Każdy z nas ma takie wspomnienia, o których wie, że są najwcześniejsze, sięgają głębin dzieciństwa, są najdawniejszym zapisem rodzącej się świadomości, ale nie zawsze wie, któremu przyznać palmę chronologicznego pierwszeństwa. W moim przypadku może to jest właśnie to wspomnienie. Leżę w głębokim wózku (czy to możliwe, abym sięgał pamięcią aż tak pierwotnych czasów?), słyszę gwar ulicy. Nade mną pochyla się pyzata i piegowata twarz chłopca, podobnego do mojego kuzyna, ale to nie mógł być on, między nami nie było takiej różnicy wieku. Dzieciak uśmiecha się do mnie i zagaduje przyjaźnie. Równocześnie dłubie w nosie. Ktoś przechodzi obok i mówi: „Nie dłub w nosie, boś nie prosie”. Z dna wózka, tak jakbym się oddalał, a ścianki boczne rosły w górę, widzę kawałek nieba, a na jego tle twarz chłopca, który nagle posmutniał, już nie patrzy na mnie, nie zagaduje, wzrok ma spuszczony – on chciał być tylko miły, a jakiś „kulturalny” brutal mu to zepsuł.

Każdy z nas ma takie wspomnienia, o których wie, że są najwcześniejsze, sięgają głębin dzieciństwa, są najdawniejszym zapisem rodzącej się świadomości, ale nie zawsze wie, któremu przyznać palmę chronologicznego pierwszeństwa. W moim przypadku może to jest właśnie to wspomnienie. Leżę w głębokim wózku (czy to możliwe, abym sięgał pamięcią aż tak pierwotnych czasów?), słyszę...

Pierwszym moim wspomnieniem,który pamiętam to pobyt u mojej babci.Jechaliśmy cała rodziną pociągiem przez 4 godz by spędzić z babcią święta.Miałam wtedy 3 lub 4 lata.Pewnego dnia zaczął mnie bolec ząb.Babcia żadnych leków przeciwbólowych nie miała więc trzeba było jechać do dentysty.A że wtedy głównym transportem na wsi było koń,wiec trzeba było osiodłać konia,zaczepić wóz i cała rodziną mieliśmy jechać do dentysty.Kiedy zobaczyłam konia płaczu nie było końca,już nawet ząb mnie przestał boleć ale mama i babcia były nieugięte .Tak potwornie bałam się konia,że babcia i tata myśleli już ,że pójdę pieszo do tego dentysty ale było to niewykonalne ,ponieważ do miasta było 6km.Nawet zachwyty nad koniem ,jego umiejętności czy próba babci abym to ja powoziła koniem na nic się nie zdały,więc mama postanowiła,że usiądzie ze mną na końcu wozu,odwrócona tyłem do konia tak abym go nie widział.Pamiętam jak płakałam i ciągle powtarzałam ...głupi koń,głupi koń.Te wspomnienie do dziś siedzi mi w głowie a na samą myśl uśmiecham się do siebie samej.Być może od tamtej chwili wizyta u dentysty jest dla mnie tylko zwykłą wizytą,gdzie ból tak właściwie nie wiem co oznacza a koń obecnie jest dla mnie uosobieniem anielskiej cierpliwości.

Pierwszym moim wspomnieniem,który pamiętam to pobyt u mojej babci.Jechaliśmy cała rodziną pociągiem przez 4 godz by spędzić z babcią święta.Miałam wtedy 3 lub 4 lata.Pewnego dnia zaczął mnie bolec ząb.Babcia żadnych leków przeciwbólowych nie miała więc trzeba było jechać do dentysty.A że wtedy głównym transportem na wsi było koń,wiec trzeba było osiodłać konia,zaczepić wóz...

