Dzisiaj doszła do mnie książka :) Naprawdę szybka wysyłka. Jeszcze raz dziękuję :)

Dzisiaj doszła do mnie książka :) Naprawdę szybka wysyłka. Jeszcze raz dziękuję :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

olywka
Lunami
salcella
karolina27
Tajrun

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

olywka
Lunami
salcella
karolina27
Tajrun

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Rezerwuję rejs po Morzu Śródziemnym. Jeszcze przed wyjazdem zatrzymam się w innym mieście u fryzjera na zmianę fryzury. Ucieczka i zmiana otoczenia- od dawna o niczym tak nie marzę. Mam dosyć głupich komentarzy zapijaczonych sąsiadów, którzy lubią wtykać nos w moje sprawy prywatne. Banda rodem z psychiatryka. Cała rodzina jest taka i wydaje mi się, że tylko ja to dostrzegam. Udam się w rejs na Ibizę, zatrzymam się w hotelu, zawsze znajdzie się jakieś wyjście,wszystko jest lepsze byle tylko dalej od tego towarzystwa. Może potem wyruszę pozwiedzać Turcję i w końcu spotkam mojego S. bardzo za nim tęsknię i wiem,że nasza więź w głębi duszy nie została zerwana. Jeszcze wszystko się ułoży, tylko muszę być silna. Płynę po nową przyszłość.

Rezerwuję rejs po Morzu Śródziemnym. Jeszcze przed wyjazdem zatrzymam się w innym mieście u fryzjera na zmianę fryzury. Ucieczka i zmiana otoczenia- od dawna o niczym tak nie marzę. Mam dosyć głupich komentarzy zapijaczonych sąsiadów, którzy lubią wtykać nos w moje sprawy prywatne. Banda rodem z psychiatryka. Cała rodzina jest taka i wydaje mi się, że tylko ja to...

Pieniądze. Walizka. Mam wszystko. Patrzę w lustro. Zamykam oczy. Naprawdę chcę to zrobić? Tak, chcę! Muszę z tym skończyć. Koniec z poniżaniem. Koniec z fałszywymi przyjaciółmi. Otwieram oczy. Wychodzę z kajuty. Patrzę jak statek przecina taflę wody. Dobra… co ja miałam zrobić? A tak, już wiem. Znajduję coś ciężkiego. Super nawet nie wiem co to. Mniejsza z tym. Jak to dalej szło? Hałas. No tak, trzeba zwrócić uwagę innych… Matko! Jak mogłam wymyślić tak durny plan?! Słyszę kroki. Kurde, muszę się pospieszyć. Ktoś wchodzi na pokład. Jezu… jego wyczucie czasu bardziej do dupy być nie może! Biorę głęboki wdech… i krzyczę. Ludzie zaczynają się schodzić, a ja wyrzucam to wielkie COŚ za burtę. Chowam się. Jak ktoś się na to nabierze to musi być wyjątkowo tępy. Słyszę wrzask. Tupot stóp. Płacz. Nie wierzę. Naprawdę podziałało? Uśmiecham się krzywo. Witaj nowe życie. Witaj wolność. Nadchodzę.

Pieniądze. Walizka. Mam wszystko. Patrzę w lustro. Zamykam oczy. Naprawdę chcę to zrobić? Tak, chcę! Muszę z tym skończyć. Koniec z poniżaniem. Koniec z fałszywymi przyjaciółmi. Otwieram oczy. Wychodzę z kajuty. Patrzę jak statek przecina taflę wody. Dobra… co ja miałam zrobić? A tak, już wiem. Znajduję coś ciężkiego. Super nawet nie wiem co to. Mniejsza z tym. Jak to dalej...

