Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiedenka
Urszula
Njedźjelka
Joanna
wiola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiedenka
Urszula
Njedźjelka
Joanna
wiola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zwykła normalna codzienność, która nie wymaga przykucia uwagi.
Każdy pomaga sobie, uśmiecha. Wzajemnie pomagają sobie sąsiedzi, rozmawiają i wynikają z tego powodu różne sytuacje związane z życiem danej miejscowości. Np.
- Dzień dobry Panie Mieczysławie - mówi sąsiad.
- Witam sądzie, ale ja nie Mietek tylko Staszek - odpowiada drugi sąsiad.
- Jak to - pyta sąsiad pierwszy?
- Tak to sąsiad. Jestem bratem najmłodszym Mietka, Staszek- odpowiedział sąsiad.
- Przepraszam sąsiad. Nie wiedziałem. Wybacz - powiedział sąsiad.
- Dobra, choć stawiam piwko i opowiem coś więcej o sobie - z uśmiechem powiedział Staszek.

Zwykła normalna codzienność, która nie wymaga przykucia uwagi.
Każdy pomaga sobie, uśmiecha. Wzajemnie pomagają sobie sąsiedzi, rozmawiają i wynikają z tego powodu różne sytuacje związane z życiem danej miejscowości. Np.
- Dzień dobry Panie Mieczysławie - mówi sąsiad.
- Witam sądzie, ale ja nie Mietek tylko Staszek - odpowiada drugi sąsiad.
- Jak to - pyta sąsiad...

Moja miejscowość liczy ok 5 tysięcy mieszkańców. Ja czuję się tam bezpiecznie, jednak czytając historie co niektórych osób wyżej, przypomniały mi się cztery krwawe zbrodnie. Ojciec mojej koleżanki z klasy, zarąbał swoją żonę siekierą na jej oczach (córki). Miała ok 7 lat, ogólnie była dziwna, nie wiem czy wcześniej też. Inny mężczyzna zabił swoją żonę nożem, jej siostra zaopiekowała się pięciorgiem dzieci które zostały na wpół osierocone. Pewien chłopak ok 25 lat, biegał po mojej wsi z siekierami, nożami i kosą, wyciął sobie krzyż na czole, zaatakował nożem nieznanego mężczyznę wysiadającego z pociągu. Mężczyzna przeżył. Syn dźgnął swoją matkę 3 razy w plecy nożem (mieszkańcy mojej ulicy), przebił jej płuco, był naćpany, matka przeżyła śmierć kliniczną, cała rodzina wyprowadziła się za granicę bez niego, chłopak po 8 miesiącach wyszedł z psychiatryka, był "tylko" niepoczytalny.
Teraz tak analizuje, że moje bezpieczeństwo w maleńkiej wsi jest dosyć naciągane, zaczynam się bać.

Moja miejscowość liczy ok 5 tysięcy mieszkańców. Ja czuję się tam bezpiecznie, jednak czytając historie co niektórych osób wyżej, przypomniały mi się cztery krwawe zbrodnie. Ojciec mojej koleżanki z klasy, zarąbał swoją żonę siekierą na jej oczach (córki). Miała ok 7 lat, ogólnie była dziwna, nie wiem czy wcześniej też. Inny mężczyzna zabił swoją żonę nożem, jej siostra...

Kiedyś na ulicach Radzymina wisiały nazistowskie flagi, a po ulicach maszerowali odziani w niemieckie mundury mężczyźni. Wszyscy mruczeli coś w brzydkim, niezrozumiałym dla nas języku. Jeździli hałaśliwymi pojazdami, łapali niewinnych polskich i żydowskich przechodniów. Niektórych zabijali na miejscu. Część z nich wywożono poza miasto. Jednej z germańskich grup przewodził herr Schwarz. Trzeba jednak przyznać mu, że jak na Niemca, nie był taki zły. Jego podwładni byli zresztą znacznie bardziej okrutni. Wiadomo jednak nie od dziś, że w III Rzeszy panowała dyscyplina, a wszelkie przejawy nieposłuszeństwa brutalnie tłumiono. Otóż, gdy w 1940 roku Schwarz przejął dowodzenie nad współczesnym Mazowszem, los mieszkańców miasteczka i okolic znacznie się odmienił. Łapanki zdarzały się sporadycznie. Każdy żołnierz, który był za nią odpowiedzialny, mógł pożegnać się ze swoją karierą w wojsku. Nie wpadano do mieszkań niewinnych mieszkańców, a dzieci w szkole miały prawo modlić się po polsku. Na ulicach widniały polskie napisy, pod którymi wyryto znacznie mniejsze niemieckie. Gdzieniegdzie wisiały polskie flagi i godła, natomiast znacznie zmniejszyła się liczba swastyk. Żydzi w końcu odetchnęli, ich sklepiki nie były już napadane. W kinach puszczano polskie filmy, a w kawiarniach słychać było polskie piosenki. Wszystko zmieniło się, gdy 2 lata później Schwarz zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Widać jego zasady były komuś nie na rękę. Wówczas to na ulice powróciło bezprawie.