Otwieram oczy. Wyspałam się. Leżę w łóżeczku. Mama jest w kuchni. Mam książkę. Moje dwuletnie ręce świetnie sobie radzą z przewracaniem kartek. Ilustracje mogę oglądać w nieskończoność, czyli jakieś 5 minut. Łóżeczko ma maksymalnie opuszczony materac. Gdy w nim staję, górna krawędź sięga mi do brzuszka. Idealna wysokość, żeby poskakać. Ale sama nie dam rady wyjść. Krzyczę: „Mamo, nie śpię!”. Mama odkrzykuje: „Zaraz do ciebie przyjdę.” Zaraz to bardzo długo. „Chcę wyjść!” - jaśniej formułuję potrzebę. „Mika, jeszcze chwilę” - mama nie rozumie konieczności szybkiego działania. A ja się gimnastykuję. Nóżka wędruje na górną barierkę. Tego jeszcze nie robiłam! Stoję oczarowana nową umiejętnością. Na pewno dam radę wyjść z łóżeczka, skoro stopa jest już na zewnątrz! Krzyczę: „Mamo, sama wyjdę!” Z głuchym łomotem spadam na podłogę. Boli mnie buzia. Ten ból odpowiada za wyrazistość wspomnienia. Czuję smak krwi. Jestem tak zdziwiona, że nie mogę oddychać, krzyczeć, płakać. Gdy przerażona mama podnosi mnie, zaczynam histerię. Dzwoni telefon. Mama ze mną na rękach warczy do słuchawki: „Później zadzwoń”. Płukanie buzi, całowanie, tulenie, tłumaczenie, że „tak nie wolno” – wszystko razem koi mój ból. Znów dzwoni telefon. To tata. Mama oddaje mi słuchawkę: „Pochwal się, jaka sprawna z ciebie dziewczyna”. Ojciec niespokojnie pyta: „Co się stało?”. Pociągam nosem i z ostatnimi łzami w oczach mówię: „Nic, sama wyszedłam z łóżeczka”. Pomysł wyjęcia szczebelka był genialny w swej prostocie.

Otwieram oczy. Wyspałam się. Leżę w łóżeczku. Mama jest w kuchni. Mam książkę. Moje dwuletnie ręce świetnie sobie radzą z przewracaniem kartek. Ilustracje mogę oglądać w nieskończoność, czyli jakieś 5 minut. Łóżeczko ma maksymalnie opuszczony materac. Gdy w nim staję, górna krawędź sięga mi do brzuszka. Idealna wysokość, żeby poskakać. Ale sama nie dam rady wyjść. Krzyczę:...

Najwyraźniejsze, najdokładniejsze wspomnienie dotyczy mnie 6,7- letniej dziewczynki, która w spódniczce i kolorowej bluzeczce siedzi na krześle, ale jetem pewna, że wcale mi się to siedzenie nie podobało.
Kiedy byłam mała, miała bardzo długie i ciężkie włosy. Tak do teraz mam, ale to chyba geny... Moje siostry cioteczne, musiały sie nieźle namęczyć, aby zrobić mi warkoczyki, kłosy czy kucyki. W ogóle aby je rozczesać, to potrzeba było godziny.
Dlatego siedząc na tym krześle, byłam bardzo zniecierpliwiona. Siostra robiła mi warkoczyki, a ja aż dostawałam skurczy i drgawek, tak bardzo niecierpliwiłam się. Chyba każdy zna to uczucie, że wie, iż wiecej nie usiedzi na miejscu.
To uczucie dokucza mi do dziś :( Dlatego jak czegos się uczę, coś robię, czytam, najczęściej chodzę.

Najwyraźniejsze, najdokładniejsze wspomnienie dotyczy mnie 6,7- letniej dziewczynki, która w spódniczce i kolorowej bluzeczce siedzi na krześle, ale jetem pewna, że wcale mi się to siedzenie nie podobało.
Kiedy byłam mała, miała bardzo długie i ciężkie włosy. Tak do teraz mam, ale to chyba geny... Moje siostry cioteczne, musiały sie nieźle namęczyć, aby zrobić mi...

Sama końcówka lat dziewięćdziesiątych. Lata z "2" na początku i niebezpieczną przestrzenią zer gdzieś pośrodku napawały ludzi obawami i emocjami. Nie podzielam ich nawet w najmniejszym stopniu. Stopniowalności też bym rzecz jasna nie zrozumiała. Mam wtedy jakieś dwa lata. Dziewczyneczka, z ledwie wyostrzonym wzrokiem, na pograniczu pamięci. Pamiętam kilka obrazów z tego okresu. Najmocniejszym wrażeniem była Ona. Wielka płonąca żyrafa na jasnozielonej polanie w parku przed jakimś pałacykiem w warszawie. Jest pełno ludzi, piękna słoneczne pogoda, chociaż dzień zbliża się już raczej ku końcowi. Wielki płonący metalowy szkielet górujący nad moim dwuletnim światem. Ręka któregoś z rodziców prowadząca mnie w stronę tego zjawiska. Szerokość źrenic nie zostawiła w mojej głowie miejsca na jakąkolwiek konkretną emocję. Dopiero niedawno uświadomiłam sobie, że musiała to być instalacja artystyczna. Że ot tak płonące żyrafy i spokojnie podziwiający je ludzie to nie jest rzecz w pełni normalna w przestrzeni miejskiej. W jakiejkolwiek przestrzeni w zasadzie.