Chodzenie do szkoły, aby mieć dobre stopnie. Potrzeba jak najlepszych stopni, aby pójść do najlepszej pracy. Pójście do najlepszej pracy, aby nie martwić się o to czy wystarczy nam pieniędzy do kolejnej wypłaty... "do kolejnej wypłaty" to zdanie jest bardzo często wypowiadane czy to w naszych myślach, czy na głos, dążymy do posiadania dużych sum pieniędzy, aby przed śmiercią spełnić marzenia. No właśnie, a gdyby w naszym życiu nastąpiły dwie śmierci? Pierwszą, zakończylibyśmy swoje stare życie - udręki i zamartwiania, pozwolilibyśmy sobie po niej jedynie na spełnianie marzeń i upiększanie naszego życia. Było by cudownie. Więc dlaczego by nie zorganizować pierwszej z dwóch śmierci? Udamy się tam gdzie nikt nas nie będzie szukał, gdzie będziemy szczęśliwi... do śmierci

Chodzenie do szkoły, aby mieć dobre stopnie. Potrzeba jak najlepszych stopni, aby pójść do najlepszej pracy. Pójście do najlepszej pracy, aby nie martwić się o to czy wystarczy nam pieniędzy do kolejnej wypłaty... "do kolejnej wypłaty" to zdanie jest bardzo często wypowiadane czy to w naszych myślach, czy na głos, dążymy do posiadania dużych sum pieniędzy, aby przed...

Do tego rejsu przygotowywałem się pół roku. Zwykle jeśli wybieram się na wakacje wystarczy mi jedna walizka, tym razem jednak zabrałem ze sobą dwie. W większości nie było w nich nic podejrzanego: trochę ubrań, środki czystości, aparat, dmuchany ponton nie należał w prawdzie do najczęściej zabieranych przedmiotów, ale nie był też nadmiernie podejrzany. Najbardziej obawiałem się, że jakiś nadgorliwy celnik postanowi sprawdzić zawartość dwóch litrowych kartonów soku pomidorowego. Wyjaśnienie co w nich robi krew mogłoby być trudne. Na szczęście odprawa odbyła się bez problemów.
Po kilku dniach rejsu gdy nocą statek płynął blisko brzegu wylałem zawartość kartonów na swoje łóżko. Krew należała do mnie, dzięki pomocy zaprzyjaźnionego lekarza udało mi się jej zgromadzić dość by koroner stwierdził zgon nawet bez odnalezienia ciała. Przy odrobinie szczęścia policja uzna, że morderca wyrzucił je za burtę. Prawdopodobnie będą się zastanawiać po co to zrobił skoro i tak zostawił tyle krwi? To jednak nie obchodziło mnie zbytnio.
Dbając by nikt mnie nie zauważył opuściłem statek pontonem modląc się w duchu by moje środki ostrożności wystarczyły. Za kilka dni mój szef dowie się, że go okradłem. Oby uwierzył w moją śmierć bo inaczej pożałuję iż naprawdę nie umarłem. Rosyjska mafia nie należy do wyrozumiałych.

Do tego rejsu przygotowywałem się pół roku. Zwykle jeśli wybieram się na wakacje wystarczy mi jedna walizka, tym razem jednak zabrałem ze sobą dwie. W większości nie było w nich nic podejrzanego: trochę ubrań, środki czystości, aparat, dmuchany ponton nie należał w prawdzie do najczęściej zabieranych przedmiotów, ale nie był też nadmiernie podejrzany. Najbardziej obawiałem...

Twarz płonie mi ze wstydu, gdy przenoszę wzrok z jednej twarzy na drugą. Śmieją się. Śmieją - mało powiedziane - wprost pękają ze śmiechu. Wytykają mnie palcami, klaszczą w dłonie i skandują moje imię. Nabijają się. I nie wiedzą, jak bardzo mnie to dotyka.
Nawet po wszystkim widzę rozbawione spojrzenia przechodniów - ba! - nawet moje własne odbicie się ze mnie nabija.
I gdy jest wiele takich sytuacji, człowiek po prostu chce zniknąć. Chce, żeby wszystkie jego czyny były zapomniane. Chce uciec od zmartwień.
Więc uciekam.
Kółka mojej walizki stukoczą cicho, gdy idę na statek, który ma mnie wyzwolić od tego nieprzychylnego mi świata. Słyszę, jak ktoś woła moje imię, więc odwracam się z lękiem i nadzieją. Rozglądam się bezradnie, w poszukiwaniu właściciela głosu, ale nikt nie przykuwa mojej uwagi.
Mieszanina smutku i ulgi przetacza się przez moje ciało, gdy idę dalej. Żadna z mijanych przeze mnie osób mnie nie zatrzymuje. Nikomu nie robi różnicy to czy odejdę, czy zostanę.
Dlatego wchodzę na okręt bez cienia wahania i strachu, z nową, nieznaną mi dotąd odwagą. Wiem, że będzie mi brakowało niektórych chwil spędzonych z innymi, ale mam świadomość, że teraz wszystko będzie szło ku lepszemu.
Czasami warto zostawić za sobą rzeczy piękne, lecz w dużej części smutne, żeby odnaleźć te cudowne.

