Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

2269

Dyskusji

1074397

Czytelników

Inne

Kategoria

Należysz

[Zakończony] Dzień Kobiet ze Światem Książki

utworzyła 04.03.2011 o 07:04

Z okazji Dnia Kobiet serwis LubimyCzytac.pl postanowił zorganizować szczególny konkurs dedykowany tylko czytelniczkom.

Podobno kobiety czytają więcej i statystycznie częściej sięgają po książki. W związku z nadchodzącym świętem Administracja serwisu chciała przyłączyć się do najlepszych życzeń dla wszystkich naszych użytkowniczek.

Życzymy Wam wielu wspaniałych chwil z ciekawymi książkami!

Specjalnie z tej okazji mamy do Was pytanie dotyczące konkursowej książki "Jeden dzień". Chcielibyśmy, abyście się podzieliły Waszymi wspomnieniami i opisały jeden dzień w Waszym życiu, który był szczególnie ważny. Dzień, który w bardzo pozotywny sposób odmienił Wasz los. Dzień, bez którego Wasze życie nie byłoby takie samo.

Nagrody

Specjalnie na Dzień Kobiet Świat Książki ufundował nagrody dla siedmiu czytelniczek.

Do wygrania mamy egzemplarze Jednego dnia lub sześć innych tytułow do wyboru:

Płetwa rekina i syczuański pieprz - Fuchsia Dunlop

Rozważania psa Mafa i jego przyjaciółki Marilyn Monroe - Andrew O'Hagan

Spotkamy się pod drzewem ombu - Santa Montefiore

Co widziały wrony - Anne-Marie MacDonald

Apsara - Marek R. Litmanowicz

Jeśli pójdziesz ze mną - Malena Watrous

Jeden dzień

Autor : David Nicholls

Pełna wdzięku i błyskotliwych dialogów powieść o przyjaźni, miłości i życiu. Jest 15 lipca 1988. Emma i Dex – zakompleksiona idealistka i przystojniak z poczuciem, że świat należy do niego – właśnie skończyli studia. Wszystko przed nimi. Nie są parą, a jednak coś ich do siebie przyciąga. Będziemy ich spotykać tego dnia co roku, przez blisko dwadzieścia lat, razem i osobno.

To wspaniała powieść dla wszystkich – o tym, jak się zmieniamy: my sami, nasze marzenia, widzenie świata, priorytety, jak coś tracimy, by co innego zyskać. Cudowne dialogi, żywe jak… samo życie.

szczegóły książki

Regulamin

Konkurs trwa od 4 marca do 8 marca do godziny 18:00.
Odłoszenie wyników wieczorem w Dniu Kobiet.
Konkurs przeznaczony jest wyłącznie dla kobiet.
W konkursie mogą wziąć udział jedynie osoby będące w Polsce (adres korespondencyjny potrzebny do wysłania książki w PL).
Odpowiedzi muszą być napisane samodzielnie. Kopiowane części lub fragmentów opinii, recenzji innych osób jest zabronione.
Zwycięzców wybiera administracja serwisu LubimyCzytać.pl. Decyzja jest nieodwołalna.

Lista wypowiedzi [77]

Sortuj:

446

Jolanta Leśniak

05.03.2011 18:53

Bardzo dawno temu za lasami, górami i rzeką San siedziałam przy biurku zaspana jak licho i zła jak osa. Już 6 lat codziennie wstawałam o 5.00 rano, by o 6.10 wyjechać pociągiem z mojego miasteczka.Następnie ,po pół godzinie ,przesiadka na następny i ok. 7.30 byłam w pracy. Bieszczady cudowne, ale nie z perspektywy urzędniczego kantorka!...

więcej

376

Sandra

05.03.2011 19:09

Dzień może nie najważniejszy w życiu, bo taki mam zapewne jeszcze przed sobą, ale dla mnie bardzo ważny. Jest to dzień, w którym poszłam na studia. Sama w obcym mieście zrozumiałam, że nie jestem już małą dziewczynką, którą w razie potrzeby ktoś zawsze pogłaszcze po głowie. Wkraczałam małymi krokami w dorosłe życie, czy tego chciałam czy nie. Zrozumiałam wtedy, że sama...

więcej

427

Wiola

05.03.2011 20:12

Ja bardzo przepraszam, ale konkurs adresowany TYLKO do czytelniczek w Polsce jest troche niesprawiedliwy.
Pozdrawiam z Berlina,
Wiola

340

Katarzyna

05.03.2011 20:24

Nie poznałam swojej drugiej połówki, nie zdobyłam Oscara ani nie urodziłam dziecka. Czy w takim razie nie przeżyłam cudownych chwil, czy dni, których mogę nazwać szczęśliwymi? Czy na mojej twarzy nie pojawił się szczery uśmiech kipiący bezbronną i bezcenną radością?

