Kocham romanse za to,że czytając je mogę przeżywać daną historie z bohaterami czuć ich emocję tę miłość,namiętność,pragnienie,radość pasje,czułość i dla tych wszystkich idealnych momentów. Kocham je za to,że przy nich mogę zapomnieć o tym co dzieję się wokół mnie dają mi chwile odprężenia zapomnienia i możliwości choć przez krótką chwile wcielenie się w któregoś z bohaterów.Jestem fanka romansów również dlatego,że w książce miłość wydaję się łatwiejsza pozwala pomarzyć o takim życiu o takiej miłość na zawsze oraz za fakt,że gdy je czytam nigdy nie mam dość zawsze jest dla mnie za mało zawsze chcę więcej śmiania się,a potem płakania do książki. Nie którzy uważają że wierze w bajkę i prawdziwa miłość nie istnieje,a czytając romanse nie pomagam sobie,ale co z tego dalej będę wierzyć w te bajkę i daje będę je czytać. To właśnie za to kocham romanse za szczęście,które mi dają i,że po prostu są i dają nadzieję.

Kocham romanse za to,że czytając je mogę przeżywać daną historie z bohaterami czuć ich emocję tę miłość,namiętność,pragnienie,radość pasje,czułość i dla tych wszystkich idealnych momentów. Kocham je za to,że przy nich mogę zapomnieć o tym co dzieję się wokół mnie dają mi chwile odprężenia zapomnienia i możliwości choć przez krótką chwile wcielenie się w któregoś z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rozczytywanie się w romansach pozwala nam doświadczać naszych najskrytszych pragnień, przeżywać emocje na które tak bardzo czekamy, studiować każdy milimetr ludzkiego ciała i serca...
Drogie romanse...
Kochamy Was za nasze poobgryzane paznokcie, za łzy cieknące po naszych policzkach zupełnie pozbawione kontroli, za nasze przyspieszone oddechy i zamarte serca, za zaciśnięte mięśnie i wstrzymane oddechy.
Wielbimy Was za tajemniczość, wyuzdanie, za opisy namiętnych dotyków błądzących ludzkich rąk, za banalną czułość i płomienny erotyzm i piękną cielesność.
Adorujemy was za stan w jaki nas wprawiacie, za Waszą mądrość i rozpustę, za całe spektrum emocji jakie dajecie, za krzyk i milczenie, za uśmiech i łkanie, za bycie z nami.


Błagam, bądźcie zawsze, bo bez Was istnienie byłoby tylko wegetacją!

P.

Rozczytywanie się w romansach pozwala nam doświadczać naszych najskrytszych pragnień, przeżywać emocje na które tak bardzo czekamy, studiować każdy milimetr ludzkiego ciała i serca...
Drogie romanse...
Kochamy Was za nasze poobgryzane paznokcie, za łzy cieknące po naszych policzkach zupełnie pozbawione kontroli, za nasze przyspieszone oddechy i zamarte serca, za zaciśnięte...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Romanse są jak czekolada, bo my kobiety mamy właśnie tę słabość i do jednego i do drugiego, chociaż często nie przyznajemy się głośno, ale jak rozpakujemy czekoladę, to ciągnie by zjeść całą tabliczkę i rozkoszować się słodkością, nadzieniem lub bakaliami. Z książką jest podobnie taki niby banał a wciąga i każda przewracana kartka jest niczym zagryzana kostka czekolady. Czasami można poczuć gorzkość, ale gdy skończymy i czekoladę i książkowy romans uśmiechamy się i jesteśmy w pełni zadowolone :)

Romanse są jak czekolada, bo my kobiety mamy właśnie tę słabość i do jednego i do drugiego, chociaż często nie przyznajemy się głośno, ale jak rozpakujemy czekoladę, to ciągnie by zjeść całą tabliczkę i rozkoszować się słodkością, nadzieniem lub bakaliami. Z książką jest podobnie taki niby banał a wciąga i każda przewracana kartka jest niczym zagryzana kostka czekolady....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miłość do romansów jest nieuleczalna,
bo któż nie lubi bajki, nawet gdy banalna?
Brzydka kaczuszka w łabędzia się zmienia,
kiedy na jej drodze stanie pan z marzenia
i choć na początku zwykle jest pod górkę,
później od ich uczucia ma się gęsią skórkę!
Pragnienia, emocje, słodkie słóweczka
(dobrze by była pod ręką chusteczka)!
Romans, to lektura dla konesera,
gdy szara codzienność zbyt nam doskwiera.
Więc warto poświęcić chwilę lub chwileczkę,
by wyruszyć na tę miłosną wycieczkę!
Żeby poczytać, jak słodko im będzie...
Bo każdy marzy o happy endzie! :)