Kiedyś na ulicach Radzymina wisiały nazistowskie flagi, a po ulicach maszerowali odziani w niemieckie mundury mężczyźni. Wszyscy mruczeli coś w brzydkim, niezrozumiałym dla nas języku. Jeździli hałaśliwymi pojazdami, łapali niewinnych polskich i żydowskich przechodniów. Niektórych zabijali na miejscu. Część z nich wywożono poza miasto. Jednej z germańskich grup przewodził...

Historia miasteczka, lecz z trochę innej beczki. Od 10 lat mieszkam w Krakowie, ale moim rodzinnym miasteczkiem są Zdzieszowice na Opolszczyźnie. Dzieje tej miejscowości są nierozerwalnie związane z historią Niemiec, wpływami germańskimi i Niemcami jako takimi. Mniejszość niemiecka i ludność deklarująca luźniejsze związki z naszym zachodnim sąsiadem stanowi istotny odsetek mieszkańców Zdzieszowic. Taki stan rzeczy miał niebagatelny wpływ na rozwój języka w tym miejscu. W dzieciństwie nie zwracałam na to uwagi, teraz zaś z sentymentem wracam do tych wszystkich germanizmów, które się tam przyjęły i mają się bardzo dobrze. I tak np.: w Zdzieszowicach jeździ się do omy na kole (niem. Oma – babcia, niem. Fahrrad – rower, Rad – koło), a do kościoła chadza w ancugu (niem. Anzug – garnitur). Cygarety petuje się w aszenbecherze (niem. Zigarette – papieros, niem. Aschenbecher – popielniczka). W ustach na starość nosi się gebis (niem. Gebiss – uzębienie, sztuczna szczęka), od którego mogą pojawić się dingsy (niem. Ding – rzecz). Do sznapsa potrzebny jest glas (niem. Schnaps – wódka, niem. Glas – szkło, szklanka, słoik, kieliszek), a do innych rzeczy – wichajster (niem. Wie heisst er? – Jak on/ten się nazywa?) itd. Miasto jest pełne Dieterów, Gerardów, Wilhelmów, Wernerów. A ich żony mają na imię Ruta, Hilda, Gerda i Annelore. I tak sobie teraz myślę, że spojrzenie na miasto przez pryzmat języka mogłoby być całkiem ciekawym wyzwaniem dla Członka Federalnego Projektu dla Pisarzy.

Historia miasteczka, lecz z trochę innej beczki. Od 10 lat mieszkam w Krakowie, ale moim rodzinnym miasteczkiem są Zdzieszowice na Opolszczyźnie. Dzieje tej miejscowości są nierozerwalnie związane z historią Niemiec, wpływami germańskimi i Niemcami jako takimi. Mniejszość niemiecka i ludność deklarująca luźniejsze związki z naszym zachodnim sąsiadem stanowi istotny odsetek...

W mojej miejscowości pewnego dnia odbywał się pogrzeb jednego z szanowanych i lubianych mieszkańców. ¾ miasteczka zebrało się, żeby pożegnać swojego sąsiada. W pewnym momencie, w trakcie odprawiania przez księga mszy żałobnej w kościele rozległo się głośne pukanie. Wszyscy rozglądali się dokoła, któż to mógł być taki nietaktowny żeby przerywać pogrzeb. Nie był to nikt z obecnych żałobników. Kiedy ksiądz chciał kontynuować mszę, pukanie ponownie rozbrzmiało. Jednak tym razem z pukaniem zaczął dobiegać również krzyk. W końcu jeden z żałobników powiedział, że według niego pukanie wydobywa się z wnętrza trumny. Kilku mężczyzn uniosło wieko trumny i zobaczyli wystraszonego sąsiada, który miał być trupem. Kilka osób zemdlało z wrażenia, a ksiądz nie mógł przestać wykonywać znaku krzyża, chyba ze strachu i zdziwienia. Ta historia jest opowiadana kolejnym pokoleniom zamieszkującym tę miejscowość.

