Bulwar wołyński, Kraków.

Siedzę na trawie, chociaż rzadko mi się to zdarza. W zasadzie nie pamiętam, kiedy ostatnio... No, ale muszę przeczytać pięć pseudo-opowiadań, które wybrali dla mnie, o zgrozo, internauci. Dlatego właśnie siedzę dupą na trawie.

No dobrze, nie szarżuj. Najpierw papieros. Cholera, nie mam ognia. W skrócie: wstałem i wypytywałem przebiegające panie o ogień. Głupi, skoro biegają – nie palą. W końcu zlitowało się nade mną dwóch studenciaków. Tych w Krakowie to pełno. Notabene: z takimi pijackimi mordami, w najlepszym razie, skończą jak ja. To znaczy czytając wypociny młokosów z Internetu. W najgorszym? Zostaną tutaj na dłużej.

Papieros skończony. Promienie słońca pełzają po mojej skórze. Wyobraziłem je sobie, jako małe, białe robaki. Ohydne, ale wciąż przyjemnie łaskoczą. Opanuj się. Wzrok przerzuć z kształtnych pośladów biegaczek na bladą kartkę. Im szybciej skończę, tym będę zdrowszy.

Oho, ten podał tytuł. W zasadzie to najmocniejsza część opowiadania. Tak tylko się domyślam, w życiu tego nie doczytam do końca. Drugie opowiadanie płynne, nawet przyjemne. Szkoda, że takie dziecinne. Trzecie – o niczym, bo takie krótkie.

Gdy tylko zorientowałem się, że jedną z tych pięciu osób będę uczył pisać, poczułem nagły przypływ chęci na papierosa. Tym razem wiedziałem gdzie szukać. Chłopaki w tym czasie zdążyli wychylić kilka butelek, bo wyraźnie żart im się wyostrzył – przeciwnie spojrzenia.

Skup się. Tym ludziom zależy na tym, żebyś ich wytypował. Chyba. Czwarte opowiadanie jak drugie. Nie wiem czy to perspektywa czasu, ale jakby drugie mniej bolało. Ok, na chwilę obecną typuję drugie. Zostało jeszcze jedno.

Paląc kolejnego papierosa zanotowałem przepiękne zjawisko. Słońce siłowało się z horyzontem. Co prawda było niewidoczne, jednak wysyłało jeszcze krwawe promienie, czyniąc chmury lekko różowawymi. Umyślnie obejrzałem się przez ranię. Tak, to ten księżyc. Safo, bronodaktylos selenne – pomyślałem.

Wyznaję jak na spowiedzi, iż piątą pracę wyłącznie przejrzałem, ale swojego grzechu nie żałuję. Akcja toczyła się wokół jakiegoś literata. Chyba pijaka, bo stracił swe prawo jazdy. Kolejna scena była w tramwaju. Nie wiem dlaczego, ale nasz bohater wybiegł z tramwaju jak poparzony. Późniejsze fragmenty były dziwne, nie trzymały się kupy. Zdecydowałem, że wytypujemy dwójkę. Piątka – sorry stary, ale w tym fachu trzeba mieć też szczęście.

(Pomyliłem znaki z wyrazami <facepalm>, więc tekst tutaj w zasadzie się zaczyna, a nie kończy. Stanowi to jednak pewną całość, więc wrzucam)

Bulwar wołyński, Kraków.

Siedzę na trawie, chociaż rzadko mi się to zdarza. W zasadzie nie pamiętam, kiedy ostatnio... No, ale muszę przeczytać pięć pseudo-opowiadań, które wybrali dla mnie, o zgrozo, internauci. Dlatego właśnie siedzę dupą na trawie.

No dobrze, nie szarżuj. Najpierw papieros. Cholera, nie mam ognia. W skrócie: wstałem i wypytywałem przebiegające panie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Biegnę ile sił w nogach przez rynek, który jak zwykle jest przepełniony tłumem ludzi. Turyści robią sobie zdjęcia na tle srających gołębi – słodkie. Będą mieć pamiątkę dla potomnych. Albo nie, przecież jak zauważą, przeglądając tysiąc siedemset pięćdziesiąt fotek na swoim telefonie to może akurat tego nie wybiorą i nie pochwalą się nim w sieci. Bo przecież każdy ze znajomych musi wiedzieć: „Tak, dziś byłam w Krakowie! Jeszcze tylko sukiennice i będziemy mogli wreszcie pójść do galerii handlowej. Kochanie, już nie mogę się doczekać!”

