Książka jeszcze nie dotarła do mnie, a do was?

Książka jeszcze nie dotarła do mnie, a do was?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Plopcik
Nathaliee
vicky-7
Wafel
Alia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Plopcik
Nathaliee
vicky-7
Wafel
Alia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zrozumienie natury wszechrzeczy to pojęcie zgoła względne - szczególnie dla kogoś, kto czuje, że jego życie ma sens, a do upragnionego celu dąży od lat.
Są jednak momenty, gdy skrzydła opadają i to bynajmniej nie dlatego, by za chwilę zamienić się w miotłę, jak w cytacie ukochanej czarownicy: "Gdy życie podcięło mi skrzydła, zaczęłam latać na miotle". Nie - to chwile, gdy ma się rzucić to wszystko w pieruny, usiąść w kącie i płakać. "Chlip, chlip, jaka ja biedna!". W takim momencie nawet do głowy by mi nie przyszło, by się natrząsać. Wtedy najczęściej zostawiam wszystko i wychodzę z domu. Za furtką mam las i bez zastanawiania zagłębiam się w jego zakamarki.

Im dalej idę, tym czuję się lżejsza. Moje troski ulatują, problemy zdają się być mniejsze, a ja na powrót odnajduję siłę do działania. Las, ptaki i długie ścieżki to wolność. A wolność to podstawa.

W takich momentach widzę cały świat bardzo jasno i klarownie, wszystko staje się takie proste.

No gorzej, gdy przyjdzie mi się zgubić. Bo GPS w mojej głowie padł już dawno i może problemy egzystencjonalne są mniejsze z perspektywy spaceru, ale brak orientacji w terenie jest przeogromny. Wręcz krzyczy - jestem większy od Statuy Wolności! I wtedy nie pozostaje nic, jak schować dumę do kieszeni i...chlipnąć sobie raz czy dwa.

Zrozumienie natury wszechrzeczy to pojęcie zgoła względne - szczególnie dla kogoś, kto czuje, że jego życie ma sens, a do upragnionego celu dąży od lat.
Są jednak momenty, gdy skrzydła opadają i to bynajmniej nie dlatego, by za chwilę zamienić się w miotłę, jak w cytacie ukochanej czarownicy: "Gdy życie podcięło mi skrzydła, zaczęłam latać na miotle". Nie - to chwile, gdy...

książki, przekonałam się, że sprawdzają się słowa piosenki W. Młynarskiego:
Jeśli za mało książek znasz -
- to Ci wychodzi na twarz.
Gdy nie wiesz, kim był J. S. Bach -
- to spłaszcza Ci czółka dach.
Nieznany Ci Edypa los -
- to deformuje Ci nos.
Gdy nie wiesz, co to savoir - vivre -
- żuchwę masz grubą, aż dziw!

książki, przekonałam się, że sprawdzają się słowa piosenki W. Młynarskiego:
Jeśli za mało książek znasz -
- to Ci wychodzi na twarz.
Gdy nie wiesz, kim był J. S. Bach -
- to spłaszcza Ci czółka dach.
Nieznany Ci Edypa los -
- to deformuje Ci nos.
Gdy nie wiesz, co to savoir - vivre -
- żuchwę masz grubą, aż dziw!

Upadek na dno – zdecydowanie. Najpiękniejszy obraz tego, czego się pragnie widać, gdy jest się od tego baaardzo daleko.
Przebłysk następuje, gdy człowiek zaczyna rozumieć, że sam przez swoje postępowanie oddalił się od celu. Gdy pojmie, że tylko on może sprawić, że się do niego zbliży. Że wszystko jest w jego rękach. To prawdziwe olśnienie, gdy zdajemy sobie sprawę, że oskarżanie całego świata za nasze niepowodzenia jest pomyłką. Że powiedzenie „Każdy jest kowalem swojego losu” ma w sobie tyle prawdy. Dla niektórych najwidoczniej konieczne jest by spadli na dno, by mogli dostrzec sens i sedno.

