Moim Jagodnem są sny. Odpłynięcie w REM odpręża mnie przecież w dwójnasób. Poza tym, że mój - poszarpany jak ryza papieru po kociej wizycie - układ nerwowy regeneruje się na nowy dzień, przeżywam też podróże w miejsca, o jakich... Wam się nie śniło. Poddaję się temu w pełnej ufności. I`m a slave, w tym emocjonalnym BDSM z fizjologią. To nie znaczy, że przesypiam życie jak nietoperz; raczej krótko, a intensywnie. Projekcje mojego mózgu byłyby niezłym materiałem dla bękarta Daliego i Picassa. Bo choć Jagodnem mogłyby być Bieszczady, Mazury czy po prostu łąka umajona fiołkami, kocem i piękną kobietą, to tylko sny zagwarantują mi podróże... w czasie, podróże do kraterów wulkanicznych, do mieszkania Lewandowskiego, do night-clubu w Vegas czy do Japonii, gdzie będą gonić mnie policjanci z mieczami samurajskimi. To nie marzenia, na niektóre wydarzenia szkoda byłoby czasu w stanie czuwania. Niemniej, szczęśliwy jestem, jako poszukiwacz miejsc, które Jagodnem stać się mogą. Ziewam. Dobrej nocy.

Moim Jagodnem są sny. Odpłynięcie w REM odpręża mnie przecież w dwójnasób. Poza tym, że mój - poszarpany jak ryza papieru po kociej wizycie - układ nerwowy regeneruje się na nowy dzień, przeżywam też podróże w miejsca, o jakich... Wam się nie śniło. Poddaję się temu w pełnej ufności. I`m a slave, w tym emocjonalnym BDSM z fizjologią. To nie znaczy, że przesypiam życie jak...

Moje Jagodno to ciepła, letnia noc, uchylone okno z którego widać spokojne gwiezdziste niebo, gdzieś w niedaleko słychać swierszcze, które nam grają do snu i ja, obok mnie moja córeczka, która po całym dniu śpi beztrosko a całość dopełnia dobra książka w moim ręku, dzięki której przenoszę się do innego świata, śmieje się i płacze wraz z bohaterami a gdy nastąpi świt podróż Jagodno dobiega końca i znowu musze czekać na nocne niebo i swierszcze.

Moje Jagodno to ciepła, letnia noc, uchylone okno z którego widać spokojne gwiezdziste niebo, gdzieś w niedaleko słychać swierszcze, które nam grają do snu i ja, obok mnie moja córeczka, która po całym dniu śpi beztrosko a całość dopełnia dobra książka w moim ręku, dzięki której przenoszę się do innego świata, śmieje się i płacze wraz z bohaterami a gdy nastąpi świt podróż...

Moje Jagodno nazywa się...
Niesulice w Lubuskiem. Przez parę lat jeździłam tam w wakacje, bo okolica piękna, miejscowość chlubi się jednym z najczystszych w Polsce jezior, a nie ma tłumu turystów.
Gdy zanurzam się w las wokół jeziora, znikają moje troski a problemy przestają mnie przytłaczać. Najbardziej podoba mi się że nad jeziorem jest wiele zacisznych zatoczek, które oferują "dzikie plaże". Woda krystaliczna, migająca srebrem, piaszczyste dno i nieliczne kamienie sprawiają że jest to wymarzone miejsce do kąpieli, ale i zadumy. W zaroślach kryją się gniazda różnych ptaków, można więc podpatrywać łyski, kaczki, łabędzie i perkozy. Błogość i spokój zawsze na mnie spływają, gdy siedzę na pomoście i wpatruję się w żaglówki śmigające po tafli jeziora. Gdy plażowanie się mi nudzi, trasy rowerowe, spacerowe oraz zasobne w grzyby leśne ostępy są doskonałym lekarstwem na nudę. Niesulice pozwalają mi naładować baterie ilekroć tam jestem.

Moje Jagodno nazywa się...
Niesulice w Lubuskiem. Przez parę lat jeździłam tam w wakacje, bo okolica piękna, miejscowość chlubi się jednym z najczystszych w Polsce jezior, a nie ma tłumu turystów.
Gdy zanurzam się w las wokół jeziora, znikają moje troski a problemy przestają mnie przytłaczać. Najbardziej podoba mi się że nad jeziorem jest wiele zacisznych zatoczek, które...

Wiatr lekko rozwiewa włosy, a po policzkach coraz śmielej tańczą słoneczne promienie. Zmęczone stopy obmywa zimna, przejrzysta woda, w której odbija się błękitne niebo. Zapach trawy i rozgrzanego, czystego powietrza, które drga, wypełniając płuca do granic możliwości - obezwładnia i zniewala. Wkoło cisza, przerywana krzykiem ptaków i szumem wiatru. Czuję szybkie uderzenia mojego serca po długiej wędrówce i pulsowanie krwi w skroniach, słyszę mój przyspieszony oddech, który powoli się uspokaja. Siedząc na kamieniach obserwuję przechodzących obok wąską ścieżką ludzi, zmierzających do Samotni. Pozdrawiamy się pogodnie skinieniem głowy i w porozumieniu wymieniamy spojrzeniami, tak samo zachwyceni dzikością otaczającej nas przyrody, nieokiełznaną przestrzenią i pięknem gór wznoszących się dumnie nad Małym Stawem. I choć byłam w tym miejscu już wiele razy, wiem – że ciągle będę tu wracać. Bo tu, w górach, jest wszystko co kocham. To moje Jagodno, w którym mimo zmęczenia, przybywa mi sił. To miejsce, w którym skomplikowana rzeczywistość upraszcza się do tego, jak postawić stopę podczas kolejnego kroku. Magiczne i piękne...

Wiatr lekko rozwiewa włosy, a po policzkach coraz śmielej tańczą słoneczne promienie. Zmęczone stopy obmywa zimna, przejrzysta woda, w której odbija się błękitne niebo. Zapach trawy i rozgrzanego, czystego powietrza, które drga, wypełniając płuca do granic możliwości - obezwładnia i zniewala. Wkoło cisza, przerywana krzykiem ptaków i szumem wiatru. Czuję szybkie uderzenia...

Nie wiem, czy to co określam moim Jagodnem można nazwać miejsce. Osobiście przystałabym przy nazwie bezpieczna przystań. Dla mnie Jagodno to miejsce, w którym jestem, kiedy czytam. Gdy śledzę historię bohaterów głosy ludzi wokół mnie zmieniają się w przyjemny dla ucha szmer, problemy znikają, jakby nigdy nie istniały. Nic nie zaprząta mojej głowy, oprócz słów narratora w tekście. Tak więc muszę przyznać, że dla mnie Jagodno to nie jest konkretne miejsce. Nie mam ulubionego fotela, dywanu, czy też łodzi podwodnej w której najbardziej lubię odpoczywać. Kiedy chcę rozluźnić umysł, odpocząć od problemów dnia codziennego otwieram książkę i czytam. Nie jest ważne gdzie. To czy czytam na drzewie, balansując na krawędzi balkonu, siedząc na szafie, czy też jadąc na rowerze nie interesuje mnie.
Jagodno to chwila, kiedy zagłębiam się w życie kogoś innego, opisanego przez cudownego autora, który postanowił mnie uszczęśliwić i napisał książkę.
Rzeczywistość znika, a ja wchodzę do mojego własnego Jagodna.

Nie wiem, czy to co określam moim Jagodnem można nazwać miejsce. Osobiście przystałabym przy nazwie bezpieczna przystań. Dla mnie Jagodno to miejsce, w którym jestem, kiedy czytam. Gdy śledzę historię bohaterów głosy ludzi wokół mnie zmieniają się w przyjemny dla ucha szmer, problemy znikają, jakby nigdy nie istniały. Nic nie zaprząta mojej głowy, oprócz słów narratora w...

Czy „cztery ściany” są w stanie wypełnić nas upojnym uczuciem słodkiego bezpieczeństwa? Czy mury są w stanie dać nam wytchnienie, którego tak łakniemy w dzisiejszym chwiejnym świecie? Czy monumentalne giganty zakorzenione betonowymi fundamentami w stały grunt są w stanie odegnać lęki, by na ich miejscu zagościł spokój i poczucie, że zło nie przeniknie przez trwałe i mocne ściany, że nie dotkną nas problemy, a krzywdy nie pozostawią blizn? Może większość ludzi, przebywając wewnątrz domu, ma poczucie nieśmiertelności, niezniszczalności, ale ja zawsze widzę tylko sufit, który ze złośliwą premedytacją runąłby na mój kruchy kark, kiedy znudzi mu się oglądanie z góry burzy moich włosów. Widzę ściany, które przesuwają się coraz ciaśniej do środka, by zmiażdżyć moje małe ciałko, by wycisnąć mnie do samej duszy, bo nudzi im się ta monotonna, pionowa poza. Podłoga też nie jest niczym pewnym- w skrzypieniu paneli słyszę sarkastyczny chichot, bo za chwilę może zawalić mi się pod stopami, a sprawienie takiego dowcipu człowiekowi, który codziennie skacze po jej drewnianym grzbiecie byłoby nie lada rozrywką! Mury stoją, ale w końcu runą; potężne i wielkie, a potem kruche i zapadnięte same w sobie. Nigdy nie ufałam budynkom – ktoś tak filigranowej postury jak ja, zawsze czuje się jeszcze bardziej skurczony, kiedy zamyka się go w ciasnym pokoiku. Wszak kanarek w klatce jest chroniony kratami od niebezpieczeństw, ale jednocześnie ograniczony i uwięziony. Taką klatką dla mnie są właśnie domy, wsie, miasta – wszystkie mnie krępują, osaczają. Jedynym miejscem, w którym moja filigranowa postura jest przydatna (a wręcz jak najdłużej pożądana) są ramiona mojej babci. Mała kobietka o wielkim sercu, które zawsze gotowe jest mnie otulić i ukryć przed podłością, niegodziwością współczesnego świata i jego mieszkańców – zawsze jest w mych oczach ostoją trwalszą niż jakiekolwiek schrony i bunkry. W jej ramionach mieści się cały mój eden bezpieczeństwa i nieskończony sen o błogim smaku ukojenia. Choćby niebo miało mi się zwalić na głowę, a grunt pod stopami niebezpiecznie osunąć, to jej ramiona osłonią mnie i ukryją. Ukryją głęboko w bezdennej arkadii dziecięcego spokoju.

Czy „cztery ściany” są w stanie wypełnić nas upojnym uczuciem słodkiego bezpieczeństwa? Czy mury są w stanie dać nam wytchnienie, którego tak łakniemy w dzisiejszym chwiejnym świecie? Czy monumentalne giganty zakorzenione betonowymi fundamentami w stały grunt są w stanie odegnać lęki, by na ich miejscu zagościł spokój i poczucie, że zło nie przeniknie przez trwałe i mocne...

Takim miejscem jest dla mnie próg mojego wiejskiego domu. Drzwi wejściowe są od strony lasu i wzgórza, na którym rośnie jeszcze nie skoszone zborze.
Wychodzę z domu, zamykam za sobą drzwi. Siadam na schodku i nie słyszę już rozbrykanych dzieci. Mam chwilę sam na sam ze sobą i... naturą. Ona przy każdym naszym spotkaniu stara się być inna. Zaskakuje mnie odmiennością kształtów chmur i odcieniami nieba. Różem o zachodzie słońca. Mrocznością nadciągającej burzy. Drzewa szumią, szepcą mi coś do ucha, a ja trwam w tym stanie nie licząc minut. Zapominając o troskach.

Takim miejscem jest dla mnie próg mojego wiejskiego domu. Drzwi wejściowe są od strony lasu i wzgórza, na którym rośnie jeszcze nie skoszone zborze.
Wychodzę z domu, zamykam za sobą drzwi. Siadam na schodku i nie słyszę już rozbrykanych dzieci. Mam chwilę sam na sam ze sobą i... naturą. Ona przy każdym naszym spotkaniu stara się być inna. Zaskakuje mnie odmiennością...

Moja idylliczna przystań to po prostu mój pokój. Czuję się tutaj bezpiecznie. Mogę robić co chce, nikt na mnie nie patrzy i nie krytykuje. Czasami lubię pobyć sama, a to miejsce jest do tego stworzone. Najchętniej czytam książki, słucham ulubionych piosenek i rozmyślam.

Moja idylliczna przystań to po prostu mój pokój. Czuję się tutaj bezpiecznie. Mogę robić co chce, nikt na mnie nie patrzy i nie krytykuje. Czasami lubię pobyć sama, a to miejsce jest do tego stworzone. Najchętniej czytam książki, słucham ulubionych piosenek i rozmyślam.

Jagodno to stan umysłu, który zabieram ze sobą w każde miejsce. W miejsce,w którym choć na chwilę mogę pobyć sama. Wtedy wolna od wszystkiego zatracam się we własnych rozmyślaniach. Przed oczami rozciąga się wachlarz wspomnień, ale też nowe pragnienia i marzenia. Jestem tylko ja i to niezależnie od tego, gdzie w danym miejscu się znajduje. To daje mi ogromną siłę, gdyż jestem panią swoich myśli. Odcinam się od rzeczywistości i wsłuchuję się w swój wewnętrzny głos, który czasem staję się nie słyszalny w życiu codziennym. Dlatego nie rozstaję się z nim i to dzięki niemu potrafię uczynić dla siebie bezpieczną przystań w każdym miejscu na ziemi. Bez niego, moje życie byłoby puste, pozbawione sensu.
To dla mnie stan medytacji umysłu. Po, którym wracam jak po prysznicu w upalny dzień. Całkowicie oczyszczona i świeża, gotowa do działania. Przepełniona pozytywną energią, którą pragnę podzielić się nie tylko z bliskimi, ale i z resztą świata.

Jagodno to stan umysłu, który zabieram ze sobą w każde miejsce. W miejsce,w którym choć na chwilę mogę pobyć sama. Wtedy wolna od wszystkiego zatracam się we własnych rozmyślaniach. Przed oczami rozciąga się wachlarz wspomnień, ale też nowe pragnienia i marzenia. Jestem tylko ja i to niezależnie od tego, gdzie w danym miejscu się znajduje. To daje mi ogromną siłę, gdyż...

Och, moje Jagodno też ma coś wspólnego z jagodami. Mimo iż nie są to moje ulubione owoce, zbierać zaś ich nigdy nie lubiłam, za to babcia podawała mi je z cukrem i jakimś zabłąkanym listkiem do smaku. Bo jagód to ci u nas dostatek w tym Jagodzińcu. Jagodziniec, tak, to nie jest słowo zmyślone. To prawdziwa na mapie Polski wieś z mikroklimatem. A oprócz mikroklimatu ma także to, co najważniejsze - mój ukochany dom rodzinny. Położony na obrzeżu lasu, w którym jagody rosną jak oszalałe. Ogrodzony drewnianym płotem, z kilkoma drzewkami owocowymi i pięknym krzewem, uginającym się od borówek. Z psem wygrzewającym się na nasłonecznionym trawniku bądź pilnującym piekących się na grillu kiełbasek. Z tarasem, na którym suszy się pościel. Z kominem, z którego zimą dym zasnuwa niebo. Z garażem, którego drzwi służyły mi, mojemu bratu i tacie za bramkę, gdy rozgrywaliśmy mecze piłki nożnej. Z moim ukochanym pokojem, który przeżył już dwa remonty – przechodząc od słoników przez żółto-niebieskie ściany, by skończyć na szarościach i delikatnych błękitach. Z zapachem sernika z brzoskwiniami dochodzącym z kuchni. I gotowanej fasolki prosto z pola. Młodych ziemniaczków z koperkiem. Z tatą, który codziennie rano budził do szkoły. Z mamą, której wyglądało się przez okno. Z bratem, z którym wymyślaliśmy najbardziej zwariowane gry i zabawy. I z babcią, która zawsze miała dla nas „wertersy”. Moje Jagodno to mój rodzinny dom. Mój Jagodziniec XY*
*tu wstawić numer domu

Och, moje Jagodno też ma coś wspólnego z jagodami. Mimo iż nie są to moje ulubione owoce, zbierać zaś ich nigdy nie lubiłam, za to babcia podawała mi je z cukrem i jakimś zabłąkanym listkiem do smaku. Bo jagód to ci u nas dostatek w tym Jagodzińcu. Jagodziniec, tak, to nie jest słowo zmyślone. To prawdziwa na mapie Polski wieś z mikroklimatem. A oprócz mikroklimatu ma także...