Sama końcówka lat dziewięćdziesiątych. Lata z "2" na początku i niebezpieczną przestrzenią zer gdzieś pośrodku napawały ludzi obawami i emocjami. Nie podzielam ich nawet w najmniejszym stopniu. Stopniowalności też bym rzecz jasna nie zrozumiała. Mam wtedy jakieś dwa lata. Dziewczyneczka, z ledwie wyostrzonym wzrokiem, na pograniczu pamięci. Pamiętam kilka obrazów z tego...

Moim najwcześniejszym wspomnieniem, jest spotkanie z Gwiazdorem, jednak nie należało ono do najlepszych spotkań, bo pamiętam kuchnię, lodówkę na której siedziałam i to, że moja mama mnie uspokajała, ja płakałam i nie mogłam się uspokoić, bo widziałam w korytarzu Gwiazdora, to dla mnie było straszne przeżycie, to pamiętam, a fakt, że gdy on poszedł i otwierałam prezenty z wielkim uśmiechem to już pamięta moja mama, jednak dzieci często zapamiętują złe wspomnienia :)

Moim najwcześniejszym wspomnieniem, jest spotkanie z Gwiazdorem, jednak nie należało ono do najlepszych spotkań, bo pamiętam kuchnię, lodówkę na której siedziałam i to, że moja mama mnie uspokajała, ja płakałam i nie mogłam się uspokoić, bo widziałam w korytarzu Gwiazdora, to dla mnie było straszne przeżycie, to pamiętam, a fakt, że gdy on poszedł i otwierałam prezenty z...

Mam 3 moze 4 latka. Mała, słodka i kochana jak to sie teraz smieje ;)Pewnego ciepłego popołudnia ciotka zabiera mnie na spacer nad wode, na deptak, gdzie stoja zacumowane male i wieksze jachty, statki przeworzace turystow wokol wyspy po rzece. Pogoda jest piekna, mewy wrzaskliwie kloca sie o kawalek niewiadomo czego - jak to mewy :) Ciocia postanawia zabrac mnie w pierwszy rejs zycia, nie wazne ze po rzece, nie wazne ze na godzine i ze wokol wyspy. Dostaje kapitanska czapeczke na glowe, loda do reki na odwrocenie uwagi... I tyle bylo z sielanki, pozniej byl tylko placz i uparcie sie jak osiol ze nie wsiade na statek. Dlaczego ? bo jest na wodzie - no przeciec to logiczne :P badz teraz madry i wytlumacz dziecku ze to plywa, ze nie utonie, zajmij czyms zeby wsiadlo. Nie i koniec :) dlaczego to pamietam i pamietam z usmiechem na twarzy ? bo teraz jestem oficerem i marynarzem i plywam po swiecie na statkach handlowych i nie strach mi przed bezskresnym morzem ani statkami hehe :) Najpierw bylo trzeba zrozumiec dlaczego to plywa, a teraz nic tylko wsiadac i plywac :)

Mam 3 moze 4 latka. Mała, słodka i kochana jak to sie teraz smieje ;)Pewnego ciepłego popołudnia ciotka zabiera mnie na spacer nad wode, na deptak, gdzie stoja zacumowane male i wieksze jachty, statki przeworzace turystow wokol wyspy po rzece. Pogoda jest piekna, mewy wrzaskliwie kloca sie o kawalek niewiadomo czego - jak to mewy :) Ciocia postanawia zabrac mnie w pierwszy...

Nie wiem, czy to moje najwcześniejsze wspomnienie...
Mam około 5 lat. Koło mojego domu są moczary - powstały, bo staw notorycznie zalewał łąkę, drenażu ani osuszania nie było, i tak jakoś wyszło. Razem z moją przyjaciółką-sąsiadką chciałyśmy się dostać do lasu, a najszybsza droga wiodła właśnie przez to bagienko. Byłyśmy młode i głupie i leniwe, więc idziemy na skróty. Idziemy, idziemy, a ja nagle czuje, że mam bose stopy. Zapadające się w podłoże... powoli, ale jednak na tyle, żebym się wystraszyła. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu szybciej nie zwiewałam. Nigdy więcej nie odważyłam i nie odważę się tam stopy postawić. A moje trepy pewnie gdzieś na tym bagnie nadal są, o ile się nie rozłożyły.

