forum Oficjalne Konkursy

wieczór dnia najzwyklejszego. drugi rok romanistyki w Krakowie. trochę pustki. trochę samotności. trochę strachu. wróciłam do swojego pokoju po dniu zajęć, po jakimś towarzyskim spotkaniu. była zima, było późno. przyjaciółka z sąsiedniego pokoju przed snem dała mi do posłuchania kasetę, którą pożyczyła od swojego kuzyna. usiadłam w ciemności na fotelu, owinęłam się w koc i włączyłam magnetofon. głos, który usłyszałam był jak strumień światła dla każdego zakątka mojej szarej duszyczki. energia tej muzyki przenicowała każdą umęczoną komórkę ciała. zobaczyłam świat, który istnieje we mnie do dziś. po raz pierwszy usłyszałam The Cranberries.

wieczór dnia najzwyklejszego. drugi rok romanistyki w Krakowie. trochę pustki. trochę samotności. trochę strachu. wróciłam do swojego pokoju po dniu zajęć, po jakimś towarzyskim spotkaniu. była zima, było późno. przyjaciółka z sąsiedniego pokoju przed snem dała mi do posłuchania kasetę, którą pożyczyła od swojego kuzyna. usiadłam w ciemności na fotelu, owinęłam się w koc i...

Jechałam na moje trzecie wakacje zagranicę. Rodzice wysłali mnie na obóz do Bułgarii. Myślałam, że to będą moje najgorsze wakacje bo w autokarze nie było klimatyzacji i w dodatku musiałam opiekować się młodszą córką znajomych rodziców.
Autokarem jechaliśmy przez Czechy, Austrię, Słowację i Rumunię. Na dłużej zatrzymaliśmy się w Bukareszcie- stolicy Rumunii. Na chwilę autobusem przystaneliśmy na moście, wszyscy się zdziwli po co, przecież nie ma żadnych atrakcji. Przewodnik powiedział żebyśmy wyjrzeli przez okno i zobaczyli co się znajduje koło rzeki. A tam ku zdziwieniu wszystkich ukazały się slumsy. Z tyłu autokaru usłyszałam śmiechy chłopaków i niektórych dziewczyn, lecz zatkało ich kiedy zobaczyli na slumsach małe dzieci bez butów i w niezbyt dobrym stanie.
Ten widok pozostawił we mnie tak ogromny ślad, że po powrocie do kraju, do mojeog miasta zaczęłam pomagać sąsiadom mojej babci którzy mają szóstkę dzieci i nie mogą sobie pozwolić na wiele.Trzy razy w tygodniu pomagałam im w nauce, zabierałam na spacery i oddawałam moje stare zabawki. Przynajmniej im mogłam pomóc.

Jechałam na moje trzecie wakacje zagranicę. Rodzice wysłali mnie na obóz do Bułgarii. Myślałam, że to będą moje najgorsze wakacje bo w autokarze nie było klimatyzacji i w dodatku musiałam opiekować się młodszą córką znajomych rodziców.
Autokarem jechaliśmy przez Czechy, Austrię, Słowację i Rumunię. Na dłużej zatrzymaliśmy się w Bukareszcie- stolicy Rumunii. Na chwilę...

Dzień, który odmienił moje życie miał miejsce rok temu. Idąc do sypialni rodziców zauważyłam, jak mój tata się modli. Wzruszyło mnie to dogłębnie, gdyż mój rodzic nigdy nie pałał miłością do Kościoła i księży. Zawsze powtarzał, że księża "to takie diabły chodzące w sutannach i tylko kominiarz jako jedyny, mając uniform tego koloru, jest przyzwoity."
Od tamtej pory uwierzyłam, że tata tak naprawdę wierzy na swój sposób i nie ważne, jest czy chodzimy do Kościoła co niedzielę, czy wielce modlimy się jak faryzeusze. Ważne jest to, że na swój sposób oddajemy Bogu cześć. Ważne jest to, jakimi jesteśmy naprawdę. Bo co da nam modlitwa pod figurą, gdy diabła mamy za skórą?
Od tamtej pory patrzę przede wszystkim na serce człowieka. Staram się go nie etykietować i nie szufladkować w żaden sposób. To trudna umiejętność i czasami zdarzają mi się potknięcia, jak każdemu z nas. Wtedy przyznaję się do błędu i próbuję poznać tą osobę i pomóc jej w problemach.

