Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pat
carolanne
Navona
Avicularia
Ewcia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pat
carolanne
Navona
Avicularia
Ewcia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jedziemy do Szczawnicy. Cała nasza familia powozem, a tuż za nami Waleria w bryczce. Spakowała moje kapelusze i suknię z bufkami, sprawdziłam. Jest. Pani matka rzekli, że za moje nieprzystojne zachowanie w zeszłą niedzielę na herbatce u ciotecznej babki, na żaden bal nie pójdę, choć już na wydaniu jestem. Anastazja po słowie z Panem Konstantym. Grzegorz w konkury do panny Anielci chadza, a że ja najmłodsza , to i pani matka jeszcze się nie trapią. Przez tę herbatę u ciotecznej babki, to i wyjazd do wód jakiś niemiły. Jak co niedzielę, po sumie, do ciotecznej babki udaliśmy się familiją , jeno bez Tatki, bo Tatko na rozmowę do ojca panny Anielci się udali. Siedziałam przed cioteczną babką jak mnie uczono; nóżki skrzyżowane, dłonie na podołku z jednej strony pani matka, z drugiej Anastazja, Grzegorz cioteczną babkę w dłoń całował, gdy wtem ten podły kot wyskoczył zza węgła i jak nie skoczy mi na kolana!Ja nieboga krzyknęłam przeraźliwe, uniosłam w przerażeniem moje skrzyżowane nóżki, by się przed ancymonem ochronić, a tam goła kostka się wychyla. Pani matka pąsowieją, Anastazja w te pędy suknię mi naciągać, a cioteczna babka do pani matki rzecze: ,, bez pończoch cnotliwe panienki po mieście nie chodzą"

Jedziemy do Szczawnicy. Cała nasza familia powozem, a tuż za nami Waleria w bryczce. Spakowała moje kapelusze i suknię z bufkami, sprawdziłam. Jest. Pani matka rzekli, że za moje nieprzystojne zachowanie w zeszłą niedzielę na herbatce u ciotecznej babki, na żaden bal nie pójdę, choć już na wydaniu jestem. Anastazja po słowie z Panem Konstantym. Grzegorz w konkury do panny...

Polska, jak mniemam, jest już wyzwolona i znowu świeci nam gwiazda wolności republikańskiej, Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, a Wy wspominacie te parę dekad grozy ze śmiechem. Zapanowały też, ufam, postępowe stosunki i Wy już włościan ani sług nie bijecie, traktujecie z szacunkiem należnym ludziom, z godnością, otaczacie należną im od dworu opieką.
Lecz jeśli nie, jeśli nieskończona nasza walka - lub jakie inne przypadki kraj nasz stargały - to, potomkowie moi, walczyć nam trzeba, ducha przemienić, sługi ludzko, z czułością i wyrozumiałością traktować, krew i serce za Najjaśniejszą Rzeczpospolitą oddać! Do Was to posłanie niech przekażą wieki, niech Wam każda chmura i każdy ptak o potrzebie walki mówi!


(jak naszych znam to przesłanie do potomnych byłoby w tym stylu. albo panslawistyczne i prorosyjskie ;))

Polska, jak mniemam, jest już wyzwolona i znowu świeci nam gwiazda wolności republikańskiej, Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, a Wy wspominacie te parę dekad grozy ze śmiechem. Zapanowały też, ufam, postępowe stosunki i Wy już włościan ani sług nie bijecie, traktujecie z szacunkiem należnym ludziom, z godnością, otaczacie należną im od dworu opieką.
Lecz jeśli nie, jeśli...

Gdy miałem 6 lat marzyłem aby być rolnikiem, uprawiać własne pole. Moje świnie byłyby najbardziej spasionymi w okolicy, a mięso z nich pochodzące lepsze niżli dania podawane na dworze króla. Minęły jednak kolejne 4 zimy i w mojej głowie postał kolejny pomysł, budowniczy. Mógłbym własnymi rękoma wznosić domy i świątynie, ludzie by podziwiali owoce mojej wyobraźni. Następne lata przynosiły kolejne zmiany: hodowca owiec, płatnerz, zakonnik a nawet handlarz bakłażanów. Los chciał, że w wieku 22 lat zdobyłem wykształcenie astronomiczne i matematyczne, biegle władałem greką i łaciną. Stałem u progu wielkiej kariery. Chciałem jak Kopernik odkrywać prawa rządzące wszechświatem. To były marzenia. Rzeczywistość jest zupełnie odmienna. Od już przeszło 20 lat jeżdżę na koniu, rozwożę pocztę. Początkowy ból tylnej części ciała przerodził się w permanentne problemy zdrowotne. Żona mnie zostawiła, gdyż jak to ujęła „w uczuciach jesteś bardziej zatwardziały niż Twoja dupa”. Jedyne co mi zostało to mój rumak. Piszę więc do was, którzy może kiedyś dotrzecie do moich zapisków. Pamiętajcie, nie wiedza i wykształcenie stanowi człowieka, ale jego koń.

Gdy miałem 6 lat marzyłem aby być rolnikiem, uprawiać własne pole. Moje świnie byłyby najbardziej spasionymi w okolicy, a mięso z nich pochodzące lepsze niżli dania podawane na dworze króla. Minęły jednak kolejne 4 zimy i w mojej głowie postał kolejny pomysł, budowniczy. Mógłbym własnymi rękoma wznosić domy i świątynie, ludzie by podziwiali owoce mojej wyobraźni. Następne...

To już piąty dzień z rzędu, w którym mój ojciec leży na pół martwy w łóżku. To podobno grypa, bardzo się o niego boję, już tyle ludzi przez plagę tej zarazy zginęło. Mama choć bardzo się stara, nie jest w stanie opiekować się tatusiem, iść za niego na rolę i wyżywić naszą czwórkę. Na mnie, jako na najstarszej latorośli spadł więc obowiązek gotowania obiadów, prania, sprzątania i sprawowania pieczy nad inwentarzem. Niestety w chwili obecnej nie mogę pójść do szkoły, nie wiem co dzieje się u moich koleżanek. Bardzo żałuję, bo poznawanie faktów historycznych oraz matematyki stanowi moją ulubioną rozrywkę. Ostatnio czytałam w jednej z powieści, że kiedyś mieszkańcy zamiast leczyć się ziołami, zwalczali gorączkę poprzez umieszczanie człowieka w zimnej wodzie. Całe szczęście, że myśl medyczna poszła do przodu. Mamy lekarzy, odpowiednie medykamenty a nawet specjalistyczne narzędzia. Śmiertelność spada co daje mi asumpt do wiary, że mój tata z tego wyjdzie. Czasami zastanawiam się czy za 200 czy 500 lat będzie możliwe sprawienie aby ludzie nie umierali? Czy gdy mnie już nie będzie, moja prapraprawnuczka będzie mogła odpoczywać, jak obecnie hrabiowie? Czy wreszcie doczekamy się równouprawnienia i łatwej pracy? Czy osoby sprawujące władze będą myślały o tych najmniejszych, czy nadal o sobie? Jaka będzie przyszłość? Chciałabym znać odpowiedzi na te pytania. Niezależnie jednak jakie jest rozwiązanie tej zagadki dwie rzeczy są pewne, zawsze będzie istniała miłość do rodziców i zawsze będzie można szukać wiedzy i inspiracji w literaturze.

To już piąty dzień z rzędu, w którym mój ojciec leży na pół martwy w łóżku. To podobno grypa, bardzo się o niego boję, już tyle ludzi przez plagę tej zarazy zginęło. Mama choć bardzo się stara, nie jest w stanie opiekować się tatusiem, iść za niego na rolę i wyżywić naszą czwórkę. Na mnie, jako na najstarszej latorośli spadł więc obowiązek gotowania obiadów, prania,...

Kolejny upalny dzień a ja nie daje rady.Pot zalewa mi czoło i najchętniej bym zrzuciła te wszystkie warstwy moich sukni,byle by poczuć odrobinę chłodu.I jeszcze te reformy..Czy nikt nie wymyśli seksowniejszych majtek dla kobiet? Czuje się jak w kokonie a co tu mówić o szybkim co nieco ..Zanim przebije się przez te wszystkie warstwy sukman i reform to nie mam już na co liczyć dobrego..Może kiedyś ,ktoś pomyśli o nas kobietach.

Kolejny upalny dzień a ja nie daje rady.Pot zalewa mi czoło i najchętniej bym zrzuciła te wszystkie warstwy moich sukni,byle by poczuć odrobinę chłodu.I jeszcze te reformy..Czy nikt nie wymyśli seksowniejszych majtek dla kobiet? Czuje się jak w kokonie a co tu mówić o szybkim co nieco ..Zanim przebije się przez te wszystkie warstwy sukman i reform to nie mam już na co...

Dzisiejszego dnia krawcowa przybyła w nasze progi, by zrobić przymiarki do sukni. Pani matka zapowiedziała, że czas już nadszedł, bym zaczęła się ubierać jak prawdziwa dama. Zawsze, gdy patrzyłam na panią matkę, chciałam też ubierać się jak ona, lecz dziś, gdy krawcowa pozwoliła mi przymierzyć suknię poczułam niepewność, bo gorset
ucieka boleśnie. Krawcowa wytłumaczyła mi, że dlatego właśnie suknie te są tak obszerne - uciekający gorset przemieszcza organy, więc suknia musi tak się rozszerzać przy biodrach. Drogi pamiętniku! Boję się tego. Lecz komu mam się żalić, jak nie tobie? Łzy słone tylko w kartki mogę wylewać.

Dzisiejszego dnia krawcowa przybyła w nasze progi, by zrobić przymiarki do sukni. Pani matka zapowiedziała, że czas już nadszedł, bym zaczęła się ubierać jak prawdziwa dama. Zawsze, gdy patrzyłam na panią matkę, chciałam też ubierać się jak ona, lecz dziś, gdy krawcowa pozwoliła mi przymierzyć suknię poczułam niepewność, bo gorset
ucieka boleśnie. Krawcowa wytłumaczyła mi,...

Paryż, Sorbona, 19 października 1817
W zeszłym miesiącu zostałem asystentem doktora René Laenneca. Wprost nie mogłem uwierzyć w moje szczęście! Tylu chętnych, a on wybrał właśnie mnie. Dlatego właśnie od trzech tygodni nie miałem czasu, żeby napisać choć parę słów.
Codziennie razem z doktorem badamy pacjentów przy pomocy stetoskopu. To jego genialny wynalazek, który wygląda jak przewód zakończony lejkiem. Szeroki koniec przykłada się do klatki piersiowej pacjenta, a wąski, zakończony metalową rurką – wkłada do ucha. Dzięki temu doskonale słyszymy, co się dzieje w płucach. Doktor Laennec mówi, że dzięki temu będziemy dużo szybciej diagnozować gruźlicę. Kto wie, może w przyszłości będziemy wiedzieć o jej istnieniu, tak szybko, że nawet nie zdąży się rozwinąć? Może za sto lat dzięki doktorowi nie będzie już gruźlicy? A ja, jak będę się trzymał blisko niego, również zapiszę się na kartach historii?
Dosyć jednak tych marzeń. Na razie czeka nas ciężka praca. Jutro znów zaczynamy od wizyty na oddziale, badaniach, notatkach i opisach. Po południu natomiast doktor ma przeprowadzić sekcję zwłok zmarłego wczoraj pacjenta. Jestem bardzo ciekawy, co zobaczymy. Według wstępnego rozpoznania cierpiał na zapalenie płuc. Jednak dopiero podczas sekcji okaże się, czy doktor Laennec miał rację.
Jutro narysuję model stetoskopu doktora. Za 200 lat pewnie zostanie zastąpiony jakimś skomplikowanym przyrządem, a tak przynajmniej historycy medycyny będą wiedzieć, jak wyglądał.

Paryż, Sorbona, 19 października 1817
W zeszłym miesiącu zostałem asystentem doktora René Laenneca. Wprost nie mogłem uwierzyć w moje szczęście! Tylu chętnych, a on wybrał właśnie mnie. Dlatego właśnie od trzech tygodni nie miałem czasu, żeby napisać choć parę słów.
Codziennie razem z doktorem badamy pacjentów przy pomocy stetoskopu. To jego genialny wynalazek, który wygląda...

Nazywam się Postradamus i widzę przyszłość. Za 200 lat będzie beznadziejnie. Dzisiaj mam czas na wszystko. Żyjemy krócej, ale intensywnej. Umiemy odezwać się do drugiego człowieka. Umiemy pisać bezbłędnie i wylewnie. Patrzymy na świat, który przeżywamy naprawdę. Dotykamy go, czujemy. Czy wy ludzie przyszłości znacie jeszcze smak prawdziwego życia, smak prawdziwej miłości? I wierzymy: nie tylko w Boga, ale w to że można wierzyć. I jesteśmy, cieszymy się, życiem, bo my żyjemy. Jesteśmy.

Nazywam się Postradamus i widzę przyszłość. Za 200 lat będzie beznadziejnie. Dzisiaj mam czas na wszystko. Żyjemy krócej, ale intensywnej. Umiemy odezwać się do drugiego człowieka. Umiemy pisać bezbłędnie i wylewnie. Patrzymy na świat, który przeżywamy naprawdę. Dotykamy go, czujemy. Czy wy ludzie przyszłości znacie jeszcze smak prawdziwego życia, smak prawdziwej miłości? I...