Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefniś
kasiace
MoonDaisy
Ewa
Natalia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Trefniś
kasiace
MoonDaisy
Ewa
Natalia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Buko,

chcę Ci przesłać myśl:
JESTEŚ DLA MNIE BARDZO WAŻNA

Riwona

Buko,

chcę Ci przesłać myśl:
JESTEŚ DLA MNIE BARDZO WAŻNA

Riwona

Droga Buko!

Samotność jest straszna, ale nie czuj się ,że wokół nie masz nikogo. Nostalgia otacza nas ze wszystkich stron.
Musimy sobie wzajemnie pomagać. Buko nie czuj się sama wśród osób, które chcą z Tobą przebywać. Przychodź kiedy masz tylko ochotę, rozmawiaj, dziel się troskami Twego życia. Przebywaj wśród ludzi, płacz w ukryciu, bądź lekka w tańcu, ale nigdy w życiu.

Nie mówię Tobie żegnaj, lecz wracaj.

Pozdrawiam Anna

Droga Buko!

Samotność jest straszna, ale nie czuj się ,że wokół nie masz nikogo. Nostalgia otacza nas ze wszystkich stron.
Musimy sobie wzajemnie pomagać. Buko nie czuj się sama wśród osób, które chcą z Tobą przebywać. Przychodź kiedy masz tylko ochotę, rozmawiaj, dziel się troskami Twego życia. Przebywaj wśród ludzi, płacz w ukryciu, bądź lekka w tańcu,...

Buko,
Czy pamiętasz mnie jeszcze? Tą siedmiolatkę bojącą się swojej niechęci do koleżeńskości? Pamiętasz jak cię oglądałam? Jak wyglądałam zza szklanego wówczas ekranu starego telewizora, z gęsią skórką na ramionach obserwowałam twoje nadejście. Było po zmroku, wietrzny, zimowy dzień w krainie muminków. Byłaś potężna, fioletowa, o nieodgadnionej twarzy z wytrzeszczonymi oczyma i wyszczerzonymi w przerażającym grymasie zębami. Posuwałaś się w kierunku niebieskiego domu ze spiczastym dachem unosząc się kilka centymetrów nad ziemią. Nie wiedziałam czego chciałaś od Muminków i kim jesteś, i tak naprawdę nadal nie posiadam takiej wiedzy. Może byłaś siłą natury; pierwotną, silną i przerażającą, ale również i piękną w swej naturalności, taką prawdziwą, nieprzekłamaną. Byłaś taką, jaką czasem chciałam być.
Buko, gdy miałam siedem lat zawładnęłaś moją wyobraźnią. Tajemnicza i milcząca głuchą ciszą, która dzwoni w uszach. Marzenie, do którego istnienia ciężko się przyznać samej sobie. Marzenia o samotności, albo jej chwili bodajże. O chwili ciszy i milczenia.
Buko, minęło wiele lat, ale pamiętam o tobie. Pamiętam grozę i fascynację którą rozsiewałaś. Proszę, nie zgiń w odmętach wspomnień z dzieciństwa. Chcę pamiętać twoją magię, uszczknąć jej kawałek, dla siebie, na później. Żegnaj, Buko.

Buko,
Czy pamiętasz mnie jeszcze? Tą siedmiolatkę bojącą się swojej niechęci do koleżeńskości? Pamiętasz jak cię oglądałam? Jak wyglądałam zza szklanego wówczas ekranu starego telewizora, z gęsią skórką na ramionach obserwowałam twoje nadejście. Było po zmroku, wietrzny, zimowy dzień w krainie muminków. Byłaś potężna, fioletowa, o nieodgadnionej twarzy z wytrzeszczonymi...

