Dostaliście już książkę?
Ja nadal czekam.
Wiem, że Wydawnictwo Otwarte dość długo ,,wysyła" nagrody ( zdarzyła mi się sytuacja, że wogóle nie dostałam- poza Lubimy Czytać), ale to miał być prezent no i...liczę, że dojdzie :)

Dostaliście już książkę?
Ja nadal czekam.
Wiem, że Wydawnictwo Otwarte dość długo ,,wysyła" nagrody ( zdarzyła mi się sytuacja, że wogóle nie dostałam- poza Lubimy Czytać), ale to miał być prezent no i...liczę, że dojdzie :)

Ja również dziękuję i gratuluję :)

Ja również dziękuję i gratuluję :)

dziękuję i również gratuluję :-)

dziękuję i również gratuluję :-)

Dziękuję bardzo i gratuluje pozostałym :)

Dziękuję bardzo i gratuluje pozostałym :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bury
Karen
ElishaLee
emma
Cabro

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bury
Karen
ElishaLee
emma
Cabro

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Szlam ulicą. Nagle potknęłam się o coś twardego. Zobaczyłam ze to był kamień z napisem love, a z boku miał napis: "Ciebie szukam ma jedyna i Tobie serce oddać chce".
Zdziwiona lekko pomyślałam,że ktoś kto to wymyślił ma naprawdę wyobraźnię szaloną w sprawach sercowych. Następnie poszłam do domu i od razu zamieściłam ogłoszenie w sprawie kamienia.
Nie minęły 3 godziny. Dzwoni telefon. Wyjaśniłam okoliczności znalezienia przedmiotu, a na koniec rozmowy padło pytanie: "Zostaniesz moją żoną'? Lekko zdziwiona odpowiedziałam,że nie szukam męża, a głos w słuchawce: "Ot właśnie znalazłaś, to ja nim będę moja piękna.
Po nitce do kłębka stał się niespodziewanym przyszłym mężem.

Szlam ulicą. Nagle potknęłam się o coś twardego. Zobaczyłam ze to był kamień z napisem love, a z boku miał napis: "Ciebie szukam ma jedyna i Tobie serce oddać chce".
Zdziwiona lekko pomyślałam,że ktoś kto to wymyślił ma naprawdę wyobraźnię szaloną w sprawach sercowych. Następnie poszłam do domu i od razu zamieściłam ogłoszenie w sprawie kamienia.
Nie minęły 3...

Wzięłam głęboki wdech stojąc przed drzwiami z plakietką " komisarz D. Doros". Śmiało uda ci sie za drzwiami nic strasznego cie nie czeka, tylko dowiesz się prawdy- pomyślałam.
Zapukałam i odrazu otworzyłam dzrzwi.
-Dzień dobry- przywitał mnie pulchny, czarnowłosy mężczyzna, ubrany w policyjny strój.- Niech pani usiądzie- mówiąc to wskazał krzesło stojące naprzeciwko biórka przy którym wygodnie siedział.
-Znaleźliśmy pani koleżankę i paszport.-wziął głęboki oddech- swoją drogą w niezłe bagno się pani wpakowała. Mężczyzna, który panią okradł to miejscowy kieszonkowiec, który należał do gangu handlarzy żywym towarem-znów zaczerpnął ciężko powietrze i kontynuował swój monolog- Brytyjskie turystyki we Wrocławiu... Co tu dużo mówić, były panie łatwym łupem. Najpierw kradzież paszportu, potem szantażowanie, a w końcu w najlepszym przypadku, mimo wolne obsługiwane klientów w jakimś burdelu.
-W jakim najlepszym? Jaki ma to związek z moją przyjaciółką? Gdzie ona jest?
Komisarz Doros odkrząknął zmieszany.
-Najgorszy przypadek transplantacja organów. Szajka wycinała organy, sprzedawała je na czarnym rynku za duże pieniądze, a ciała skrzętnie chowali. Handlarze powiedzieli już gdzie ukryli je. Znaleźliśmy 17 ciał-odkrząknął zmiesznay- w tym ciało pani koleżanki. Przykro mi pani Andrews.
Komisarz mówił dalej ale ja już nie słuchałam. Dreczyła mnie jedna myśl: kto by pomyślał że wszystko zacznie sie od takiej małej, lecz tak znaczącej rzeczy.

Wzięłam głęboki wdech stojąc przed drzwiami z plakietką " komisarz D. Doros". Śmiało uda ci sie za drzwiami nic strasznego cie nie czeka, tylko dowiesz się prawdy- pomyślałam.
Zapukałam i odrazu otworzyłam dzrzwi.
-Dzień dobry- przywitał mnie pulchny, czarnowłosy mężczyzna, ubrany w policyjny strój.- Niech pani usiądzie- mówiąc to wskazał krzesło stojące naprzeciwko biórka...

Historia wydarzyła się kilka lat temu.Wracałam późną porą do domu.Było ciemno,zerwał się silny wiatr.Zaczęło padać.Zanosiło się na ogromną ulewę.Przyspieszyłam kroku.Nagle w rowie,tuż przy drodze usłyszałam jakiś ruch.Przestraszyłam się i zaczęłam uciekać.Jednak coś nie dawało mi spokoju.Nagle usłyszałam płacz.Zamarłam.Zawróciłam się i przebiegłam kilkadziesiąt metrów do miejsca,w którym wcześniej coś usłyszałam.Włączyłam latarkę w telefonie.Przeraziłam się.Moim oczom ukazało się malutkie dzieciątko owinięte w sam koc!Nagle po moich policzkach nie spływały już tylko krople deszczu,ale potok łez wywołany tym widokiem.Szybko wzięłam maluszka na ręce i mocno przytuliłam.Nie mogłam się uspokoić.Maleństwo nagle przestało płakać i wpatrywało się we mnie ślicznymi niebieskimi oczkami.Schroniłyśmy się pod najbliższym drzewem.Malutka była taka wystraszona i bezbronna.Bałam się, że coś jej się stanie. Nie mogłam pojąć,jak można być takim potworem i porzucić swoje własne dziecko w takim miejscu!Szybko wezwałam karetkę i zadzwoniłam do rodziców.Byli w ogromnym szoku.Na szczęście maleńka miała się dobrze.Odwiedzaliśmy ją codziennie w szpitalu z całą rodziną.Zakochaliśmy się w niej.Najwspanialsze w tej historii jest to,że rodzice zdecydowali się zaadoptować małą Lenkę!Miałam ten zaszczyt wybrać dla niej imię.Nie wyobrażam sobie jaki los mógłby ją spotkać,gdybym wtedy tamtędy nie przechodziła.Lenka jest oczkiem w mojej głowie,łączy nas niesamowita więź.Kocham swoją siostrzyczkę nad życie!

Historia wydarzyła się kilka lat temu.Wracałam późną porą do domu.Było ciemno,zerwał się silny wiatr.Zaczęło padać.Zanosiło się na ogromną ulewę.Przyspieszyłam kroku.Nagle w rowie,tuż przy drodze usłyszałam jakiś ruch.Przestraszyłam się i zaczęłam uciekać.Jednak coś nie dawało mi spokoju.Nagle usłyszałam płacz.Zamarłam.Zawróciłam się i przebiegłam kilkadziesiąt metrów do...

Moja koleżanka poszła do szpitala na operację wyrostka robaczkowego. Po zabiegu źle się czuła, musiała zostać w szpitalu jeszcze kilka dni. Po powrocie do domu zadzwoniła do mnie i umówiłyśmy się w pobliskiej kawiarni. Gadałyśmy chyba ze trzy godziny. Ale jak znalazłam się w domu, nie mogłam przestać myśleć, że coś jest nie tak, czułam niepokój. Nie wiedziałam dokładnie o co chodzi, nigdy się tak nie czułam po spotkaniu z Anką. Następnego dnia znów się widziałyśmy i nie przestawał mnie dręczyć ten niepokój. Tydzień później Anka ponownie trafiła do szpitala, bo bardzo bolała ją głowa (tabletki, zastrzyki - nic nie pomagało). Pojechałam zobaczyć jak się czuje i niechcący usłyszałam fragment rozmowy lekarzy:
- To już piąty przypadek takiego bólu głowy na osiem testowanych osób. Z czego trzy już nie żyją. Musimy coś zmienić w składzie Lopirynu. Inaczej ktoś się domyśli.
- Masz rację, nie możemy sobie pozwolić na takie błędy. Zbyt długo w tym siedzimy.
Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam - "testowanych osób", "nie żyją"... O co tu do diabła chodzi? Postanowiłam to zbadać i poszłam za nimi do piwnicy, gdzie mieli swoje laboratorium. Schowałam się za ogromną szafą i słuchałam dalej. Na szczęście byłam na tyle przytomna, żeby włączyć dyktafon w komórce. Dowiedziałam się, że próbowali stworzyć lek, który pozwoli wykorzystać większy potencjał mózgu. Chcieli zdobyć władzę i pieniądze. Testowali go na pacjentach.

Moja koleżanka poszła do szpitala na operację wyrostka robaczkowego. Po zabiegu źle się czuła, musiała zostać w szpitalu jeszcze kilka dni. Po powrocie do domu zadzwoniła do mnie i umówiłyśmy się w pobliskiej kawiarni. Gadałyśmy chyba ze trzy godziny. Ale jak znalazłam się w domu, nie mogłam przestać myśleć, że coś jest nie tak, czułam niepokój. Nie wiedziałam dokładnie o...

Oto historia tak świeża, że jeszcze gorąca:
Jechałem rano samochodem do pracy, kiedy z jednej z posesji wyjechał sobie biały kombiak. Zderzenia nijak nie można było uniknąć i się stało. Najgorszy jednak był TIR pędzący zna przeciwka. Dzięki Bogu udało mu się wyhamować. Uff. Odetchnąłem z ulgą i zacząłem się gramolić z auta. Drzwi ciężko było otworzyć, cała lewa strona została rozwalona. Wtem usłyszałem że ktoś do mnie woła:
-Nie ma kierowcy! Tam nikogo nie ma!
Nie wiedziałem o co chodzi, aż zrozumiałem...
Jakiś pan Wiesio nie zaciągnął hamulca ręcznego! Kombiak sam się wytoczył na drogę.
A co jeśli trafiło by na autokar wiozący dzieci? Masakra, karambol i te rzeczy. A wszystko bo ktoś zapomniał użyć hamulca.

Oto historia tak świeża, że jeszcze gorąca:
Jechałem rano samochodem do pracy, kiedy z jednej z posesji wyjechał sobie biały kombiak. Zderzenia nijak nie można było uniknąć i się stało. Najgorszy jednak był TIR pędzący zna przeciwka. Dzięki Bogu udało mu się wyhamować. Uff. Odetchnąłem z ulgą i zacząłem się gramolić z auta. Drzwi ciężko było otworzyć, cała lewa strona...