Jakoś nie mam siły na to patrzeć. Ulice, które kiedyś pachniały kulturą i tradycjami dziś wydzielają głównie zapach moczu, kloszardów i taniego alkoholu. Chciałabym uciec od ludzi, ale nie ma się tu gdzie schować. Jeżeli już istnieją zaciszne miejsca, to często stają się ono siedliskiem coraz bardziej bezpośredniej grupy kolorowych nastolatków, którzy traktują je jak swoją własność, a każdy kto tam się pojawi, z pewnością nie może liczyć na miłe powitanie.

Wyczerpana przysiadłam na ławce w parku. Odpaliłam papierosa. Dziś zmarła moja babcia. Dym leci do nieba, w które powątpiewam. Przypomniałam sobie obraz „Upadku Ikara” Bruegela. Tak, jest dokładnie tak samo. Czas nie stoi w miejscu, a każdy w Krakowie jest zabiegany, gdzieś się spieszy. Ale czy jest w tym jakiś sens? Czekając z utęsknieniem na cudowną przyszłość, marnują teraźniejszość, która jest już nie do odzyskania.

A ja? Ja chciałabym zatrzymać się na chwilę i wszystko przeanalizować. Nie ma na to czasu. Nie chcę biec na złamanie karku, nie chcę uczestniczyć w wyścigu szczurów, lecz rozpędzony tłum porywa mnie za sobą.

Zaciągając się papierosem, myślę o opowieściach babci. O tych czasach, w których żyło się godne, choć biednie. O tych czasach, w których odwiedziła Kraków jako młoda dziewczyna. Pełna marzeń i nadziei na przyszłość. Babciu, może dobrze, że nie możesz już zobaczyć tego miasta, zabiłoby to twoje piękne wspomnienia!

Biegnę ile sił w nogach przez rynek, który jak zwykle jest przepełniony tłumem ludzi. Turyści robią sobie zdjęcia na tle srających gołębi – słodkie. Będą mieć pamiątkę dla potomnych. Albo nie, przecież jak zauważą, przeglądając tysiąc siedemset pięćdziesiąt fotek na swoim telefonie to może akurat tego nie wybiorą i nie pochwalą się nim w sieci. Bo przecież każdy ze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

MIASTO SKRADZIONE: Kraków.
DOWÓD RZECZOWY: Jazgot dusz pozbawionych przynależności do przestrzeni.
PODEJRZANY: BÓG.
Śledztwo prowadzi komisarz Piotr.
Stenogram przesłuchania:
Bóg poprosił o 3 krzesła, na co Piotr odparł, że przyniesie rybę i popatrzy, jak Bóg bawi się strukturą rzeczy.
KP- Kraków jest ważny…
B- Weź długopis i postaw kropkę na stole. A później podobnymi kropkami wypełnij ten pokój, a ujrzysz światy stworzone przeze mnie przed trądzikiem niemowlęcym. Na każdym z tych światów, Kraków nic nie znaczy.
KP- Więc dlaczego nam go odebrałeś?
B- Spaczyliście wszystko. Przestaliście patrzeć oczami, a zaczęliście lustrzanką.
KP- Czy to takie istotne, co robimy z własnym dobytkiem?
B- Wy jesteście moim dobytkiem. Czy to takie istotne co z wami i na waszych oczach robię?
KP- Oddaj Kraków! Powołasz się na niepoczytalność.
B- A czego chcesz, żądając miasta? Nazwy? Zachwytu? Kultu rzeczy czy niepodważalnej głębi? Ciężkich pomników minionego czy lekkości podążania w przyszłość? O czym myślisz, mówiąc Kraków? Ja to wiem, ale czy ty, kiedykolwiek to zrozumiesz?
KP- Nie pogrywaj ze mną!
B- Zawsze to robię. Uśmierciłem cię sto razy, a ty tego nie zauważyłeś. Często patrzycie na proch, tulicie proch, a ja pozwalam waszym zmysłom wierzyć, że to krajobrazy i osoby. Jesteście zabawkami, które nie zawsze mieszczą się w kartonie.
KP- Oddaj nam parki, gdzie dwoje nieznajomych zaczyna dostrzegać w sobie przyszłość. Oddaj nam wieczory nad Wisłą, w których można kogoś objąć i ani jednym słowem nie wyrazić tego jak bardzo jest nam źle, bo sama obecność wystarcza. Oddaj osiedla, w których brak perspektyw zmienia nas w zwierzęta i oddaj uczelnie, które są skrzydłami miasta, byśmy dzięki nim wierzyli, że nie osiedliśmy w tym piekle na dłużej. Oddaj każde pęknięcie w uliczce i odgłosy kroków. Oddaj dzieła nieśmiertelnych i rękopisy grafomanów. Oddaj wieżyczki i piwnice, pokorę i arogancję. Nasze obawy i serdeczność, którą obdarzamy innych, chociaż sami w sobie nie czujemy, że potrafimy żyć. Oddaj nam prawo do błędów. To mam na myśli, mówiąc Kraków!
B- Jak go zwrócę, to za osiem dni zostaniesz znaleziony w swoim mieszkaniu z pętlą na szyi. To miasto jest twoim nowotworem. Usunąłem go dla ciebie.
KP- Naprawdę znaczę tak wiele?
B- Masz 8 dni, by znaleźć odpowiedź.
Pustka za oknem prowizorycznego pokoju przesłuchań wypełnia się odradzaniem murów św. Trójcy, Małego Rynku, Sukiennic. Cisza zmienia się w spłoszenie i natchnienie poetów. Życie ponownie staje się drogą w śmierć.
8 dni...