Kochana Buko,
Piszę do Ciebie ten list z pytaniem. Bardzo ważnym pytaniem dla mnie i mam nadzieję, że bardzo ważnym pytaniem także dla Ciebie, droga Buko.
Moje pytanie brzmi...
Kiedy mnie znów odwiedzisz?
Od naszego spotkania minęło już bardzo wiele czasu. Nie wiem, co przez ten czas robiłaś. Ja wiem, co ja robiłem, ale to dla Ciebie pozostaje tajemnicą, tak jak Twoje losy przede mną.
Dlatego uważam, że nadszedł czas na spotkanie.
Nie wiem, czy pamiętasz chwile, które spędziliśmy ze sobą. Ja pamiętam. Pewnie byłem dla Ciebie tylko jednym więcej dzieciakiem sprzed telewizora. Ale Ty byłaś dla mnie wyjątkowa. Byłaś ucieleśnieniem wszystkich moich strachów i koszmarów. Wszystkiego, czego się bałem. Wszystkiego, przed czym nie mogłem uciec.
Wiem, że rola takiej osoby jest trudna. Dlatego...
Dziękuję.
Chcę się z Tobą spotkać, żeby zobaczyć, ile przez ten czas się zmieniło.
Chcę zobaczyć, jak ja się zmieniłem. Cóż, jestem już dorosły, mam pracę, inaczej patrzę na świat. Czy ciągle będę się Ciebie bać? Czy będziesz dla mnie koszmarem, czy czymś innym? Co takiego w Tobie nowego odkryję? Czy wciąż jesteś taka, jaką Cię zapamiętałem?
A Ty? Ile się zmieniłaś? Zestarzałaś się? Spoważniałaś? A może Ty też masz jakieś przemyślenia, którymi chcesz się podzielić? A może tym razem Ty przestraszysz się mnie?
To śmieszne, bo znam Cię tak dobrze, a nawet nie znam Twojego głosu.
To co, jutro o 17.00?
Z miłością
Twój fan
P.S. Przepraszam, że ostatnio, jak się widzieliśmy, to uciekłem z krzykiem.

Kochana Buko,
Piszę do Ciebie ten list z pytaniem. Bardzo ważnym pytaniem dla mnie i mam nadzieję, że bardzo ważnym pytaniem także dla Ciebie, droga Buko.
Moje pytanie brzmi...
Kiedy mnie znów odwiedzisz?
Od naszego spotkania minęło już bardzo wiele czasu. Nie wiem, co przez ten czas robiłaś. Ja wiem, co ja robiłem, ale to dla Ciebie pozostaje tajemnicą, tak jak Twoje losy...

Najdroższa Buko,

Nazywam się Natalia i jestem młodą kobietą tuż po studiach, która właśnie zaczęła najlepszy okres dorosłego życia.
Często jednak wracam myślami do beztroskiego dzieciństwa, gdzie moją ulubioną bajką były Muminki.

W każdą środę wieczorem, wraz z całą doliną muminków,w wielkim strachu oczekiwałam Twojego nadejścia.
Odgrywałaś główną rolę, a pojawiałaś się raptem na parę sekund w kluczowym momencie bajki. Wszyscy o Tobie mówili, każdy się Ciebie bał, jednak nikt nic o Tobie nie wiedział.
Bałam się.

Dziś jednak inaczej postrzegam wiele kwestii.
Obawa i lęk pozwalają mi być czujną i ostrożną w podejmowanych przez mnie decyzjach.
Jestem już dorosła i wiem, że strach ma wielkie oczy i chce aby był moim sprzymierzeńcem a nie wrogiem.

Buko, już się Ciebie nie boję, dlatego chciałabym Cie poznać, podziękować i porozmawiać.

Piszę, ponieważ ostatnio, na jednym z motywacyjnych blogów, przeczytałam, by przełamywać swój lęk i np. zaprosić kogoś znanego/podziwianego na kawę.
Jeśli to możliwe, to chciałabym zaprosić właśnie Ciebie. Mam listę pytań, które od dziecka chciałabym Ci zdać.

Marzyłabym o tym aby z Tobą porozmawiać. Wierzę, że pod płaszczykiem Twojego chłodu, kryje się bogate i ciepłe wnętrze.
Buko odpisz proszę, a ja przyjadę nawet do odległej Finlandii, aby móc choć przez godzinę z Tobą porozmawiać.