Dzień, który odmienił moje życie miał miejsce rok temu. Idąc do sypialni rodziców zauważyłam, jak mój tata się modli. Wzruszyło mnie to dogłębnie, gdyż mój rodzic nigdy nie pałał miłością do Kościoła i księży. Zawsze powtarzał, że księża "to takie diabły chodzące w sutannach i tylko kominiarz jako jedyny, mając uniform tego koloru, jest przyzwoity."
Od tamtej pory...

Szczególny dzień?
Dzień, który zmienił moje życie, to jednocześnie dzień, w którym zniknął ktoś dla mnie wtedy ważny. Była to osoba, która zatruwała moje życie w każdy możliwy sposób. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. Pamiętam, że płakałam i nie mogłam doprowadzić się do stanu używalności.
Wtedy zaczęłam to opisywać. Potrafiłam pisać cały dzień bez przerw na posiłki. Siedziałam z zeszytem i pisałam co czuję. Własne wspomnienia umieszczałam w wymyślonej przeze mnie postaci. Była to kobieta, która została uwięziona we własnym śnie. Z czasem nie tylko ona się z niego wydostała, ale i ja.
W ten sposób zaczęłam swoją przygodę z pisaniem opowieści. Codziennie mam nowe to pomysły, które mam nadzieję nigdy nie znikną.
Od tamtego czasu minęły cztery lata, a ja wciąż marzę o tym, by kiedyś pokazać ludziom książkę z moim nazwiskiem na okładce.

Szczególny dzień?
Dzień, który zmienił moje życie, to jednocześnie dzień, w którym zniknął ktoś dla mnie wtedy ważny. Była to osoba, która zatruwała moje życie w każdy możliwy sposób. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. Pamiętam, że płakałam i nie mogłam doprowadzić się do stanu używalności.
Wtedy zaczęłam to opisywać. Potrafiłam pisać cały dzień bez przerw na...

Miałam wtedy 15/16 lat i nie czułam się szczęśliwą osobą. W domu się nie układało, w sprawach sercowych też nie. Nikt nie widział mojego cierpienia. Czułam się sama z wszystkimi problemami. Ze strony bliskich osób nie otrzymałam nawet najmniejszego wsparcia. Matka często okazywała mi swą nienawiść i obrażała mnie na każdym kroku. Byłam tylko nastolatką, u której formowało się poczucie tożsamości, więc byłam podatna na takie "ciosy". Zaczęłam nienawidzić siebie i wyobrażać sobie swoją własną śmierć. Nie raniłam siebie w sposób fizyczny, lecz psychiczny. W pewnym momencie mój organizm zaczął się buntować. Zachorowałam na dziwną chorobę psychosomatyczną, którą wielu lekarzy nie potrafiło zdiagnozować. Na skórze pojawiły się dziwne i bolesne ranki. To był okropny czas. Pełen cierpienia, bólu i upokorzenia. Mój organizm sam się niszczył, a nikt nie umiał tego zatrzymać. Aż nadszedł TEN DZIEŃ. Byłam przeziębiona, więc zostałam w domu i z nudów zajrzałam na półki z książkami w pokoju rodziców. Znalazłam tam "Potęgę podświadomości" Josepha Murphy'ego. Z nudów zaczęłam ją przeglądać i zrozumiałam, że to jest to, czego potrzebuje. Pozytywne myślenie! Błyskawicznie przeczytałam książkę i zrozumiałam, że to moje negatywne myślenie o sobie mnie niszczyło. Dotarło do mnie, że nienawidząc siebie zrobiłam sobie krzywdę. Znalazłam motywację, by walczyć z chorobą. "Myśleć pozytywnie" - brzmi banalnie, prawda? Jednak dla zagubionej nastolatki to było właśnie to, czego potrzebowała, by móc powoli stanąć na nogi. Od tamtego dnia zmieniłam nastawienie do siebie i objawy choroby trochę się zmniejszyły. Po jakimś czasie trafiłam do lekarza, który zdiagnozował moją chorobę i przypisał mi odpowiednie leki. W połączeniu z pozytywnym myśleniem zaczęłam wygrywać z chorobą. Trochę to trwało, ale się udało. Tamten dzień był wyjątkowy, bo pomógł mi odzyskać nadzieję. Zyskałam jednak coś więcej: poczułam ogromną chęć pomagania innym w ich cierpieniach. Zaczęłam się interesować psychologią i chętnie pomagałam innym ludziom. Gdy widziałam, że komuś pomogłam, to czułam się spełniona. Obecnie jestem studentką psychologii i dalej realizuję mój cel. A to wszystko dzięki temu jednemu dniu i tamtej książce.

