Wybraliśmy zwycięskie prace:

dziewczyna
Shootbook
ConQuERor
Hania
InvisibleFairy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wybraliśmy zwycięskie prace:

dziewczyna
Shootbook
ConQuERor
Hania
InvisibleFairy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy.

-A gdzie nasza Śnieżka?-zapytał zaniepokojony Gapcio
Wszystkie krasnale zaczynają gorączkowo szukać Śnieżki.
-Jest,szybko..-woła Śpioszek
-Nie oddycha,co robić?-wpada w panikę Gburek
-Szybko,sztuczne oddychanie,kto umie?-pyta błagalnie Apsik
-Ja kiedyś robiłem-mówi Mędrek,ale nie wiem czy pamiętam ?
-Tego się nie zapomina ,szybko ja ci pomogę-Nieśmiałek wyrywa się
-To do roboty,ile ucisków,pamiętasz?
-30 i 2 wdechy!-zaczynamy
Krasnoludki zaczynają reanimację Królewny Śnieżki.Minęło 5 min i nadal nic ,zmieniają się bo każdy z nich chce ratować królewnę.Mędrek w końcu wybiega przed domek mając nadzieję,że ktoś znajdzie się w pobliżu .Jest...
-Szybko pomóż nam ratować Śnieżkę-Mędrek zatrzymuje Robin Hooda
Robin swoją strzałą robi tracheotomię i wyjmuje zatruty kawałek jabłka.Królewna odzyskuje przytomność,krasnoludki szaleją z radości a Robin Hood oczarowany urodą Śnieżki prosi Krasnale o rękę Śnieżki.
Tydzień później odbywa się huczne wesele Śnieżki z Robinem i żyją długo i szczęśliwie.

-A gdzie nasza Śnieżka?-zapytał zaniepokojony Gapcio
Wszystkie krasnale zaczynają gorączkowo szukać Śnieżki.
-Jest,szybko..-woła Śpioszek
-Nie oddycha,co robić?-wpada w panikę Gburek
-Szybko,sztuczne oddychanie,kto umie?-pyta błagalnie Apsik
-Ja kiedyś robiłem-mówi Mędrek,ale nie wiem czy pamiętam ?
-Tego się nie zapomina ,szybko ja ci pomogę-Nieśmiałek wyrywa się
-To do...

Alicja stała nieruchomo, podglądając świat przez dziurkę od klucza. Widziała zielone łąki, złote suknie, błękit jezior… Ziemię. Każdy kolor zachwycał ją pięknem kontrastującym z obrazem, do którego przywykła. Anioły nie potrzebowały barw. Wypełniało ich dobro, miłość i pokora, które wypierały potrzeby estetyczne i spowijały wszystko w czystej bieli. Taka była ich natura. Dlaczego więc serce Alicji pragnęło zmian?
- Daj się ponieść szaleństwu! – wykrzyknął mężczyzna w purpurowym kapeluszu stojący tuż obok i wybuchnął śmiechem. Alicja wzdrygnęła się z zaskoczenia i zazdrości. W jej domu nikt nie śmiał się tak przepełniony radością. Wymieniali tylko uprzejme uśmiechy. Czy grzechem jest pragnąć pasji szaleńca?
Alicja nie była nawet pewna, czy ostatnie dni nie były snem. Codziennie widywała przy tajemniczych drzwiach nowe postaci, wszystkie całkowicie nie na miejscu w krainie prostoty i skromności, każda zachęcała ją do przekroczenia progu. Och, jakże przygody kusiły! Dlatego właśnie tego dnia, gdy głowę wypełniał jej śmiech Kapelusznika, Alicja wzięła od niego kluczyk, przekręciła w zamku i zrobiła krok w przód. Jej stopa nie znalazła oparcia, a nieprzygotowana na to dziewczyna spadła w przepaść. Lot dłużył się w nieskończoność, a kruche anielskie serce biło coraz szybciej. Wreszcie Alicja poczuła bolesne uderzenie o ziemię. I wtedy usłyszała krzyk. Tysiące głosów, tyle płaczu i wszędzie czerwień, tyle czerwieni. A całą czerwienią władała jedyna królowa – Śmierć.

Alicja stała nieruchomo, podglądając świat przez dziurkę od klucza. Widziała zielone łąki, złote suknie, błękit jezior… Ziemię. Każdy kolor zachwycał ją pięknem kontrastującym z obrazem, do którego przywykła. Anioły nie potrzebowały barw. Wypełniało ich dobro, miłość i pokora, które wypierały potrzeby estetyczne i spowijały wszystko w czystej bieli. Taka była ich natura....