Pozdrawiam Cię
Twoja fanka Natalia.

Najdroższa Buko,

Nazywam się Natalia i jestem młodą kobietą tuż po studiach, która właśnie zaczęła najlepszy okres dorosłego życia.
Często jednak wracam myślami do beztroskiego dzieciństwa, gdzie moją ulubioną bajką były Muminki.

W każdą środę wieczorem, wraz z całą doliną muminków,w wielkim strachu oczekiwałam Twojego nadejścia.
Odgrywałaś główną rolę, a pojawiałaś...

Droga Buko,
wstyd mi to przyznać, ale nie przeczytałam „Muminków”. Miałam nawet w pokoju cztery czy pięć części, ale nie mogłam. Najbardziej przerażała mnie okładka „Komety nad Doliną Muminków” – taka biało-czerwona z lat 80-tych. Od zawsze dużo czytałam, ale po prostu bałam się Muminków i nie potrafiłam się przemóc. Dlatego nie byłaś nigdy koszmarem mojego dzieciństwa, a teraz jako dorosła introwertyczka, mogę powiedzieć, że nawet Cię lubię.
Nie wiem, czy samotność była Twoim wyborem, czy koniecznością, ale lepiej być zdanym na siebie niż otoczonym fałszywymi przyjaciółmi. Masz swoje małe grono wielbicieli, zwłaszcza wśród tych, których paraliżował strach na widok białych hipopotamów.
Wszystkim wydaje się, że znają receptę na Twoje szczęście. Ja nie potrafię znaleźć sposobu nawet na moje. Dlatego życzę Ci byś trzymała się swojej drogi, jaka by ona nie była i nie zatraciła się, tylko dlatego żeby się dopasować.
Z najserdeczniejszymi pozdrowieniami,
Aghama

Droga Buko,
wstyd mi to przyznać, ale nie przeczytałam „Muminków”. Miałam nawet w pokoju cztery czy pięć części, ale nie mogłam. Najbardziej przerażała mnie okładka „Komety nad Doliną Muminków” – taka biało-czerwona z lat 80-tych. Od zawsze dużo czytałam, ale po prostu bałam się Muminków i nie potrafiłam się przemóc. Dlatego nie byłaś nigdy koszmarem mojego dzieciństwa, a...

Moja Droga B.,

wiesz, do słońca wychylają się już fiołki, a krokusy w tym roku nie musiały przebijać się przez śnieg. Twoja zimowa podróż na północ już się rozpoczęła. Czuję, jak oddalasz się z każdym podmuchem - wiosenny wiatr jest ciepły, za ciepły dla Ciebie. I tylko nieśmiały fiolet najpierwszych kwiatów przypomina mi Twoją sukienkę.
Jak większość cieszę się z końca zimy i, jak bardzo nieliczni, już za nią tęsknię, bo wiem, że w zimie znowu nas odwiedzisz. Przy okazji daję znać, że znowu zapomniałaś zabrać swoich łyżew – przechowam je dla Ciebie, a nawet naostrzę, żebyś nie musiała się martwić przed kolejnym sezonem.
Z naszych bałwanów zostały już tylko nosowe marchewki – garnki i węgiel pozbierałam, ale warzywa czekają na Wszystkie Małe Zwierzątka, Które Wiążą Kokardkę na Ogonie, dokładnie tak jak rok temu. Twój pomysł okazał się pierwszorzędny – odkąd zostawiamy im marchewkę, czasem ucinają z nami pogawędkę i przynoszą nowinki z Lasu (przesyłają Ci mroźne pozdrowienia i życzą wspaniałych zasp podczas wędrówek). Wieczorem znowu idziemy nad morze – Too-tiki rozpali ognisko, a Mimbla będzie jak zwykle skakać po krach, śmiejąc się z gracją.
Pamiętaj, że patrzymy zawsze na to samo niebo, zachodnie niebo tysiąca barw, które nie mają jeszcze swoich własnych nazw.
Do zobaczenia już za dwieście sześćdziesiąt sześć dni!

Twoja jak zawsze A.