Miałam wtedy 15/16 lat i nie czułam się szczęśliwą osobą. W domu się nie układało, w sprawach sercowych też nie. Nikt nie widział mojego cierpienia. Czułam się sama z wszystkimi problemami. Ze strony bliskich osób nie otrzymałam nawet najmniejszego wsparcia. Matka często okazywała mi swą nienawiść i obrażała mnie na każdym kroku. Byłam tylko nastolatką, u której formowało...

Osobiście uważam, ze każdy dzień w moim życiu jesy ważny nadewszystko, ponieważ to jeden dzień mojego krótkiego życia, a czas ten powinnam wykorzystać najlepiej jak potrafie. Ale jeżeli ma już wybierać to oto właśnie ten dzień. Dniem szczególnie ważnym w moim życiu, był dzień w którym moja najlepsza wtedy jeszcze koleżanka powiedziała mi, że jestem jej najlepszą przyjaciółką. Co tu dużo ukrywać nigdy mnie miała za wielu przyjaciół, ale jeżeli już z kimś się przyjaźnimy to powinno to być na śmierć i życie. Tak właśnie jest ze mną i Ewelina:)

Osobiście uważam, ze każdy dzień w moim życiu jesy ważny nadewszystko, ponieważ to jeden dzień mojego krótkiego życia, a czas ten powinnam wykorzystać najlepiej jak potrafie. Ale jeżeli ma już wybierać to oto właśnie ten dzień. Dniem szczególnie ważnym w moim życiu, był dzień w którym moja najlepsza wtedy jeszcze koleżanka powiedziała mi, że jestem jej najlepszą...

Mam problem z zapamiętywaniem dat, choćby bardzo ogólnych, więc nie jestem w stanie nawet powiedzieć w jakiej porze roku był ten dzień. Wtedy zresztą nie wydawał się ani trochę specjalny, a i teraz bardziej zabrzmi jak granie pod publiczkę. A jednak.

Moja mama zawsze twierdziła, że ktoś, kto kocha czytać, musiał najpierw zapałać miłością do jednej książki. A potem już z górki. Tak było z moim bratem, który stronił od nauki, a więc pośrednio także od książek dopóki nie wpadł na "Dzieci z Bullerbyn" jako wciąż młody chłopiec. Od tamtej pory czytał wszystko po kolei, co się tylko nawinęło. Moja mama ewidentnie miała nadzieję, że i mnie spotka taka ewolucja. Doczekała się dopiero przy Harrym Potterze.

Nie pamiętam jaki to był dzień, kiedy pożyczyłam tę książkę od koleżanki. W obecnej chwili, mimo całego sentymentu do tej serii, nawet nie wiem, czemu akurat ta książka mnie tak urzekła, ale stało się. Od tamtej pory minęło wiele lat, ja przeczytałam mnóstwo książek i może ten dzień sam w sobie nie był wyjątkowy, ale wątpię bym bez niego dostała się na Polonistykę, na której tak mi teraz dobrze.

Mam problem z zapamiętywaniem dat, choćby bardzo ogólnych, więc nie jestem w stanie nawet powiedzieć w jakiej porze roku był ten dzień. Wtedy zresztą nie wydawał się ani trochę specjalny, a i teraz bardziej zabrzmi jak granie pod publiczkę. A jednak.

Moja mama zawsze twierdziła, że ktoś, kto kocha czytać, musiał najpierw zapałać miłością do jednej książki. A potem już z...