W mojej miejscowości pewnego dnia odbywał się pogrzeb jednego z szanowanych i lubianych mieszkańców. ¾ miasteczka zebrało się, żeby pożegnać swojego sąsiada. W pewnym momencie, w trakcie odprawiania przez księga mszy żałobnej w kościele rozległo się głośne pukanie. Wszyscy rozglądali się dokoła, któż to mógł być taki nietaktowny żeby przerywać pogrzeb. Nie był to nikt z...

W pow. gostyńskim legenda głosi, że 200 lat temu we wsi o nazwie Gryżyna mieszkała wdowa z synkiem Antosiem. Matka kochała jedynaka i pozwalała mu na wszystko. Nigdy go nie karciła nawet, gdy był niegrzeczny. W wieku lat 10 chłopiec zachorował i zmarł. Matka była zrozpaczona. Antek został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Marcina. Legenda głosi, że kilka dni później do plebana przybiegł przerażony kościelny, krzycząc, że z mogiły Antosia wystaje rączka. Pleban polecił zasypać rączkę, jednak na drugi dzień rączka znowu się pojawiła. Wówczas pleban zwrócił się do mieszkańców wsi i matki Antosia słowami: „Z dzieckiem związana jest tajemnica, a modlitwy moje nie pomagają. Matko, musisz tajemnice wyjawić, jeśli twoje dziecko ma być zbawione”. Wówczas matka Antosia przyznała, że nie ukarała synka, gdy ją uderzył w twarz. „Straszne to przewinienie wobec matki. Rozumiem, że zmarłe dziecko dopomina się kary, której nie otrzymało za życia” powiedział pleban. Pleban ułamał gałązkę brzozową z pobliskiego drzewa i podał matce. Matka Antosia z trudem wychłostała wystającą z mogiłki rączkę. Wtedy rączka skryła się w piasku i już nigdy jej nie widziano. Pleban ową gałązkę z brzozy wbił w mogiłkę dziecka. Wiosną, gałązka puściła listki i wyrosło z niej drzewo, które nazwano „brzozą gryżyńską”. Żywot brzozy przerwała burza w 1875 r., wyciosano zaś z niej krzyż, który stoi do dziś w Borku Wlkp. Zastanówcie się nad waszym postępowaniem wobec rodziców i niech ta legenda będzie przestrogą.

W pow. gostyńskim legenda głosi, że 200 lat temu we wsi o nazwie Gryżyna mieszkała wdowa z synkiem Antosiem. Matka kochała jedynaka i pozwalała mu na wszystko. Nigdy go nie karciła nawet, gdy był niegrzeczny. W wieku lat 10 chłopiec zachorował i zmarł. Matka była zrozpaczona. Antek został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Marcina. Legenda głosi, że kilka dni później...

Pszczyna.
8 grudnia 1891 r. Księże pszczyński Hans Heinrich XV Hochberg von Pless poślubia Marię Teresę Oliwię Cornwalllis-West.

Z Księżną Hochberg von Pless, nazywana przez wszystkich Księżną Daisy związana jest pewna smutna legenda. Podczas wspólnej podróży jachtem, małżonkowie obserwowali gromadę tubylców, którzy pod błękitnymi falami morza szukali muszli z perłami. Niestety w trakcie tych połowów jeden z poławiaczy pereł zginał, przeklinając kobietę, którą miały zdobić zdobywane z tak wielkim trudem perły. Z 2000 pereł powstał długi na ponad 6 metrów sznur, który Książę podarował żonie. Daisy kochała ten sznur pereł i przez całe swoje życie za nic nie chciała się z nim rozstać. Wiedziała, że ten sznur wzbudza zazdrość innych kobiet. Los jednak nie oszczędził Księżnej, bo klątwa tubylca działała. Pierworodna córka Księżnej żyła tylko kilka dni. W czasie I Wojny Światowej Daisy była prześladowana i oskarżana o bycie angielskim szpiegiem. Następnie mąż ją zostawił dla młodszej kochanki, a najmłodszy syn zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Księżna, mimo młodego wieku poważnie zachorowała i znaczną część swojego życia spędziła na wózku inwalidzkim. Daisy zgodziła się nawet spędzić resztę życia w Niemczech, tylko po to by po rozwodzie mogła zatrzymać swój sznur pereł, stając się tym samym więźniem tego kraju. Największym błędem Księżnej była miłość do pereł. Ta miłość ściągnęła na nią same nieszczęścia i nie ustrzegła jej na stare lata przed chorobą i samotnością.