MIASTO SKRADZIONE: Kraków.
DOWÓD RZECZOWY: Jazgot dusz pozbawionych przynależności do przestrzeni.
PODEJRZANY: BÓG.
Śledztwo prowadzi komisarz Piotr.
Stenogram przesłuchania:
Bóg poprosił o 3 krzesła, na co Piotr odparł, że przyniesie rybę i popatrzy, jak Bóg bawi się strukturą rzeczy.
KP- Kraków jest ważny…
B- Weź długopis i postaw kropkę na stole. A później podobnymi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

‒ Chyba cię pogrzało?! ‒ krzyczała do niego Mała Mi.
‒ No… Grzałem ostro… ‒ wypalił smok.
‒ Nienormalny jesteś?! Jak tak można żeby nadpalić wieżę mariacką?! A Wawel?! Rozwaliłeś ogonem krużganki! Obdrapałeś pazurami portyki! Kto mi wybuduje teraz kolumny korynckie?!
Mała Mi odeszła na kilka kroków od smoka wawelskiego. Nie wytrzymała. Mówiła już tylko do siebie. Prawie szeptała. Jakby zwariowała. Kto to teraz naprawi? To niemożliwe. To koniec. Jak mam teraz to wszystko ogarnąć? No jak?
‒ Yyy… Może Krakowianie? ‒ nieśmiało powiedział smok.
Mówiła dalej do siebie. Nie słyszała nic prócz własnych myśli. Dalej mamrotała. Jak on w ogóle mógł. Miał nie wychylać się. A tu taka akcja…
‒ Mała Mi? ‒ znowu bez rezultatu.
Smok nie miał wyboru. Nabrał wdech i niespodziewanie dmuchnął płomieniem obok niej o mało jej nie przypalając. Ocknęła się.
‒ Co ty robisz?! Chcesz ze mnie skwarkę zrobić?!
‒ Nie… Za takimi suchymi zbytnio nie przepadam. Chciałem tylko powiedzieć, że może niech Krakowianie naprawią wszystko.
‒ Ta… Jasne… Ty siebie słyszysz w ogóle?! Nikt tego nie naprawi, bo wszyscy pouciekali! Całe miasto! Tylu turystów mieliśmy a teraz co? ‒ powoli Mała Mi dochodziła do siebie ‒ Mieszkańcy pewnie myśleli, że Daenerys robi najazd. Co cię opętało? ‒ Mała Mi siekała powietrze swym sztywnym ramieniem jak nożem.
‒ Nudziło mi się ‒ powiedział smok i spuścił głowę ‒ Zamiast siedzieć w tej jamie wolałem gdzieś wylecieć. Chciałem poczuć się wolnym gadem.
‒ To i masz swoją wolność.
‒ Potwór z Loch Ness ma chociaż swoje jezioro a ja co mam? Zapleśniałą jaskinię! Tyle mam! ‒ krzyczał smok i ze złości zaczął biegać po grocie ‒ Ile lat miałem tu się kisić? Może jeszcze tysiąc? Powinienem stąd już dawno odejść, bo i tak nikt nie miał pojęcia o moim istnieniu.
‒ Teraz to już trochę nie na czasie… ‒ zamyśliła się na chwilkę ‒ chociaż…
‒ No co? ‒ zapytał smok.
‒ W sumie może to i nie głupie. Ty możesz w nocy wymknąć się gdzie chcesz. Daleko do Rumunii poleć. Pannę jakąś sobie znajdziesz… Ja bym musiała… tak na wszelki wypadek… puścić w Internet soczystego wirusa żeby poniszczył te filmiki co to niektórzy ponagrywali jak przelatujesz nad miastem. Pomyślą, że im się zdawało.
‒ Serio?
‒ Tak. Będę cię miała z głowy. Ja powoli doprowadzę miasto do ładu. Może część ludzi wróci… Leć od razu. Ja spadam. Im prędzej się za to zabiorę tym lepiej ‒ i wybiegła z groty.
Nie odwróciła się by na niego popatrzeć ostatni raz. Wiedziała że później nie będzie żałować, że tego nie zrobiła.