Miłość do romansów jest nieuleczalna,
bo któż nie lubi bajki, nawet gdy banalna?
Brzydka kaczuszka w łabędzia się zmienia,
kiedy na jej drodze stanie pan z marzenia
i choć na początku zwykle jest pod górkę,
później od ich uczucia ma się gęsią skórkę!
Pragnienia, emocje, słodkie słóweczka
(dobrze by była pod ręką chusteczka)!
Romans, to lektura dla konesera,
gdy szara...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Za co kocham romanse?
1. Za to, że na czas ich czytania łudzę się iluzją prawdziwej miłości, która nie zna różnicy wieku, charakterów, temperamentów, statusów społecznych.
2. Za to, że mogę bezgranicznie, a jednocześnie bezpiecznie, bez obawy o zranienie, zaangażować się emocjonalnie w miłość, która w rzeczywistości nie dotyczy mnie, lecz bohaterów, z którymi się utożsamiam.
3. Za wiarę w spełnienie moich własnych miłosnych marzeń, która utrzymuje się dłużej lub krócej po przeczytaniu romansu.
4. Za możliwość doświadczenia całej gamy intensywnych uczuć i emocji, od namiętności po nienawiść, które przyprawiają mnie o szybsze bicie serca.
5. Za to, że czytając romans, mogę w stosunkowo krótkim czasie przeżyć tyle wzruszeń, załamań, rozczarowań i zaskoczeń, ile, być może, nie udałoby mi się przez 100 lat mojej własnej egzystencji.
6. Za to, że stanowią dla mnie pociechę lub niekiedy wręcz ostatnią deskę ratunku, gdy nieszczęśliwie się zakocham lub gdy czuję się samotna.
7. Za to, że przywracają choć na chwilę moją wiarę w istnienie mężczyzn idealnych, dla których warto stracić głowę: odważnych, honorowych, wiernych, czułych i delikatnych, którzy pisaliby dla mnie wiersze i wygrywali sonaty pod oknem.

Za co kocham romanse?
1. Za to, że na czas ich czytania łudzę się iluzją prawdziwej miłości, która nie zna różnicy wieku, charakterów, temperamentów, statusów społecznych.
2. Za to, że mogę bezgranicznie, a jednocześnie bezpiecznie, bez obawy o zranienie, zaangażować się emocjonalnie w miłość, która w rzeczywistości nie dotyczy mnie, lecz bohaterów, z którymi się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie każde romanse da się kochać. Są jak ludzie, których nie lubimy. Rozlazłe. Próżne. Płytkie. Lecące tylko na kasę. Z takimi książkami, tak samo jak z osobami, nie chcę mieć do czynienia. Omijam je szerokim łukiem i tylko w ekstremalnych przypadkach sprawdzam, czy rzeczywiście są takie tragiczne, jak się słyszy.

W swoim życiu czytałam bardzo mało naprawdę dobrych romansów. Szukanie odpowiedniego jest mozolną i ciężką pracą. W tym kobieta zachowuje się jak skończona idiotka, tutaj mamy opis księcia z Disneya, a w tym przesłodzone życie bohaterów...
Jednak, gdy już znajdę odpowiednią książkę, mogę rozkoszować się jej lekturą oraz wspomnieniem przez bardzo długi czas.
Łuk triumfalny[bookLink]47771|Łuk triumfalny[/bookLink], Wichrowe Wzgórza[bookLink]249783|Wichrowe Wzgórza[/bookLink], Mistrz i Małgorzata[bookLink]135717|Mistrz i Małgorzata[/bookLink], Jane Eyre. Autobiografia[bookLink]190537|Jane Eyre. Autobiografia[/bookLink], Człowiek, który pokochał Yngvego[bookLink]99398|Człowiek, który pokochał Yngvego[/bookLink], Atlas chmur[bookLink]155296|Atlas chmur[/bookLink].
Kolejność dla mnie nieprzypadkowa. Książki, niektóre tylko po części romanse, które odbiły na mnie trwałe piętno. I choć wciąż jestem w takcie czytania pierwszej pozycji, z ręką na sercu, już teraz mogę powiedzieć, że to najpiękniejsza i najsmutniejsza powieść (nie tylko) o miłości, jaką kiedykolwiek czytałam.
Właśnie takie romanse kocham. Za co? Za ich dopracowanie, wielkość, rozmach, emocje bohaterów, niebanalną historię. I za tego książkowego kaca, który męczy mnie przez całe lata i nie pozwala o sobie zapomnieć, wciąż przywołując wspomnienia związane z daną lekturą i emocje, które mną podczas czytania targały.

Nie każde romanse da się kochać. Są jak ludzie, których nie lubimy. Rozlazłe. Próżne. Płytkie. Lecące tylko na kasę. Z takimi książkami, tak samo jak z osobami, nie chcę mieć do czynienia. Omijam je szerokim łukiem i tylko w ekstremalnych przypadkach sprawdzam, czy rzeczywiście są takie tragiczne, jak się słyszy.

