Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Łukasz
Agnieszka_SC
Nola
Cyjanek
Bonnemort

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Łukasz
Agnieszka_SC
Nola
Cyjanek
Bonnemort

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

"Kto mieczem wojuje,ten od miecza ginie."
Słowo potrafi złamać niejedno twarde serce.Przekonała się o tym w liceum.Grubas.Spaślak.Wieloryb.To tylko te łagodniejsze przezwiska,które słyszała codziennie na szkolnych korytarzach.Szczególnie dokuczliwa była klasowa gwiazda,Anka.To przez nią nie chciała przychodzić na zajęcia.Po dbardzo dobrze zdanej maturze postanowiła zrobić coś ze swoim życiem.Zaczeła ostro trenować.Skończyła dobre studia.Po kilkunastu latach na zjeździe absolwentów spotkała dawnych kolegów.Nikt jej nie poznał.Wyglądała zjawiskowo.Minus 40 kilo i obcisła sukienka zrobiły swoje.Anka wygladała na 10 lat starszą.Była w trakcie rozwodu i po 2 ciaźach przytyla z 20 kilo.Kto mieczem wojuje od miecza ginie.

"Kto mieczem wojuje,ten od miecza ginie."
Słowo potrafi złamać niejedno twarde serce.Przekonała się o tym w liceum.Grubas.Spaślak.Wieloryb.To tylko te łagodniejsze przezwiska,które słyszała codziennie na szkolnych korytarzach.Szczególnie dokuczliwa była klasowa gwiazda,Anka.To przez nią nie chciała przychodzić na zajęcia.Po dbardzo dobrze zdanej maturze postanowiła zrobić...

Wszystko wokół zdawało się zwiastować moją rychłą porażkę. Biegnę ile sił w nogach nie oglądając się w tył. Każda minuta jest dla mnie cenna. Muszę zyskać chociaż chwilę. Z każdą chwilą czuję ich oddechy na karku.
Widzę już zarys pierwszych domów. Wiem, że by zachować życie i mieć szansę muszę się do nich dostać.
Jeszcze kilka kroków. Kilka metrów i nagle...
Bum... Czuję jak upadam na ziemię i staczam się ze zbocza wprost w krzaki. Ból i przerażenie zamykają mi usta i oczy. Słyszę strzały, ale nie czuję bólu.
Czekam na najgorsze... Minuta, dwie, dziesięć...
Czuję silne ręce stawiające mnie na nogi oraz ramiona otulające i dające ciepło. Słyszę cichy szept.
- Chyba nie myślałaś, że pozwolę Cię zranić. Chodź do domu. Zrobię Ci naleśniki z czekoladą i bitą śmietaną - obiecuje mój narzeczony, gdy mijamy martwe ciała sąsiadów, którzy dziś próbowali mnie skrzywdzić.
Właśnie tak. Ostrzegałam tych dwumetrowych typków na sterydach, że moje niecałego metr sześćdziesiąt potrafi być groźne. W końcu mam za ochroniarza faceta - gangstera.

Wszystko wokół zdawało się zwiastować moją rychłą porażkę. Biegnę ile sił w nogach nie oglądając się w tył. Każda minuta jest dla mnie cenna. Muszę zyskać chociaż chwilę. Z każdą chwilą czuję ich oddechy na karku.
Widzę już zarys pierwszych domów. Wiem, że by zachować życie i mieć szansę muszę się do nich dostać.
Jeszcze kilka kroków. Kilka metrów i nagle...
Bum... Czuję...