‒ Chyba cię pogrzało?! ‒ krzyczała do niego Mała Mi.
‒ No… Grzałem ostro… ‒ wypalił smok.
‒ Nienormalny jesteś?! Jak tak można żeby nadpalić wieżę mariacką?! A Wawel?! Rozwaliłeś ogonem krużganki! Obdrapałeś pazurami portyki! Kto mi wybuduje teraz kolumny korynckie?!
Mała Mi odeszła na kilka kroków od smoka wawelskiego. Nie wytrzymała. Mówiła już tylko do siebie. Prawie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trochę pod słońce, ale chyba wyjdzie, pomyślała Yukiko pstrykając ujęcie Wieży Mariackiej swoim za dużym smartphonem. Wycieczka do Krakowa nie była jej pierwotnym zamierzeniem, trzymała się raczej programu wyznaczonego śladami swoich rodziców, muzyków klasycznych, którzy jak wielu innych Japończyków zafascynowani byli twórczością Chopina. Była więc w Muzeum Chopina oraz w Żelazowej Woli, obowiązkowo na koncercie. Jednak poznana tam rodaczka która wykładała japoński na Uniwersytecie Warszawskim dała jej jednoznacznie do zrozumienia że przyjazd do Polski bez odwiedzenia Krakowa się nie liczy. Uzbrojona więc w przewodnik i wskazówki udzielone przez nową znajomą, wyruszyła na spotkanie z dawną stolicą. Na razie wszystko szło zgodnie z pieczołowicie ustalonym planem, z dworca wyruszyła na spacer przez planty, potem zwiedzanie Wawelu, a teraz Stare Miasto z Wieżą Mariacką w którą sie właśnie wpatrywała. Wykonany przed czasem, wraz z wyznaczonymi przerwami. Na samym końcu jej listy widniał zapisany ze znakiem zapytania Smok Wawelski. Generalnie nic nie miała przeciwko smokom, w jej własnej kulturze pełniły ważną rolę, ale po przeczytaniu legendy ten konkretny egzemplarz nie przypadł jej do gustu. Palił i pożerał? Oburzające. Westchnęła i jednak wyruszyła w stronę Smoczej Jamy. Znalazła smoka w otoczeniu pokaźnej grupy turystów. Co rusz ktoś ożywił bestię za pomocą magicznego SMS-a który wprawiał go w ruch ku zadowoleniu wszystkich zebranych. Yukiko przyglądała się temu widokowi z grymasem na twarzy. Mnie też się to nie podoba, stwierdził głos u jej boku. Odwróciła się i zobaczyła wysokiego starszego człowieka z pokaźną siwą brodą. Widzi Pani, ja się bardzo interesuję smokami wszelkiego rodzaju, kontynuował, wyjmując z plecaka gruby brulion. W kulturze chińskiej, koreańskiej czy japońskiej – Pani jest Japonką, prawda? – smok miał ważne zadania. Zapowiadał urodzaj jak również nadchodzący głód, tłumaczył wertując kartki i wskazując na ryciny znanych jej smoków – RyuJin, FukuRiu czy O Goncho. I w związku z tym uważam, że krakowski smok został pokrzywdzony, spowity legendą bardzo dla niego niekorzystną. A jestem przekonany, że dawał znaki o nadchodzących wojnach, chorobach, czy martwił się jak w pobliżu Krakowa stawiano ogromną hutę która na lata zanieczyściła miasto. Staruszek fascynująco gawędził, jednak Yukiko nie miała już czasu. Przeprosiła, podziękowała, spojrzała ostatni raz na smoka i na prośbę staruszka zrobiła z nim szybkie selfie. Wysłała zdjęcie swojej nowej koleżance i pobiegła na dworzec. Otrzymał odpowiedź: Gdzie Ty znalazłaś w Krakowie RyuJin? Zdziwiła się. Jaki znowu RyuJin? Sprawdziła zdjęcie które wysłała. I w istocie, w miejscu brodatego staruszka był patrzący w obiektyw japoński smok.