Nie wiem, czy to moje najwcześniejsze wspomnienie...
Mam około 5 lat. Koło mojego domu są moczary - powstały, bo staw notorycznie zalewał łąkę, drenażu ani osuszania nie było, i tak jakoś wyszło. Razem z moją przyjaciółką-sąsiadką chciałyśmy się dostać do lasu, a najszybsza droga wiodła właśnie przez to bagienko. Byłyśmy młode i głupie i leniwe, więc idziemy na skróty....

To było jedno z rodzinno- przyjacielskich spotkań, w czasach kiedy jeszcze wydawały mi się atrakcyjne, miałam może ze cztery lata. Było nas kilkoro- dzieciaków w podobnym wieku, a cała impreza odbywała się u mnie w domu. Będąc dobrze wychowaną dziewczynką, bardzo starannie wysprzątałam dziecięcy pokój, poukładałam zabawki, każda rzecz leżała równiutko na półce, NA SWOIM MIEJSCU.

Przyszli goście, wiadomo, dorośli zajęli się sobą co jakiś czas tylko sprawdzając czy z nami wszystko w porządku. Pamiętam, że nie mogłam pogodzić się z faktem, że oto banda dzieci (bliższej i dalszej rodziny, a jakże) burzy cały misternie przeze mnie przygotowany porządek. W którymś momencie krokodyle łzy spływały po moich policzkach, bo przecież „oni nie szanują mojej pracy i rzucają zabawkami, a ja je tak ładnie poukładałam”. Pamiętam też, że to ciocia podjęła się próby tłumaczenia mi, że sytuacja wcale nie jest tak tragiczna jak mi się wówczas wydawało. No trauma, trauma jak się patrzy.

Szacunek dla pracy (zarówno swojej jak i cudzej) wciąż jest dla mnie ogromną wartością, tyle że reakcje złagodniały.

To było jedno z rodzinno- przyjacielskich spotkań, w czasach kiedy jeszcze wydawały mi się atrakcyjne, miałam może ze cztery lata. Było nas kilkoro- dzieciaków w podobnym wieku, a cała impreza odbywała się u mnie w domu. Będąc dobrze wychowaną dziewczynką, bardzo starannie wysprzątałam dziecięcy pokój, poukładałam zabawki, każda rzecz leżała równiutko na półce, NA SWOIM...

Moja pamięć nigdy do najlepszych nie należała. Pierwszym zapamiętanym obrazem mojego dzieciństwa była nauka jazdy na rowerze. A tak Bogiem a prawdą nie była to nauka, tylko traumatyczne wspomnienie pierwszego upadku. No dobra, jeśli mamy trzymać się faktów to nie upadku, tylko kolizji jaką spowodowałam na pewnej staruszce obecnie już nieżyjącej. Tylko jaka w tym była moja wina, skoro ja jadę a ta niewpełni zrównoważona psychicznie kobieta nie tylko nie schodzi mi z drogi, ale wręcz pcha się pod koła? Ja pragnąc uniknąć jej ciała skręcam w prawo, to ta też w moje prawo ucieka, ja w lewo to ta w lewo. Uderzyłam w nią, leżała jak długa udając sparaliżowaną dobry kwadrans, przytrzaskując jednocześnie do ziemi tort który niosła na urodziny Julci, mojej sąsiadki. Nie powiem, tortu było mi żal, bo wyglądał smakowicie. Jaka jednak radość postała w moim sercu na myśl, że temu upierdliwemu bachorowi nieumyślnie popsułam urodziny! Myślała że zawsze będzie mieć lepsze zabawki niż ja, to niech się tym tortem teraz pobawi! Tak wtedy myślałam. I tylko do tej pory zastanawia mnie, na ile to wszystko było przypadkiem, a na ile zemstą zazdrosnego dziecka.

Moja pamięć nigdy do najlepszych nie należała. Pierwszym zapamiętanym obrazem mojego dzieciństwa była nauka jazdy na rowerze. A tak Bogiem a prawdą nie była to nauka, tylko traumatyczne wspomnienie pierwszego upadku. No dobra, jeśli mamy trzymać się faktów to nie upadku, tylko kolizji jaką spowodowałam na pewnej staruszce obecnie już nieżyjącej. Tylko jaka w tym była moja...