Dominik B. dobrze pamiętał moment, kiedy w listopadową noc stał na moście Poniatowskiego i był pewien, że należy to zrobić. Nie było nic, co trzymałoby go na tym świecie. Myślał, że lot w dół rozwiąże wszystkie jego problemy. A tych ostatnio namnożyło się zbyt wiele. Rok temu stracił pracę w kancelarii adwokackiej. Wtedy to Dominik uświadomił sobie, że nic nie znaczy sześcioletnie doświadczenie, kiedy nowy szef zamierza cię zastąpić swoim teściem. Przebranżowienie się też nie wyszło na dobre – praca w kancelarii adwokackiej była nudna i monotonna. Dni zaczęły zlewać się ze sobą. Działo się tak do momentu kiedy to po 8 latach małżeństwa odeszła od niego żona. Jej nowy mężczyzna był młodszy, bogatszy i miał lepsze auto. Wtedy Dominik B. zaczął tracić nadzieje. Życie nieubłaganie zamieniało się w wegetację. Potem doszło do kilku nieprzyjemnych incydentów, które doprowadziły Dominiaka do pewnej listopadowej nocy na moście Poniatowskiego. Pamiętał jak już miał podjąć ostateczną decyzję, kiedy podeszła ona. Chwila rozmowy wystarczyła, aby zrezygnować ze skoku i spróbować żyć ponownie. Dzisiaj, rok po tym wydarzeniu spacerował z Agnieszką, dziewczyną która dała mu nadzieję na przyszłość. Teraz, wspominając listopadową noc na moście Poniatowskiego Dominik B. wiedział, że tak naprawdę wcale nie chciał skoczyć, ale desperacko szukał nadziei. Wiedział też że depresja jest przeciwnikiem, którego można pokonać.

Dominik B. dobrze pamiętał moment, kiedy w listopadową noc stał na moście Poniatowskiego i był pewien, że należy to zrobić. Nie było nic, co trzymałoby go na tym świecie. Myślał, że lot w dół rozwiąże wszystkie jego problemy. A tych ostatnio namnożyło się zbyt wiele. Rok temu stracił pracę w kancelarii adwokackiej. Wtedy to Dominik uświadomił sobie, że nic nie znaczy...

Walczyłem,walczyłem z najpotężniejszym przeciwnikiem którego nie można ot tak pokonać,a jednak walczyłem na śmierć i życie z samą śmiercią. Tyle że nie było to moje życie tylko innej osoby i właśnie o nią tutaj toczy się ta walka. Robiłem co mogłem żeby przywrócić bicie jej serca jednak z każdą sekundą mój rywal śmierć coraz bardziej zabierał ją do siebie,ja jednak nie mogłem się poddać i w końcu udało się wyczułem słabe tętno i oddech powrócił mogłem odetchnąć z ulgą mój przeciwnik przegrał zadałem ostateczny cios w walce z niepokonanym.Jednak wiem on kiedyś wróci kiedy? Nie mam pojęcia jednak jestem pewien że nie jest to nasz ostatni pojedynek.On zawsze wraca.

Walczyłem,walczyłem z najpotężniejszym przeciwnikiem którego nie można ot tak pokonać,a jednak walczyłem na śmierć i życie z samą śmiercią. Tyle że nie było to moje życie tylko innej osoby i właśnie o nią tutaj toczy się ta walka. Robiłem co mogłem żeby przywrócić bicie jej serca jednak z każdą sekundą mój rywal śmierć coraz bardziej zabierał ją do siebie,ja jednak nie...

Są takie chwile w życiu studenta, o których chciałoby się jak najszybciej zapomnieć. Zwłaszcza, gdy jest to egzamin z przedmiotu, którego mimo wielu prób, po prostu nie da się w żaden sposób nauczyć. Zwłaszcza, gdy jest on u profesora, którego lękają się nie tylko studenci, ale też pracownicy katedry, z sekretarką włącznie. Zwłaszcza, gdy jest to egzamin ustny, a dokładniej druga „dopytka” ostatniego terminu przed „komisem”.
-Dzień dobry… - powiedziałam po przekroczeniu progu gabinetu profesora Kowalika.
-Znowu ty! Losuj zestaw! – Warknął profesor i rzucił na blat biurka plik kartek z pytaniami.
Kolana się pode mną ugięły. Wiedziałam, że jak wylosuję kolejny zestaw, to będzie tak, jak za każdym poprzednim razem – odpowiem na trzy pytania, a czwarte, to będzie jakiś kosmos. Postanowiłam zrobić coś zupełnie wbrew sobie, ale widziałam w tym jedyną szansę.
-Nie. –Powiedziałam.
-Jakie k***a „nie”? – Kowalik wyjął paczkę papierosów i odpalił jednego. Ma się ten talent – wkurzyć go po 15 sekundach egzaminu, to jest coś!
-Wczoraj nie znałam odpowiedzi na czwarte pytanie, ale już doczytałam i sprawdziłam –powiedziałam tak pewnie, jak jeszcze nigdy w życiu i zaczęłam swoją odpowiedź, na którą pracowałam całą noc.
Po dziesięciu minutach mojego gadania, profesor nagryzmolił mi upragnione „3” w indeksie i rzucił nim we mnie.
-Weź już spieprzaj! –Odburknął z właściwą sobie grzecznością. –Przynajmniej masz jaja, bo cycków, to ci natura poskąpiła.
Wygrałam! Mam wakacje!

