Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

the_little_books
tońka
ania2a
kki13
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

the_little_books
tońka
ania2a
kki13
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Poznałam niezwykle inspirującego człowieka na studiach. Jest chyba najmłodszym naukowcem na moim wydziale, który ukończył doktorat. Mając 27 lat chyba uzyskał tytuł doktora. Pochodzi z Tatarstanu, gdzie studiował biotechnologię, po mgr przeniósł się tutaj, bo ma w Polsce rodzinę. Na studiach doktoranckich sporo podróżował w ramach swojej pracy. Był rok w Hiszpanii, po parę miesięcy w Walii i Finlandii. Zna 5 języków: rosyjski, polski, angielski, hiszpański i niemiecki. Po polsku mówi lepiej niż niejeden Polak, czasem już nawet nie słychać w jego wymowie ruskiego akcentu. Inspirujący jest dlatego, że podchodzi do swej pracy z zapałem i profesjonalizmem. Jest bardzo wesoły i entuzjastyczny, otwarty, rozmowny i empatyczny. Już nie wspominając, jaki przystojny. Ale gej. Chodzi na siłownię i do szkoły tańca. Prawdopodobnie tańczy tam salsę, co widać po sposobie chodzenia. Człowiek wszechstronny i unikatowy, jest dla mnie autorytetem, gdyż pracą i ambicją wiele osiągnął, poza stypendiami, zdobył samodzielnie wiele umiejętności i wiedzy. Wiedzie wzorową drogę rozwoju.

Poznałam niezwykle inspirującego człowieka na studiach. Jest chyba najmłodszym naukowcem na moim wydziale, który ukończył doktorat. Mając 27 lat chyba uzyskał tytuł doktora. Pochodzi z Tatarstanu, gdzie studiował biotechnologię, po mgr przeniósł się tutaj, bo ma w Polsce rodzinę. Na studiach doktoranckich sporo podróżował w ramach swojej pracy. Był rok w Hiszpanii, po parę...

Mój kochany dziadek, weteran II wojny światowej, zawsze jak go odwiedzam, opowiada mi historie ze swojego życia. Niektóre są zabawne, inne jeżą włosy na głowie, a jeszcze inne wzruszają. Nie pamiętam szczegółów, ale wiem, że dziadek uciekał przed Niemcami, a pewna wspaniałomyślna rodzina ukryła go pod swoim dachem, nakarmiła. Ukrywał się w piwnicy, do której wejścia nie zobaczyli zbrodniarze (było dobrze ukryte). Dziadek słyszał jak chodzą nad jego głową i grożą tym dobrym ludziom. Ale oni się nie ugięli, a Niemcy w końcu opuścili dom. Dzięki pomocy tej rodziny dziadek przeżył. Aż do teraz z wyrzutami sumienia opowiada mi, że bardzo żałuje, że nie wrócił im podziękować. Zrobiłby to, ale nie pamiętał gdzie dokładnie znajdował się ich dom, nie trafiłby tam:( Za każdym razem jak to słyszę, serce mi się ściska... Takie historie są częstym motywem książek czy filmów. Ja zawsze przypominam sobie wtedy historię dziadka.

Mój kochany dziadek, weteran II wojny światowej, zawsze jak go odwiedzam, opowiada mi historie ze swojego życia. Niektóre są zabawne, inne jeżą włosy na głowie, a jeszcze inne wzruszają. Nie pamiętam szczegółów, ale wiem, że dziadek uciekał przed Niemcami, a pewna wspaniałomyślna rodzina ukryła go pod swoim dachem, nakarmiła. Ukrywał się w piwnicy, do której wejścia nie...

Wpatrywałam się w siedzącą naprzeciwko dziewczynę. Była niewiele starsza ode mnie, miała może 25-27 lat. Była naprawdę ładna, ale nie uroda przyciągnęła mój wzrok. Cicho pochlipywała. Zagadnęłam ją. Początkowo nie chciała nic powiedzieć, ale po chwili z jej ust popłynął potok słów. Właśnie wracała z rodzinnej miejscowości do Warszawy gdzie pracowała. Wspominała swojego licealnego chłopaka. Rozstali się na trzecim roku studiów z jej inicjatywy. Była znudzona jego zwyczajnością, chciała żyć, tańczyć do rana, poczuć swą młodość. On wręcz przeciwnie: oświadczył jej się, a ona odmówiła. Rozstali się. Początkowo było wszystko dobrze, ale po pewnym czasie poczuła pustkę. Czuła się jakby ktoś wyrwał jej kawałek wnętrzności. Po pewnym czasie zrozumiała, że tęskni i popełniła głupotę. Chciała naprawić swój błąd, ale duma jej nie pozwalała. Minęły trzy lata. Dziś wracała z pogrzebu swojego licealnego chłopaka. Zginął w wypadku, a ona nie powiedziała mu co czuje. Zrozumiałam, że czas płynie nieubłaganie i nie da się zmienić przeszłości. Da się ją jedynie naprawić, a jeśli coś jest tego warte należy walczyć do samego końca.

