają się zielone lasy a tym samym mnóstwo ścieżek i dróg idealnych do niedzielnych spacerów i wycieczek rowerowych. Szczególnie w weekendy wybiera się tu wiele osób z miasta, by pospacerować i aktywnie spędzić czas, w tym także ja. Znajduje się tu także tor motocrossowy, który powstał na terenie dawnych bagien. Moi znajomi, zapaleni motocrossowcy, często tutaj trenują, a raz na jakiś czas organizowane są tu zawody crossowe. Razem z koleżanką, na prośbę chłopaków, fotografujemy całą imprezę, ich wyczyny w błocie, ale także zwykłe treningi. Jest to świetna zabawa, a zdjęcia wychodzą naprawdę fajnie. Mogę rozwijać wtedy swoje małe hobby, jakim jest robienie zdjęć. Dosłownie obok stoi wielki głaz narzutowy - Kamień Tatarski (polecam przeczytać legendę z nim związaną), który skłania wielu turystów do odwiedzin. Jest to dla mnie także świetne miejsce do poczytania w samotności. Dodatkową ozdobą mojej miejscowości są olbrzymie wiatraki, które stanowią idealne dopełnienie krajobrazu, więc serdecznie zapraszam ;)

Mieszkam w małej miejscowości Tatary znajdującej się ok. 1 km od Nidzicy (woj. warmińsko - mazurskie). Dla mnie jest tu po prostu pięknie. Stare domki pamiętające czasy wojenne przeplatają się z dużymi nowoczesnymi domami. Wokół rozciągają się zielone lasy a tym samym mnóstwo ścieżek i dróg idealnych do niedzielnych spacerów i wycieczek rowerowych. Szczególnie w weekendy...

Miejsce,w którym mieszkam, choć z pozoru zwyczajne,zatłoczone z zanieczyszczonym powietrzem oraz trudnym dostępem do wielu miejsc, to miasto, które można pokochać na zawsze. Mieszkam w Łodzi. Myślę,że każdy zgodzi się ze mną,iż to co napisałam na wstępie jest prawdą. Wymienione powyżej wady mają na celu zobrazować przestrzeń, którą opisuję. Tak samo jest z człowiekiem. Ktoś mądry kiedyś powiedział "W każdym człowieku tkwi orzeł i reszka". Najważniejsze jest jednak wybierać,dostrzegać,kochać,opisywać z sercem; kolejny cytat: "(...)Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu". Moje miasto inspiruje mnie,zachwyca, daje natchnienie przede wszystkim w najtrudniejszych życiowych wyborach,jest opoką,łódką,z którą nigdy nie chcę się rozstawać. Piękno,prostota otoczenia,w którym żyję przeistacza wady w cud. Zakochałam się w moim mieście na zawsze. Zainspirowało mnie wielokrotnie i nadal inspiruje. Ludzie pospiesznie przemieszczający się do pracy,starsze panie robiące zakupy,miłośnicy zwierząt wyprowadzający swoje pupile na spacery,rówieśnicy uśmiechający się do mnie na korytarzu,pani ze sklepu spożywczego,sąsiad z bloku obok,rodzina,okno z widokiem na balkony sąsiadów,dobra książka na ławce w parku...To inspiracja,nie tyle co artystyczna,a życiowa. Mieszkając 17 lat w zatłoczonej Łodzi mam swoje "samotne" miejsca,w których tworzę dzięki obrazom pamięci życia codziennego. Moje miasto inspiruje mnie do bycia sobą wśród ludzi o duszach pięknych niczym wschodzące słońce, jakie widzę w drodze do szkoły. Zachwyca mnie tak,jak muzyka,o której uczę się w Szkole Muzycznej.Moja Łódź - odkrywam ją podobnie,jak nowe możliwości wokalne,czy taneczne podczas zajęć dodatkowych. Jest dla mnie zagadką,tak samo,jak lekcje matematyki. To w niej chcę trwać i do niej ciągle wracać po rozłące - miasto życia,miasto miłości,pięknej prostoty dnia codziennego oraz inspiracji do życia. Tylko ona,Łódź!