Takich dni było w moim życiu wiele. Nie potrafię się określić, który był tym najlepszym, najpiękniejszym i najcudowniejszym, kiedy czułam, że jestem panią całego świata i wierzyłam, że mojemu szczęściu nic nie grozi.

Mogłabym opisać mój wyjazd do Hiszpanii, pierwsze wakacje nad morzem czy każde miłe słowo od ważnych dla mnie osób.

Lecz wgłębiając się dalej w budowę każdego tego dnia znajduję ten, który odmienił moje życie na lepsze.

Pamiętam, że nie miałam ochoty tam jechać. Wszystkie moje koleżanki z zespołu, w którym śpiewałam, były zafascynowane i podniecone nadchodzącym wydarzeniem. W Sieprawiu były rok temu i przywiozły z tego miejsca wspomnienia najlepsze, które nie wyparowały z ich serc i głów do tej pory. A cóż miałam powiedzieć ja, która tylko słuchała jak to fantastycznie jest śpiewać gospel?

Warsztaty gospel, w Sieprawiu, trwały trzy dni. To były najlepsze i najcudowniejsze dni mojego życia. Jednak chciałabym opowiedzieć Wam o ostatnim.

Atmosfera była wyborna, ludzie fantastyczni a powietrze mieszało się z radością śpiewania, chwaleniem Pana Boga w muzyce i nutkami; całymi nutami, półnutami, ósemkami czy szesnastkami. Każdy, kto zaraz miał wyjść na scenę i zaśpiewać te dziesięć utworów, których nauczył się przez trzy wspaniałe dni, czuł stres pomieszany z radością i spokojem ducha. Dziwna mieszanka, ale tak się czułam. Cieszyłam się, że śpiewam dla Niego ale i dla siebie.

W końcu wyszliśmy na tę ogromną scenę. Setka uczestników i dwóch instruktorów, którzy byli zupełnie inni a tak bardzo niesamowici. Pokazywali co mamy robić, uśmiechali się, okazywali miłość do Boga i uświadamiali, że jesteśmy cudownymi osobami. Ludzie słuchali nas z zaciekawieniem i patrzyli tylko na scenę. A potem też śpiewali. Pewnie taka muzyka wydawała im się dziwna i zupełnie inna niż nasze pieśni o Bogu. Ale jakże fantastyczna!

Kiedy koncert, ponad dwugodzinny, dobiegł ku końcowi to praktycznie w ogóle nie czuło się zmęczenia tylko smutek, że to już skończone. Lecz w głębi serca radość i satysfakcję, że uczestniczyliśmy w takim wydarzeniu.

Wielu wyda się to dziwne, że tak wspaniale wspominam ten dzień. Co w nim szczególnego? Co ważnego? Wszystko. Muzyka. Ludzie. I uświadomienie sobie tego, że jestem fantastycznym człowiekiem. Oraz fakt, że Boga można chwalić nie tylko przez śpiewanie smutnych i poważnych pieśni ale także i przez wesołe, gospelowe piosenki.

Zatem nic dziwnego, że rok później tam wróciłam i znów przeżyłam cudowne oraz niezapomniane chwile! :)

więcej

932

Soulmate

05.03.2011 21:35

Za wiele jeszcze nie przeżyłam, ale myślę, że dzień, w którym zdałam prawo jazdy był dla mniej jednym z tych ważniejszych dni :)