Mam bardzo wiele dni, które mogłabym zakwalifikować do kategorii ważnych i najważniejszych. Z pewnością był to mój ślub, zdanie matury ... wiele dni z życia mojego życia, nie mniej jednak uważam, że tym naj naj z najważniejszych dni, był 13.10.1996 roku.
Zwykła niedziela, niczym nie wyróżniająca się od pozostałych ... no może tylko tym, że wyglądałam wtedy niczym ciężarówka z nadbagażem.
Byłam wtedy w ciąży ... młoda 19sto letnia dziewczyna, która planowała swoje życie w szerokiej perspektywie, a ciążą nie ukrywając skomplikowała bardzo wiele ... tego dnia 13 października, ta dziewczyna już nie była tą, która dowiedziała się o swoim stanie jakieś 8 miesięcy wcześniej .... teraz już nie płakała nad swoim życiem, teraz była przepełniona optymizmem i radością, nie mniej jednak strachu nie pozbyła się mimo najszczerszych chęci.

W godzinach popołudniowych zaczęło się coś dziwnego dziać z brzuchem, zaczęłam odczuwać bóle i dziwne skurcze. Nikomu o tym nie powiedziałam, trzymałam się dzielnie, pomimo, że zdawałam sobie sprawy co się zaczyna dziać. Chciałam jeszcze trochę powalczyć ze swoim strachem ... bo przecież poród wg wszystkich to "rzeź niewiniątek" ja chciałam jeszcze przez chwilę uciec od tego co nieuniknione.
No niestety około godziny 19 mąż mój spanikowany na maxa postanowił w końcu zapakować mnie do polenezika :) i odwieźć do szpitala. Moje pretensje towarzyszyły nam cała drogę (na szczęście krótką), że chce się mnie pozbyć i takie tam :) Pod szpitalem wypakował mnie razem ze spakowaną torbą i zaprowadził na Izbę Przyjęć.
Spanikowana i przerażona nie pamiętam nawet co dalej się wydarzyło .... ale zupełnie nie pamiętam tych strasznych lekarzy, którzy mieli mnie ciąć i kroić i zadawać niemiłosierny ból. Zapamiętałam tylko wielką radość i ogromną chęć przytulenia tego "czegoś" co przez 9 miesięcy gnieździło się w moim wielkim brzuchu.
Około godziny 22 usłyszałam tylko "byłaś bardzo dzielna" a to Twój syn, wielki facet 5200, 57 cm, 10 punktów ... docierały do mnie pojedyncze informacje, które mój mózg próbował zapisywać .... a moje myśli błagały aby mi Go wreszcie pokazali .... nagle poczułam na piersiach mokrą istotkę, umazaną i strasznie krzyczącą .... płacz i szloch wyrwał się z moich piersi .... nigdy, przenigdy nie czułam się tak strasznie szczęśliwa. Nigdy nikogo nie pokochałam od pierwszego spojrzenia (nawet własnego męża) tak mocne jak to maleństwo leżące i krzyczące na moich piersiach. Spojrzałam w Jego oczy i zginęłam :) Moja miłość trwa już 14 lat i nic a nic z niej nie ubyło :) Czy można taki dzień zapomnieć? Skoro to jedyny Facet w moim dotychczasowym życiu, któremu nie potrafię odmówić chyba niczego :)

Mam bardzo wiele dni, które mogłabym zakwalifikować do kategorii ważnych i najważniejszych. Z pewnością był to mój ślub, zdanie matury ... wiele dni z życia mojego życia, nie mniej jednak uważam, że tym naj naj z najważniejszych dni, był 13.10.1996 roku.
Zwykła niedziela, niczym nie wyróżniająca się od pozostałych ... no może tylko tym, że wyglądałam wtedy niczym ciężarówka...

Wpis z pamiętnika z 15.02.2011 - To takie dziwne jak pomyślę, że dwa lata temu byłam tam, u niego i nie spodziewałam sie niczego, a na pewno nie tego, że to będzie trwało aż tyle czasu. Naprawdę tęsknie za każdym dniem z nim spędzonym, za każdym pocałunkiem, dotykiem, każdą rozmową i każdym Jego uśmiechem. Za każdym milczeniem, kiedy to leżeliśmy obok siebie i nie chcieliśmy nic więcej. Śmialiśmy się oboje, że dzień naszego poznania to nasze takie spóźnione walentynki. Dlatego nie uznaję prawdziwych walentynek, bo moje walentynki są właśnie piętnastego lutego. Nasze walentynki. Nie wiem co teraz robi, o czym myśli, czego chce, czy jest ktoś obok Niego. Nie wiem czy powinno mnie to obchodzić. Nie wiem czy jeszcze wolno mi o Nim myśleć, za Nim tęsknić. Bo gdyby moja gwiazdka z nieba po raz kolejny się spełniła, to nie wiem czy by było tak samo. Podejrzewam, że nie. Nie wrócilibyśmy do tego po raz kolejny tak jak w tamtym roku. Tak jakby nigdy nic nie zaczęlibyśmy się do siebie uśmiechać i nie siedzielibyśmy na przystanku gadając o kocie, a ja nie połozyłabym Mu głowy na ramieniu, co uwielbiałam zawsze robić. Uwielbiałam przyjść do domu i powiedzieć Jemu o wszystkim, co mnie męczyło, śmieszyło, cieszyło albo denerwowało. Wtedy wymyślał historyjki albo czerpał je ze swojego życia aby tylko mnie pocieszyć albo śmiał się razem ze mną. Wszystko wtedy było tak niesamowicie w porządku. Tak jak wtedy, kiedy pisaliśmy całą noc albo wtedy, kiedy o szóstej rano zmęczeni - ja po nie przespanej nocy siedzieliśmy na ławce przed Jego blokiem i piliśmy kawę, do której nasypał więcej cukru niż samej kawy. Jak biegał wtedy po schodach i tulił do siebie kota. Chciałabym być wtedy tym kotem, ale wystarczyło mi to, że siedzi obok i się do mnie uśmiecha. Zawsze chciałam położyć się obok Niego wieczorem i obudzić się w Jego ramionach rano. Wypić kawę, zjeść śniadanie tylko w Jego towarzystwie. Dawał mi tyle uczuć - szczęścia, smutku, tęsknoty, miłości, przyjaźni - jak nikt inny. Przy Nim czułam, że tak, jestem najszczęśliwszą kobietą na Ziemi, a moje serce widząc Jego dostawało nóżek i szło w Jego stronę, wyciągając rączki, aby je przytulił. Często przytulał. Był dla niego ostoją, taką chwilą szczęścia i spełnionej tęsknoty. Teraz mówię, że będzie jak będzie. Jeśli to przeznaczenie - jeszcze nie raz się spotkamy i jeszcze nie raz dotkniemy swoich ust. Jeszcze nie raz krzyknę Mu w twarz, że naprawdę Go kocham, a On jeszcze nie raz uśmiechnie się do mnie, chwyci w ramiona i jeszcze nie raz pocałuje mnie w usta z taką tęsknotą jak wtedy, w ten nasz ostatni dzień. Tylko jeśli to przeznaczenie. Nie chcę znowu nic na siłę. Jeśli mamy być szczęśliwi przy sobie - na pewno będziemy. Jeśli przy kimś innym - trudno. Od dzisiaj wierzę przeznaczenie, które wtedy, dwa lata temu postawiło mi Go na swojej drodze. Mi nieświadomą miłości, której nigdy nie poczułam aż do tej pory. Przecież ja poszłam tam z przyjaciółką, a nie zakochać się! Albo wtedy, kiedy poprosiłam spadającej gwiazdy o Niego. O naszą rozmowę i Jego powrót do mnie. Za trzy miesiące odebrałam telefon od Niego, że niby czemu siedzę w domu, skoro ładna pogoda i czy nie jadę z Nimi. Jasne, że pojechałam. Na dźwięk tego cudownego głosu odechciało mi sie obiadu! Jeśli to naprawdę nasze przeznaczenie, znaczy być ze sobą, to przeznaczenie w końcu nas dopadnie. Będzie jak będzie, a mam wrażenie, że cokolwiek by się nie działo, będzie dobrze.

To miłość do tego pana odmieniła moje życie, a dzień, w którym go poznałam, był dniem od Boga. Bo mimo tego, że nie jesteśmy już ze sobą, dalej jest w moim serduszku i w myślach.

Wpis z pamiętnika z 15.02.2011 - To takie dziwne jak pomyślę, że dwa lata temu byłam tam, u niego i nie spodziewałam sie niczego, a na pewno nie tego, że to będzie trwało aż tyle czasu. Naprawdę tęsknie za każdym dniem z nim spędzonym, za każdym pocałunkiem, dotykiem, każdą rozmową i każdym Jego uśmiechem. Za każdym milczeniem, kiedy to leżeliśmy obok siebie i nie...