Trochę pod słońce, ale chyba wyjdzie, pomyślała Yukiko pstrykając ujęcie Wieży Mariackiej swoim za dużym smartphonem. Wycieczka do Krakowa nie była jej pierwotnym zamierzeniem, trzymała się raczej programu wyznaczonego śladami swoich rodziców, muzyków klasycznych, którzy jak wielu innych Japończyków zafascynowani byli twórczością Chopina. Była więc w Muzeum Chopina oraz w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lecimy dość nisko nad Plantami, gruchając radośnie. Lipcowe słońce grzeje nasze krakowskie piórka, brzuszki mamy pełne, mili turyści nakarmili nas okruchami z obwarzanków, resztkami kanapek, niedojedzonymi burgerami. Lecimy tak i patrzymy, po Plantach sunie deskorolka, a na niej dziewczyna w czerwonych conversach. Blond włosy spięte w cebulę, długie kolczyki z piór, ciemna szminka. Czarna koszulka bez rękawów, wytarte jasne dżinsy, na ramieniu torba z Unknown Pleasures, słuchawki na uszach. Ogromne, kolorowe, z dobrym basem, cool takie. W ogóle dziewczę klawe max, jak z żurnala wyjęte, powiedziałaby babcia. W lewej ręce trzyma obwarzanek z makiem, prawą odrywa co chwilę drobne kawałki i wkłada je do ust. Lecz nie wszystkie, część z nich upuszcza na ziemię, jak porwana księżniczka, która sprytnie zostawia ślady dla spieszącego jej na ratunek księcia. Tak nas to zaciekawiło, że lecimy za nią już od dłuższego czasu. Chętnie sami zjedlibyśmy te okruchy, ale wolimy poczekać na rozwój sytuacji, w tym mieście nuda doskwiera nam bardziej niż głód.

Kilka kroków za nią szybkim krokiem podąża książe. Ma na sobie buty sportowe tej firmy, która rozdaje też nagrody literackie. Podwinięte do kostek spodnie, koszulkę z Joy Division. Wszystko czarne. Włosy też. Krótkie, wyglądające smutno, ewidentnie wolałyby być dłuższe, ale przedwczesna łysina wymusza fryzurę a la Iniesta. Idzie za dziewczyną, co chwila schyla się, podnosi upuszczane przez nią okruchy i pieczołowicie wkłada je do sakiewki. Wreszcie przyspiesza kroku, podbiega do niej nieśmiało. Zaczepia. Zagaduje. Uśmiecha się półgębkiem, przepraszająco macha rękoma. Ona zdumiona, ściąga słuchawki, patrzy na niego niechętnie. Wtedy on otwiera sakiewkę, wysypuje te wszystkie okruchy na swoją dłoń i mówi jej, że musiał je zebrać, bo poprzez kontakt z jej dłonią stały się dla niego zbyt drogocenne by mogły tak zwyczajnie leżeć na bruku, rzucone gołębiom na pożarcie. Ona patrzy na niego jak na wariata, bo myślała, że takie rzeczy to tylko na Tinderze. My też patrzymy na niego jak na wariata, bo trudno wyobrazić nam sobie coś ważniejszego niż rzucanie jedzenia gołębiom na pożarcie. Nagle w jej głowie coś się zmienia. Zaimponował jej ten akt drobnego szaleństwa, więc uśmiecha się do niego, mówi coś, a on promienieje. Idą obok siebie, rozmawiają.

