„Aaa, Aaa, były sobie kotki dwa…” Taki był mój pierwszy kontakt z muzyką. Kiedy już nauczyłem się mówić i chodzić, zapragnąłem harcować tak jak gumisie bo: „gumisie harcują, po lesie szarżują, wszędzie dziś słychać donośny ich śmiech”.
W podstawówce na balu przebrany za wojowniczego żółwia ninja krzyczałem do kolegi w myśl Smerfnego hitu: „hej osiłku właź na masz, wyruszamy zwiedzać świat, dira-dą, dira-dą, dira-dira-dira-dą”.
W gimnazjum gdy hormony buzowały, szukałem dziewczyny, która podejdzie i zaśpiewa mi: „i’m a barbie girl, in my barbie world…”Jednak gdy już wracałem od moich „barbie” spóźniony do domu, kłóciłem się z o powód spóźnienia tłumacząc, że: „testowałem moje fenomenalne powierzchnie tnące”.
Później, gdy podczas licealnego podrywu palnąłem jakieś głupstwo przy koleżankach, robiłem się: „czerwony jak cegła” będąc jednocześnie: „rozgrzany jak piec”. W tamtych czasach na sobotnich imprezach krzyczałem na sali: „prawy sektor żyjecie? Lewy? Środek? Kochani nie słyszę. Jesteście gotowi?! Ekwador ruszamy!!!
Teraz leżąc w łóżku z moją ukochaną Dorotą, patrzymy sobie w oczy i myślimy o Nowym Jorku, bo przecież: „New York, Concrete jungle where dreams are made, oh, There's nothing you can’t do…”
Jaka muzyka będzie dalej wypełniać moje życie? Nie wiem. Mam tylko nadzieję, że nie prędko znajdę się pod ziemią słysząc moich bliskich, proszących, aby: „anielski orszak moją duszę przyjął…”

P.S.
Pisząc pracę na ten konkurs czułem, że: „mam te moc, mam te moc!!!”

„Aaa, Aaa, były sobie kotki dwa…” Taki był mój pierwszy kontakt z muzyką. Kiedy już nauczyłem się mówić i chodzić, zapragnąłem harcować tak jak gumisie bo: „gumisie harcują, po lesie szarżują, wszędzie dziś słychać donośny ich śmiech”.
W podstawówce na balu przebrany za wojowniczego żółwia ninja krzyczałem do kolegi w myśl Smerfnego hitu: „hej osiłku właź na masz, wyruszamy...

Idealna byłaby ścieżka dźwiękowa z "Królowej potępionych":


"Not Meant for Me" – Wayne Static ze Static-X **
"Forsaken" – David Draiman z Disturbed **
"System" – Chester Bennington z Linkin Park **
"Change (In The House Of Flies)" – Deftones
"Redeemer" – Marilyn Manson **
"Dead Cell" – Papa Roach
"Penetrate" – Godhead
"Slept So Long" – Jay Gordon z Orgy **
"Down With the Sickness" – Disturbed
"Cold" – Static-X
"Headstrong" – Earshot
"Body Crumbles" – Dry Cell
"Excess" – Tricky
"Beføre I'm Dead" – Kidneythieves

Idealna byłaby ścieżka dźwiękowa z "Królowej potępionych":


"Not Meant for Me" – Wayne Static ze Static-X **
"Forsaken" – David Draiman z Disturbed **
"System" – Chester Bennington z Linkin Park **
"Change (In The House Of Flies)" – Deftones
"Redeemer" – Marilyn Manson **
"Dead Cell" – Papa Roach
"Penetrate" – Godhead
"Slept So Long" – Jay...

II Koncert fortepianowy Rachmaninowa.
Moderato rozpoczyna się nagle, jak każde narodziny. Nieco smutno, w końcu to pożegnanie starego życia moich rodziców, i powitanie nowego, które przejmuje władzę nad sceną niczym fortepian. Sentymentalne dźwięki orkiestry wyrażają tęsknotę za czymś co nigdy nie wróci. Ta pogodna tęsknota, jaką zdaje się być, brzmi jak tęsknota za dzieciństwem, i za ówczesną, prostą wersją świata.
Wraz z kolejnymi minutami rozciągają się przede mną nowe dźwięki. Dostrzegam jak wiele mogę, wystarczy tylko wybrać! Powoli jednak, razem z utworem rozpływam się w marzeniach.
Niecierpliwie pragnę aby osiągnąć sukces. Desperacko próbuję ale bez skutku. Poświęcam dużo wysiłku lecz mało energii. Chwytam się niewielu okazji, lecz na tych, które już mam polegam za bardzo.
I tak mija Moderato, moja wczesna młodość.
Adagio. Wyciszam się, wyciągam wnioski z wcześniejszych niepowodzeń, kalkuluję czego pragnę i co zrobić żeby to osiągnąć? Przez chwilę zatracam się w chłodnych rozważaniach. Żałuję że moje życie nie jest już takie proste jak było. Żałuję upływu czasu i dorastania. Stonowane brzmienia fortepianu są jak proste zawirowania dorosłości. Flet przywodzi na myśl spokój wsi, zieleń łąk i wiosenny wiatr. Przypomina mi moje samotne spacery; obserwacje ptaków, ich urocze śpiewy. Przypomina mi coś czego nie znam. Sprawia że jestem smutna choć nie wiem dlaczego.
Na razie kończę. Mam 22 lata, mój soundtrack się jeszcze nie skończył, a II Koncert Fortepianowy wciąż trwa.

II Koncert fortepianowy Rachmaninowa.
Moderato rozpoczyna się nagle, jak każde narodziny. Nieco smutno, w końcu to pożegnanie starego życia moich rodziców, i powitanie nowego, które przejmuje władzę nad sceną niczym fortepian. Sentymentalne dźwięki orkiestry wyrażają tęsknotę za czymś co nigdy nie wróci. Ta pogodna tęsknota, jaką zdaje się być, brzmi jak tęsknota za...

Don't worry be happy (Bobby McFerrin)

Jutro poniedziałek? Don't worry be happy
Niezaliczona sesja? Don't worry be happy
Wypłata dopiero dziesiątego? Don't worry be happy
Ktoś zjadł ci ostatni kawałek ciasta czekoladowego? Don't worry be happy
Rachunki się piętrzą? Don't worry be happy
Poszło ci oczko w rajstopach? Don't worry be happy
Pada akurat, gdy nie zabrałeś parasola? Don't worry be happy
Klucze wpadły ci do studzienki? Don't worry be happy
Kalkulator na egzaminie przestaje działać? Don't worry be happy
Zaspałeś na dwunastą? Don't worry be happy
Przy wbijaniu gwoździa oddłubałeś połowę ściany? Don't worry be happy
Nie masz śrubokręta i próbujesz skręcić wentylator w trzydziestu stopniowym upale za pomocą pięciogroszówki? Don't worry be happy

Don't worry be happy (Bobby McFerrin)

Jutro poniedziałek? Don't worry be happy
Niezaliczona sesja? Don't worry be happy
Wypłata dopiero dziesiątego? Don't worry be happy
Ktoś zjadł ci ostatni kawałek ciasta czekoladowego? Don't worry be happy
Rachunki się piętrzą? Don't worry be happy
Poszło ci oczko w rajstopach? Don't worry be happy
Pada akurat, gdy nie zabrałeś...

A ja wprowadziłabym do swojego życia muzykę z baletu Dziadek do orzechów, bo choć jestem miłośniczką cięższych brzmień, to te melodie są piękne - jednocześnie pełne niepokoju i radości, pełne pasji. Gama uczuć w nich zawarta odda moje zmienne nastroje idealnie.

A ja wprowadziłabym do swojego życia muzykę z baletu Dziadek do orzechów, bo choć jestem miłośniczką cięższych brzmień, to te melodie są piękne - jednocześnie pełne niepokoju i radości, pełne pasji. Gama uczuć w nich zawarta odda moje zmienne nastroje idealnie.

Wstaję o bardzo wczesnej porze, gdy świat spowija jeszcze wymowne milczenie. Rytuał pierwszych odgłosów rozpoczynam od szelestu odrzucanej pościeli i szczęknięcia otwieranych drzwi. Następnie wytwarzam szum wody w kranie, bzyczenie maszynki do golenia i szuranie szczoteczki do zębów. Gdy wychodzę na autobus towarzyszą mi już trele ptaków zapowiadających nadejście świtu. W pracy muzyka ta nabiera tempa. Dzwoniące telefony, rzężenia w słuchawkach, szum wiatraczków chłodzących komputery. Coraz trudniej rozróżnić poszczególne dźwięki orkiestry biurowego sprzętu, jej dyrygentów i przekrzykującego się nawzajem chóru. Wracam zmęczony. Już nie słyszę ptaków, które zagłuszają jazgot klaksonów i melodie silników. W domu staram się wyciszyć przy książce. Każda ma swój własny rytm wpływający na szybkość przechodzenia między kolejnymi aktami. Małżonka robi w tym czasie obiad. Doskonale gra na perkusji złożonej z garnków, pokrywek, sztućców i talerzy. Przy moim późniejszym zmywaniu nie dźwięczą one tak dobrze. Do wieczora słychać już tylko nasz duet: jej sopran i mój tenor o natężeniu dźwięku zależnym od panujących emocji. Nocą zaś, gdy otwieram okno, wpuszczam do środka melodię gasnącego świata, by zasnąć przy przybierającym na sile cykaniu świerszczy. Ścieżka dźwiękowa mojego życia, to coś na kształt utworów Marka Bella i Björk z musicalu „Tańcząc w ciemnościach” Larsa von Triera; składa się głównie z odgłosów dnia codziennego, w których to można odczytać niejedną melodię i rytm.

Wstaję o bardzo wczesnej porze, gdy świat spowija jeszcze wymowne milczenie. Rytuał pierwszych odgłosów rozpoczynam od szelestu odrzucanej pościeli i szczęknięcia otwieranych drzwi. Następnie wytwarzam szum wody w kranie, bzyczenie maszynki do golenia i szuranie szczoteczki do zębów. Gdy wychodzę na autobus towarzyszą mi już trele ptaków zapowiadających nadejście świtu. W...

