Zgadzam się z autorką ,,Nieważkości". Dojrzewanie trwa wiecznie. Dojrzewanie to inaczej nauka. Uczy człowieka żyć. Z czasem większość ludzi staje się mądrzejsza, albo chociaż sprytniejsza w kontaktach z przeciwnościami losu. Dojrzewaniu towarzyszą doświadczenia, błędy, nowe cele i znajomości, które poszerzają horyzonty.

Zgadzam się z autorką ,,Nieważkości". Dojrzewanie trwa wiecznie. Dojrzewanie to inaczej nauka. Uczy człowieka żyć. Z czasem większość ludzi staje się mądrzejsza, albo chociaż sprytniejsza w kontaktach z przeciwnościami losu. Dojrzewaniu towarzyszą doświadczenia, błędy, nowe cele i znajomości, które poszerzają horyzonty.

Czerwona rzodkiewka dojrzewa ok. 20-30 dni:
Maleńkie ziarenko kiełkuje, wzrasta, rozrasta się i dojrzewa. Po upływie 20-30 dni jest gotowa do zbioru.

W podobny sposób rozwija się każda żywa istota. W tym także i człowiek. Najpierw jest „nasionko”… (pozwólcie, że szczegóły sobie podaruję – zabraknie mi znaków :P).

Każde nowe doświadczenia, nawet te najbardziej błahe, czegoś nas uczą. Stanowią swoistą wartość dodana, dzięki której jesteśmy o COŚ bogatsi. Ale tak jak czerwona rzodkiewka, również i człowiek ma swój deadline, w którym kończy się jego dojrzewanie. Termin ten zbiega się z wizytą Śmierci na Pimpusiu, który kosą odcina ostatnie więzy łączące człowieka z doczesnym życiem.
A przynajmniej tak słyszałam.

Czerwona rzodkiewka dojrzewa ok. 20-30 dni:
Maleńkie ziarenko kiełkuje, wzrasta, rozrasta się i dojrzewa. Po upływie 20-30 dni jest gotowa do zbioru.

W podobny sposób rozwija się każda żywa istota. W tym także i człowiek. Najpierw jest „nasionko”… (pozwólcie, że szczegóły sobie podaruję – zabraknie mi znaków :P).

Każde nowe doświadczenia, nawet te najbardziej błahe,...

Według mnie dojrzewanie w niektórych przypadkach się nie kończy. Niektórzy ludzie albo dojrzewają całe życie albo w ogóle. Dojrzewając można uczyć się na błędach i wybrać tą ścieżkę na która chcemy wejść i kroczyć nią do końca życia. Zdarza się, że nie chcemy dojrzewać, wolimy po prostu zostać w wieku dziecka i wieść beztroskie życie. Jednak według mnie każdy w swoim życiu cały czas dojrzewa aż do tego kulminacyjnego momentu mianowicie śmierci.

Według mnie dojrzewanie w niektórych przypadkach się nie kończy. Niektórzy ludzie albo dojrzewają całe życie albo w ogóle. Dojrzewając można uczyć się na błędach i wybrać tą ścieżkę na która chcemy wejść i kroczyć nią do końca życia. Zdarza się, że nie chcemy dojrzewać, wolimy po prostu zostać w wieku dziecka i wieść beztroskie życie. Jednak według mnie każdy w swoim życiu...

Kiedy kończy się dojrzewanie? Czy w ogóle się kiedykolwiek kończy?

Pryszcze, przetłuszczone włosy, szaleństwo hormonów - większości właśnie z tym kojarzy się dojrzewanie. Wszystkie nastolatki pytają się, kiedy w końcu im się skończy okres dojrzewania - ja im odpowiem - nigdy.

Człowiek ciągle się zmienia. Faktycznie, fizycznie kiedyś kończy dorastać, ale co z tym najważniejszym, umysłowym dojrzewaniu. Ile to razy trafiliśmy na "starszego Pana", który zachowaniem niczym nie różnił się od dzieci w piaskownicy (no cóż, niektórzy w ogóle nie dorastają)? Ile razy już w dorosłym życiu popełniliśmy błędy, które później nam się wydawały niedojrzałe?

Dojrzewamy aż do śmierci. Nowe doświadczenia, błędne decyzje, każdy dzień właśnie sprawia, że jesteśmy coraz bardziej dorośli. Każdy dorasta w innym tempie. Czasami zdarza się, że dziecko jest dojrzalsze od niejednego dorosłego, a już na pewno od całej rzeszy "dorosłych" nastolatków, którzy sprawiają wrażenie jakby pierwszy raz słońce zobaczyli.