Są takie chwile w życiu studenta, o których chciałoby się jak najszybciej zapomnieć. Zwłaszcza, gdy jest to egzamin z przedmiotu, którego mimo wielu prób, po prostu nie da się w żaden sposób nauczyć. Zwłaszcza, gdy jest on u profesora, którego lękają się nie tylko studenci, ale też pracownicy katedry, z sekretarką włącznie. Zwłaszcza, gdy jest to egzamin ustny, a dokładniej...

Właśnie rozpoczynałam pracę jako stażystka w naszej lokalnej gazetce i od razu dostałam kontrowersyjny temat. Młody wikary molestował uczennicę. Miałam napisać o tym artykuł. Od razu zostałam narażona na krytykę. Prawie cała społeczność była przeciwko mnie i wszyscy stanęli murem za księdzem. Babcie zaczęły mnie straszyć piekłem. Dostawałam anonimy z pogróżkami, aby zaprzestać drążyć ten temat. Nawet proboszcz pofatygował się do redakcji mówiąc, że i tak nikt mi nie uwierzy i wystawiam się na pośmiewisko. Kuria napisała do mnie pismo ze stanowczym nakazem, bym ukręciła sprawie łeb. Byłam bezsilna, a wikary triumfował i czuł się bezkarny. O nie, nie poddam się, pomyślałam. Porozmawiałam z dziewczynką i byłam przekonana, że mówi prawdę. Muszę coś zrobić, żeby nie skrzywdził już nikogo więcej. Podejrzewałam, że jeżeli zrobił to teraz, już wcześniej także musiało dojść do takich incydentów. Prześledziłam "karierę" wikarego w innych parafiach. Nie było tego zbyt wiele, bo jest jeszcze młody, ale znalazłam 2 poprzednie. Zdziwiło mnie, że w jednej z nich został przeniesiony już po 4 miesiącach. Pojechałam tam i okazało się, że tam również był przypadek molestowania dziewczyny przez tego samego wikarego. Tam nie dali się nabrać, więc pod przykrywką problemów zdrowotnych szybko opuścił miasto. Mam cię!- pomyślałam. Teraz się nie wywiniesz....

Właśnie rozpoczynałam pracę jako stażystka w naszej lokalnej gazetce i od razu dostałam kontrowersyjny temat. Młody wikary molestował uczennicę. Miałam napisać o tym artykuł. Od razu zostałam narażona na krytykę. Prawie cała społeczność była przeciwko mnie i wszyscy stanęli murem za księdzem. Babcie zaczęły mnie straszyć piekłem. Dostawałam anonimy z pogróżkami, aby...

Przeczytalam gdzies, źe musisz byc silny by wejść na sam szczyt,ale to jeszcze nie oznacza,ze potrafisz sie na nim utrzymac. Ja mialam wszystko o czym tylko mogla pomarzyć dziewczyna,ktora wyjezdzajac z rodzinnej wsi zaczyna praktycznie od nowa-pracę w dużej, cieszącej sie zaufaniem i popularnością firmie uvezpieczeniowej. I gdy poczułam juz to szczeście i spełnienie moje źycie pękło jak bańka. Spadłam na sam dół,a droga na góre wymagala zbyt wiele poświęcenia. Kto by pomyślał, że we współczesnym świecie docenią bardziej fałsz niż uczciwość. W mojej naiwności wierzylam,że odkrywając przeciek w firmie, nielegalne intereay zrobie coś dobrego dla świata. Tymczasem to ja ucierpialam najbardziej a świat pozostał niezmiennie zly. Czy to oznaczało, że dam za wygraną?? Nie,zdcydowanie nie, bo czasem to, że stracilaś wszystko może być drogą do zwycięstwa. Ja nie mialam już nic i to byla moja przewaga, bo bylam gotowa na wszytsko byle tylko poslac tych drani za kratki. Wkrótce wraz z policją moja mala zemsta miala sie ziścić...

