Czterech znanych wszystkim detektywów, dla których nie ma spraw nie do rozwiązania i sprawców zbrodni nie do odkrycia zostaje wplątanych w swego rodzaju ‚konkurs’. Zabójca (mający już niejedno na sumieniu, ale nadal pozostający na wolności) postanawia wyłonić z zacnego grona detektywów, tego który zasługuje na miano najlepszego z najlepszych. Zabija swoją ofiarę i do każdego z czwórki wspaniałych wysyła ten sam list wyzywający ich na pojedynek. Groźba kolejnych morderstw sprawia, że żaden z nich nie jest w stanie przejść obok tego wyzwania obojętnie i odpuścić tej mrocznej gry.
Komu pierwszemu uda się rozwikłać tę zagadkę? Czy morderce spotka zasłużona kara za zabawę ludzkim życiem i ludzkimi uczuciami?
Tego dowiecie się w najnowszej powieści Edith! Już od października w Twojej księgarni!

Czterech znanych wszystkim detektywów, dla których nie ma spraw nie do rozwiązania i sprawców zbrodni nie do odkrycia zostaje wplątanych w swego rodzaju ‚konkurs’. Zabójca (mający już niejedno na sumieniu, ale nadal pozostający na wolności) postanawia wyłonić z zacnego grona detektywów, tego który zasługuje na miano najlepszego z najlepszych. Zabija swoją ofiarę i do...

Edward „Łyssy” Popielski podczas jednego wieczoru, grając w brydża poznał piękną kobietę, bardzo zadbaną i urzekającą, dotrzymującą towarzystwa pewnemu bogatemu facetowi. Nic nie wydawało się w tej scenie nie w porządku, nic z wyjątkiem ujawniającego się od czasu do czasu na twarzy kobiety - lęku, który mógł zostać dostrzeżony tylko przez wprawne oko Popielskiego. Dlatego też gdy tuż przed wyjściem z kasyna „Łyssy” usłyszał przerażający wrzask kobiety, nie miał wątpliwości, że wydaje go ów piękność. Okazało się, że kelnerka na podłodze w toalecie znalazła jej pozbawione życia ciało. Popielski od razu wiedział, że to zabójstwo i wiedział, że jest odpowiedzialny za złapanie mordercy, czuł że dopóki go nie zatrzyma, nie będzie spał spokojnie.

Okazało się, że kobieta była byłą żoną Jakuba Mortki, który usłyszawszy o śmierci matki swoich dzieci postanowił przyłączyć się do śledztwa, w wyniku którego dowiedziano się, że zmarła była głównym świadkiem zbrodni, nad którym w tamtym czasie pracował najlepszy „pies tropiący” Zygmunt „Zyga” Maciejewski. Ten obarczając się winą za morderstwo kobiety, poprosiwszy o pomoc poznanego na spotkaniach AA Wiktora Forsta, przyłączył się do Jakuba Mortki i „Łyssego” i razem z nimi zaczął rozwiązać zagadkę śmierci kobiety.

Edward „Łyssy” Popielski podczas jednego wieczoru, grając w brydża poznał piękną kobietę, bardzo zadbaną i urzekającą, dotrzymującą towarzystwa pewnemu bogatemu facetowi. Nic nie wydawało się w tej scenie nie w porządku, nic z wyjątkiem ujawniającego się od czasu do czasu na twarzy kobiety - lęku, który mógł zostać dostrzeżony tylko przez wprawne oko Popielskiego. Dlatego...

Wszyscy narzekają na działanie policji, ale jak przychodzi co do czego, biegną z donosem, bo "pies sąsiada załatwił się pod moim oknem"! A teraz jeszcze TO władze wymyśliły:
"Dbając o zdrowy tryb życia i kondycję tak ważnej dla Polski komórki aparatu państwa jak Policja, zobowiązuje się wszystkich funkcjonariuszy do odbywania regularnych treningów, które zostaną sfinansowane z budżetu państwa...bla bla bla".
Takim to sposobem Zyga, Łyssy, Mortka i Forst spotkali się podczas ćwiczeń na wielkiej hali sportowej, gdzie wypluwając płuca i obcierając pot z czoła, przymuszono ich do realizowania wspaniałego pomysłu rządowego. Nie ma to jak zrobić coś dobrego dla społeczeństwa tuż przed wyborami ;)
Jako "zasłużeni" w służbie otrzymali szczególne wyróżnienie, bo ich postępy były monitorowane, a dla uciechy ludu niekiedy emitowano przebieg ćwiczeń.
Jedyna pociecha w tym, że instruktorka należy do młodych i niezwykle apetycznych kobiet z promiennym, zachęcającym uśmiechem ;) Jedynie to trzymało zacną czwórkę przy zdrowych zmysłach ;)

Wszyscy narzekają na działanie policji, ale jak przychodzi co do czego, biegną z donosem, bo "pies sąsiada załatwił się pod moim oknem"! A teraz jeszcze TO władze wymyśliły:
"Dbając o zdrowy tryb życia i kondycję tak ważnej dla Polski komórki aparatu państwa jak Policja, zobowiązuje się wszystkich funkcjonariuszy do odbywania regularnych treningów, które zostaną...

Uważam, że łączy ich cierpienie. Takie, egzystencjonalne.
Pracując w tym zawodzie, na co dzień stykają się z bezcelowym okrucieństwem, bezeceństwem a i nierzadko ze śmiercią. Z tego powodu uciekają w nałogi. Palenie, picie, kobiety. Nim się obejrzą życie prywatne przestaje istnieć. Żona odchodzi, dziecko nie chce znać obciachowego ojca alkoholika, a pies zaczyna warczeć, bo nie zna zapachu prosektorium i formaliny. Praca, przez którą tak cierpią, staje się ich całym życiem. To jedyne, co im pozostaje i jedyne, w czym jeszcze widzą sens. Nienawidzą jej, ale nie potrafią odejść. Coś ich trzyma w tym toksycznym związku. Chęć pokuty? Wewnętrzna potrzeba odkupienia? A może naiwne pragnienie pozostawienia po sobie trochę lepszego świata, z trochę mniejszą liczbą zwyrodnialców na wolności? Z resztą, czy po wielu latach w wydziale kryminalnym, można się „przebranżowić”? Myślę, że gdy raz wyjdzie się ze swojej bezpiecznej bańki, gdy zajrzy się za kurtynę oddzielającą noc od dnia, dobro od zła, trudno już potem zostać wiecznie uśmiechniętym sprzedawcą w sklepie meblowym. Coś w człowieku pęka. Coś, czego nie da się już skleić do kupy. Myślę, że to wiata w ludzi. To ona pęka. A zastępuje ją samotność i jeszcze większe cierpienie. Takie, egzystencjonalne.

Uważam, że łączy ich cierpienie. Takie, egzystencjonalne.
Pracując w tym zawodzie, na co dzień stykają się z bezcelowym okrucieństwem, bezeceństwem a i nierzadko ze śmiercią. Z tego powodu uciekają w nałogi. Palenie, picie, kobiety. Nim się obejrzą życie prywatne przestaje istnieć. Żona odchodzi, dziecko nie chce znać obciachowego ojca alkoholika, a pies zaczyna warczeć,...

W gmachu Centrum Kongresowego w Warszawie odbywa się szczyt państw członkowskich NATO. Jest duszny, sierpniowy wieczór, drugi dzień rozmów nie przynosi żadnych konstruktywnych postanowień. Sytuacja na Wschodzie zaognia się w niepokojąco szybkim tempie, nad światem zawisło widmo kryzysu gospodarczego w związku z ostatnimi wydarzeniami na giełdach.
Gdy głos ma zabrać minister spraw zagranicznych Litwy na ściennym ekranie projekcyjnym pojawia się zdjęcie - druzgocący obraz nienaturalnie wygiętego ciała małżonki ministra leżące w hotelowym pokoju. U stóp ofiary znajduje się kartka z wiadomością – „czekam na was”. Słowa wypisane po angielsku… prawdopodobnie krwią. W ciągu kolejnych 24 godzin znika bez śladu kilku wysoko postawionych urzędników, w tym sekretarz generalny.

ABW błyskawicznie i dość brutalnie ściąga na miejsce czterech komisarzy. Popielski, Maciejewski, Mortka i Forst już wiedzą, że to sytuacja bez wyjścia. Pierwsza zasada, o której słyszą brzmi – nie można wycofać się ze śledztwa.
-Panowie…-odzywa się jeden z agentów – mamy bardzo mało czasu, to sprawa najwyższej rangi… być może również wasza ostatnia sprawa…

W gmachu Centrum Kongresowego w Warszawie odbywa się szczyt państw członkowskich NATO. Jest duszny, sierpniowy wieczór, drugi dzień rozmów nie przynosi żadnych konstruktywnych postanowień. Sytuacja na Wschodzie zaognia się w niepokojąco szybkim tempie, nad światem zawisło widmo kryzysu gospodarczego w związku z ostatnimi wydarzeniami na giełdach.
Gdy głos ma zabrać...

Kiedy woń alkoholu przenika przez płaszcz, właściciel zaczyna sprawiać wrażenie istoty mitycznej, tajemnicznej, ale i złowrogiej. Taka też atmosfera towarzyszy każdemu z czterech bohaterów. Każdy z nich budzi respekt. Od każdego z nich bije charyzma. Żadnemu z nich nie warto się przeciwstawiać. Każdy z nich prowadzi osobną sprawę, każda sprawa jest całkowicie inna, prowadzona w innym miejscu, dotycząca innej sprawy. Każdy z bohaterów zna pozostałych tylko z książek. Do czasu.

W momencie kiedy sprawa wydaje się być rozwiązana, większość śledczych odetchnie z ulgą, zamknie akta i pójdzie się zrelaksować - tak też było w tym przypadku. Przypadku, który spowodował że czterech śledczych z zupełnie różnych stron kraju spotkało się w tym samym mieście, w tym samym pubie, aby zrelaksować się po długim, acz owocnym śledztwie. Ich wspólne cechy przyciągnęły ich do siebie niczym butelki whiskey, które znikały ze stołu w zastraszającym tempie. I wtedy, gdy każdy z nich streścił z uśmiechem na ustach swój ostatni sukces, gdy kłęby dymu tytoniowego prawie całkowicie ograniczały widoczność, czterech komisarzy uświadomiło sobie, że tak naprawdę żadna ze spraw się nie skończyła - co więcej, zaczęła się na nowo.

Gdy Wiktor Forst wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni, wypadło z niego coś jeszcze.
-To chyba Twoje! - zaśmiał się "Zyga" podnosząc zdjęcie z ziemi i rzucając je na stół. Patrząc na skamieniałe twarze współtowarzyszy, Forst nie rozumiał o co chodzi. Po chwili każdy z pozostałych wyciągnął zdjęcie. Zdjęcie tej samej osoby. Zdjęcie podejrzanego. Każde zdjęcie przedstawiało tą samą osobę.
-To będzie długa noc.. - chrząknął Jakub Mortka. "Łyssy" zaklął pod nosem w obcym języku.

Czy czterej śledczy, znający się jedynie z książek, będą w stanie osiągnąć porozumienie i rozwikłają jedną z najdziwniejszych spraw z którymi przyszło im się mierzyć? Kim jest podejrzany, występujący w czterech sprawach, posługujący się czterema nazwiskami, pojawiający się w czterech, różnych miejscach Polski praktycznie w tym samym czasie?

Kiedy woń alkoholu przenika przez płaszcz, właściciel zaczyna sprawiać wrażenie istoty mitycznej, tajemnicznej, ale i złowrogiej. Taka też atmosfera towarzyszy każdemu z czterech bohaterów. Każdy z nich budzi respekt. Od każdego z nich bije charyzma. Żadnemu z nich nie warto się przeciwstawiać. Każdy z nich prowadzi osobną sprawę, każda sprawa jest całkowicie inna,...

To nie drinki i wódeczka są najbardziej podstępne lecz zdradzone i porzucone kobiety, komisarze wkrótce mają się o tym przekonać.
Niepokorna czwórka zostaje wezwana na miejsce zbrodni – elegancki apartament zlokalizowany na ostatnim piętrze warszawskiej kamienicy, ofiara – 30 letnia malarka, Adrianna Kowalewska, odnosząca sukcesy, znana wśród polskich kolekcjonerów sztuki współczesnej.
Adrianna została znaleziona w swojej pracowni, jej ciało umazane jest w litrach czerwonej farby, która płynnie przechodzi w krew … na suficie ktoś namalował portret pośmiertny artystki.
Dowody szybko wskażą na winę prominentnego funkcjonariusza służby wewnętrznej policji, który prowadził śledztwo przeciwko komisarzom Forstowi, Mortce, Popielewskiemu i Maciejewskiemu w sprawie nadużyć jakich mieli się dopuścić w śledztwie w sprawie prominentnego polityka opozycji. Dzięki szybkiej interwencji nieznanych sił politycznych sam komendant zaczyna uważnym okiem spoglądać na sprawę. Nagły zwrot w śledztwie potwierdza alibi dotychczasowego głównego podejrzanego i rzuca winę na komisarzy, którzy mieli w nieudolny sposób próbować pozbyć się niewygodnego śledczego. Pociski, od których zginęła ofiara pochodzą z pistoletów służbowych komisarzy.
Poszukiwani i wykluczeni z czynnej służby znajdują nieoczekiwanego sprzymierzeńca we wcześniej oskarżonym funkcjonariuszu. Czy to przypadek, że znana z bujnego życia erotycznego artystka utrzymywała kontakty z wszystkimi pięcioma policjantami? Wygląda na to, że wplątali się w sieć politycznych powiązań i intryg, a komuś zależy na wycięciu ich z tej sprawy. Jakie miejsce w układance ma Adrianna, czemu ktoś usunął dowody wskazujące na samobójstwo? Wreszcie jak można zabić się strzelając do siebie z czterech różnych pistoletów? Prawda okaże szokująca. Czy to możliwe, że morderstwo nie jest do końca morderstwem? Czy komisarzom uda się uratować swoje dobre imię?

To nie drinki i wódeczka są najbardziej podstępne lecz zdradzone i porzucone kobiety, komisarze wkrótce mają się o tym przekonać.
Niepokorna czwórka zostaje wezwana na miejsce zbrodni – elegancki apartament zlokalizowany na ostatnim piętrze warszawskiej kamienicy, ofiara – 30 letnia malarka, Adrianna Kowalewska, odnosząca sukcesy, znana wśród polskich kolekcjonerów sztuki...

Co łączy wszystkich panów? Alkohol, rzecz jasna. Proponuję, żeby się spotkali w przedwojennym sanatorium dla nadużywających. Dyskretnym, zacisznym, wygodnym. Oczywiście, ktoś tam musi paść trupem i panowie będą musieli go znaleźć. Za pomysł nie chcę nagrody, bo książkę już mam :)

Co łączy wszystkich panów? Alkohol, rzecz jasna. Proponuję, żeby się spotkali w przedwojennym sanatorium dla nadużywających. Dyskretnym, zacisznym, wygodnym. Oczywiście, ktoś tam musi paść trupem i panowie będą musieli go znaleźć. Za pomysł nie chcę nagrody, bo książkę już mam :)

„Intrygująca; z przymrużeniem oka; przeczytana jednym tchem…”
A. Czytajło, krytyk literacki.

Pomińmy czas, pomińmy miejsce, zważmy na okoliczności.
Pewną rodzinę celebrytów dotyka problematyczna sprawa, której chęć rozwiązania doprowadza do spotkania i połączenia sił najlepszych tropicieli plugawych złoczyńców. Edward „Łyssy” Popielski, Zygmunt „Zyga” Maciejewski, Jakub Mortka, Wiktor Forst – czterech, jak czterech było Jeźdźców Apokalipsy, Beatlesów, jak istnieją cztery żywioły, kierunki świata, cztery palce u dłoni, gdy zabraknie piątego…
W niejasnych okolicznościach znika B r a n d y G o r z e l s k a. W niepokoju pogrążeni są jej najbliżsi, lecz nie tylko oni. Dziewczyna była bowiem osobą publiczną, znaną i bliską wszystkim Polakom. Ostatnio widziano ją zaraz po powrocie z F i n l a n d i i, w towarzystwie rodzinnego a d w o k a t a, P a n a T a d e u s z a, jak zawsze prezentowała się l u k s u s o w o, siedzieli w S o b i e s k i m, spożywając na obiad k r u p n i k, a w tle leciał C h o p i n. Adwokat niestety dostał problemów ż o ł ą d k o w y c h i opuścił młodą kobietę, tym samym widząc ją jako ostatni. Sprawa wydaje się o tyle niejasna, iż od miesiąca B r a n d y dostawała anonimy z cytatem z „Zamku” Kafki, tym o egzystencji człowieka jako komicznej gmatwaninie, pisanym co tydzień w innym języku. Policji udało się ustalić w toku pierwszych działań, iż wysyłane były one z adresu zakopiańskiego, gdzie zameldowany jest niejaki K., a który to- jak udało się także wybadać- w dzieciństwie odznaczał się zamiłowaniem do piromanii, a więc jednym z symptomów triady seryjnych morderców… Jaki inny zespół nadawałby się lepiej do tej sprawy, niż złożony z lingwisty, entuzjasty Kafki, speca od umysłu podpalacza oraz znawcy terenu zakopiańskiego? Tę czwórkę wiele różni, ale też i sporo łączy, chociażby bystrość umysłu, przebiegłość, skuteczność działania. Z pewnością szykuje się w y b o r o w a lektura!

„Intrygująca; z przymrużeniem oka; przeczytana jednym tchem…”
A. Czytajło, krytyk literacki.

Pomińmy czas, pomińmy miejsce, zważmy na okoliczności.
Pewną rodzinę celebrytów dotyka problematyczna sprawa, której chęć rozwiązania doprowadza do spotkania i połączenia sił najlepszych tropicieli plugawych złoczyńców. Edward „Łyssy” Popielski, Zygmunt „Zyga” Maciejewski, Jakub...

Było pochmurne popołudnie gdy Forst odchylił czarny worek ze zwłokami. Odór śmierci unosił się w powietrzu i drażnił jego nozdrza. Łyssy stojący obok powiedział coś po łacinie, sprawiając, że Forst spojrzał na niego zdziwiony.
-Możesz jaśniej?.- warknął, zakrywając cało dziewczyny. Na oko miała 25 lat, jasne blond włosy teraz ubłocone i poplątane. Rysy jej twarzy były prawie że idealne, nie licząc licznych złamać szczęki z przemieszczeniem.
- Okropne.- odburknął cicho, odchodząc w bok i nie patrząc na Frosta. Wyciągnął papierosa, podpalił go i zaciągnął się dymem tak mocno, że gdyby był niedoświadczony, prawdopodobnie krztusił by się jeszcze miesiąc.
-Panowie..- Pojawił się Jakub Mortka. Poważny, postawny, nieco nieśmiały.- Jak źle?.- zapytał ignorując Łyssego.
-W skali 1/10?.- powiedział Forst patrząc na kolegę.- 11.
- To mamy problem..- westchnął Mortka, zastanawiając się czy chce zobaczyć co zostało z niejakiej Katarzyny H.
- Ty i Twój słaby żołądek nie powinniście tego robić, stary.- Łyssy złośliwie zauważył po czym rzucając mu zawadiacki uśmiech, odszedł.
Forst rozejrzał się dookoła. Żółta taśma odgraniczała miejsce zbrodni od czujnych i chłonnych wiedzy gapiów, gotowych by skoczyć i sprawdzić czy ofiara naprawdę jest martwa.
-Gdzie do cholery jest Zyga?.- krzyknął do Mortka Forst, wyraźnie zirytowany. Dzwonił do niego 20 min temu i nadal go nie ma.
- Znasz go przecież.- powiedział.- Wczoraj nieźle się bawił..
- Na Boga, przecież była Środa.- odpowiedział.
- Dla Zygi zawsze jest piątek.
-Zadzwoń do niego i jeśli nie przyjedzie tu za 10 minut, przysięgam, skopie mu tyłek.- warknął szybko Forst, idąc w stronę zwłok.
Szum głosów, syrena policyjna i znajomy zapach w powietrzu zmusił Wiktoria do wyciągnięcia papierosa. Jedyne o czym teraz myślał to szklanka dobrego Whiskey i morderca.
- Forst!.- krzyknął głos za nim. Wiktor odwrócił się nadal z papierosem w ustach.
-Hm?.- zapytał cicho.
-Widziałeś?.
Na piasku był odcisk buta, na oko rozmiaru 41 i na pewno męskiego. Uśmiechnął się.
-Bingo.

Było pochmurne popołudnie gdy Forst odchylił czarny worek ze zwłokami. Odór śmierci unosił się w powietrzu i drażnił jego nozdrza. Łyssy stojący obok powiedział coś po łacinie, sprawiając, że Forst spojrzał na niego zdziwiony.
-Możesz jaśniej?.- warknął, zakrywając cało dziewczyny. Na oko miała 25 lat, jasne blond włosy teraz ubłocone i poplątane. Rysy jej twarzy były...