Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rudaczyta
Dyskusja
Milena0215
Jolanta
ola2998

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rudaczyta
Dyskusja
Milena0215
Jolanta
ola2998

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moi dziadkowie zawsze opowiadali mi historię poznania się.
Miłość potrafi być uczuciem wspaniałym dla moim dziadków.
15 lat słyszałam tą historię. Za każdym razem inna interpretacja dziadków, z uśmiechem i inna forma przekazu. To niesamowita historia dla mnie.

Moi dziadkowie zawsze opowiadali mi historię poznania się.
Miłość potrafi być uczuciem wspaniałym dla moim dziadków.
15 lat słyszałam tą historię. Za każdym razem inna interpretacja dziadków, z uśmiechem i inna forma przekazu. To niesamowita historia dla mnie.

Babcia i Dziadek. Dwie cudowne osoby w moim życiu. Bardzo ich kocham. Są dla mnie ważni. Cóż za zbieg okoliczności bo ja jestem z Bieszczad - mój partner ze Śląska. W ich wypadku to Babcia Zosia jest ze Śląska a Dziadek Edek z Bieszczad :) Kiedyś przy naszych odwiedzinach Dziadek opowiedział mi i Januszowi pewną historię nawiązującą do tego jak wygrał z nałogiem bo mój facet właśnie rzucał. Brzmi ona tak: Gdy już zamieszkali razem i mieli dzieci wszystko się zmieniło. Dziadek pracował przy takiej pracy, przez którą ciągle kurzył. Kiedyś nie miał czasu na kupienie sobie papierosów i poprosiło o to babcie. Babcia niby zapominała. Dziadek po tych 3 dniach na głodzie wkurzył się i zaczęła się awantura. Babcia w końcu po tym pozbierała się i poszła do sklepu. Kupiła cały karton. Podeszła do męża ( jako młoda żona bez pieniędzy do młodego męża ) i trochę ze wstydem ale podała mu fajki i ze łzami w oczach wykrztusiła z siebie 'Moje dzieci nie jedzą cukierków bo mnie nie stać. Idź i im powiedz, że muszą poświęcać swoje cukierki na Twoje fajki. ' Dziadek osłupiał. Spalił karton fajek w piecu. Kupił dzieciom cukierki. Rzucił palenie. Kochał bardziej dzieci i żonę niż fajki. Tak po prostu. Nagle. Wziął i przestał. Męczyło go. Ale był silny. Nie brał gdy częstowali. Wolał jeść paluszki. Prawie oślepł. Lekarz kazał mu palić i stopniowo rzucać. Nie chciał. Teraz mimo słabych oczu nadal się kochają, dziadek nie pali i nigdy po tym nie zapalił.

Babcia i Dziadek. Dwie cudowne osoby w moim życiu. Bardzo ich kocham. Są dla mnie ważni. Cóż za zbieg okoliczności bo ja jestem z Bieszczad - mój partner ze Śląska. W ich wypadku to Babcia Zosia jest ze Śląska a Dziadek Edek z Bieszczad :) Kiedyś przy naszych odwiedzinach Dziadek opowiedział mi i Januszowi pewną historię nawiązującą do tego jak wygrał z nałogiem bo mój...

Oni chcieli żyć, chcieli wrócić do domu, w którym nie królują już strach i łzy, chcieli myśleć o przyszłości, nie tylko o „tu i teraz”. Mietek miał 23 lata, a i tak był jednym z najstarszych w oddziale AK. Niczego się nie bał, a śmiech miał taki, że zarażał nim wszystkich dookoła. Był uwielbiany, bo z nim było wesoło, a tego tak bardzo wszystkim brakowało.
Niemcy wycofywali się z frontu wschodniego…profesjonalne wojsko pancerne. Ich ciężkie buciory było słychać z daleka. Zamknęłyśmy się z mamą w komórce na kurze ziarno. Znaleźli nas, wyciągnęli, coś wrzeszczeli, uderzyli mamę tak mocno, myślałam, że nie żyje…nigdy tak się nie bałam! Oni szukali jedzenia, nie palili domów, nie gwałcili, ale bawił ich ten strach jaki rozsiewają, samą obecnością. Szli dalej i przez przypadek natknęli się na zgrupowanie partyzantów AK, otoczyli ich. Do walki doszło 30 lipca 1944 r. w Pielaszowie. W zasadzie, to nie była walka, tylko rzeź. Mietek, mój brat, zginął, a wraz z nim ponad 70 innych osób. Miał 23 lata, był jednym z najstarszych…
Do bitwy w Pielaszowie doszło kilka kilometrów od mojej rodzinnej wsi. Historia jakich wiele, ale opowiadana przez „przyszywaną” babcię, na zawsze zapadła mi w pamięci. Strach przez niemieckimi wojskami nadal tkwił w jej szarych oczach.
Babcia przeżyła, ale w jej życiu nie brakowało walki, tej codziennej troski o trójkę dzieci, o to co im dać jeść, gdy mąż wszystkie pieniądze wydawał na alkohol.
W zwyczajnym losie cudownych ludzi jest mnóstwo niezwykłości.