W swoim życiu czytałam bardzo mało naprawdę dobrych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

,,Za co kochamy romanse?", zapewne głównie za to, że pokazują one niespełnione marzenia, oczekiwania i fantazje dotyczące uczuć. Większość ludzi by powiedziała, iż ta odpowiedź zniechęca do tego typu literatury, ale tak naprawdę nie jest. Spowodowane jest to głównie tym, że romanse pozwalają nam przeżyć nasze skrywane emocje. Czasami bywa tak, iż autor przenosi nas w świat pragnień i miłości tylko na 150 stronach swojego dzieła. Ktoś pewnie by stwierdził: co to jest 150 stron?, to tylko chwila czytania, mniej więcej 3,5 godz.. Ale bądźmy szczerzy, ta krótka chwila wystarczy, aby zatracić się w tym co ukryte i niespełnione. Sądzę, że właśnie za to tak kochamy romanse.

,,Za co kochamy romanse?", zapewne głównie za to, że pokazują one niespełnione marzenia, oczekiwania i fantazje dotyczące uczuć. Większość ludzi by powiedziała, iż ta odpowiedź zniechęca do tego typu literatury, ale tak naprawdę nie jest. Spowodowane jest to głównie tym, że romanse pozwalają nam przeżyć nasze skrywane emocje. Czasami bywa tak, iż autor przenosi nas w świat...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że romanse kochamy za tę miłość, przewijającą się na każdej stronicy. Za wylewające się uczucia, których doświadczają bohaterowie. Poznajemy różne historie miłosne, te zawiłe i te proste. Zaprzyjaźniamy się z nowymi ludźmi, poznajemy ich losy. Ale ich wszystkich łączy jedno: miłość. Przekonujemy się jak potężne jest to uczucie. Jaką ma moc, której my nie możemy obrać w żadne słowa i myśli. Romanse obdarzamy szczególnym uwielbieniem za tę bliskość bohaterów, za drżenie rąk i ust, za subtelne pocałunki, za pożądanie i za czułość. Każda miłość łączy się z uśmiechem, szczęściem, ale także z cierpieniem, bólem i łzami. A my tak lubimy czytać o tych, którzy kochają, tak jak my kochamy. O tych, którzy są kochani, tak jak my jesteśmy przez kogoś kochani. I o tych skrzywdzonych, bo my też przez kogoś cierpimy. Łączymy się z bohaterami w radości, śmiejemy z nimi, ale także płaczemy z bólu. Z romansów dowiadujemy się jak trudno jest wybaczać, ale przekonamy się, że warto. Odnajdujemy miłość, której tak bardzo poszukujemy. W stronicach książkach odnajdujemy tego jedynego i tą jedyną. Pragniemy takich miłości.

Myślę, że romanse kochamy za tę miłość, przewijającą się na każdej stronicy. Za wylewające się uczucia, których doświadczają bohaterowie. Poznajemy różne historie miłosne, te zawiłe i te proste. Zaprzyjaźniamy się z nowymi ludźmi, poznajemy ich losy. Ale ich wszystkich łączy jedno: miłość. Przekonujemy się jak potężne jest to uczucie. Jaką ma moc, której my nie możemy obrać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako (jeszcze młoda) kobieta, nie wstydzę się napisać, że lubię romanse i wcale nie przejmuje mnie ich błahość i kompletny brak realności. To, że bohaterzy są wykreowani na istne demony seksu, pełne pożądania i z każdej strony wieje od nich namiętnością, tylko podkreśla ich fenomen. W końcu to romans więc jak mogę oczekiwać w nim czegokolwiek innego?

Przecież..
gdy mam ochotę na akcję i moczenie się w czyimś zabójstwie – sięgam po kryminał, gdy pojawia się ochota, by się wzruszyć i cierpieć ze zdesperowaną lub chorowitą bohaterką – sięgam po dramat, gdy na moment (rzadkość u mnie) mam ochotę oderwać się od fikcji – sięgam po literaturę faktu, ale gdy przychodzi chęć zwykłego i błogiego relaksu, dodatkowo obsmarowanego nutką wybujałej kobiecej fantazji – to nie ma nic bardziej odpowiedniego niż typowe romansidło!

A najbardziej w romansach uwielbiam męskich bohaterów!

Ilu ja już fikcyjnych mężczyzn kochałam! Ta uwodzicielska lista jest długa :) Tak! Przyznaję, że wielbię tych stanowczych, przystojnych brunetów, bogatych i zazwyczaj nieziemsko szarmanckich. Nawet jeżeli bohater w opisie jest słodkim blondynem, to i tak w moich oczach, pozostaje brunetem – po prostu tak mam.

To właśnie za rozwój mojej wyobraźni najbardziej kocham czytać romanse. Dzięki nim, skrzydła mojej fantazji mają większą rozpiętość niż przy jakimkolwiek innym gatunku książek.

Jako (jeszcze młoda) kobieta, nie wstydzę się napisać, że lubię romanse i wcale nie przejmuje mnie ich błahość i kompletny brak realności. To, że bohaterzy są wykreowani na istne demony seksu, pełne pożądania i z każdej strony wieje od nich namiętnością, tylko podkreśla ich fenomen. W końcu to romans więc jak mogę oczekiwać w nim czegokolwiek innego?

Przecież..
gdy mam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej