dziękuję :)

dziękuję :)

Dziękuję wszystkim za udział w konkursie.
Zwycięzcami są:
Paulina
4wymiar
Gratuluję!

Dziękuję wszystkim za udział w konkursie.
Zwycięzcami są:
Paulina
4wymiar
Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłsozę wyniki.

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłsozę wyniki.

To zaskakujące, ale kiedy myślę "Barcelona", czuję się, jakbym przywoływała w pamięci dobrze znane i lubiane miasto. Wyobraźnia podsuwa obrazy, które sama stworzyła, bo przecież nigdy nie byłam w Barcelonie, nie oglądałam jej zdjęć i nie studiowałam planów miasta. A jednak widzę bardzo wyraźnie kościół Sagrada Familia, Park Güell, Plaça de Catalunya i wychodzącą z niego aleję La Rambla wiodącą do portu, kościół Santa Maria del Mar, teatr del Liceu, wzgórze Montjuic... Słyszę dźwięk tramwaju przejeżdżającego rozgrzaną słońcem, pełną ludzi ulicą, gwar rozmów w ogródkach kawiarnianych, szum wody w grających fontannach... A nawet cmentarzysko książek, które, kto wie, może naprawdę gdzieś istnieje?
Tak, taką Barcelonę widzę. Taka powstała w mojej wyobraźni podczas lektury kilkunastu, a może kilkudziesięciu powieści, których akcja toczy się w tym wyjątkowym mieście...
Ale Barcelona kojarzy się z czymś jeszcze - ze spełnionym marzeniem. Bo chociaż pojadę tam dopiero w sierpniu, już teraz cieszę się tą chwilą. Niezwykłym przeżyciem będzie zobaczyć naprawdę te wszystkie miejsca, które żyją w mojej wyobraźni od lat, poczuć klimat miasta.
I taki też obraz Hiszpanii rysuje się w moich myślach. Krainy pełnej uroku, niespodzianek, słońca, ale też tajemnic i mrocznych historii.
Zestaw książek do nauki języka hiszpańskiego leżący obok mnie codziennie pozwala mi wierzyć, że marzenie o słonecznej Hiszpanii i Barcelonie spełni się już za kilka miesięcy.

To zaskakujące, ale kiedy myślę "Barcelona", czuję się, jakbym przywoływała w pamięci dobrze znane i lubiane miasto. Wyobraźnia podsuwa obrazy, które sama stworzyła, bo przecież nigdy nie byłam w Barcelonie, nie oglądałam jej zdjęć i nie studiowałam planów miasta. A jednak widzę bardzo wyraźnie kościół Sagrada Familia, Park Güell, Plaça de Catalunya i wychodzącą z niego...

Barcelona? Z moim marzeniem. Z całą miłością, którą darzę Hiszpanię. Z czystym szaleństwem, którego udało mi się zakosztować w ciągu kilku zaskakująco ciepłych dni września 2009 roku. I mocnym postanowieniem, że ten pierwszy raz w mieście pięknych ludzi, wspaniałej architektury, doskonałego jedzenia i "tej" magicznej atmosfery, zdecydowanie nie jest ostatnim! Jak mogłabym nie chcieć wrócić do obłędnego talerza świeżo grillowanych frutti di mare, przywiezionych prosto z portu, które jedliśmy na targu obok Las Ramblas? Do uliczek, z których prawie wchodziliśmy Barcelończykom do domów przez balkony zawłaszczające część ulicy.
Barcelona to morze, słońce, ludzie z wiecznym uśmiechem na twarzy, wspomnienie plaży, które do tej pory noszę w torebce (maleńka muszla). To Gaudi, wszechobecny duch artysty, uwielbienie go przez mieszkańców, a w architekturze miasta co i rusz ślad jego twórczości.
Barcelona to park Guell, gdzie stałam na samym jego szczycie i czułam, że stąd mogę obserwować cały świat.
Barcelona to sangria, wino, tapas, bocadillos, paella, śmiech, beztroska i bezgraniczne szczęście.
Z czym kojarzy mi się Barcelona? Z MOIM miejscem na tym świecie :)

ps. No i z FC Barceloną, bo cóż ze mnie za dziewczyna maniaka piłki nożnej by była, gdybym nie miała kilku ulubionych klubów? ;)

Barcelona? Z moim marzeniem. Z całą miłością, którą darzę Hiszpanię. Z czystym szaleństwem, którego udało mi się zakosztować w ciągu kilku zaskakująco ciepłych dni września 2009 roku. I mocnym postanowieniem, że ten pierwszy raz w mieście pięknych ludzi, wspaniałej architektury, doskonałego jedzenia i "tej" magicznej atmosfery, zdecydowanie nie jest ostatnim! Jak mogłabym...