Moja Droga B.,

wiesz, do słońca wychylają się już fiołki, a krokusy w tym roku nie musiały przebijać się przez śnieg. Twoja zimowa podróż na północ już się rozpoczęła. Czuję, jak oddalasz się z każdym podmuchem - wiosenny wiatr jest ciepły, za ciepły dla Ciebie. I tylko nieśmiały fiolet najpierwszych kwiatów przypomina mi Twoją sukienkę.
Jak większość cieszę się z końca...

Buko.

Zawsze było mi Ciebie bardzo żal.
Natomiast nigdy specjalnie się Ciebie nie bałam. Będąc małą dziewczynką, zastanawiałam się, jakby tu skonstruować domek, specjalnie dla Ciebie, który wytrzymałby ten Twój chłód ; żebyś mogła w końcu się ogrzać.

Zawsze marzyłam, żeby wytłumaczyć mieszkańcom Doliny, że Ty szukasz tylko przyjaźni i ciepła, że nie chcesz nikogo skrzywdzić.

Buko, jeśli to czytasz, wiedz, że nie jesteś sama. Gdzieś w mrocznej, zimnej Anglii, na pograniczu ze Szkocją, w pobliżu zamku, gdzie Elżbieta I więziła Królową Szkotów, Mary, jestem ja i myślę o Tobie ciepło. Wierzę, że istnieje ktoś, z kim będziesz mogła być blisko. Bo, jak mawiała moja Ś.P.Babcia "Każda potwora znajdzie swojego amatora".

Całuję ciepło, Buko x x x

Buko.

Zawsze było mi Ciebie bardzo żal.
Natomiast nigdy specjalnie się Ciebie nie bałam. Będąc małą dziewczynką, zastanawiałam się, jakby tu skonstruować domek, specjalnie dla Ciebie, który wytrzymałby ten Twój chłód ; żebyś mogła w końcu się ogrzać.

Zawsze marzyłam, żeby wytłumaczyć mieszkańcom Doliny, że Ty szukasz tylko przyjaźni i ciepła, że nie chcesz nikogo...

Droga "Buko"
Jako mały chłopiec bałem się ciebie. Byłaś dla mnie przejawem strachu i zła. A teraz, siadając do tego listu zacząłem myśleć nad tym kim jesteś. Doszedłem do wniosku, że to nie ty masz problem ze swoim zachowaniem, ale to ludzie mają problem ze sobą. Widzą w tobie wroga, a przecież nie trudno zauważyć, że po prostu poszukujesz miłości.
Jako samotny wyrzutek chodzisz i szukasz prawdziwej przyjaźni, czyli tego, co tobie ci "ludzie" nie potrafią dać. Wydaje mi się, że tym mrozem wokół siebie ukazujesz nam to co potrafimy zrobić sobie nawzajem i innym.
Zostałaś odrzucona przez to całe "społeczeństwo".
Ile w dzisiejszy świecie można zauważyć odludków i ludzi nie zaakceptowanych przez społeczeństwo. Nie znaleźli się oni w tej "normalnej" części społeczeństwa. Przekroczyli tą cieniutką granicę między "szaleństwem", a "normalnością".
Proszę Cię więc, nie słuchaj tych "normalnych", tylko krocz własną ścieżką. Pamiętaj to ty decydujesz o swoim losie. Nie zapomnij o swoich wartościach i swojej własnej prawdzie.
Krocz dalej swoją ścieżką ku miłości, a na pewno znajdziesz swoją prawdziwą miłość:)
Z poważaniem
Twój oddany fan

Droga "Buko"
Jako mały chłopiec bałem się ciebie. Byłaś dla mnie przejawem strachu i zła. A teraz, siadając do tego listu zacząłem myśleć nad tym kim jesteś. Doszedłem do wniosku, że to nie ty masz problem ze swoim zachowaniem, ale to ludzie mają problem ze sobą. Widzą w tobie wroga, a przecież nie trudno zauważyć, że po prostu poszukujesz miłości.
Jako samotny wyrzutek...