Oni chcieli żyć, chcieli wrócić do domu, w którym nie królują już strach i łzy, chcieli myśleć o przyszłości, nie tylko o „tu i teraz”. Mietek miał 23 lata, a i tak był jednym z najstarszych w oddziale AK. Niczego się nie bał, a śmiech miał taki, że zarażał nim wszystkich dookoła. Był uwielbiany, bo z nim było wesoło, a tego tak bardzo wszystkim brakowało.
Niemcy wycofywali...

Moja babcia miała 5 sióstr i 5 braci. Po wojnie wszyscy się odnaleźli. Wszyscy poza 2 braćmi - Tadeuszem i Kazimierzem. Wyszli z domu razem jako żołnierze. Żaden z nich nigdy już nie wrócił. Babci nie dawało to spokoju. Napisała do Czerwonego Krzyża z nadzieją, że może się gdzieś odnajdą.Odpowiedź przyszła: Tadeusz zginął w Wa-wie podczas bombardowania losy Kazimierza nie są znane. Babcia ruszyła do Wa-wy. Odnalazła światka, który widział jak Tadeusz i Kazimierz wsiadają razem do wojskowego samochodu po czym zostali zasypani gruzem kamienicy na który spadła bomba. Tadeusz zginął na miejscu. Skoro jednak byli razem to dlaczego nie znaleziono ciała Kazimierza. Od tego czasu minęło wiele lat. Pewnego dnia babcia ruszyła na pielgrzymkę do Częstochowy w intencji Kazimierza. Podczas jednego z noclegów u wiejskiego księdza na plebani opowiedziała mu historię zaginionego brata. Ten zasugerował, że w sąsiedniej wiosce jest zbiorowy grób polskich żołnierzy. Babcia to zbagatelizowała abo to mało jest takich grobów? Jednak czuła, że źle zrobiła. Po pielgrzymce odwiedziła wspomniany grób. Miejscowy ksiądz odnalazł w swoich księgach Kazimierza, który po bombardowaniu trafił do szpitala a gdy wydobrzał wrócił na front. Niestety zachorował na krwistą biegunkę.Tu go zostawiono razem z innymi chorymi w stodole gdzie zajmował się nimi ksiądz. Wszyscy żołnierze w krótce zmarli a ksiądz spisał ich imiona i pochował w zbiorowej mogile. Moja babcia po 50 latach poszukiwań odnalazła brata.

Moja babcia miała 5 sióstr i 5 braci. Po wojnie wszyscy się odnaleźli. Wszyscy poza 2 braćmi - Tadeuszem i Kazimierzem. Wyszli z domu razem jako żołnierze. Żaden z nich nigdy już nie wrócił. Babci nie dawało to spokoju. Napisała do Czerwonego Krzyża z nadzieją, że może się gdzieś odnajdą.Odpowiedź przyszła: Tadeusz zginął w Wa-wie podczas bombardowania losy Kazimierza nie...