Dziesiąta dwadzieścia. Wchodzimy na salę. Starszy, siwy facet po pięćdziesiątce możliwie najbardziej znudzonym głosem jaki w życiu słyszałam powtarza nam zasady egzaminu. To był człowiek nieznający sprzeciwu - oj nie. Ze stresu zapomniałam większości jego wskazówek, ale jako człowiek kierujący się rozumem wydedukowałam, że zatwierdź, to zatwierdź, a koniec to koniec. "A" to a, "b" to b, "c" to c. Et cetera, et cetera.
Po ponad pięciu minutach i trzykrotnym sprawdzeniu odpowiedzi wyszłam z sali z bananem na twarzy, mając w świadomości słowa: "błędy dopuszczalne: 2, popełnione: 0". Wielki kamień spadł mi z serca i płuca jakby zaczęły nagle pomopować powietrze. Najgorsze za mną.
Pewna, że na egzamin praktyczny (jazdę) czekać będę ponad dwie godziny nie przejmowałam się tym, że skoro jestem głodna to powinnam usiąść na tyłku i coś zjeść. Pokrążyłam trochę z koleżanką po ośrodku, obejrzałyśmy kilka egzaminów (tyle zdanych egzaminów w całej karierze nie widziałam!) i przerażona myślą, że ci zdający wyczerpią dzienny limit (legenda - ale krąży ostro) usiadłam w klimatyzowanej części budynku razem ze wspomnianą koleżanką.
Rozmawiamy sobie, rozśmieszam ją, bo stresuje się gorzej niż ja, a tu ni z gruchy ni z pietruchy, około jedenastej dziesięć słyszę: Marta "Zajefajna", samochód jedenasty. Z oczami większymi niż te śmieszne pieski co im czasami wypadają gałki oczne wyszłam z budynku na prażące słońce i z nogami jak z waty podążyłam w stronę mojego Samochodu Śmierci. Instruktor już czekał, czaił się na fotelu kierowcy ze swoim Zabójczym Kajecikiem. Usiadłam więc obok, wysłuchałam, jaki numer rejestracji posiada moja Zajefajna Machina i w ogóle taki wierszyk gość walnął, że nie wiedziałam, co mam z tego zapamiętać.
Rozpoczął się egzamin. Wskazałam, co było mi dane wskazać i usiadłam za kierownicą. I jako idiotka największa z blondynek wszelakich przystępując do zadania numer dwa niczego totalnie nie sprawdziłam; bez pasów (brawo Marta! nobel jest Twój!), lusterek i fotela ruszyłam. Zamarłam - gdy mnie zatrzymał zanim opuściłam kopertę i miałam ochotę grzmotnąć się w twarz z otwartej dłoni. Facepalm! Wrócił Cliówką na start, a ja już wszystko od początku zaczęłam jak należy i mogłam wjechać na łuk. Dzięki niebiosom za tego człowieka na mojej drodze. Łuk zaliczyłam spokojnie, choć mówiono mi później, że niewiele brakowało, bym przestawiła słupek lusterkiem - znowu totalny fart.
No to łuk za mną, kieruję się na ręczny. A tu psikus, wystartowałam z piskiem. Wszystkie oczy z balkonu widokowego poczułam na sobie, normalnie jakby każde to spojrzenie było kującym wektorem. Widziałam punkt zaczepienia, kierunek i zwrot. Dojechałam do końca wzniesienia i zjechałam na dół. Mój egzaminator zagadał się z drugim, po czym pożegnał się z tamtym bardzo wesoły i usiadł obok mnie. No i ruszyliśmy na miasto. Przygód było wiele. A najważniejsze w tym wszystkim było to, że po pierwszym błędzie byłam pewna, że nie zdałam, a egzaminator obok udaje, że niby nigdy nic, a na placu powie: przykro mi...Zatem starałam się jechać najlepiej jak umiem, popełniać jak najmniej błędów, ale nie przejmować się za bardzo. I takim sposobem zrobiłam około pięciu pojedynczych błędów. Wyobraźcie sobie państwo, że nawet dałam radę przekroczyć na egzaminie prędkość. To już trzeba być hardkorem. Ale nie było to "90/50" jak dwa dni temu mój tato (cytat z mandatu, ha ha), tylko jakieś 55, no może 56/50. Było tam jeszcze kilka takich głupot, że można by sikać po nogach i turlać się po podłodze, ale pomińmy to uroczystym milczeniem.
Wjeżdżamy na plac a pan egzaminator: Zaliczyła pani egzamin praktyczny z wynikiem pozytywnym, czyli zdała pani. A mi się w głowie zakręciło i bałam się odpowiedzieć cokolwiek, bo mogłabym zajęczeć, rozpłakać się albo zbłaźnić w jeszcze inny sposób. Więc z lekko opadniętą dolną szczęką przyjęłam mój dowód dowodzący wszystkim wszystko i mówiąc cicho "do widzenia" (tak, tak, i co jeszcze) wyczołgałam się z auta.