Wpatrywałam się w siedzącą naprzeciwko dziewczynę. Była niewiele starsza ode mnie, miała może 25-27 lat. Była naprawdę ładna, ale nie uroda przyciągnęła mój wzrok. Cicho pochlipywała. Zagadnęłam ją. Początkowo nie chciała nic powiedzieć, ale po chwili z jej ust popłynął potok słów. Właśnie wracała z rodzinnej miejscowości do Warszawy gdzie pracowała. Wspominała swojego...

Małe dziecko, o śmiertelnie poważnych oczach, opowiada mi historię swojego życia. Tata każe mu patrzeć, jak znęca się nad jego siostrami. Bije, upokarza i wykorzystuje. Chłopak może tylko patrzeć, musi patrzeć. Gdy próbuje odejść, sam jest bity. Jak się czuje? Najpierw płacze, jest mu przykro i czuje smutek. Pierwszy, drugi i kolejny raz. Tak bez końca, codziennie.Ostatecznie się przyzwyczaja, chora sytuacja staje się częścią dnia. Wchłania agresję, staje się jej częścią. Zaczyna czekać na ten moment, który i tak musi nadejść. Potem czekanie zmienia się w oczekiwanie. Ostatecznie zaczyna podobać mu się reakcja okładanych sióstr. Sam nie bije, ale też nie jest bity. Czuje się bezpiecznie i komfortowo. Dlaczego nie ma czuć się dobrze? Sam staje się bestią, która w środku jest zranionym chłopczykiem. Czasem wpada w szał, chce skrzywdzić innych, po wszystkim płacze, szlocha i chce przestać istnieć. Rzeczywistość wielu polskich dzieci, pozbawionych wszelakiej pomocy.

Małe dziecko, o śmiertelnie poważnych oczach, opowiada mi historię swojego życia. Tata każe mu patrzeć, jak znęca się nad jego siostrami. Bije, upokarza i wykorzystuje. Chłopak może tylko patrzeć, musi patrzeć. Gdy próbuje odejść, sam jest bity. Jak się czuje? Najpierw płacze, jest mu przykro i czuje smutek. Pierwszy, drugi i kolejny raz. Tak bez końca,...

Byłam w muzeum powstania warszawskiego i poznałam uroczego starszego pana, który opowiedział mi swoją wojenną historię. Słuchałam z i przerażeniem, jak ludzie potrafią być okrutni i bezwzględni odbierając życie osób, które miały przyjaciół, rodzinę, bliskich. Jego historia także nie była szczęśliwa, było wręcz przeciwnie. Stracił dom, przyjaciół, wszystkich których kochał. Kiedy to usłyszałam byłam bliska łez, a on powiedział tylko, że nie możemy się poddawać i korzystać z życia każdego dnia, cieszyć się nim i nie poddawać się w osiąganiu swoich celów :). Nigdy nie zapomnę tej lekcji życia.

Byłam w muzeum powstania warszawskiego i poznałam uroczego starszego pana, który opowiedział mi swoją wojenną historię. Słuchałam z i przerażeniem, jak ludzie potrafią być okrutni i bezwzględni odbierając życie osób, które miały przyjaciół, rodzinę, bliskich. Jego historia także nie była szczęśliwa, było wręcz przeciwnie. Stracił dom, przyjaciół, wszystkich których kochał....

A ja, co mnie samą dziwi, lubię słuchać mojego nauczyciela od polskiego.
W przeciwieństwie do większości kadry nauczycielskiej, on interesuję się swoim przedmiotem naprawdę. Czyta książki, co z tego, że zupełnie inne niż ja.
Gdy zaczyna mówić o teologii (taki jego konik :D) przebija wszystkie kazania księdza razem wzięte.
No, i oprócz polskiego umie się wypowiedzieć na wiele innych tematów- jest nauczycielem od rozmowy, a nie od wkuwania.
Szkoda, że takich ludzi jest tak mało- dzięki nim nawet najnudniejszy przedmiot staje się interesujący.

A ja, co mnie samą dziwi, lubię słuchać mojego nauczyciela od polskiego.
W przeciwieństwie do większości kadry nauczycielskiej, on interesuję się swoim przedmiotem naprawdę. Czyta książki, co z tego, że zupełnie inne niż ja.
Gdy zaczyna mówić o teologii (taki jego konik :D) przebija wszystkie kazania księdza razem wzięte.
No, i oprócz polskiego umie się wypowiedzieć na...

