Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Effugere
mirabelka
Argetlam
pffe
whisky

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Effugere
mirabelka
Argetlam
pffe
whisky

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

A ja chciałabym przeczytać kolejną część House of Cards. Dlaczego? Ponieważ tego typu książki niesamowicie mnie wciągają. Ponadto, w owym czasie, gdzie i u nas został wybrany nowy parlament - który osobiście mnie przeraża - chciałabym choć na moment przedłożyć nowe intrygi z tej książki na naszą polską rzeczywistość polityczną...

A ja chciałabym przeczytać kolejną część House of Cards. Dlaczego? Ponieważ tego typu książki niesamowicie mnie wciągają. Ponadto, w owym czasie, gdzie i u nas został wybrany nowy parlament - który osobiście mnie przeraża - chciałabym choć na moment przedłożyć nowe intrygi z tej książki na naszą polską rzeczywistość polityczną...

Więcej Świata Dysku! Bez Pratchett'a nie jest to możliwe i niby została jedna powieść, ale wątpię żeby zamknęła choćby losy Tiffany Obolałej. A co Rincewindem? Magami? Strażą? Moistem? Śmiercią? Historie ich wszystkich zostały nagle przerwane i wszystko wskazuje na to, że już tak zostanie. Czy istnieje druga osoba, która jest w stanie pokierować Wielkim A'Tuinem?

Więcej Świata Dysku! Bez Pratchett'a nie jest to możliwe i niby została jedna powieść, ale wątpię żeby zamknęła choćby losy Tiffany Obolałej. A co Rincewindem? Magami? Strażą? Moistem? Śmiercią? Historie ich wszystkich zostały nagle przerwane i wszystko wskazuje na to, że już tak zostanie. Czy istnieje druga osoba, która jest w stanie pokierować Wielkim A'Tuinem?

Może będę oryginalny, ale bardzo chciałbym przeczytać kontynuację "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Co prawda nie koniecznie musiała by to być, kontynuacja, zadowoliłbym się także prequelem. Mogło by to być nawiązanie do innych wydarzeń historycznych, jak na przykład Bitwa pod Wiedniem lub powstanie Kościuszkowskie. Twórczość Sienkiewicza, a zwłaszcza powieści historyczne od zawsze bardzo mi się podobały. Były to zdecydowanie moje ulubione dzieła, jeśli chodzi o lektury szkolne. Niestety tutaj, jak i w przypadku Tolkiena, żaden inny autor nie dałby rady stworzyć tak barwnych historii i ciekawych postaci, jakie wykreował Henryk Sienkiewicz. Mimo iż nie ma na to zbyt wielkich szans, cieszyłbym się bardzo, gdyby nagle zostały odkryte niepublikowane dzieła autora Trylogii, dzięki którym poznali byśmy dalsze losy Zagłoby czy też Kmicica.

Może będę oryginalny, ale bardzo chciałbym przeczytać kontynuację "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Co prawda nie koniecznie musiała by to być, kontynuacja, zadowoliłbym się także prequelem. Mogło by to być nawiązanie do innych wydarzeń historycznych, jak na przykład Bitwa pod Wiedniem lub powstanie Kościuszkowskie. Twórczość Sienkiewicza, a zwłaszcza powieści historyczne od...

...A co słychać u Ijona Tichego, tego sławnego gwiazdokrążcy, kosmicznego Guliwera, badacza natury wszechświata i natury człowieka? Bohatera fantastyczno-groteskowych opowiadań i powieści Stanisława Lema? Wiele lat upłynęło, odkąd dał się poznać czytelnikowi, w pierwszym opowiadaniu z „Dzienników gwiazdowych”, kiedy to jego rakieta, trafiona meteorem, ulega uszkodzeniu, zbacza z kursu i wpada w wir grawitacyjny, ten zaś powoduje efekt relatywistyczny, zaburzenie temporalne, o niewielkiej skali, ale ambarasujących dla bohatera, jak się za chwilę okaże, skutkach. Dochodzi mianowicie do zagięcia kierunku, w którym płynie czas, do zawrócenia biegu czasu i podwojenia rzeczywistości. Żeby tylko podwojenia – zwielokrotnienia! Nieszczęsny Ijon Tichy zostaje podwojony, a potem zwielokrotniony do granic absurdu! Spotyka siebie z przyszłości i siebie z przeszłości, własne „ja”, jakim był i jakim będzie, dziesiątki mężczyzn w sile wieku, dzieci i starców – i z żadnym z nich nie potrafi się w żadnej, choćby najprostszej, sprawie porozumieć! Spotyka się z jawną niechęcią – ze strony samego siebie! A chce tylko, aby któreś drugie „ja” pomogło mu w dokonaniu na statku prostej, ale wymagającej dwóch osób, naprawy – nic z tego! Jak więc człowiek ma się porozumieć z drugim człowiekiem, jeśli z sobą samym nie jest w stanie? A więc co słychać u Ijona Tichego, poszukiwacza przygód i myśliciela, czy na przykład zawitał po raz trzeci na planetę Encję, czy znów spotkał się z miastodontem, zwanym przez miejscowych – kurdlem? Czy znalazłby się dzisiaj autor − na tyle dobry, aby mógł nam o tym opowiedzieć?