Ot, cała historia. A teraz bójcie się, bo możliwe, że korzystam z tej samej drogi co Wy :)

więcej

1106

426

Beata

05.03.2011 23:00

Dla mnie najważniejszym dniem w moim życiu po którym świat już nie był i nie jest taki sam i po którym życie nabrało dla mnie innego znaczenia był dzień 27 lipca 2008.To było pierwszy raz jak ją zobaczyłam moją maleńką córeczkę Anusie.Która się przedwcześnie urodziła w 24 tygodniu ciąży.To była 3 doba jej życia.I moje 3 dni wielkiego niepokoju.Ale los pozwolił się nam...

więcej

257

Paulina83

06.03.2011 10:29

Gdy patrzę wstecz na moje życie to pierwsza myśl jaką mam w głowie na temat przełomowego dnia w moim życiu to oczami wyobraźni przywołuje widok szpitala psychiatrycznego do którego postanowiłam się wybrać.Byłam w ciężkim momencie moje życia , pamiętam w czerwcu skończyłam studia, obroniłam tytuł mgr, w lipcu po bardzo burzliwych kłótniach zakończyłam 2,5 letni...

więcej

539

Nelka

06.03.2011 10:54

Wpis z pamiętnika z 15.02.2011 - To takie dziwne jak pomyślę, że dwa lata temu byłam tam, u niego i nie spodziewałam sie niczego, a na pewno nie tego, że to będzie trwało aż tyle czasu. Naprawdę tęsknie za każdym dniem z nim spędzonym, za każdym pocałunkiem, dotykiem, każdą rozmową i każdym Jego uśmiechem. Za każdym milczeniem, kiedy to leżeliśmy obok siebie i nie chcieliśmy nic więcej. Śmialiśmy się oboje, że dzień naszego poznania to nasze takie spóźnione walentynki. Dlatego nie uznaję prawdziwych walentynek, bo moje walentynki są właśnie piętnastego lutego. Nasze walentynki. Nie wiem co teraz robi, o czym myśli, czego chce, czy jest ktoś obok Niego. Nie wiem czy powinno mnie to obchodzić. Nie wiem czy jeszcze wolno mi o Nim myśleć, za Nim tęsknić. Bo gdyby moja gwiazdka z nieba po raz kolejny się spełniła, to nie wiem czy by było tak samo. Podejrzewam, że nie. Nie wrócilibyśmy do tego po raz kolejny tak jak w tamtym roku. Tak jakby nigdy nic nie zaczęlibyśmy się do siebie uśmiechać i nie siedzielibyśmy na przystanku gadając o kocie, a ja nie połozyłabym Mu głowy na ramieniu, co uwielbiałam zawsze robić. Uwielbiałam przyjść do domu i powiedzieć Jemu o wszystkim, co mnie męczyło, śmieszyło, cieszyło albo denerwowało. Wtedy wymyślał historyjki albo czerpał je ze swojego życia aby tylko mnie pocieszyć albo śmiał się razem ze mną. Wszystko wtedy było tak niesamowicie w porządku. Tak jak wtedy, kiedy pisaliśmy całą noc albo wtedy, kiedy o szóstej rano zmęczeni - ja po nie przespanej nocy siedzieliśmy na ławce przed Jego blokiem i piliśmy kawę, do której nasypał więcej cukru niż samej kawy. Jak biegał wtedy po schodach i tulił do siebie kota. Chciałabym być wtedy tym kotem, ale wystarczyło mi to, że siedzi obok i się do mnie uśmiecha. Zawsze chciałam położyć się obok Niego wieczorem i obudzić się w Jego ramionach rano. Wypić kawę, zjeść śniadanie tylko w Jego towarzystwie. Dawał mi tyle uczuć - szczęścia, smutku, tęsknoty, miłości, przyjaźni - jak nikt inny. Przy Nim czułam, że tak, jestem najszczęśliwszą kobietą na Ziemi, a moje serce widząc Jego dostawało nóżek i szło w Jego stronę, wyciągając rączki, aby je przytulił. Często przytulał. Był dla niego ostoją, taką chwilą szczęścia i spełnionej tęsknoty. Teraz mówię, że będzie jak będzie. Jeśli to przeznaczenie - jeszcze nie raz się spotkamy i jeszcze nie raz dotkniemy swoich ust. Jeszcze nie raz krzyknę Mu w twarz, że naprawdę Go kocham, a On jeszcze nie raz uśmiechnie się do mnie, chwyci w ramiona i jeszcze nie raz pocałuje mnie w usta z taką tęsknotą jak wtedy, w ten nasz ostatni dzień. Tylko jeśli to przeznaczenie. Nie chcę znowu nic na siłę. Jeśli mamy być szczęśliwi przy sobie - na pewno będziemy. Jeśli przy kimś innym - trudno. Od dzisiaj wierzę przeznaczenie, które wtedy, dwa lata temu postawiło mi Go na swojej drodze. Mi nieświadomą miłości, której nigdy nie poczułam aż do tej pory. Przecież ja poszłam tam z przyjaciółką, a nie zakochać się! Albo wtedy, kiedy poprosiłam spadającej gwiazdy o Niego. O naszą rozmowę i Jego powrót do mnie. Za trzy miesiące odebrałam telefon od Niego, że niby czemu siedzę w domu, skoro ładna pogoda i czy nie jadę z Nimi. Jasne, że pojechałam. Na dźwięk tego cudownego głosu odechciało mi sie obiadu! Jeśli to naprawdę nasze przeznaczenie, znaczy być ze sobą, to przeznaczenie w końcu nas dopadnie. Będzie jak będzie, a mam wrażenie, że cokolwiek by się nie działo, będzie dobrze.