Przeczytalam gdzies, źe musisz byc silny by wejść na sam szczyt,ale to jeszcze nie oznacza,ze potrafisz sie na nim utrzymac. Ja mialam wszystko o czym tylko mogla pomarzyć dziewczyna,ktora wyjezdzajac z rodzinnej wsi zaczyna praktycznie od nowa-pracę w dużej, cieszącej sie zaufaniem i popularnością firmie uvezpieczeniowej. I gdy poczułam juz to szczeście i spełnienie moje...

Mieszkam w małym miasteczku. Od wielu lat marzyłam o otworzeniu w wolnostojącym budynku przytulnej księgarni, nad nią zaś miała znajdować się kawiarnia. Udało się, spełniłam swoje marzenie. Szczęście jednak nie trwało długo, bo rok później w moim mieście powstał Empik. Mieszkańcy masowo chodzili tam, czytali, kupowali książki. A mój biznes kulał. Trzeba było coś wymyślić albo zamknąć mało dochodową firmę. Stało się jednak coś niespodziewanego. Zaledwie kilka miesięcy po otwarciu Empiku, ludzie zaczęli z powrotem stopniowo do mnie wracać... Dlaczego? Jak powstaje coś nowego, człowiek jest ciekawy co tam jest, jak tam jest, jaka atmosfera, ceny itp. Kiedy już się z tym wszystkim zapozna, może wybrać, gdzie jest dla niego lepiej, korzystniej. Ludzie z małych miasteczek wolą przychodzić w takie miejsca jak moje, gdzie jest odpowiednia atmosfera. Ludzie czuli się u mnie tak dobrze, że przesiadywali czasem wiele godzin przeglądając książki, dyskutując z innymi i racząc się pyszną kawą. Dodatkowo, dla stałych klientów zawsze miałam jakąś niespodziankę, a to rabat, a to dorzucona gratis książka lub też zaproszenie na warsztaty literackie. Nie znaleźli tego w tym masowo sprzedającym książki markecie. Empik nadal funkcjonuje, ale ja mam zawsze zapełniony lokal i zadowalający zysk, z roku na rok coraz większy:).

Mieszkam w małym miasteczku. Od wielu lat marzyłam o otworzeniu w wolnostojącym budynku przytulnej księgarni, nad nią zaś miała znajdować się kawiarnia. Udało się, spełniłam swoje marzenie. Szczęście jednak nie trwało długo, bo rok później w moim mieście powstał Empik. Mieszkańcy masowo chodzili tam, czytali, kupowali książki. A mój biznes kulał. Trzeba było coś wymyślić...

Każdy wiedział, że Amelia to dziewczyna z góry skazana na zwycięstwo. Długie nogi, jeszcze dłuższe włosy, inteligentna. Ojciec prawnik, matka znana w całym mieście dermatolog. Amelia jako jedynaczka miała wszystko co tylko chciała. Miała też talent- pięknie pisała opowiadania, ale któż by się dziwił: biblioteczka w jej pokoju liczyła kilkaset woluminów. Co roku jeździła na warsztaty z najlepszymi pisarzami. Zdobywała nagrody z lekkością, którą wielu zazdrościło. Ten ogólnopolski konkurs był kolejnym, ale najważniejszym punktem w jej karierze. Otwierał drzwi w każdym wydawnictwie. Dlatego starannie dbała o każde słowo swojej pracy. A teraz czekała, na swoje zwycięstwo.
-Drugie miejsce zajęła- prowadząca znacząco popatrzyła na publiczność.- Amelia Kochańska.
Nasza gwiazda była w szoku. Drugie miejsce? Z niedowierzaniem patrzyła na laureatkę: wysoką, niezgrabną dziewczynę z brzydkimi warkoczykami, w nietwarzowych oprawkach, z trądzikiem. Ubrana w stary sweter wyglądała koszmarnie. Co ta dziewczyna miała w sobie, że zdołała pokonać ją, największa gwiazdę, cudowne dziecko?

Każdy wiedział, że Amelia to dziewczyna z góry skazana na zwycięstwo. Długie nogi, jeszcze dłuższe włosy, inteligentna. Ojciec prawnik, matka znana w całym mieście dermatolog. Amelia jako jedynaczka miała wszystko co tylko chciała. Miała też talent- pięknie pisała opowiadania, ale któż by się dziwił: biblioteczka w jej pokoju liczyła kilkaset woluminów. Co roku jeździła na...