Upadek na dno – zdecydowanie. Najpiękniejszy obraz tego, czego się pragnie widać, gdy jest się od tego baaardzo daleko.
Przebłysk następuje, gdy człowiek zaczyna rozumieć, że sam przez swoje postępowanie oddalił się od celu. Gdy pojmie, że tylko on może sprawić, że się do niego zbliży. Że wszystko jest w jego rękach. To prawdziwe olśnienie, gdy zdajemy sobie sprawę, że...

To był mój ulubiony typ wiosennego dnia - bezwietrzny i chmurny, ale ciepły i suchy. Szybka przejażdżka autobusem, wysiadka by wstąpić do ulubionego lokalu z jedzeniem. Zamówienie, oczekiwanie na posiłek w maleńkiej przestrzeni o wielkim klimacie. Obserwacja smażenia kurczaka do mojej sałatki. Podano. Rewelacja. Miękkie i soczyste, aromatyczne mięso, marynowane wcześniej w jakichś cudach. Świeża sałata, rukola, pomidor, parmezan. Sos. Po zjedzeniu wzdycham nad przepysznością tej prostej potrawy, wycieram usta serwetką i wychodzę na zewnątrz.
W drodze do domu idę przez park. Nagie gałęzie drzew zaczęły wypuszczać pąki. Słońce wychodzi zza ciężkich, ołowianych chmur, a ptaki wokół ocknęły się z otępienia; wróble zaczęły skakać po gałązkach krzewów, ćwierkając radośnie, kosy czujnie obserwowały trawnik w poszukiwaniu dżdżownic, a gołębie zaczęły szybciej przebierać nogami w pogoni za okruszkami. Po chwili słońce zniknęło, a całe życie wokół przygasło i szare, tłuste gołębie znów popadły w marazm.
I nagle poczułam się tak dziwnie szczęśliwa, że mam szansę, ochotę i czas zauważać śpiew ptaków, ich słodką rutynę szukania robaków w trawniku, kąpieli w kupce kurzu... I uderzyło mnie jaki świat jest piękny, a my często przebiegamy obok, z oczami utkwionymi w czymś nieistotnym w schemacie wszechrzeczy. Gdy zgoda z naturą i obserwowanie jej daje tyle radości i spokoju ducha, po co szukamy takich męczących i czczych rozrywek jak imprezy czy picie alkoholu?

Wystarczy pójść na spacer :)

To był mój ulubiony typ wiosennego dnia - bezwietrzny i chmurny, ale ciepły i suchy. Szybka przejażdżka autobusem, wysiadka by wstąpić do ulubionego lokalu z jedzeniem. Zamówienie, oczekiwanie na posiłek w maleńkiej przestrzeni o wielkim klimacie. Obserwacja smażenia kurczaka do mojej sałatki. Podano. Rewelacja. Miękkie i soczyste, aromatyczne mięso, marynowane wcześniej w...

Przebłysk geniuszu, który pojawił się w moim życiu, dotyczył mojej wrażliwości. Nie było to dziś, nie wczoraj, nie niedawno.

Wiele lat temu jako kilkuletnia dziewczynka, wciąż czysta karta w szponach świata, plastyczna, chłonna i podatna, z czerwonymi rumieńcami na polikach, opierałam się o kolana babci z książeczką w ręku. Nie wiem, czy to kominek leniwie wypluwający iskry, czy ciepłe ciało ukochanej staruszki, czy też emocje, jakie wywoływała we mnie jedna z pierwszych lektur, tak rozgrzały moją malutką, świeżą twarzyczkę. Książeczka, której treść pomagała mi przyswoić babcia, to "Dziewczynka z zapałkami". Ubóstwo, skromność i niedola głównej bohaterki wzbudziły w moim niewielkim ciałku (lecz pojemnej duszy) współczucie, smutek, a może i bunt przeciwko tak przygnębiającym zjawiskom na świecie. Ta wrażliwość, która w tamtym momencie była prawdopodobnie pierwszym przejawem empatii, dzisiaj mogę nazwać "pojęciem natury wszechrzeczy". Bo czym, jeśli nie geniuszem, jest odkrycie w sobie istoty człowieczeństwa?