Miejsce,w którym mieszkam, choć z pozoru zwyczajne,zatłoczone z zanieczyszczonym powietrzem oraz trudnym dostępem do wielu miejsc, to miasto, które można pokochać na zawsze. Mieszkam w Łodzi. Myślę,że każdy zgodzi się ze mną,iż to co napisałam na wstępie jest prawdą. Wymienione powyżej wady mają na celu zobrazować przestrzeń, którą opisuję. Tak samo jest z człowiekiem. Ktoś...

Moje miejsce w którym żyje od początku jest wieś.
Pochodzę z gór. Nie wstydzę się tego,że korzenie mam góralskie, a serce mam mocne jak dzwon tak powiadają górale.
Moim miejscem inspiracji jest biblioteka. Podczas dokonywania wyboru wypożyczania książki, odkrywam,że los bohatera będzie mi bliski. Angażując się w życie sportowe to popieram akcje związane z rajdami pieszymi podczas, których bariery dla ludzi zdrowych i chorych się przełamują. Czuje,że kiedyś nadejdzie taki czas,że zaangażuje się mocniej. Na dzień poznaje każdego dnia cząstkę miejsca spędzanego w górach i zapisuje w swoich notatkach. Najważniejsze jest to,że mieszkanie w górach daje siłę do pisania oraz nie poprzestawaniu tylko na pisaniu.

Moje miejsce w którym żyje od początku jest wieś.
Pochodzę z gór. Nie wstydzę się tego,że korzenie mam góralskie, a serce mam mocne jak dzwon tak powiadają górale.
Moim miejscem inspiracji jest biblioteka. Podczas dokonywania wyboru wypożyczania książki, odkrywam,że los bohatera będzie mi bliski. Angażując się w życie sportowe to popieram akcje związane z rajdami pieszymi...

Mieszkałam już w kilku dzielnicach Warszawy i muszę przyznać, że za każdym razem pobudza mnie ona w zupełnie inny sposób.
Centrum, jak to centrum, zawsze jest głośne, zatłoczone i pełne życia. Jeszcze niedawno spędzałam tam właściwie cały swój czas i dopiero teraz (po przeprowadzce do spokojnieszej dzielnicy) widzę, jaki miało to na mnie wpływ. Widziałam ogrom możliwości, jakie daje mi to miasto, dlatego starałam się je jak najlepiej wykorzystywać. Wówczas wydawało mi się, że najlepszym sposobem na to jest próbowanie nowych rzeczy. Uczyłam się nowych języków, chodziłam na różne sportowe zajęcia, odbyłam kurs fotografii, tańczyłam w zespole, a nawet próbowałam programowania. Można powiedzieć, że w moim życiu panował niezły chaos i łapałam się czego tylko mogłam.
Natomiast teraz poznałam Warszawę od zupełnie innej strony. Mieszkam w spokojnej zielonej dzielnicy. Czuję że wraz z przeprowadzką i ja się bardziej uspokoiłam. Postanowiłam skupić się na moich znajomych i rodzinie, staram się wprowadzić porządek w swoje życie, dlatego od czasu do czasu medytuję (o czym nigdy nie pomyślałabym wcześniej). Dzięki wielu otwartym imprezom, przedstawieniom i warsztatom zaczęłam bardziej interesować się kulturą i sztuką, a że dana była mi możliwość spróbowania swoich sił na deskach teatru, postanowiłam ją wykorzystać.
Warszawa pobudzała mnie w wielu kierunkach i chcę wierzyć, że stałam się choć trochę tak samo różnorodna jak ona.

Mieszkałam już w kilku dzielnicach Warszawy i muszę przyznać, że za każdym razem pobudza mnie ona w zupełnie inny sposób.
Centrum, jak to centrum, zawsze jest głośne, zatłoczone i pełne życia. Jeszcze niedawno spędzałam tam właściwie cały swój czas i dopiero teraz (po przeprowadzce do spokojnieszej dzielnicy) widzę, jaki miało to na mnie wpływ. Widziałam ogrom możliwości,...