Moim zdaniem dojrzewanie nigdy się nie kończy. Może się chwilowo zatrzymać, ale nikt nigdy nie może powiedzieć, że dojrzał już do wszystkiego (wszystko to chyba zbyt ogólne pojęcie).
"Każdy kiedyś musi dorosnąć, ale dojrzewać będzie przez całe życie".

Kiedy kończy się dojrzewanie? Czy w ogóle się kiedykolwiek kończy?

Pryszcze, przetłuszczone włosy, szaleństwo hormonów - większości właśnie z tym kojarzy się dojrzewanie. Wszystkie nastolatki pytają się, kiedy w końcu im się skończy okres dojrzewania - ja im odpowiem - nigdy.

Człowiek ciągle się zmienia. Faktycznie, fizycznie kiedyś kończy dorastać, ale co z tym...

Weźmy na przykład takie jabłko. Najpierw jest to tylko zwykły niepozorny pączek, później biały kwiat rosnący na drzewie. Następnie zapyla go pszczółka lub inny owad. Potem gubi płatki. W końcu wyrasta owoc. Na początku jest mały, ale cały czas rośnie i dojrzewa. Ale nawet gdy jest dojrzałe - gotowe do zbioru - dalej dojrzewa. Nawet gdy je zarwiemy z drzewa, bądź samo padnie, dalej dojrzewa. Później jest albo zjadane, albo gnije, czyli rozkłada się aby użyźnić glebę. My również przypominamy takie jabłko. Rodzimy się, rośniemy, przeistaczamy się w kobietę lu mężczyznę, wyprowadzamy się od rodziców i żyjemy własnym życiem, cięgle zdobywamy nowe doświadczenia. I właśnie dzięki tym doświadczeniom wciąż dorastamy.

Weźmy na przykład takie jabłko. Najpierw jest to tylko zwykły niepozorny pączek, później biały kwiat rosnący na drzewie. Następnie zapyla go pszczółka lub inny owad. Potem gubi płatki. W końcu wyrasta owoc. Na początku jest mały, ale cały czas rośnie i dojrzewa. Ale nawet gdy jest dojrzałe - gotowe do zbioru - dalej dojrzewa. Nawet gdy je zarwiemy z drzewa, bądź samo...

"Dojrzewanie nigdy, się nie kończy" jest to oczywiste.Dojrzewanie kojarzy się nam z trudnym czasem wśród młodzieży ale przecież to nie prawda. Każdy dojrzewa czy ma 15,17,39 czy 70 lat, nigdy się nie przestajemy rozwijać, nasza psychika cały czas się formuje przystosowujemy się do świata zmieniającego, więc i nasza dojrzałość psychiczna musi przystosować się do otoczenia.

"Dojrzewanie nigdy, się nie kończy" jest to oczywiste.Dojrzewanie kojarzy się nam z trudnym czasem wśród młodzieży ale przecież to nie prawda. Każdy dojrzewa czy ma 15,17,39 czy 70 lat, nigdy się nie przestajemy rozwijać, nasza psychika cały czas się formuje przystosowujemy się do świata zmieniającego, więc i nasza dojrzałość psychiczna musi przystosować się do...

Dojrzeć jak pomarańcza w słońcu, wzrastać jak trawa pod wpływem porannej rosy - spokojnie, w swoim naturalnym rytmie. Człowiek współczesny otoczony szumem informacyjnym nie ma takiego luksusu, dojrzewa w pośpiechu, w hałasie, ale proces trwa aż do śmierci. Żyjesz, a życie wyznacza kierunek twojego dojrzewania. "Źle czy dob­rze, ale nie od Ciebie to już zależy. Bo nie zaw­sze się żyje, jak by człowiek chciał, tyl­ko jak się musi." Kiedy nasze dojrzewanie jest piękne i pełne? Kiedy w człowieku jest zgoda na starość. Choć spodziewa się jej człowiek, to i tak czu­je się zas­koczo­ny tym spotkaniem. Stopień naszej dojrzałości w chwili tego spotkania wyznacza wielkość człowieka.

Dojrzeć jak pomarańcza w słońcu, wzrastać jak trawa pod wpływem porannej rosy - spokojnie, w swoim naturalnym rytmie. Człowiek współczesny otoczony szumem informacyjnym nie ma takiego luksusu, dojrzewa w pośpiechu, w hałasie, ale proces trwa aż do śmierci. Żyjesz, a życie wyznacza kierunek twojego dojrzewania. "Źle czy dob­rze, ale nie od Ciebie to już zależy. Bo nie...