...A co słychać u Ijona Tichego, tego sławnego gwiazdokrążcy, kosmicznego Guliwera, badacza natury wszechświata i natury człowieka? Bohatera fantastyczno-groteskowych opowiadań i powieści Stanisława Lema? Wiele lat upłynęło, odkąd dał się poznać czytelnikowi, w pierwszym opowiadaniu z „Dzienników gwiazdowych”, kiedy to jego rakieta, trafiona meteorem, ulega uszkodzeniu,...

"Piknik na skraju drogi" - oto powieść, której dalszą część przeczytałbym z wielką ochotą. Wiem, nie jest to saga, a raczej opowiadanie, ale biorąc pod uwagę sporą ilość niewiadomych i czytelniczy niedosyt, jaki (zapewne nie tylko u mnie) pozostawiła lektura "Pikniku...", opowieść tę śmiało można by "pociągnąć" dalej. Czytanie jej to niezwykła przygoda, ponadczasowa podróż, z daleka od smartfonów, laptopów i Internetu, ale o wiele bardziej fascynująca, niż wszystkie te rzeczy razem wzięte.
Na Ziemi pojawili się Obcy; ich lądowanie było zbyt krótkie, by dało się z nimi nawiązać jakikolwiek kontakt. Wiemy, że miejsca lądowania nie są (i nigdy nie będą) tym, czym były wcześniej, i że miejsca te kryją niezliczoną ilość tajemnic. Co wiemy o Strefach po przeczytaniu zaledwie 170 stron "Pikniku..."? Na pewno zbyt mało, by stwierdzić, że temat został wyczerpany. Można powiedzieć, że bracia Strugaccy ledwie go liznęli i mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto jeszcze nie raz u boku Reda Shoeharta wprowadzi mnie do Strefy. I nawet gdyby ten ktoś zrobił to jeszcze ze sto razy, wciąż będzie to podróż nowa, fascynująca i niecierpliwie wyczekiwana; podróż, po której chęć poznania kolejnych tajemnic Strefy nadal tkwić będzie na najwyższym poziomie ludzkiej ciekawości.

"Piknik na skraju drogi" - oto powieść, której dalszą część przeczytałbym z wielką ochotą. Wiem, nie jest to saga, a raczej opowiadanie, ale biorąc pod uwagę sporą ilość niewiadomych i czytelniczy niedosyt, jaki (zapewne nie tylko u mnie) pozostawiła lektura "Pikniku...", opowieść tę śmiało można by "pociągnąć" dalej. Czytanie jej to niezwykła przygoda, ponadczasowa podróż,...

Cały świat zwariował na punkcie Harrego Pottera. Kochają go młodzi i starzy, mężczyźni i kobiety, czarodzieje i mugole, reszta świata i Polacy... Ci ostatni zapominają jednak, że w Polsce też mamy szkołę, w której dzieję się magia... Jest to oczywiście Akademia Pana Kleksa. Szkoła, którą poza panem Ambrożym prowadzi uczony, gadający szpak... Jej siedzibą jest piękny, kolorowy, trzypiętrowy gmach otoczony parkiem, w którym znajduje się mur... Nie byle jaki mur – mur z furtkami do sąsiednich bajek. Uczniowie maja lusterka, w których odbijają się ich sny. No i wiedzę zdobywają na takich zajęciach, jak kleksografia, przędzenie liter, leczenie chorych sprzętów czy gra w piłkę-globus (nauka geografii). Tytułowy bohater potrafi unosić się w powietrzu, przyrządzać potrawy z kolorowych szkiełek, powiększać i zmniejszać przedmioty, trzymać płomyki świec w swoich kieszeniach, które nie mają dna... Brzmi znajomo? Do tego ubiera się dosyć ekstrawagancko...i okazuje się zaczarowanym guzikiem. Cudze chwalicie, swego nie znacie chciałoby się rzec – marzy mi się kontynuacja przygód pana Kleksa napisana w duchu geniuszu Jana Brzechwy.