Przebłysk geniuszu, który pojawił się w moim życiu, dotyczył mojej wrażliwości. Nie było to dziś, nie wczoraj, nie niedawno.

Wiele lat temu jako kilkuletnia dziewczynka, wciąż czysta karta w szponach świata, plastyczna, chłonna i podatna, z czerwonymi rumieńcami na polikach, opierałam się o kolana babci z książeczką w ręku. Nie wiem, czy to kominek leniwie wypluwający...

Pamiętam jeden taki przebłysk. Zdarzył się w bardzo odpowiednim momencie. Konkretnie w pewne piękne majowe przedpołudnie, gdy piętnaście lat temu siedziałam w szkolnej ławce trzymając kartkę z pytaniami. Ostatni egzamin i wakacje. W końcu sama sobie tą fizykę na maturze wybrałam. Na trzy pytania odpowiem bez problemu, a czwarte niestety mogło być lepsze. Właśnie minęło dziesięć minut z dwudziestu pięciu, które miałam na przygotowanie, kiedy mój fizyk – przewodniczący komisji, poprosił mnie do stołu. Jęknęłam coś o piętnastu minutach, które mi jeszcze zostały, a on to zignorował i stwierdził, że będę pisać wzory i rysować schematy w trakcie odpowiedzi.
Gdybym wiedziała, że to się tak skończy, to bym zaczęła od tej nieszczęsnej metody wyznaczania indukcyjności zwojnicy, żeby mieć się chociaż na czym zaczepić, a ja dziesięć minut rysowałam perfekcyjne wykresy przemiany gazu doskonałego. Siadłam przy stole komisji. Odpowiedziałam na pierwsze trzy pytania. Spojrzałam jeszcze raz na ostatnie i olśnienie! Może to majowe słońce, może świadomość, że jeszcze tylko pięć minut dzieli mnie od końca egzaminu, może wewnętrzna radość, że tak mi dobrze idzie do tej pory, może siła wyższa, gwiazdy, energia kosmiczna, ale przy tym nieszczęsnym stole z zielonym obrusem zrozumiałam, o co chodzi z tą zwojnicą! Narysowałam, odpowiedziałam i wyszłam z sali, jako najszczęśliwszy człowiek na świecie.

Pamiętam jeden taki przebłysk. Zdarzył się w bardzo odpowiednim momencie. Konkretnie w pewne piękne majowe przedpołudnie, gdy piętnaście lat temu siedziałam w szkolnej ławce trzymając kartkę z pytaniami. Ostatni egzamin i wakacje. W końcu sama sobie tą fizykę na maturze wybrałam. Na trzy pytania odpowiem bez problemu, a czwarte niestety mogło być lepsze. Właśnie minęło...

Kiedy miałam 16 lat zostałam brutalnie napadnięta i pobita. Lekarze zjawili się w ostatniej chwili. Podczas tego zdarzenia dotarło do mnie wiele rzeczy. Nagle przypomniałam sobie wszystkie odłożone marzenia, niespełnione obietnice. Zrozumiałam, że się ograniczałam. Zapragnęłam żyć pełną piersią. Zabawne, ze dotarło to do mnie, gdy leżałam zakrwawiona w karetce. Jednak ta myśl dała mi siłę dzięki której doszłam do zdrowia. Teraz żyję chwilą, spełniam marzenia i podejmuję spontaniczne decyzje. Gdy myślałam, że moje życie się kończy tak naprawdę dopiero się zaczynało.

Kiedy miałam 16 lat zostałam brutalnie napadnięta i pobita. Lekarze zjawili się w ostatniej chwili. Podczas tego zdarzenia dotarło do mnie wiele rzeczy. Nagle przypomniałam sobie wszystkie odłożone marzenia, niespełnione obietnice. Zrozumiałam, że się ograniczałam. Zapragnęłam żyć pełną piersią. Zabawne, ze dotarło to do mnie, gdy leżałam zakrwawiona w karetce. Jednak ta...