Twarz płonie mi ze wstydu, gdy przenoszę wzrok z jednej twarzy na drugą. Śmieją się. Śmieją - mało powiedziane - wprost pękają ze śmiechu. Wytykają mnie palcami, klaszczą w dłonie i skandują moje imię. Nabijają się. I nie wiedzą, jak bardzo mnie to dotyka.
Nawet po wszystkim widzę rozbawione spojrzenia przechodniów - ba! - nawet moje własne odbicie się ze mnie nabija.
I...

Zniknięcie wymaga poświęcenia wielu lat przygotować.
Jak można się domyślić, nie da się tego zrobić samemu. No, chyba, że chcemy zniknąć także dla siebie. (Ale nie dla rybek, które będą oglądać nasze zwłoki). Moją pomocą muszą być stworzenia inteligentne, wierne, pomocne i wytrwałe. Dlatego rezygnuję z ludzi.
Delfiny to najlepsi przyjaciele człowieka. (Na pewno delfiny). Gdy statek będzie już na pełnym morzu ich drużyna wykona wszystkie punkty misji.
Po pierwsze odwróci uwagę. Ich piękne występy przykują uwagę pasażerów. Ekipa dywersyjna przepłynie kilka razy dookoła, by zmylić sonary. A ostatnie grupa po prostu po mnie podpłynie. Wezmą mnie na swoje grzbiety i odpłyniemy razem w stronę zachodzącego słońca.
Ktoś powie: „Ej no, a to nie te delfiny, co to niby nam tak ładnie skakały?”. Ale przecież zaraz mu odpowiedzą: „Ej, no co ty, delfiny chcesz podejrzewać, te piękne, śmieszne stworzonka, co to ten projektant Multipli się na nich wzorował? Chcesz oskarżać te przytulaśne stworki, które każdy tak kocha? Ej, ty głupi jesteś?”
A ten im odpowie: „Ej no, tak, tak, głupi jestem”.
I tak to nikt mnie nie znajdzie, bo każdy będzie mówić jakie to są super te pocieszne istotki, a nikt nie weźmie pod uwagę, że to może być przecież cały, misterny plan.
A ja? Ja zostanę pierwszym człowiekiem-delfinem wśród delfinów-delfinów. Będę skakał na falach, wpływał przez spienione morze i robił to śmieszne „ik, ik”, co robią delfiny i nikt ich nie rozumie, ale każdemu się podoba.

Zniknięcie wymaga poświęcenia wielu lat przygotować.
Jak można się domyślić, nie da się tego zrobić samemu. No, chyba, że chcemy zniknąć także dla siebie. (Ale nie dla rybek, które będą oglądać nasze zwłoki). Moją pomocą muszą być stworzenia inteligentne, wierne, pomocne i wytrwałe. Dlatego rezygnuję z ludzi.
Delfiny to najlepsi przyjaciele człowieka. (Na pewno delfiny)....