Cały świat zwariował na punkcie Harrego Pottera. Kochają go młodzi i starzy, mężczyźni i kobiety, czarodzieje i mugole, reszta świata i Polacy... Ci ostatni zapominają jednak, że w Polsce też mamy szkołę, w której dzieję się magia... Jest to oczywiście Akademia Pana Kleksa. Szkoła, którą poza panem Ambrożym prowadzi uczony, gadający szpak... Jej siedzibą jest piękny,...

Marzą mi się kolejne książki z cyklu "Animorphs". Jako 12-letni dzieciak czytałam je z ogromnym zapałem i pochłaniałam jedną za drugą. Jestem ciekawa, czy teraz bawiłyby mnie tak samo. Kolejne części mogłyby "dorosnąć" razem ze mną i przedstawiać poczynania bohaterów po 10 latach.

Marzą mi się kolejne książki z cyklu "Animorphs". Jako 12-letni dzieciak czytałam je z ogromnym zapałem i pochłaniałam jedną za drugą. Jestem ciekawa, czy teraz bawiłyby mnie tak samo. Kolejne części mogłyby "dorosnąć" razem ze mną i przedstawiać poczynania bohaterów po 10 latach.

Niezaprzeczalnie takim bohaterem jest Harry Potter. Dorastałam z nim i może teraz śmiesznie to zabrzmi, ale naprawdę do 12 roku życia wierzyłam, że także dostanę list z Hogwartu.
Jako dziesięciolatka (mniej więcej) napisałam swoją własną wersję dalszych przygód czarodziejów. Było to jeszcze przed ukazaniem się w Polsce wszystkich części cyklu. Chociaż mam w tej chwili 22 lata to z wielką przyjemnością przeczytałabym o dalszych losach moich ulubionych bohaterów. Chociaż zdaje sobie sprawę, że dorównać piórze, wyobraźni oraz przekazywanych wartości w cyklu J.K. Rowling jest niesamowicie ambitnym zadaniem.
Dlaczego akurat ta książka, ten cykl? Były to opowieści, które pomogły mi przejść trudne momenty w dzieciństwie oraz nauczyły doceniania siły miłości, przyjaźni i dobra. "To nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej, niż nasze zdolności"

Niezaprzeczalnie takim bohaterem jest Harry Potter. Dorastałam z nim i może teraz śmiesznie to zabrzmi, ale naprawdę do 12 roku życia wierzyłam, że także dostanę list z Hogwartu.
Jako dziesięciolatka (mniej więcej) napisałam swoją własną wersję dalszych przygód czarodziejów. Było to jeszcze przed ukazaniem się w Polsce wszystkich części cyklu. Chociaż mam w tej chwili 22...

Uwielbiam "Władcę Pierścieni", z zapartym tchem czytam kolejny raz przygody Harrego Pottera, jestem fanem "Wiedźmina", "Pana Lodowego Ogrodu", "Diuny" i szeregu innych serii. Jest jednak taka jedna, stosunkowo duża i gęsta fabularnie opowieść, która nie tylko na zawsze wpisała się w klasykę literatury, ale też po dzień dzisiejszy zachwyca świeżością spostrzeżeń i warstwą psychologiczną postaci. Mam na myśli zdobywcę Literackiej Nagrody Nobla - "Sagę Rodu Forsythów". Ta dziesięciotomowa opowieść, w której autor we wnikliwy sposób krytykuje erę wiktoriańską oraz powojenne zatracenie wartości wśród angielskich wyższych sfer nie tylko niesie ważne dla każdego człowieka przesłanie, ale jest po dzień dzisiejszy dokumentem wręcz faktograficznym. Z tą książką w ręku można zwiedzić połowę Londynu i się nie zgubić. Jasność umysłu autora oraz jest szczegółowe przemyślenia na wiele kwestii byłyby niezwykle inspirujące w obecnej epoce nowoczesnych technologii. Takiego krytycznego, a zarazem konstruktywnego obrazu aktualnej sytuacji społecznej mi brakuje. Szkoda, że geniusz pióra, jakim był niewątpliwie John Galsworthy kolejnej powieści już nie napisze.

Uwielbiam "Władcę Pierścieni", z zapartym tchem czytam kolejny raz przygody Harrego Pottera, jestem fanem "Wiedźmina", "Pana Lodowego Ogrodu", "Diuny" i szeregu innych serii. Jest jednak taka jedna, stosunkowo duża i gęsta fabularnie opowieść, która nie tylko na zawsze wpisała się w klasykę literatury, ale też po dzień dzisiejszy zachwyca świeżością spostrzeżeń i warstwą...