Oj wiele dźwięków:)na pewno coś psychodelicznego, jakiś rock.na pewno pojawi się Glass ze swoim minimalizmem.Mertens-jak w Brzuchu architekta.różnorodna muzyka klasyczna, z akcentem na msze żałobne.oczywista i chorał gregoriański!Obowiązkowo.A na końcu?Cóż,mam nadzieję, że Alleluja Hendla :)Ale to już po wszystkim! :)

Oj wiele dźwięków:)na pewno coś psychodelicznego, jakiś rock.na pewno pojawi się Glass ze swoim minimalizmem.Mertens-jak w Brzuchu architekta.różnorodna muzyka klasyczna, z akcentem na msze żałobne.oczywista i chorał gregoriański!Obowiązkowo.A na końcu?Cóż,mam nadzieję, że Alleluja Hendla :)Ale to już po wszystkim! :)

Mojemu życiu towarzyszy ścieżka z Gwiezdnych Wojen (nieśmiertelny John Williams). Czyli trzask- prask, świst -pryst z impetem, skrzypcami i orkiestrą w wyzwania! Z tyłu głowy jednak przede wszystkim ,,Dust in the wind" zespołu Kansas. Jest to piękny utwór o przemijaniu - o tym, że cała rzeczywistość przemyka przed naszymi oczami niczym tytułowy pył na wietrze - znaczenie ma tylko niebo i ziemia. Czy może być coś bardziej kojącego dla stęsknionej i zmęczonej duszy? I jednocześnie ,,Breathe" Pink Floydów - dla oddechu. Przy Pink Floydach będąc, to jednocześnie przypomina mi się taka o to reminiscencja z przeszłości: dzień 22.12.2012, rzekomy koniec świata. A ja tuż przed północą (czyli przed domniemaną erozją wszystkiego) słucham Dark side of the moon wraz z Eclipse. Doprawdy wspaniały udanie-niedokonany epilog. Aż ciarki przechodziły. A tak naprawdę, melodią która codziennie mi towarzyszy jest miauczenie. Moich kotów, jako że one same mi towarzyszą. I dźwięk budzika. Zwiastun każdego kolejnego dnia.

Mojemu życiu towarzyszy ścieżka z Gwiezdnych Wojen (nieśmiertelny John Williams). Czyli trzask- prask, świst -pryst z impetem, skrzypcami i orkiestrą w wyzwania! Z tyłu głowy jednak przede wszystkim ,,Dust in the wind" zespołu Kansas. Jest to piękny utwór o przemijaniu - o tym, że cała rzeczywistość przemyka przed naszymi oczami niczym tytułowy pył na wietrze - znaczenie ma...

Muzyka mojego życia to pełen patosu rock symfoniczny. Niekoniecznie taki nawiązujący do muzyki klasycznej jak „Obrazki z wystawy” w kompozycji Modesta Musorgskiego wykonywane przez trio Emerson, Lake & Palmer. Mam ich młodzieńcze nagranie z koncertu pewnie na moment wydania płyty długogrającej. Szalejący z przestawianiem ciężkich organów Emerson, skupiony na grze na basie Lake i spocony przy perkusji pod ogniem ziejącym z archaicznych lamp doświetlających scenę dla słabo wydobywających kolory ówczesnych kamer telewizyjnych.
A może wspomnienie z koncertu Pink Floyd grającego pierwszą część złożonej z piosenek lecz połączonych w suitę albumu „Ciemna strona księżyca”. Wspaniała eksplozja muzyki przy łkaniu gitary slide czy moogowy rytm pogoni kończącej się wybuchem. A może wchodząca po kakafonii wielozegarowej pobudki nadprzestrzenna perkusja przechodząca w rytm słynnego hitu, którego koniec pyta czy nie pomyślisz, że nic nie przeżyłeś jak wszystko się skończy. Do tego daleki odgłos dzwonu i ciepło kominka ogrzewającego zmęczone ciało, a na koniec wielki ekwilibrystyczny spektakl na niebie.
A może pamiętny koncert ciężkiego rocka zespołu Deep Purple z Japonii? Ta pogoń, ta werwa z przerwą na krótką podwórzową melodyjkę. Albo bardziej współcześnie, któreś z nagrań zespołu „Dream theatre”?
A na koniec podobnie majestatyczna kompozycja napisana do mojego tekstu:
Bo ja gram o moje życie
walcząc w wirtualnym świecie
każdy punkt mi daje siły
w świecie gry i w tym prawdziwym

Muzyka mojego życia to pełen patosu rock symfoniczny. Niekoniecznie taki nawiązujący do muzyki klasycznej jak „Obrazki z wystawy” w kompozycji Modesta Musorgskiego wykonywane przez trio Emerson, Lake & Palmer. Mam ich młodzieńcze nagranie z koncertu pewnie na moment wydania płyty długogrającej. Szalejący z przestawianiem ciężkich organów Emerson, skupiony na grze na basie...