Mój dom rodzinny, choć z pozoru zwyczajny jest miejscem zbrodni (zginęli tu między innymi kot w butach i wiele bohaterów literackich) albo szpitalem psychiatrycznym (dla trójki szalonych dorosłych, którzy nie potrafią uporać się z czarownicą).
Sąsiedzi z prawej to bohaterowie romansów. Podejrzewam też, że ich śliczne twarze, ubrania i pachnące czystością dzieci to tylko przykrywka. Może tak naprawdę sprzedają nielegalnie porwane maluchy, albo są naszymi nocnymi koszmarami z kłami, łuskami i szalejącymi mocami. Któż wie co się stanie jeśli wypłynie to na światło dzienne!
Kobiety po lewej stronie to wszystko wiedzące wróżbitki, które z niejasnych powodów na mężów wybrały sobie klaunów. Potomstwo zaś wychowały na akrobatów. Oprócz mnie nikt nie widzi jak sześcioletnia Alicja robi fikołki zamiast siedzieć w baseniku, a szkoda, bo to bardzo śmieszny widok.
Idąc dalej natkniemy się na magiczny las w dzień pełen wróżek i złodziejaszków – skrzatów, w nocy zaś zbierają się tam wilki i króliki, aby zagrać w pokera przed meczem quidditcha.
Po drodze do studni duchów przechodzę obok typowego gimnazjum – skarbnicy opowieści o niestrawnych i jednostronnych miłościach (nieczęsto na całe życie), oraz scen dramatycznych, (samobójstwa, niewyjaśnione sprawy zaginięcia biletów na koncert Justina Biebera, wielkie przyjaźnie, które trzeba zapisać i dodać do kanonu literatury młodzieżowej).
Choć moja miejscowość jest malutka raz na jakiś czas staje się większa za pomocą wyobraźni i literatury.

Mój dom rodzinny, choć z pozoru zwyczajny jest miejscem zbrodni (zginęli tu między innymi kot w butach i wiele bohaterów literackich) albo szpitalem psychiatrycznym (dla trójki szalonych dorosłych, którzy nie potrafią uporać się z czarownicą).
Sąsiedzi z prawej to bohaterowie romansów. Podejrzewam też, że ich śliczne twarze, ubrania i pachnące czystością dzieci to tylko...

Macie czasem tak, że budzi Was natchnienie? Czy czujecie wtedy nieodpartą chęć dokonania czegoś niezwykle istotnego dla Was samych?
To dziwne zjawisko nastąpiło u mnie pewnego ciepłego, lipcowego poranka, zupełnie bez ostrzeżenia. Postanowiłam dać upust mojej artystycznej duszy, więc chwyciłam aparat i czym prędzej wybiegłam z domu.
Przemierzając okolicę na swojej fioletowej damce czułam, jak wyostrzają mi się zmysły. Zaczęłam dostrzegać rzeczy, na które wcześniej nie zwracałam najmniejszej uwagi. Fotografowałam wszystko, co w jakikolwiek sposób mnie zainteresowało - zardzewiały głośnik na nieczynnej już stacji kolejowej, zabytkowa klamka w opuszczonym domu, stare okiennice... Zrozumiałam jak piękne jest miejsce, w którym żyję i jak niewiele osób potrafi to docenić. Wtedy w mojej głowie zrodził się pewien pomysł.
Wróciłam do domu i wysłałam zdjęcia do ośrodka kultury w mojej miejscowości. Chciałam, aby inni dostrzegli to, co ja miałam okazję zobaczyć.
Następnego dnia odebrałam telefon. Dzwoniła P. Dyrektor ośrodka z informacją, iż moje zdjęcia niezwykle ją zachwyciły i pragnie zorganizować wystawę. Czy mogło mnie spotkać coś lepszego?

Macie czasem tak, że budzi Was natchnienie? Czy czujecie wtedy nieodpartą chęć dokonania czegoś niezwykle istotnego dla Was samych?
To dziwne zjawisko nastąpiło u mnie pewnego ciepłego, lipcowego poranka, zupełnie bez ostrzeżenia. Postanowiłam dać upust mojej artystycznej duszy, więc chwyciłam aparat i czym prędzej wybiegłam z domu.
Przemierzając okolicę na swojej...

Według mnie Wrocław to najbardziej wschodnie [sic!] z polskich miast. Kulturowy tygiel, który spotykam tu od ośmiu lat inspiruje mnie do wplatania w swoją twórczość rękodzielniczą i lekko pisarską elementów folkloru polskiego, ukraińskiego, łemkowskiego, a czasami nawet niemieckiego. Tworząc biżuterię, malując i pisząc bajki dla mojego ukochanego bratanka, staram się szperać w starych albumach i książkach, włączając do swoich dziełek dawne tradycje. Wrocław to także miejsce, które zainspirowało mnie do nauczenia się języka rosyjskiego i ukraińskiego, co zaowocowało prawie rocznym pobytem na Podolu, gdzie powstawała moja praca magisterska dotycząca językowego obrazu diabła w polskich i ukraińskich baśniach ludowych. W tym czasie wysyłałam wrocławskim przyjaciołom nie tylko moje folklorystyczne odkrycia, ale także tłumaczenia przepięknych starosłowiańskich baśni oraz setki ukraińskich historii. Mieszkając we Wrocławiu, warto szeroko otworzyć oczy, wyostrzyć wszystkie zmysły i poczuć prawdziwy, ciepły, wschodni wiatr, który wieje tu wyjątkowo często!

Według mnie Wrocław to najbardziej wschodnie [sic!] z polskich miast. Kulturowy tygiel, który spotykam tu od ośmiu lat inspiruje mnie do wplatania w swoją twórczość rękodzielniczą i lekko pisarską elementów folkloru polskiego, ukraińskiego, łemkowskiego, a czasami nawet niemieckiego. Tworząc biżuterię, malując i pisząc bajki dla mojego ukochanego bratanka, staram się...

Według mnie Wrocław to najbardziej wschodnie [sic!] z polskich miast. Kulturowy tygiel, który spotykam tu od ośmiu lat inspiruje mnie do wplatania w swoją twórczość rękodzielniczą i lekko pisarską elementów folkloru polskiego, ukraińskiego, łemkowskiego, a czasami nawet niemieckiego. Tworząc biżuterię, malując i pisząc bajki dla mojego ukochanego bratanka, staram się szperać w starych albumach i książkach, włączając do swoich dziełek dawne tradycje. Wrocław to także miejsce, które zainspirowało mnie do nauczenia się języka rosyjskiego i ukraińskiego, co zaowocowało prawie rocznym pobytem na Podolu, gdzie powstawała moja praca magisterska dotycząca językowego obrazu diabła w polskich i ukraińskich baśniach ludowych. W tym czasie wysyłałam wrocławskim przyjaciołom nie tylko moje folklorystyczne odkrycia, ale także tłumaczenia przepięknych starosłowiańskich baśni oraz setki ukraińskich historii. Mieszkając we Wrocławiu, warto szeroko otworzyć oczy, wyostrzyć wszystkie zmysły i poczuć prawdziwy, ciepły, wschodni wiatr, który wieje tu wyjątkowo często!

Według mnie Wrocław to najbardziej wschodnie [sic!] z polskich miast. Kulturowy tygiel, który spotykam tu od ośmiu lat inspiruje mnie do wplatania w swoją twórczość rękodzielniczą i lekko pisarską elementów folkloru polskiego, ukraińskiego, łemkowskiego, a czasami nawet niemieckiego. Tworząc biżuterię, malując i pisząc bajki dla mojego ukochanego bratanka, staram się...