Tego dnia ścieżka w lesie wydawała się jej dużo mroczniejsza. Wróżki ostrzegały – nie rozmawiaj z Wilkiem.
Od półwiecza nie widziano w okolicy Wilka, a teraz aż huczało o jego powrocie.
U babci Kapturka powitały dochodzące z kuchni głosy.
-A potem gonili mnie z widłami i pochodniami.
- Byłeś tylko głodny! – oburzyła się babcia. – Nie mieli prawa tak cię potraktować.
Kapturek weszła do kuchni i oniemiała. Mężczyzna siedzący przy stole miał długie szpony i spojrzał na nią żółtymi, groźnymi oczami i była pewna, że obnażył kły.
- Babciu, uciekaj, to wilk! – krzyknęła dziewczynka, chwytając pogrzebacz.
-Wnusiu – babcia pokręciła głową i położyła jej dłoń na ramieniu – zrozum i zapamiętaj. Nikt na świecie nigdy nie rodzi się zły. To my sprawiamy, że może się taki stać. Spójrz na Wilka, od zawsze nim gardzono i bano się go tylko dlatego, że był wilkiem. Stał się obiciem wszystkich naszych demonów.
Dopiero po tych słowach czerwony Kapturek zauważył, że ślepia wilka nie są złe i groźne, po prostu lśnił w nich nieopisany smutek.
Kapturek nie spuszczał z niego wzroku, uśmiechnął się niepewnie. Babcia postawiła na stole trzy kubki mleka.
-Nigdy nikt nie rodzi się zły. Ludzie i sytuacje sprawiają, że czujemy się sfrustrowani i niechciani, wówczas następuje chwila, gdy schodzimy na złą drogę – babcia pogłaskała Wilka po dłoni – kiedy widzisz taką osobę nie wahaj się ani chwili, tylko wyciągnij do niej dłoń, bo możesz być jedynym dobrem którego dotąd zazna i jedyną osobą mogącą jej pomóc.

Tego dnia ścieżka w lesie wydawała się jej dużo mroczniejsza. Wróżki ostrzegały – nie rozmawiaj z Wilkiem.
Od półwiecza nie widziano w okolicy Wilka, a teraz aż huczało o jego powrocie.
U babci Kapturka powitały dochodzące z kuchni głosy.
-A potem gonili mnie z widłami i pochodniami.
- Byłeś tylko głodny! – oburzyła się babcia. – Nie mieli prawa tak cię potraktować.
...

Nad łożem zmarłego króla stoją równiutko dwóch synów Zbigniew i Jarosław oraz córka Ewunia. Wszystkie dzieci czekały na odczytanie testamentu, gdyż król zapowiedział, że na tronie zasiądzie nie najstarsze z jego dzieci, lecz to, które najlepiej się królestwu przysłuży. Długo przed śmiercią wysłał królewiątka na rok w świat, by poszukały daru niezwykłego a przydatnego. Zbigniew wrócił do zamku dzierżąc w dłoni Zwierciadełko Słuchadełko. W jego tafli dostrzec można, co dzieje się z osobą, o której akurat się myśli a nawet usłyszeć to i owo. Jeszcze w drodze zerkał w nie by zobaczyć czy rodzeństwo nie prześcignęło go. Jarosław w skarbcu złożył latający dywan - dzięki niemu przybył do zamku pierwszy i miał dużo czasu, by nad łożem umierającego króla sączyć mu jad w uszy o zakusach rodzeństwa, które zapewne źle używa tego co przynosi. Ewunia przywiozła jabłko z cudownej jabłoni a raczej ogryzek z jabłka mającego moc czynienia prawdomównym osobę, która go skosztuje. Ewa w drodze, dawała kosztować jabłuszka dworzanom, bardom i każdemu rycerzowi pytając "kto jest najpiękniejszy w świecie". Teraz cała trójka czeka na odczytanie ostatniej woli Króla, który już dawno zdecydował. Marszałek dworu czyta więc:
Kocham swoje dzieci jednako. Królowa matka powtarzała z dwojga złego nie wybieraj żadnego, poszukaj trzeciego. A co jeśli trzy są złe? Tak więc zrzekam się decyzji na rzecz ludu. Niech lud wybierze komu chce władzę nad sobą powierzyć i czyj dar przysłuży mu się najbardziej".



Inspiracja" Synowie siwobrodego króla"

Nad łożem zmarłego króla stoją równiutko dwóch synów Zbigniew i Jarosław oraz córka Ewunia. Wszystkie dzieci czekały na odczytanie testamentu, gdyż król zapowiedział, że na tronie zasiądzie nie najstarsze z jego dzieci, lecz to, które najlepiej się królestwu przysłuży. Długo przed śmiercią wysłał królewiątka na rok w świat, by poszukały daru niezwykłego a przydatnego....

– Babo, mówię ci. To tu! – rozległ się w krzakach szept.
– Przecież tu nic nie ma, Ali. Sama lita skała. Nabrałeś mnie – stwierdził drugi głos, nieco bardziej ochrypły.
– Nie wierzysz? No to chodź, pokażę ci.
Wpierw kryjówkę opuściły wielkie, bose stopy, a za nimi ich właściciel, niski i dosyć owłosiony. Pomrukując gniewnie i postukując kosturem, za Alim poszedł Baba, zajęty wydłubywaniem liści ze swojej długiej, siwej brody.
– Sezamie, otwórz się – wyszeptał Ali. Nic się nie stało, a brwi Baby podjechały nieco w górę.
– Gadasz do kamieni?
– Sezamie, otwórz się! – powtórzył osobnik wątłego wzrostu. Nadal nic. – Otwórz się, do licha!!! – tym razem wrzasnął, aż echo się poniosło. Skała pozostała niewzruszona, za to zza pobliskich drzew zaczęły się wyłaniać krasnoludy. Najprawdziwsze, z toporami w rękach i gęstymi zarostami na rumianych obliczach. Powoli z tuzina zrobiły się dwa, potem trzy, a do tej licznej już gromadki dołączyło kilku spóźnialskich.
– Motyla noga – westchnął siwobrody. – Nikt nie widział krasnala poza górą od kilkunastu zim!
Na czoło gromady wyszedł najpotężniejszy spośród kompanów i z politowaniem spojrzał na dwóch przybyszów.
– Widzicie panowie, kolejnym skarb się marzy – westchnął. – A nawet nie raczą sprawdzić, czy się metoda otwierania nie zmieniła. Bo, wiecie, a właśnie chyba nie wiecie – zarechotał z własnego dowcipu – żeśmy system zabezpieczeń skarbca zmienili! Teraz, żeby się do niego dostać, trzeba w specjalne miejsce taki jeden pierścień wsunąć…

– Babo, mówię ci. To tu! – rozległ się w krzakach szept.
– Przecież tu nic nie ma, Ali. Sama lita skała. Nabrałeś mnie – stwierdził drugi głos, nieco bardziej ochrypły.
– Nie wierzysz? No to chodź, pokażę ci.
Wpierw kryjówkę opuściły wielkie, bose stopy, a za nimi ich właściciel, niski i dosyć owłosiony. Pomrukując gniewnie i postukując kosturem, za Alim poszedł Baba,...

Królestwo spowijała atmosfera strachu gęsta niczym smoła. Okrutny smok plądrował i porywał. Niejeden śmiałek próbował swych sił w walce z potworem, jednak każdy z nich poniósł sromotną klęskę, opuszczając ten ziemski padół.
- Najdrożsi poddani, z wielkim żalem muszę was poinformować o śmierci naszego młodego szewczyka! – tubalny głos króla rozniósł się przez zatrwożony tłum – Ten dzielny chłopiec do ostatniego tchu walczył z nikczemnym smokiem, niestety, jak inni podobni mu, poległ.
Rzesza ludzi podniosła wrzawę. Ich drogi szewczyk z nad wyraz chytrym pomysłem nie dał sobie rady. Poświęcili swoje zbiory, swoje owcy, swój dobytek! I na co to?! Dla głupiego młodziaka, którego zakusy sięgały wyżej niż rozum. Dali się okrutnie zabałamucić.
- Nie martwcie się jednakże moi obywatele! – król uścisnął dłoń swojej córki ocierającej wilgotne policzki, dodając jej otuchy – Nie traćcie nadziei, znajdziemy sposób, by pozbyć się tej bestii! Wiary! Wiary i siły! Razem przetrwamy ten trudny czas, więc nie przestajcie ufać!
Monarcha wraz z królewną wrócili do komnaty. Zmęczeni zrzucili z siebie maski smutku i rozprostowali przygarbione ramiona. Nareszcie koniec przedstawienia! Król skinął na swoich służących, a po chwili stanął przed nim suto ułożony stół, o którym kilka miesięcy temu mogli tylko pomarzyć. Odsunął krzesło i położył nogi na stole.
- Ci głupcy znów mi uwierzyli? – spytał zadowolony.
- Oczywiście! – po sali rozniósł się szyderczy śmiech królewny – Ten motłoch daje sobie wmówić każdy nonsens. Ślepo podążają za twoimi słowami, ojcze.
- A co z Szewczykiem? – zagadnął z pełnymi ustami, kierując ku niej wzrok.
-Najwyżej za dwa dni przybędzie tu z owcami i pozostałym mieniem pospólstwa, nie ma czym się martwić. – księżniczka siadła koło ojca i uścisnęła jego rękę – Układ ze smokiem był wspaniałym pomysłem, tatusiu, jak zwykle zresztą. Nasze skarbce wypełniają się po brzegi, a jadło na kolejny bal mamy już zapewnione.
-A tak obawiałaś się naszą biedą. – poklepał dziewczynę po policzku palcami tłustymi od mięsa - Mówiłem, córuś, coś wymyślę i widzisz? Wszystko się ułożyło. Musimy się tylko jeszcze zająć tym łachudrą Szewczykiem. Na razie jest po naszej stronie, jednak może się to wkrótce zmienić. Nie chcę ryzykować. Póki co radujmy się i cieszmy, niedługo przyjdzie kolejny śmiałek i znów będzie trzeba go osłabić przed wyprawą. Zajmiesz się tym, kochanie?
-Jak zwykle, nie musisz się o nic martwić. Działamy według planu. - odpowiedziała królewna, a na jej usta wpełzł paskudny uśmieszek.


Troszke długie, ale mam nadzieję, że to nie problem :)

Królestwo spowijała atmosfera strachu gęsta niczym smoła. Okrutny smok plądrował i porywał. Niejeden śmiałek próbował swych sił w walce z potworem, jednak każdy z nich poniósł sromotną klęskę, opuszczając ten ziemski padół.
- Najdrożsi poddani, z wielkim żalem muszę was poinformować o śmierci naszego młodego szewczyka! – tubalny głos króla rozniósł się przez zatrwożony...

Krótka bajka o tym jak Piotruś Pan drapał się po ja.. jarzębina czerwona rośnie na polanie jak ją zakosztujesz, to zawszę Tobie st. stajenka licha w stajence 2 kije, jednym zamiatam drogę, drugim po głowie bij., dziewczęta na wąskiej drodze zmierzają prosto ku polanie, gdzie Piotruś kijem zamiata sprośnej wyobraźni staje.

Krótka bajka o tym jak Piotruś Pan drapał się po ja.. jarzębina czerwona rośnie na polanie jak ją zakosztujesz, to zawszę Tobie st. stajenka licha w stajence 2 kije, jednym zamiatam drogę, drugim po głowie bij., dziewczęta na wąskiej drodze zmierzają prosto ku polanie, gdzie Piotruś kijem zamiata sprośnej wyobraźni staje.

Żył sobie raz kowal. Paszko go matka nazwała. A zaraz potem zbiegła z siedmioma karłami, krasnoludami, czy jak im tam gnomom było. Paszka wychował kowal, człowiek silny, co to kiedyś miecz z kamienia wyciągnął i sławę zyskał, ale potem wszystko przepił. Skończył wykuwając podkowy. Młodzieńcowi niezbyt w smak było kucie dzień w dzień, apetyt miał na większe luksusy. Dlatego gdy usłyszał o kaczce ze szczerego złota, co to sobie na domostwo kanały wybrała, zerwał się i w ten pęd ruszył szlajać się po kolana w tym co wczorajsza wieczerza zrodziła. I babrał się w nieczystościach co niemiara, aż nie utrafił na przeszkodę. A tą był urzędnik kanałowy do spraw pobierania myta, co to by się pospólstwo za darmo w gnoju nie kąpało. Młody kowal miast czym prędzej zniknąć, korzystając z przyjającej występkom ciemnicy, sakwę opróżnił i podatek w postaci sześciu pensów zapłacił. I wtedy stało się dziwo. Na miejscu ciemiężcy stanęła kaczka złota. I sprawę czym prędzej przedstawiła. Że skoro młodzian uczciwy, to i próbie go czym prędzej podda. A jeżeli Paszko podoła, to w zamian go bogactwem niewyobrażalnym obdarzy. Próba, w mniemaniu ptaszyska być miała ciężka, całe sto pensów wydać, i to tylko na siebie. Paszko jednak z uśmiechem do wyjścia popędził, bo wiedział dobrze, że kaczka, co to w kanałach żyła, na losy świata jest ciemna. Wszak teraz smoki na polach, w lasach zbójcy, długi zagraniczne srogie i inflacja straszy. Toteż i pensów od kaczki starczyło akurat na bułkę.

Żył sobie raz kowal. Paszko go matka nazwała. A zaraz potem zbiegła z siedmioma karłami, krasnoludami, czy jak im tam gnomom było. Paszka wychował kowal, człowiek silny, co to kiedyś miecz z kamienia wyciągnął i sławę zyskał, ale potem wszystko przepił. Skończył wykuwając podkowy. Młodzieńcowi niezbyt w smak było kucie dzień w dzień, apetyt miał na większe luksusy. Dlatego...