Dojrzewanie jest procesem cechującym każdą żywą istotę. Człowiek w kolorycie natury jest niesamowicie hałaśliwy, to "dziecko" które nigdy nie jest skończone, ukształtowane. Ranek naszego życia wypełnia dojrzewanie fizyczne, a południe i wieczór naznaczone jest kształtowaniem naszego umysłu, dojrzewa psychika. Aby dojrzeć fizycznie wystarczy dobrze jeść i się ruszać, a proces zakończy się z sukcesem. A co z dojrzewaniem mózgu? Nigdy się nie kończy, zależy od tak wielu czynników, że trudno nad tym zapanować. Ludzie, zdarzenia, książki, muzyka, wrażenia z otaczającego świata i własny wybór - którą instrukcję programowania mózgu wybrać - to już nasz wybór i nasza odpowiedzialność.

Dojrzewanie jest procesem cechującym każdą żywą istotę. Człowiek w kolorycie natury jest niesamowicie hałaśliwy, to "dziecko" które nigdy nie jest skończone, ukształtowane. Ranek naszego życia wypełnia dojrzewanie fizyczne, a południe i wieczór naznaczone jest kształtowaniem naszego umysłu, dojrzewa psychika. Aby dojrzeć fizycznie wystarczy dobrze jeść i się ruszać, a...

Od początku naszego życia jesteśmy niemal bombardowani bodźcami, które kreują naszą osobowość i dojrzałość. Póki jesteśmy młodzi i plastyczni praktycznie każdy bodziec potrafi nas zmienić sprawić, że dojrzewamy mentalnie. Jednak z wiekiem człowiek traci tą plastyczność, niestety chyba jest to nasza największa krzywda. Na starość większość ludzi i to znaczna większość dziwaczeje uważając się za omnibusy wiedzy i doświadczeń, często gardząc młodymi i uważając ich za głupich.
Dla przykładu sam byłem świadkiem jak starsza kobieta w autobusie patrzyła niemal z odrazą na dziewczyna, która poprosiła ją o zdjęcie toreb z zakupami z siedzenia żeby mogła usiąść( działo się to w pks-ie, więc taka podróż troszkę trwa). Takie zachowanie udowadnia, że mimo dojrzałego wieku można być nie dojrzałym i do tego wrednym dla świata który mimo wszystko się do nas uśmiecha i jest otwarty. Do czego zmierzam? Ludzie z wiekiem tracą "plastyczność" jednak mogą się jeszcze zmienić i kwestią tego jest siła bodźca który tę zmianę wywoła. Dla młodego człowieka bodźcem jest praktycznie wszystko z czym się styka, starszy jest na nie już "uodporniony". Jednak odpowiadając krótko na pytanie "Czy człowiek dojrzewa całe życie?" Odpowiadam tak tylko kwestią tego jest jak silny(czasami wiążę się z tym słowem jak tragiczny) jest bodziec wywołujący zmianę myślenia ( czyt. dojrzewanie).

Od początku naszego życia jesteśmy niemal bombardowani bodźcami, które kreują naszą osobowość i dojrzałość. Póki jesteśmy młodzi i plastyczni praktycznie każdy bodziec potrafi nas zmienić sprawić, że dojrzewamy mentalnie. Jednak z wiekiem człowiek traci tą plastyczność, niestety chyba jest to nasza największa krzywda. Na starość większość ludzi i to znaczna większość...

Te ręce, złożone na moich nogach, nie są naprawdę moje. One zdążyły już trzynaście razy wymienić zestaw tworzących je komórek, odkąd ostatni raz czułam się tak dobrze ze sobą. Znam je tak długo, a wciąż czasem, gdy leżą takie spokojne, ponad moje siły zdaje mi się poruszenie chociażby najmniejszym palcem. Lub gdy w przypadkowej witrynie mignie moja twarz, muszę przystanąć i upewnić się przynależności do tego ciała. Tylko myśl zdaje mi się integralną częścią mnie. Tylko myśl nigdy nie wydaje mi się obca. Będę wieczorami rozpływać się w świetle pomarańczowych latarni, bo nigdy nie oswoję się z ciągłą zmiennością ciała, ale proces myślowy, nieprzerwany ciąg świadomości, ewoluuje nieznacznie. Nie potykam się o jego wyboje, tak jak potykam się o kolejne zmarszczki. Zmieniam się, bo ciągle doświadczam. Ktoś kiedyś rzuci znad pustej szklanki - „dojrzewanie nigdy się nie kończy” i chociaż nie pozwolę sobie skomentować tego nawet jednym ruchem powiek, to wszystko we mnie się z tym zgodzi.

Te ręce, złożone na moich nogach, nie są naprawdę moje. One zdążyły już trzynaście razy wymienić zestaw tworzących je komórek, odkąd ostatni raz czułam się tak dobrze ze sobą. Znam je tak długo, a wciąż czasem, gdy leżą takie spokojne, ponad moje siły zdaje mi się poruszenie chociażby najmniejszym palcem. Lub gdy w przypadkowej witrynie mignie moja twarz, muszę przystanąć...