Dziękuję ślicznie i również przesyłam moje gratulacje

Dziękuję ślicznie i również przesyłam moje gratulacje

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym.

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mońcia
Zuzka97
Paulina
karolciazosia
Paranolmax

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mońcia
Zuzka97
Paulina
karolciazosia
Paranolmax

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

ZIELONY ROWEREK.
Choć minęło ponad 30 lat od tamtego dnia to pamiętam go jak dziś...
Miałam wtedy 4 latka,dwa mysie warkoczyki i szalony uśmiech,który wykrzywił się we wściekłą rozpacz po tym co zobaczyłam.Otóż na środku podwórka leżała moja szmaciana lalka,taka wypchana trocinami.(Za czasów PRL-u.)Miała dziurawą rękę i zmiażdżoną głowę,a tuż obok stał ZIELONY ROWEREK mego siostrzeńca,który wówczas miał zaledwie dwa lata.
-Jak on mógł zrobić coś tak okropnego?Jak śmiał przejechać moją lalkę?Przecież jestem jego ciotką,a to smarkacz jeden,pożałuje tego!-wrzeszczałam na całe podwórko i znalezionym kamienie waliłam w przyczepkę dołączoną do ZIELONEGO ROWERKA.Całą swą złość wyładowałam na tym rowerku,aż w końcu opadłam na trawę,podniosłam głowę i zobaczyłam małego Jacusia zalewającego się łzami.Wtedy dotarło do mnie:
-Co ja zrobiłam?Przecież ta lalka wcale nie była taka ważna.Na rowerku w tej przyczepce woził mnie mój siostrzeniec.A teraz nie ma przyczepki...i co teraz będzie?-płakaliśmy już oboje...

ZIELONY ROWEREK.
Choć minęło ponad 30 lat od tamtego dnia to pamiętam go jak dziś...
Miałam wtedy 4 latka,dwa mysie warkoczyki i szalony uśmiech,który wykrzywił się we wściekłą rozpacz po tym co zobaczyłam.Otóż na środku podwórka leżała moja szmaciana lalka,taka wypchana trocinami.(Za czasów PRL-u.)Miała dziurawą rękę i zmiażdżoną głowę,a tuż obok stał ZIELONY ROWEREK mego...

"Mrr, cieplutko, przytulnie, przyjemnie. Żyć nie umierać!
Ale zaraz, zaraz... co to? Światło. Widzę światło! Tak, tak to się chyba nazywa.
Co jest?! Zasysa mnie! To światło wciąga! Co to za świetlista otchłań?! Ja nie chce, NIE! Zostawcie mnie, puśćcie!
Facet? Ręce? Koleś, won mi z tymi łapami! MAMOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!"
- Łeeeeeeee!!!!
- Gratuluje! Urodziła Pani dziewczynkę!

"Mrr, cieplutko, przytulnie, przyjemnie. Żyć nie umierać!
Ale zaraz, zaraz... co to? Światło. Widzę światło! Tak, tak to się chyba nazywa.
Co jest?! Zasysa mnie! To światło wciąga! Co to za świetlista otchłań?! Ja nie chce, NIE! Zostawcie mnie, puśćcie!
Facet? Ręce? Koleś, won mi z tymi łapami! MAMOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!"
- Łeeeeeeee!!!!
- Gratuluje! Urodziła Pani...

Będąc małą dziewczynką, chyba nie odkrywając Ameryki chciałam mieć kucyka! Jak każda mała dziewczynka, zbierałam wszystko co z konikami związane. Ubranka, plakaty, zegarki, naklejki i inne mało potrzebne pierdoły. Razu któregoś uznałam że chcę jeździć wreszcie konno!. Za swojego kucyka uznałam odkurzacz stojący w schowku, wielkość ta właściwie wszystko to. Brakowało jedynie motywacji i siodła. Wzięłam więc odkurzacz i dzielnie zawlokłam go do swojego pokoju, ponieważ rura wydawała się idealnym ogonem wywaliłam ją za pokój nie odczepiając od samego właściwego odkurzacza, który był grzbietem owego kucyka. Za głowę posłużyła mi poduszka. Siodło było różowe, gdyż zarzuciłam na "grzbiet" ulubiony bardzo śliski kocyk. Dosiadłam więc wierzchowca zadowolona z siebie. Nie usłyszałam jednak że ktoś wchodzi, mama widząc rozwalony odkurzacz chciała go schować, pociągnęła za rurę (a właściwie ogon wierzchowca) wystającą z mojego pokoju a ja zaliczyłam porządną glebę i szpital. Od tego czasu wybiłam sobie kucyki z głowy raz na zawsze.

Będąc małą dziewczynką, chyba nie odkrywając Ameryki chciałam mieć kucyka! Jak każda mała dziewczynka, zbierałam wszystko co z konikami związane. Ubranka, plakaty, zegarki, naklejki i inne mało potrzebne pierdoły. Razu któregoś uznałam że chcę jeździć wreszcie konno!. Za swojego kucyka uznałam odkurzacz stojący w schowku, wielkość ta właściwie wszystko to. Brakowało jedynie...

Biała, koronkowa sukienka, która tak naprawdę nigdy mi się nie podobała, ponieważ materiał gryzł delikatnie spocone ciało, suszyła się już na sznurku. Mama od rana siedzi w kuchni i gotuje, a ja nie rozumiem dlaczego.
Wszyscy cieszą się na przyjazd Wojtka, a ja nie wiem nawet kim on jest. Tylko gdy ktoś wymówi jego imię czuję przyjemne uczucie bezpieczeństwa i pewność że go kocham. Nie wiem co to znaczy, ale to chyba to samo co czuję do rodziców. Mówią że wraca z wojska, ale nie mam pojęcia gdzie leży taka wieś. Pewnie blisko Sydney, bo tam też jest daleko. Ciekawe, czy w wojsku też skaczą kangury.
Jest. Chwilę po tym jak mama na siłę wciska mnie w znienawidzoną sukienkę.
Przywiózł go mój sąsiad motorem, którego mi nie pozwala nawet dotknąć. Czuje ukłucie zazdrości i już nie chcę witać Wojtka. Ale on i tak przyciska mnie do siebie i szepcze do ucha
-Pamiętasz mnie, siostrzyczko?
-Pamiętam- odpowiadam szeptem.
Kłamię

Biała, koronkowa sukienka, która tak naprawdę nigdy mi się nie podobała, ponieważ materiał gryzł delikatnie spocone ciało, suszyła się już na sznurku. Mama od rana siedzi w kuchni i gotuje, a ja nie rozumiem dlaczego.
Wszyscy cieszą się na przyjazd Wojtka, a ja nie wiem nawet kim on jest. Tylko gdy ktoś wymówi jego imię czuję przyjemne uczucie bezpieczeństwa i pewność że...

Miałam 4,5 roku. była zima, a na pewno późna jesień, bo mimo wczesnej pory - przed dobranocką - na dworze było ciemno, w domu świeciły się światła, a w piecu palił się ogień. Moja starsza siostra przy biurku odrabiała lekcję, a ja jak zawsze jej przeszkadzałam. Chciałam się bawić, ale że jest między nami różnica wieku 11 lat, to nie miała czasu ani ochoty bawić się ze smarkulą. Byłyśmy w pokoju, a mama w kuchni, gdy nagle ktoś głośno zapukał do drzwi. Od razu pobiegłam do kuchni, żeby zobaczyć kto przyszedł. W drzwiach stał Pan. Nigdy wcześniej go nie widziałam i jako dosyć lękliwe dziecko, schowałam się za nogą mamy.
- Nie chowaj się - powiedziała mama - To Twój tato.
Wystraszona uciekłam do pokoju i schowałam się pod biurkiem siostry i siedziałam tam, dopóki Pan nie wyszedł. Tak właśnie w wieku niemal 5 lat poznałam swojego ojca.

Miałam 4,5 roku. była zima, a na pewno późna jesień, bo mimo wczesnej pory - przed dobranocką - na dworze było ciemno, w domu świeciły się światła, a w piecu palił się ogień. Moja starsza siostra przy biurku odrabiała lekcję, a ja jak zawsze jej przeszkadzałam. Chciałam się bawić, ale że jest między nami różnica wieku 11 lat, to nie miała czasu ani ochoty bawić się ze...

Wspomnienia im bardziej odległe, tym bardziej wyblakłe się stają. Wypłowiałe przez przemijający czas lub nadpisane przez wyobraźnię. Jednak jest jedno wspomnienie, które ostało się gdzieś w odmętach mej pamięci, stale gdzieś tam siedzi na tyłach głowy, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Jedno z pierwszych wspomnień, przepełnione całym szeregiem emocji i przede wszystkim falą ciepła.
Noc sylwestrowa... leżałam w swoim łóżeczku, dookoła otaczała mnie jedynie ciemność. Nie pamiętam ile miałam wtedy lat, może dwa? Trzy? Ze snu wyrwał mnie hałas fajerwerków. Wystraszyłam się okropnie, zaczęłam płakać. Wtedy mama weszła do pokoju, a wraz z Nią pojawiło się światło małej, nocnej lampki. Wzięła mnie na ręce i zaczęła kołysać w ramionach. Nuciła kołysankę, a ja czułam, że jestem zupełnie bezpieczna. Otulało mnie ciepło Jej ramion. Spokój, który w sobie miała udzielił się również mnie.

Wspomnienia im bardziej odległe, tym bardziej wyblakłe się stają. Wypłowiałe przez przemijający czas lub nadpisane przez wyobraźnię. Jednak jest jedno wspomnienie, które ostało się gdzieś w odmętach mej pamięci, stale gdzieś tam siedzi na tyłach głowy, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Jedno z pierwszych wspomnień, przepełnione całym szeregiem emocji i przede wszystkim falą...