To miłość do tego pana odmieniła moje życie, a dzień, w którym go poznałam, był dniem od Boga. Bo mimo tego, że nie jesteśmy już ze sobą, dalej jest w moim serduszku i w myślach.

więcej

790

186

Tajemnica

06.03.2011 11:10

Mam bardzo wiele dni, które mogłabym zakwalifikować do kategorii ważnych i najważniejszych. Z pewnością był to mój ślub, zdanie matury ... wiele dni z życia mojego życia, nie mniej jednak uważam, że tym naj naj z najważniejszych dni, był 13.10.1996 roku.
Zwykła niedziela, niczym nie wyróżniająca się od pozostałych ... no może tylko tym, że wyglądałam wtedy niczym ciężarówka z nadbagażem.
Byłam wtedy w ciąży ... młoda 19sto letnia dziewczyna, która planowała swoje życie w szerokiej perspektywie, a ciążą nie ukrywając skomplikowała bardzo wiele ... tego dnia 13 października, ta dziewczyna już nie była tą, która dowiedziała się o swoim stanie jakieś 8 miesięcy wcześniej .... teraz już nie płakała nad swoim życiem, teraz była przepełniona optymizmem i radością, nie mniej jednak strachu nie pozbyła się mimo najszczerszych chęci.

W godzinach popołudniowych zaczęło się coś dziwnego dziać z brzuchem, zaczęłam odczuwać bóle i dziwne skurcze. Nikomu o tym nie powiedziałam, trzymałam się dzielnie, pomimo, że zdawałam sobie sprawy co się zaczyna dziać. Chciałam jeszcze trochę powalczyć ze swoim strachem ... bo przecież poród wg wszystkich to "rzeź niewiniątek" ja chciałam jeszcze przez chwilę uciec od tego co nieuniknione.
No niestety około godziny 19 mąż mój spanikowany na maxa postanowił w końcu zapakować mnie do polenezika :) i odwieźć do szpitala. Moje pretensje towarzyszyły nam cała drogę (na szczęście krótką), że chce się mnie pozbyć i takie tam :) Pod szpitalem wypakował mnie razem ze spakowaną torbą i zaprowadził na Izbę Przyjęć.
Spanikowana i przerażona nie pamiętam nawet co dalej się wydarzyło .... ale zupełnie nie pamiętam tych strasznych lekarzy, którzy mieli mnie ciąć i kroić i zadawać niemiłosierny ból. Zapamiętałam tylko wielką radość i ogromną chęć przytulenia tego "czegoś" co przez 9 miesięcy gnieździło się w moim wielkim brzuchu.
Około godziny 22 usłyszałam tylko "byłaś bardzo dzielna" a to Twój syn, wielki facet 5200, 57 cm, 10 punktów ... docierały do mnie pojedyncze informacje, które mój mózg próbował zapisywać .... a moje myśli błagały aby mi Go wreszcie pokazali .... nagle poczułam na piersiach mokrą istotkę, umazaną i strasznie krzyczącą .... płacz i szloch wyrwał się z moich piersi .... nigdy, przenigdy nie czułam się tak strasznie szczęśliwa. Nigdy nikogo nie pokochałam od pierwszego spojrzenia (nawet własnego męża) tak mocne jak to maleństwo leżące i krzyczące na moich piersiach. Spojrzałam w Jego oczy i zginęłam :) Moja miłość trwa już 14 lat i nic a nic z niej nie ubyło :) Czy można taki dzień zapomnieć? Skoro to jedyny Facet w moim dotychczasowym życiu, któremu nie potrafię odmówić chyba niczego :)

więcej

625

Andrea_Deer

06.03.2011 11:59

Mam problem z zapamiętywaniem dat, choćby bardzo ogólnych, więc nie jestem w stanie nawet powiedzieć w jakiej porze roku był ten dzień. Wtedy zresztą nie wydawał się ani trochę specjalny, a i teraz bardziej zabrzmi jak granie pod publiczkę. A jednak.

Moja mama zawsze twierdziła, że ktoś, kto kocha czytać, musiał najpierw zapałać miłością do jednej książki. A potem już z...

więcej