Podróż rozpoczynam w Hamburgu. Z wykupionym wcześniej biletem wsiadam na statek „Splendida”, cel podróży Santa Cruz de Tenerife. Wcześniej chwalę się znajomym swoimi planami na wakacje, chcę by wszyscy o nich wiedzieli. Zaraz po wejściu na statek robię kilka selfie i wrzucam je na facebooka. Gra właśnie się rozpoczyna, festiwal pozorów i mistyfikacji. Poszukuje osób które będą wysiadać na pierwszym przystanku w Dover. Potem mały test uczciwości i bingo! Moja karta Visa electron z kodem PIN ląduje w kieszeni nijakiego Thomasa. Kilkaset Euro to dobra cena za kluczowy trop, jakże mylny!
-Dzięki za odciski palców na przewodniku turystycznym, baw się dobrze w tej Anglii, choć raczej krótko...
W kajucie pozoruje małą jatkę, do tego celu używam pojemnika z 200ml własnej krwi. Bałagan, portfel ogołocony z gotówki i kart, w gniazdku ładowarka od laptopa z urwanym kablem i te plamy... Telefon wyłączam , później wraz laptopem wyląduje za burtą, przy której pozostawię odcisk mojej zakrwawionej dłoni. Ukrywam się, od wypłynięcia z Dover nikt nie może mnie już widzieć.
Port Le Havre – Francja, tutaj w przebraniu opuszczam statek, wcześniej informuje kogoś z obsługi o dziwnym zapachu wydobywającym się z jednej z kajut.
Mam nowe dokumenty i tożsamość, w sumie jestem duchem.
-Zobaczmy ile potrafi duch...
Wracam do Polski.
-Czas na drugą część planu, czas na zemstę!

Podróż rozpoczynam w Hamburgu. Z wykupionym wcześniej biletem wsiadam na statek „Splendida”, cel podróży Santa Cruz de Tenerife. Wcześniej chwalę się znajomym swoimi planami na wakacje, chcę by wszyscy o nich wiedzieli. Zaraz po wejściu na statek robię kilka selfie i wrzucam je na facebooka. Gra właśnie się rozpoczyna, festiwal pozorów i mistyfikacji. Poszukuje osób które...

Jestem żoną bardzo bogatego przedsiębiorcy i ofiarą przemocy domowej. Mój mąż jest tyranem i despotą, znęca się nade mną psychicznie i fizycznie w taki sposób, że nie ma śladów tej przemocy. Na zewnątrz udaje, że stanowimy z mężem idealną parę, a w domu przeżywam piekło. Pewnego dnia budzę się z postanowieniem, że zniknę i zacznę wszystko od nowa, że wstąpię na nową ścieżkę w życiu. Kupuję potajemnie bilet na rejs i zostawiam list, że wyjeżdżam bo muszę wszystko sobie przemyśleć. Mieszkam w dwuosobowej kajucie ze współpasażerem, po to żeby po moim zniknięciu zaalarmował odpowiednie osoby. Po kilku dniach wspólnego rejsu, podczas sztormu, po prostu zostawiam wszystkie swoje rzecz w kajucie i znikam, czyli zaszywam się gdzieś na statku w takim miejscu, żeby mnie nikt nie znalazł. Był sztorm, wszystko się mogło zdarzyć. Po kilku dniach bezowocnych poszukiwań informują mojego męża o zaistniałej sytuacji a ja w najbliższym porcie opuszczam statek przez nikogo nie zauważona. Gdyby to był statek typu parowiec to zaszyłabym się w kotłowni razem z innym palaczami wysmarowała węglem i nikt by mnie nie rozpoznał a poza tym na pewno by się ucieszyli z dodatkowej pary rąk do pracy. Pozoruję własne zniknięcie ponieważ chcę rozpocząć wszystko zupełnie od nowa.

Jestem żoną bardzo bogatego przedsiębiorcy i ofiarą przemocy domowej. Mój mąż jest tyranem i despotą, znęca się nade mną psychicznie i fizycznie w taki sposób, że nie ma śladów tej przemocy. Na zewnątrz udaje, że stanowimy z mężem idealną parę, a w domu przeżywam piekło. Pewnego dnia budzę się z postanowieniem, że zniknę i zacznę wszystko od nowa, że wstąpię na nową ścieżkę...