Byłam raz w Barcelonie. Oprócz imponujących budowli Gaudi'ego oraz tancerzy flamenco na ulicy zapamiętałam z tej krótkiej wizyty chaos, zgiełk i nieład, które zupełnie mi nie przeszkadzały. Wręcz idealnie do mnie pasowały. Czuję, że dobrze mieszkałoby mi się w tym mieście. Jeśli miałabym patrzeć na Hiszpanię poprzez pryzmat Barcelony, pomyślałabym, że to kraj w którym nie sposób się nie zakochać, pełen żywiołowych, temperamentnych ludzi.

Byłam raz w Barcelonie. Oprócz imponujących budowli Gaudi'ego oraz tancerzy flamenco na ulicy zapamiętałam z tej krótkiej wizyty chaos, zgiełk i nieład, które zupełnie mi nie przeszkadzały. Wręcz idealnie do mnie pasowały. Czuję, że dobrze mieszkałoby mi się w tym mieście. Jeśli miałabym patrzeć na Hiszpanię poprzez pryzmat Barcelony, pomyślałabym, że to kraj w którym nie...

z piłką nożną (faceci się fascynują)

z piłką nożną (faceci się fascynują)

Jestem pewny,że pierwszego spotknia z Barceloną nie pamiętam. Była jedynie, jedną z nazw miast na mapie w atlasie, po którym podróżowałem palcem. Krótkie spotkanie z nią nastąpiło poprzez ekran telewizora w czasie transmisji z olimpijskich igrzsk w roku bodajże 92. I potem sporadycznie, kiedy w jakiś piłkarskich pucharach grała FC. W trakcie estetycznej edukacji nie ominęła mnie przyjemność patrzenia na zdjęcia dzieł Gaudiego i Miro, tak ważnych dla wyglądu Barcelony. Następne zetknięcie było już sensualne, zrobiłem kilka kroków po obskurnej Estacion Norte de Barcelona w trakcie podróży na południe Hiszpanii. Mogłem patrzeć z okien autobusu w półśnie na nocne, rozjaśnione ulicznymi latarniami pełne życia ulice tego miasta. Potem, niedawno właściwie, jak w przypadku wielu admiratorów twórczości Woody Allena, jako ta trzecia, którą poznają? bohaterki filmu. W domowej biblioteczce czeka na mnie Ciudad de los predigios Mendozy. Czy faktycznie okaże się miastem cudów?

Jestem pewny,że pierwszego spotknia z Barceloną nie pamiętam. Była jedynie, jedną z nazw miast na mapie w atlasie, po którym podróżowałem palcem. Krótkie spotkanie z nią nastąpiło poprzez ekran telewizora w czasie transmisji z olimpijskich igrzsk w roku bodajże 92. I potem sporadycznie, kiedy w jakiś piłkarskich pucharach grała FC. W trakcie estetycznej edukacji nie ominęła...

Barcelonę zawsze poznawałem samodzielnie, po raz pierwszy zetknąłem się z nią 20 lat temu, kiedy dostałem tomik z serii "Wielki rajd dookoła Świata". W pierwszej części wymienionej publikacji Koziołek Matołek odwiedził między innymi stolicę Katalonii. Miałem 10 lat i na dwóch stronach formatu A5 podano mi garść informacji, które miały się stać pierwszym rejestrowanym wspomnieniem o tym mieście. Nie stały się. O wiele wymowniejsze były ilustracje. Pierwsza przedstawiała w jasnych, pastelowych barwach pomnik Krzysztofa Kolumba stojący w szerokiej alei z egzotycznymi palmami po obu stronach. Druga ilustracja w tonacji brązów przestawiała kościół Sagrada Familia, który na zawsze zapamiętałem jako majestatyczną, olbrzymią termitierę. Kiedy przed paroma dniami pomyślałem o wzięciu udziału w brutalnej walce na wrażenia o "Lekką komedię" Eduardo Mendozy, sięgnałem po tom pierwszy rajdu Koziołka Matołka, żeby przywołać wspomnienia. O ile majestatyczna termitiera była wspomnieniem świadomym, o tyle miłym zaskoczeniem było dla mnie odkrycie czemu przez większość życia Krzysztof Kolumb kojarzył mi się z Barceloną, a Barcelona z Krzysztofem Kolumbem. Moja mentalna Barcelona trwała w uśpieniu przez wiele lat i zaczęła się rozrastać dopiero w ostatnim dziesięcioleciu, nasiąkała historią hiszpańskiej wojny domowej, dyktatury Franco, formowała się w ciepłym klimacie morza Śródziemnego i kulturowej odrębności Katalonii, krzepła w niejasnych wspomnieniach Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992r. I wreszcie elektryzowała niesamowitym utworem Montserrat Caballé i Freddiego Mercury'ego, będącym hołdem dla tego miasta. Ale to nadal było głównie miasto wielkiej termitiery.
Wreszcie kilka lat temu, zbiegła się w czasie moja fascynacja architekturą Gaudiego i lektura "Cienia wiatru", w którym Gaudiego jak na lekarstwo. Były to obrazy kontrastowe. Antoni Gaudi przedstawił mi Barcelonę magiczną, z architekrturą nieprawdopodobną, wyrwaną z surrealistycznych snów. Casa Mila, Park Guell i Wielka Termitiera, twórczość tak niebywale oryginalna, a jednocześnie spójna, że stała się moim najżywszym wspomnieniem z miasta, którego nie odwiedziłem.
Zafon, bezpardonowo potraktował mój prywatny obraz miasta. Wprowadził mnie do mrocznego, wiecznie zamglonego, jak ilustracja na okładce, siedliska tajemnic. Miejsce żywych, słonecznych uliczek zajął wilgotny od deszczu bruk, a przyjazna atmosfera została zastąpiona spiskami.
Na moje szczęście sytuację uratował mój ulubiony reżyser. W 2008 r. Woody Allen wybrał Barcelonę na miejsce akcji swojego kolejnego "europejskiego" filmu. Dzięki osadzeniu typowej allenowskiej historii o niemożności osiągnięcia szczęscia w scenerii wybrzeża morza Śródziemnego Woody Allen przywrócił mojej Barcelonie słońce, Gaudiego, kipiącą zieleń, a jej ulice na powrót wypełnił twórczymi, niebanalnymi jednostkami, które ulegają namiętnościom jak filmowa Maria Elena, Juan Antonio czy Cristina.
Barcelonę zawsze poznawałem samodzielnie przez pryzmat doświadczeń i wrażeń innych ludzi. Twórczych ludzi. Dopóki nie odwiedzę tego miasta osobiście i nie skonfrontuje moich naiwnych wyobrażeń z rzeczywistością korków, nieznośnego upału czy przepełnionych śmietników, Barcelona pozostanie jednym z moich miejsc magicznych, miastem nad którym unosi się dźwięk utworu Barcelona w wykonaniu Giulia y los Tellarini.

Barcelonę zawsze poznawałem samodzielnie, po raz pierwszy zetknąłem się z nią 20 lat temu, kiedy dostałem tomik z serii "Wielki rajd dookoła Świata". W pierwszej części wymienionej publikacji Koziołek Matołek odwiedził między innymi stolicę Katalonii. Miałem 10 lat i na dwóch stronach formatu A5 podano mi garść informacji, które miały się stać pierwszym rejestrowanym...

Kiedy myślę "Barcelona" pierwsze, co przychodzi na myśl to Blaugrana(określenie klubu piłkarskiego FC Barcelona) oraz stadion Camp Nou, na którym rozgrywają swoje mecze. Nie jest to dziwne,gdyż od lat jestem fanem piłki nożnej .Dziesiątki tysięcy kibiców, dążących na każdy mecz swoich pupili ulicami stolicy Katalonii i śpiewających pieśni wielbiące swój zespół to widok, którego nie da się zapomnieć. Oprawa każdego meczu ligowego, bądź w Europejskich Pucharach jest nieprawdopodobna i między dzięki temu z roku na rok coraz więcej turystów, kibiców chcę wziąć udział w tym, jedynym w swoim rodzaju, wydarzeniu i odwiedza Barcelonę.

Kiedy myślę "Barcelona" pierwsze, co przychodzi na myśl to Blaugrana(określenie klubu piłkarskiego FC Barcelona) oraz stadion Camp Nou, na którym rozgrywają swoje mecze. Nie jest to dziwne,gdyż od lat jestem fanem piłki nożnej .Dziesiątki tysięcy kibiców, dążących na każdy mecz swoich pupili ulicami stolicy Katalonii i śpiewających pieśni wielbiące swój zespół to widok,...