Tracimy zainteresowanie, historie miłosne są takie nudne. Odlatujemy w stronę Wisły, znacząc trasę gołębim zwyczajem. Specjalnie obniżamy lot nad ich głowami. Będą mieli szczęście.

Lecimy dość nisko nad Plantami, gruchając radośnie. Lipcowe słońce grzeje nasze krakowskie piórka, brzuszki mamy pełne, mili turyści nakarmili nas okruchami z obwarzanków, resztkami kanapek, niedojedzonymi burgerami. Lecimy tak i patrzymy, po Plantach sunie deskorolka, a na niej dziewczyna w czerwonych conversach. Blond włosy spięte w cebulę, długie kolczyki z piór, ciemna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z mojego dachu rozciera się Kraków.

Rozdziera się na skrawki nieba lufcikami przetykane. Rozciera się szarością w mroźne dni zimowe, zaciera mgłą pary, gdy gotujemy na kuchence, zaciera się granica pomiędzy schronieniem a klatką.

Gdy papa na dachu naszej kamienicy jest zimna i mokra, boję się zamaczać skarpetki w jej otchłań mrocznego mchu. Boję się, że spadnę. Że zmażę się z dachu i rozetrę na chodniku koło altanki śmietnikowej.

Zapominam, że istnieje dach. Fragment mojego zapierającego dech w piersiach Krakowa widziany poprzez kable, anteny i dachy. Zapominam, że latem przeciskam się przez okno i skradam na górę, na kominy, gdzie wdycham brudny Kraków malowany zachodem słońca, Kościół Mariacki i Wawel na wyciągnięcie ręki. Zapominam, że marzę o wzbijaniu się w powietrze, podróżach, skokach z jednej kamienicy na drugą, ściskaniu w rękach słońca, nakładaniu chmur na głowę, wietrze we włosach.


Czemu mówi się, że widok się rozciera?

To zamknięcie nas zaciera.

Z mojego dachu rozciera się Kraków.

Rozdziera się na skrawki nieba lufcikami przetykane. Rozciera się szarością w mroźne dni zimowe, zaciera mgłą pary, gdy gotujemy na kuchence, zaciera się granica pomiędzy schronieniem a klatką.

Gdy papa na dachu naszej kamienicy jest zimna i mokra, boję się zamaczać skarpetki w jej otchłań mrocznego mchu. Boję się, że spadnę. Że zmażę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- … i wtedy, jakimś cudem, spełniło się moje niewypowiedziane marzenie. Z resztą, musisz to zobaczyć na własne oczy... Może się uda, to już niedaleko. Może przeniesie nas razem!
- Kochana, właśnie powiedziałaś mi, że od paru wieczorów, po tym, jak wymykasz się z mieszkania, udajesz się do jakiegoś zaułku na Starym Mieście, przechodzisz przez rozpadające się drzwi i... Jak to było? Za każdym razem przenosisz się do innego roku i spotykasz artystów? - zadrwił Jan, jednak w jego oczach malowała się troska.
Alicja mocniej ścisnęła jego rękę, gdy przechodzili przez tłum japońskich turystów. Nie wydawała się być chora, czy szalona. Wręcz przeciwnie, od paru dni promieniowała czystą, nieskazitelną radością. Z zapałem przeszukiwała biblioteki, antykwariaty i internet w poszukiwaniu „spotykanych” przez siebie autorów. Uśmiechała się bez powodu, w jakiś sposób wypiękniała. A co gorsza, on przez cały ten czas nie zauważył nic niepokojącego. Myślał, że znalazła sobie nowe hobby.
- Wczoraj rozmawiałam z Miłoszem – powiedziała zachwycona. - Fantastyczny człowiek.
- Z Miłoszem? - zdołał wykrztusić, jednak dziewczyna od razu mu przerwała.
- Tak, tak, z Czesławem Miłoszem! Zaś przedwczoraj dyskutowałam chwilę ze Stanisławem Lemem, który myślał nad nowym opowiadaniem do Tygodnika Powszechnego! A w czwartek, nie uwierzysz, słyszałam jak Maria Pawlikowska-Jasnorzewska recytuje swój wiersz koleżance z którą szła pod rękę! To było niesamowite! A żebyś widział młodego Wyspiańskiego na wydziale sztuk...
- Ala, dosyć! - krzyknął głosem przepełnionym żalem i strachem.
Nie mógł jednak powiedzieć nic więcej, ponieważ w tym samym momencie dziewczyna mocniej szarpnęła go za rękę, by bez żadnego ostrzeżenia wbiec w stare, drewniane drzwi. Jan nie poczuł przy uderzeniu bólu, tylko dziwne uczucie mrowienia w całym ciele. Nagle, oniemiały leżał w centrum zupełnie innego, młodszego Krakowa. Świeciło słońce, a powietrze było zdecydowanie czystsze. Na ulicach nie było tłumu ludzi, pod stopami nie czuł kostki brukowej, a na Rynku nie dostrzegał kolorowych wystaw.
- Nic wam nie jest? Skąd się tu wzięliście? Czy chłopak rozciął sobie czoło? - zostali zasypani gradem pytań.
Jan widział tylko uśmiechniętą twarz swojej dziewczyny. Ala stała wpatrzona w kobietę, która podbiegła do niego z pomocą.
- My... Ja...
- Trzeba zatamować to krwawienie, chodźcie stąd. Weźmy go pod ręce, dziewczyno. Hop! Mieszkam na Krupniczej, to niedaleko... Aha, tak w ogóle to mam na imię Wisława, miło was poznać.

- … i wtedy, jakimś cudem, spełniło się moje niewypowiedziane marzenie. Z resztą, musisz to zobaczyć na własne oczy... Może się uda, to już niedaleko. Może przeniesie nas razem!
- Kochana, właśnie powiedziałaś mi, że od paru wieczorów, po tym, jak wymykasz się z mieszkania, udajesz się do jakiegoś zaułku na Starym Mieście, przechodzisz przez rozpadające się drzwi i... Jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Hania patrząc tępo w stronę ołtarza, podniosła się z klęczek. Wolno ruszyła wzdłuż nawy głównej i wyszła z Bazyliki Mariackiej. Bała się. Drżała. Jej serce trzepotało w piersi jak spłoszony ptak! A jednak, kiedy poczuła na policzku promień wrześniowego słońca, przyspieszyła. Teraz już prawie biegła ulicą Floriańską. Lekko zdyszana minęła ludzi przy Bramie Floriańskiej i biegiem skierowała się w stronę obskurnej ławki na Plantach, tuż naprzeciwko Barbakanu. Spadające z drzew kasztany pyszniły się na zniszczonych podczas wojny alejkach.
Hania z szalonym biciem serca stanęła przy ich ławce i rozejrzała się w około. Jednak w tłumie ludzi nie wypatrzyła tego, na którego z takim strachem i równocześnie nadzieją czekała. Usiadła na ławce i oddychając głęboko wbiła palce w fałdy zielonej sukienki. Czy jej włosy nadal lśniły tak jak kiedyś? Czy twarz, mimo przebytego bólu i rozpaczy nadal była dość ładna? Czy nie była zbyt chuda? Z westchnieniem popatrzyła przed siebie. Na moment oślepiły ją promienie słońca przenikające przez drzewa, ale za chwilę go zobaczyła. Szedł w jej stronę. Utykał na prawą nogę. W prawej ręce trzymał laskę, a tam gdzie powinna być lewa ręka dostrzegła pusty, zwinięty rękaw koszuli. Pamiątka po obozie jenieckim. Hania odetchnęła spazmatycznie i podniosła się z ławki. Chciała biec, objąć go, wykrzyczeć to wszystko co się w niej kotłowało, ale zamiast tego stała w bezruchu i patrzyła na niego mrużąc oczy przed słońcem.
Nadal, mimo że był kaleką, był niezwykle przystojny i patrzył na nią najbardziej błękitnymi oczami jakie kiedykolwiek widziała. Zmieszana szybko odwróciła wzrok, czując, że się głupio rumieni pod jego spojrzeniem. Szedł do niej powoli, jakby bojąc się zepsuć tą chwilę, kiedy mogą na siebie wreszcie popatrzeć, nacieszyć oczy, ukoić zmysły. A może bał się tak samo jak ona?
Stała jak odrętwiała, kiedy zbliżył się do niej i dostrzegła w jego oczach ten sam obraz tęsknoty, bólu i rozpaczy, który towarzyszył jej przez te wszystkie dni, od kiedy go straciła.
- Tak wygląda światło – powiedział cicho, prawie ze wzruszeniem i mocno przytulił ją do siebie zdrową ręką. To wtedy rozpłakała się jak dziecko. Jej mąż.

Hania patrząc tępo w stronę ołtarza, podniosła się z klęczek. Wolno ruszyła wzdłuż nawy głównej i wyszła z Bazyliki Mariackiej. Bała się. Drżała. Jej serce trzepotało w piersi jak spłoszony ptak! A jednak, kiedy poczuła na policzku promień wrześniowego słońca, przyspieszyła. Teraz już prawie biegła ulicą Floriańską. Lekko zdyszana minęła ludzi przy Bramie Floriańskiej i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Plac Wszystkich Świętych, późny wieczór.
Na przystanku tramwajowym stoją ona i on. Ona raczej zniesmaczona niewiadomym lub też wszystkim. Życiem, tym że papieros dymi i że dymi za mało, tym że jest ciepło i że trochę ciągnie po nogach, że nie chce się jej jechać do domu i że nie chce się jej już bawić na mieście. Włos lekko nasmalcowany, papieros w ustach i zaawansowana ciąża. Najbardziej zaś zniesmaczona nim.
On stoi obok, pod pewnym kątem do niej, tak by nie krzyżować wzroku i nie narażać się na frontalny atak. Z typu facetów, którym dres przyrósł do skóry i już nigdy go nie zdejmą ... NIGDY. Ciszę sielską i ten błogostan, pozbawiony narzekania i przepełnionego nihilizmem sarkania znanego na co dzień, przerywa spotkanie niespotykanego. Oto ze zbliżającego się tramwaju wytacza się kolejna para.
Już na powitaniu, gdy noga lekko zawisa w tym niezdecydowaniu między stopniem a płytą chodnikową, ziom z tramwaju zarzuca:
- Karol, Karol to ty?
Widocznie to był Karol, gdyż ziomek stojący pod kątem do kobiety życia, wymalował na twarzy skonfundowanie.
- No stary kopę lat - zarzuca ponownie tramwajowy ziomek, jego wybranka dołącza do ogólnych uścisków i obcałowań, tak wiarygodnych aż ja miałem ochotę się dołączyć.
- Oooo a co ja tu widzę - ciągnie dalej taksując wzrokiem Chimerę w błogostanie - a który to już miesiąc?
Ani ona ani on nie spieszą się z odpowiedzią licząc, że może nie powtórzy pytania. Powtórzył
- No który? Chyba już z ósmy, co??
Karol wciąż milczy, zagryzając lekko wargę. Atmosfera nieco gęstnieje i to nie od upału lecz od tego małego jednego detalu, który wzbiera jak balon i czeka by Sherlock Holmes go przebił. Nic nie jest dane wprost lecz, wszystko da się odczytać.
Ziomek z tramwaju czując się nieswojo zarzuca żartem. Niby niewinnym a jednak w skutkach brzemiennym - a jest to określenie w tych okolicznościach wręcz idealne.
- Ale chyba Twoje, nie Karol? Hehehe
Cichym chichotem z pogranicza "Opowieści z krypty" oraz "Laleczki Chucky", szuka potwierdzenia u Karola licząc że jego suchar przełamie tę zimną ścianę oporu.
Karol niestety, nie podzielał wesołkowatości swego ziomka. Mocniej zacisną usta, z jego oczu sam Thor rzucił po piorunie, buchnął, sapnął, napiął się i gdy już miał coś powiedzieć, z bezsilności wyrzucił ciche stęknięcie i setki metrów sześciennych powietrza.
- No ale będziesz je kochał, jak swoje. Nie, Karol?
Mój tramwaj przyjechał, wsiadłem, pojechałem.

Plac Wszystkich Świętych, późny wieczór.
Na przystanku tramwajowym stoją ona i on. Ona raczej zniesmaczona niewiadomym lub też wszystkim. Życiem, tym że papieros dymi i że dymi za mało, tym że jest ciepło i że trochę ciągnie po nogach, że nie chce się jej jechać do domu i że nie chce się jej już bawić na mieście. Włos lekko nasmalcowany, papieros w ustach i zaawansowana...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej