Zwyciężyli:
kaktus88
Biegnąca z Wilkami

Zwyciężyli:
kaktus88
Biegnąca z Wilkami

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę zwycięzców.

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę zwycięzców.

Pikantne opowieści, historie pierwszych randek, interpretacja erotycznego snu - jedno zdanie, a ja już to czuję... teraz jestem jak narkomanka na głodzie, póki nie przeczytam, nie poczuję się zaspokojona!

Pikantne opowieści, historie pierwszych randek, interpretacja erotycznego snu - jedno zdanie, a ja już to czuję... teraz jestem jak narkomanka na głodzie, póki nie przeczytam, nie poczuję się zaspokojona!

Odkąd rozpoczęłam studia na elytarnym Uniwersytecie Jagiellońskim, wątek Profesora Błońskiego niepostrzeżenie zaczął się przewijać na większości zajęć, na które dane mi było uczęszczać. Kim był, jakich ludzi znał, a jacy ludzie chcieli poznać jego i jak to czynili; w mniej lub bardziej spektakularny sposób - to wiedza ogólna, z którą każdy "pierwszoroczniak" kończył sesję letnią, a której nikt jakoś nie wymagał na egzaminach. Trochę szkoda - bo może wtedy zostałoby nas więcej na roku.

Wykładowcy, którzy wspominali Profesora, zawsze uśmiechali się, gdy przywoływali jego nazwisko - dobra, uśmiech to trochę mało powiedziane, bo zdarzali się i tacy (jak się później okazywało - długoletni znajomi i przyjaciele Profesora), którzy nikczemnie wtedy rechotali, jakby wizualizowali sobie zajawki na Plantach, w których prym wiódł z pewnością Jasiek.

Do historii UJotu przejdzie chyba wykład właśnie jednego z długoletnich przyjaciół Profesora, który, krztusząc się ze śmiechu, usiłował zaśmiać się tak jak Jan Błoński - przyznał później, że mu się to nie udało, ale nam, studentom, dało obraz o tym, jakim demonicznym śmiechem posługiwał się Profesor.

I takim go zapewne zapamiętano tutaj, w Krakowie - jako osobę wielkiego humoru, rzec by można "Człowieka śmiechu".

Warto zatem pisać książki, które odbrązowują wizerunki znane nam z literatury i sztuki - misja jest tym cenniejsza, iż postać Profesora nie uległa jeszcze całkowitemu pokryciu szkodliwym nalotem patosu.

A od siebie dodam, że bardzo chciałabym poznać więcej opinii na temat osoby Jana Błońskiego oraz zapoznać się z Jego zdaniem dotyczącym zarówno epoki, w której żył, jak i ludzi, których znał.
Rzecz to niebagatelna - mieć wiadomości niejako z pierwszej linii frontu na temat ludzi, których dzieła stanowią klasykę polskiej literatury.

A i sam Pan Profesor powoli staje się niejako taką "perełką", o którą pytanie padnie być może na pierwszym egzaminie podczas sesji.
Warto zadbać, by odpowiedź na nie nie brzmiała: "Wielkim krytykiem był", ale: "Wielkim CZŁOWIEKIEM był".

Odkąd rozpoczęłam studia na elytarnym Uniwersytecie Jagiellońskim, wątek Profesora Błońskiego niepostrzeżenie zaczął się przewijać na większości zajęć, na które dane mi było uczęszczać. Kim był, jakich ludzi znał, a jacy ludzie chcieli poznać jego i jak to czynili; w mniej lub bardziej spektakularny sposób - to wiedza ogólna, z którą każdy "pierwszoroczniak" kończył sesję...

"Zastanawialiśmy się wspólnie, czy inwokacja Kochanowskiego "O, Białoskrzydła morska pławaczko", jest najpiękniejszym z polskich zdań" - tylko Jan Błoński spośród krytyków polskiej literatury mógł pozwolić sobie na taki bezpretensjonalny sąd. Również dlatego, że jego działalność krytyczna nigdy nie zamykała się w kopule współczesności, szukając kulturowej wyściółki w epokach minionych. I to zdanie nie mogłoby wyjść spod pióra tego znakomitego badacza, gdyż zbyt wiele w nim formy:)
W prezentowanej książce chciałbym znaleźć odpowiedź na dwa pytania. Skąd bierze się taką prostolinijność w działalności naukowej, jak również z czego wynika bezkompromisowość kategorii etycznych, stosowanych równo wobec ludzi (pisarzy), jak i twórczości - kto czytał "Biednych Polaków patrzących na getto", ten pojmie, o czym mówię. A trzecie z pytań postawionych książce będącej nagrodą w konkursie, byłoby pytaniem o to, czy owe wartości (bezkompromisowość etyczna i prostolinijność myśliciela i badacza) są synonimiczne.

"Zastanawialiśmy się wspólnie, czy inwokacja Kochanowskiego "O, Białoskrzydła morska pławaczko", jest najpiękniejszym z polskich zdań" - tylko Jan Błoński spośród krytyków polskiej literatury mógł pozwolić sobie na taki bezpretensjonalny sąd. Również dlatego, że jego działalność krytyczna nigdy nie zamykała się w kopule współczesności, szukając kulturowej wyściółki w...

Przyznam, że postać Jana Błońskiego zafascynowała mnie głównie ze względu na jego wieloletnią przyjaźń z Mrożkiem. Intrygujący duet, a pomiędzy nim setki listów, w których panowie dyskutowali na temat polskiej rzeczywistości oraz formy rodzimej literatury. Znali życie kulturalne od środka, byli jego nieodłączną częścią, obserwowali je, komentowali. Ale to nie wszystko... Między Błońskim a Mrożkiem istniała pewnego rodzaju symbioza, niebanalna nić porozumienia na linii krytyk- pisarz. Dla mnie Jan Błoński to przede wszystkim niezależna jednostka, fascynująca prostota wyrażania swych myśli, bo przecież prawdziwa inteligencja nie potrzebuje udziwnień. A dlaczego marzę o tej książce? Ponieważ świat kulturalno- artystyczny widziany oczami Błońskiego musi być pasjonujący.

Przyznam, że postać Jana Błońskiego zafascynowała mnie głównie ze względu na jego wieloletnią przyjaźń z Mrożkiem. Intrygujący duet, a pomiędzy nim setki listów, w których panowie dyskutowali na temat polskiej rzeczywistości oraz formy rodzimej literatury. Znali życie kulturalne od środka, byli jego nieodłączną częścią, obserwowali je, komentowali. Ale to nie wszystko......

Jan Błoński... pierwsze słyszę. Wspisuje w tempie natychmiastowym w wyszukiwarkę i wyskakują mi podstawowe informacje na tamat tego człowieka. Nuda, bezosobowość, bezuczuciowe zdania. Ale jednak zostaje, gdzieś w środku. Szczególnie kiedy patrzę na okładkę "Błoński przekorny" kłębią mi się w głowie myśli o jakimś szczególnym uroku tego człowieka i o tym, że chcę go poznać! Przeczytać o ulubionych lekturach, "wnętrzu" emigracji i tylu ciekawych wydarzeniach, których był świadkiem w trakcie swojego bogatego życia.

Jan Błoński... pierwsze słyszę. Wspisuje w tempie natychmiastowym w wyszukiwarkę i wyskakują mi podstawowe informacje na tamat tego człowieka. Nuda, bezosobowość, bezuczuciowe zdania. Ale jednak zostaje, gdzieś w środku. Szczególnie kiedy patrzę na okładkę "Błoński przekorny" kłębią mi się w głowie myśli o jakimś szczególnym uroku tego człowieka i o tym, że chcę go poznać!...

Często sięgam po literaturę poważną, nie-polską. Czemu? Z jednej strony przykre odczucia wyniesione ze szkoły, z drugiej - sama nie wiem za co mogłabym się zabrać? Uważam, że ta książka pomogła by mi z przezwyciężeniem obu moich problemów, a nawet jeśli nie - na pewno przyjemnie spędziłabym przy niej czas. Bardzo zaineteresowała mnie osoba autora i jego badania - w szczególności na temat twórczości Gombrowicza i Schulza.

Często sięgam po literaturę poważną, nie-polską. Czemu? Z jednej strony przykre odczucia wyniesione ze szkoły, z drugiej - sama nie wiem za co mogłabym się zabrać? Uważam, że ta książka pomogła by mi z przezwyciężeniem obu moich problemów, a nawet jeśli nie - na pewno przyjemnie spędziłabym przy niej czas. Bardzo zaineteresowała mnie osoba autora i jego badania - w...

Ktokolwiek interesuje się literaturą, ten musi (powinien?) znać pisma teoretyków i historyków. Profesor Błoński był spadkobiercą po Kazimierzu Wyce, który tworzył krakowską szkołę krytyki, tym samy stał się wybitnym krytykiem literatury współczesnej.
Osobiście interesują mnie pisma tworzone przez literatów, więc rzeczą dla mnie oczywistą jest chęć posiadania książki napisanej przez profesora Błońskiego.

Ktokolwiek interesuje się literaturą, ten musi (powinien?) znać pisma teoretyków i historyków. Profesor Błoński był spadkobiercą po Kazimierzu Wyce, który tworzył krakowską szkołę krytyki, tym samy stał się wybitnym krytykiem literatury współczesnej.
Osobiście interesują mnie pisma tworzone przez literatów, więc rzeczą dla mnie oczywistą jest chęć posiadania książki...

Chciałbym przeczytać tę książkę, ponieważ zaciekawił mnie opis. Mam pewne braki w klasyce polskiej literatury (mam dopiero 15 lat) dlatego chętnie poczytałbym o czołowych polskich autorach. Także trzecia część wydaje mi się interesująca. Do teatru nie chodzę, ale często słucham audycji pt. "Teatr Wyobraźni".

Chciałbym przeczytać tę książkę, ponieważ zaciekawił mnie opis. Mam pewne braki w klasyce polskiej literatury (mam dopiero 15 lat) dlatego chętnie poczytałbym o czołowych polskich autorach. Także trzecia część wydaje mi się interesująca. Do teatru nie chodzę, ale często słucham audycji pt. "Teatr Wyobraźni".