Pszczyna.
8 grudnia 1891 r. Księże pszczyński Hans Heinrich XV Hochberg von Pless poślubia Marię Teresę Oliwię Cornwalllis-West.

Z Księżną Hochberg von Pless, nazywana przez wszystkich Księżną Daisy związana jest pewna smutna legenda. Podczas wspólnej podróży jachtem, małżonkowie obserwowali gromadę tubylców, którzy pod błękitnymi falami morza szukali muszli z perłami....

W małym miasteczku w województwie lubuskim parę dobrych lat temu odbywały się często mafijne porachunki. Zazwyczaj mało szkodliwe, jeśli można to tak nazwać. Mieszkali tutaj ludzie, którzy kradli samochody dla mafii pruszkowskiej i tzw. mafia rosyjska. Żył tutaj człowiek o ksywce Jachu. Zawsze, kiedy wracał do domu - dzwonił do żony, żeby otworzyła mu bramę. Tego dnia było tak samo. Wjechał swoim samochodem na podwórze, wysiadł i został zamordowany dwoma strzałami z pistoletu. Zabójcy nie zostali znalezieni aż do dzisiaj, chociaż większość ludzi spekuluje, że byli to ludzie pracujący dla mafii pruszkowskiej. Ludzie rzadko o tym wspominają, ponieważ jest to jedno z mroczniejszych wspomnień tego miasta.

W małym miasteczku w województwie lubuskim parę dobrych lat temu odbywały się często mafijne porachunki. Zazwyczaj mało szkodliwe, jeśli można to tak nazwać. Mieszkali tutaj ludzie, którzy kradli samochody dla mafii pruszkowskiej i tzw. mafia rosyjska. Żył tutaj człowiek o ksywce Jachu. Zawsze, kiedy wracał do domu - dzwonił do żony, żeby otworzyła mu bramę. Tego dnia było...

Spokojna, senna miejscowość o nazwie Świerklaniec jeszcze sto lat temu tętniła życiem arystokratycznego rodu Donnersmarck. Z tym miejscem wiąże się wręcz hollywoodzka historia drogi na szczyt ówczesnego arystokratycznego świata Therese Lachmann. Jedna z najbardziej pożądanych kobiet 20 w. urodziła się w Nysie, w ubogiej rodzinie żydowskiego krawca. Młodo wyszła za mąż za krawca, którego wkrótce porzuciła wyjeżdżając do Paryża. Jej uroda, dowcip, inteligencja przysparzały jej wielu adoratorów gotowych słono płacić za towarzystwo Therese. Wkrótce ponownie wyszła za mąż, tym razem za portugalskiego markiza de Paiva, którego poznała w Baden-Baden. Do Paryża wróciła już z tytułem, jako markiza Blanka de Paiva. Pewnego wieczoru podczas spektaklu w operze poznała młodszego o 11 lat milionera, hrabiego Guido Henckel von Donnersmarcka. Dla niego porzuciła portugalskiego markiza. Guido i Blanka przeżyli ze sobą wiele szczęśliwych lat. To dla niej hrabia wybudował, na wzór francuskiego Wersalu pałac wraz z kompleksem parkowym w Świerklańcu. Blanka nie dożyła wybuchu II wojny światowej, podczas której pałac uległ częściowemu zniszczeniu. Naoczni świadkowie opowiadają, że pod koniec wojny, kiedy klęska III Rzeszy była przesądzona pod pałacem pojawiła się czarna, niemiecka limuzyna. Kilka godzin później pałac zajął się ogniem. Czyżby rodzina chciała zapobiec dostaniu się majątku w ręce nadchodzącej Armii Czerwonej? Dzisiaj Małego Wersalu już nie ma, został tylko park i pamięć ludzi.

Spokojna, senna miejscowość o nazwie Świerklaniec jeszcze sto lat temu tętniła życiem arystokratycznego rodu Donnersmarck. Z tym miejscem wiąże się wręcz hollywoodzka historia drogi na szczyt ówczesnego arystokratycznego świata Therese Lachmann. Jedna z najbardziej pożądanych kobiet 20 w. urodziła się w Nysie, w ubogiej rodzinie żydowskiego krawca. Młodo wyszła za mąż za...