Historia moich dziadków oryginalną może już nie jest, ale zawsze pokazuje mi, jak wiele może zdzialac miłośc i że warto zaufać przeznaczeniu.
Wtedy nie było wojny, takze nie będzie to heroiczna znajomośc. Raczej taka zwyczajna. Ona pracowała jako pielęgniarka, a on był pacjentem. Nie, nie jej, ale przebywali w obrębie tego samego szpitala. Za to jego sąsiad miał więcej szczęścia, bo to własnie on trafił pod skrzydła mojej babci. A dziadek oczu od niej oderwać nie mógł, jednak nie raz i nie dwa, został ignorowany.
Pewnego dnia babcia go nie zauwazyla w łózku. Został wypisany. Trochę ją to zasmuciła, przyznaje, ale trzeba żyć dalej. Gdy wracała do domu, usłyszała za sobą kroki. Gdy sie odwróciła stał za nią dziadek. Ładnie ubrany, ogolony, z wyprasowaną koszulą. I bukietem kwiatów w ręce. Polnych, zerwanych z łąki. I nie odstępował babci na krok, powiedział, że będzie za nią chodził, poki nie zgodzi się z nim pojśc na herbatę i ciastka.
Oczywiścię się zgodzila i z tej oto znajomości powstała czwórka wspaniałych dzieci :)

Historia moich dziadków oryginalną może już nie jest, ale zawsze pokazuje mi, jak wiele może zdzialac miłośc i że warto zaufać przeznaczeniu.
Wtedy nie było wojny, takze nie będzie to heroiczna znajomośc. Raczej taka zwyczajna. Ona pracowała jako pielęgniarka, a on był pacjentem. Nie, nie jej, ale przebywali w obrębie tego samego szpitala. Za to jego sąsiad miał więcej...

Wiele wieczorów poświeciłam siedzą w pokoju babci i słuchając historii z jej dzieciństwa oraz młodości. Nie wszystkie był porywająco ciekawe. Natomiast jedna bardzo mną wstrząsnęła. Okres II wojny światowej. Babcia miała 10 lat. Mieszkała na wsi z rodzicami i starszym bratem. Niemcy oczywiście okupowali wieś, natomiast nie robili zbytnio krzywdy Polakom. Szukali ukrytych Żydów w piwnicach, bunkrach, szafach polskich rodzin. To był ich cel. Zabijać Żydów. Babcia z bratem wybrali się do sklepu. W pewnym momencie usłyszeli lament kobiety oraz dziecka. Schowali się za skałą lecz dziecięca ciekawość kazała im wychylić głowy. To co zobaczyli było straszne. Dwóch Niemców stało tyłem z bronią wycelowaną w żydowskie dziecko, a kobieta kopała dół. Niemcy co chwile podchodzili, dźgali lufą i pospieszali. W pewnym momencie kazali podejść dziecku do dziury i stanąć tyłem do nich...Strzelili. W tył głowy. Ten sam los spotkał kobietę. Babcia ledwo powstrzymując krzyk, zaczęła płakać. Wujek wziął babcię na barana i co sił zaczął uciekać bojąc się co zrobią Niemcy gdy ich zauważą. Ta historia, chociaż brutalna najbardziej utkwiła mi w pamięci.

Wiele wieczorów poświeciłam siedzą w pokoju babci i słuchając historii z jej dzieciństwa oraz młodości. Nie wszystkie był porywająco ciekawe. Natomiast jedna bardzo mną wstrząsnęła. Okres II wojny światowej. Babcia miała 10 lat. Mieszkała na wsi z rodzicami i starszym bratem. Niemcy oczywiście okupowali wieś, natomiast nie robili zbytnio krzywdy Polakom. Szukali ukrytych...

Najbardziej lubię historię miłości babci i dziadka. Było to podczas wojny, niestety dziadek trafił do obozu, co na szczęście nie pociągnęło za sobą lawiny kolejnych zesłań w rodzinie. W tamtym czasie dziadkowie nie byli jeszcze nawet narzeczeństwem. Babcie każdego tygodnia słała do swojego wybranka listy, w których opisywała życie codzienne. Pomijała w nich trudy i znoje, wiedziała że tylko pozytywne informację mogą pomóc partnerowi. Dziadek czytał jej listy ze łzami w oczach, po czym odpisywał na nie przy słabym blasku świecy, zmęczony całodzienną pracą w kamieniołomie. Żadnego listu nie wysłał, choć miał takie prawo. Z całego serca pragnął szczęścia kobiety jego życia, dlatego wolał żeby na niego nie czekała, wyszła szczęśliwie za mąż i miała udane życie. Babcia to jednak uparta kobieta, czekała cierpliwie a po powrocie dziadka z zesłania skarciła go jak małe dziecko i nie odzywała się kilka tygodni. Jakże ta historia jest inna od dzisiejszych realiów, gdzie większość par poznaje się przez internet, nudzą im się randki w kinach, klubach czy wczasy, bo za dużo ich i są zbyt mało efektowne. Do tego ciągle zmieniają partnerów szukając ideałów które tak naprawdę drzemią w każdym z nas. Bardzo zazdroszczę dziadkom, oni byli na tyle odważni, że od początku grali w najlepsza zabawę na świecie – w prawdziwą miłość.