-Jaka piękna bluzeczka! Miałam taką samą!-usłyszałam od starszej kobiety, gdy usiadłam obok niej w autobusie.-Gdy miałam 25 lat, mój chłopak wrócił do Polski z emigracji. Choć wojna już dawno się skończyła, ja nadal na niego czekałam. Obiecał, że wróci. Akurat pieliłam grządki i wtedy ujrzałam Jerzego w garniturze. "Witaj Heleno" rzekł i wręczył mi torebkę. W środku była czerwona koszulka, identyczną jak ta, którą ma panienka na sobie. Okazało się, że Jerzy wciąż mnie kocha. Rok później pobraliśmy się i zamieszkaliśmy razem w małym domu. W 1954 urodziła się Kasia, a potem Maciej. Byliśmy bardzo szczęśliwi. Ja tymczasem czciłam tę koszulkę. Żal mi było ją nosić. Trzymałam ją więc zwiniętą w szufladzie w pralni. Pewnego razu chciałam ujrzeć ten uwielbiany przeze mnie kawałek materiału. Zastałam pustą szufladę! Zaczęłam płakać, a potem okazało się, że Kasia zabrała stare rzeczy na zbiórkę ubrań dla bezdomnych. Nie miała pojęcia, jak cenną rzecz wyrzuciła! Gdy pobiegła do przytuliska, z ubrań nic nie zostało. Wszystko zostało już rozdane. Jerzy obiecał, że kupi mi nową, ale to nie to samo! Teraz widzę panienkę i te wszystkie wspomnienia wracają.
Opowieść staruszki bardzo mnie przejęła. To może być nawet ten sam egzemplarz. Kupiłam ją za 2 złote w lumpeksie. Czym prędzej zdjęłam więc koszulkę i zostałam w samym topie.
-Proszę, to chyba należy do pani.-rzekłam. Wręczyłam jej materiał, kobieta niemal się rozpłakała. Przede mną długi spacer. Już dawno przeoczyłam mój przystanek.

-Jaka piękna bluzeczka! Miałam taką samą!-usłyszałam od starszej kobiety, gdy usiadłam obok niej w autobusie.-Gdy miałam 25 lat, mój chłopak wrócił do Polski z emigracji. Choć wojna już dawno się skończyła, ja nadal na niego czekałam. Obiecał, że wróci. Akurat pieliłam grządki i wtedy ujrzałam Jerzego w garniturze. "Witaj Heleno" rzekł i wręczył mi torebkę. W środku była...

Uwielbiam słuchać wspomnień ludzi, uwielbiam, gdy się przy mnie otwierali.
Znam historie babci z czasów wojny, gdy jej tato się zabił, gdy nie miała co zjeść.
Znam opowieści przyjaciółki o jej przeszłości.
Wiele osób opowiedziało mi rzeczy straszne, które śniły mi się po nocach.
Ale były też historie zwykłe, codziennie, lecz osoba, która mi je opowiadała miała w sobie taką charyzmę, że słuchałam ich z wypiekami na twarzy...

Uwielbiam słuchać wspomnień ludzi, uwielbiam, gdy się przy mnie otwierali.
Znam historie babci z czasów wojny, gdy jej tato się zabił, gdy nie miała co zjeść.
Znam opowieści przyjaciółki o jej przeszłości.
Wiele osób opowiedziało mi rzeczy straszne, które śniły mi się po nocach.
Ale były też historie zwykłe, codziennie, lecz osoba, która mi je opowiadała miała w sobie...

Moja babcia miała dar opowiadania, ale nigdy nie były to bajki czy zmyślone historie. Przeważnie historie wojenne, lub życiowe przygody.
Babcia była osobą mocno stąpającą po ziemi, nie wierzyła w duchy czy inne nadprzyrodzone rzeczy. Do czasu...
W latach 70 - tych wyjechała z dziadkiem do sanatorium w Ciechocinku i po powrocie cała rodzina wysłuchała nieprawdopodobnej historii.
Już pierwszej nocy dziadka obudziły jęki i krzyki babci. Po obudzeniu opowiadała, że zdawało jej się, że ktoś ją dusi. Myśleli, że to zły sen. Następnej nocy sytuacja się powtórzyła i babcia obudziła się z krzykiem. Trzeciej nocy dziadek z babcią zamienili łóżka i tym razem to dziadek przeżył horror. Wiem, że zwierzyli się jakiejś kuracjuszce i doradziła im jakiś sposób z butami i od tej pory noce były spokojne. Babcia już nie żyje, ale historia jest ciągle przypominana na spotkaniach rodzinnych:)

Moja babcia miała dar opowiadania, ale nigdy nie były to bajki czy zmyślone historie. Przeważnie historie wojenne, lub życiowe przygody.
Babcia była osobą mocno stąpającą po ziemi, nie wierzyła w duchy czy inne nadprzyrodzone rzeczy. Do czasu...
W latach 70 - tych wyjechała z dziadkiem do sanatorium w Ciechocinku i po powrocie cała rodzina wysłuchała nieprawdopodobnej...