Najbardziej lubię historię miłości babci i dziadka. Było to podczas wojny, niestety dziadek trafił do obozu, co na szczęście nie pociągnęło za sobą lawiny kolejnych zesłań w rodzinie. W tamtym czasie dziadkowie nie byli jeszcze nawet narzeczeństwem. Babcie każdego tygodnia słała do swojego wybranka listy, w których opisywała życie codzienne. Pomijała w nich trudy i znoje,...

Najpiękniejszym wspomnieniem usłyszanym z ust Babci był dzień jej zamążpójścia. Pewnego dnia Dziadek po prostu powiedział: Wandziu, a może byśmy się ożenili? Dziadek Janek facet był fajny, Babcia nie odmówiła i już następnego (sic!) dnia byli małżeństwem.
Niestety lata '60 w Polsce były, jakie były i na podwórkowym weselu zjawili się także goście nieproszeni, umundurowani i...uzbrojeni. Dziadkowi z Babcią tańczyć nie pozwolili, nawet pierwszego tańca, z innymi tańczyć kazali.
Na szczęście rodzina moja od pokoleń rezolutną była, więc niemiłych gości trunkami raczono po gospodarsku, obficie, następnie broń schowano i przepędzono pod groźbą denuncjacji - spożywanie alkoholu na służbie i rozbrojenie przez ludność cywilną.
Szczęśliwie Babcia z Dziadkiem odbili sobie do rana wszystkie utracone tańce :)

Najpiękniejszym wspomnieniem usłyszanym z ust Babci był dzień jej zamążpójścia. Pewnego dnia Dziadek po prostu powiedział: Wandziu, a może byśmy się ożenili? Dziadek Janek facet był fajny, Babcia nie odmówiła i już następnego (sic!) dnia byli małżeństwem.
Niestety lata '60 w Polsce były, jakie były i na podwórkowym weselu zjawili się także goście nieproszeni, umundurowani...

Babcia opowiedziała mi kiedyś pewną opowieść. Było to już po wojnie. Jej mąż, a mój dziadek, kupił jej z okazji urodzin piękny, zielony materiał. Babcia od razu postanowiła, że uda się do krawca, który uszyje jej elegancki płaszcz. Ten krawiec był Niemcem, najbardziej znanym i cenionym w swoim fachu. Potrafił pięknie szyć. Jedyne, co wszystkich dziwiło w jego zachowaniu to to, że nigdy nie wychodził z domu, ale nikt nie wiedział dlaczego. Krawiec uszył babci szykowny płaszcz, których zachwycali się nawet przechodnie na ulicy. Po pewnym czasie okazało się, że krawiec już nie szyje swoim klientom, jakby zapadł się pod ziemię. Na początku nikogo to nie zainteresowało, ponieważ nigdy nie wychodził z domu, więc i tak na ulicy nigdy go nikt nie widział. Jednak jego żona, Polka, chodziła zasmucona i często zapłakana. Wszystko wyjaśniło się po paru tygodniach dzięki artykułowi w lokalnej gazecie. Okazało się, że krawiec był hitlerowcem, a po wojnie ukrywał się, a że lubił szyć i ludzie byli zadowoleni, postanowił zostać karwcem. Pewnego dnia zjawił się u niego klient- Żyd, który go rozpoznał i doniósł na niego do UB. Krawiec został aresztowany i skazany na śmierć. Tą wiadomością długo jeszcze żyło całe miasto.

Babcia opowiedziała mi kiedyś pewną opowieść. Było to już po wojnie. Jej mąż, a mój dziadek, kupił jej z okazji urodzin piękny, zielony materiał. Babcia od razu postanowiła, że uda się do krawca, który uszyje jej elegancki płaszcz. Ten krawiec był Niemcem, najbardziej znanym i cenionym w swoim fachu. Potrafił pięknie szyć. Jedyne, co wszystkich dziwiło w jego zachowaniu to...