Światło nigdy nie zgaśnie

Media biją na alarm. Polacy gromadnie wyjeżdżają z kraju. Nawet premier opuścił naszą „Zieloną Wyspę”. Można odnieść wrażenie, że wkrótce faktycznie ostatni zgasi światło... I niczego już nie będzie.
Jednak ktokolwiek próbował załatwić sprawę w Wydziale ds. Cudzoziemców na ulicy Długiej w Warszawie ten wie, że w oczach niektórych Polska to atrakcyjne miejsce do życia.
Wśród petentów głównie przybysze zza wschodniej granicy. A nawet kilku granic.
Dość licznie reprezentowani są Wietnamczycy. Podobno jeden procent mieszkańców Stolicy stanowi społeczność wietnamska, niemniej oficjalnych statystyk brak. Stąd pewnie legendy miejskie jakoby na jeden paszport przyjeżdżało po kilka osób. Co biorąc pod uwagę rozmiary biurokracji w naszym pięknym kraju, jak również niechęć władz Wietnamu do wypuszczania obywateli na Zachód (po prawdzie nieco mniej zgniły niż ten „Dalszy Zachód”) jest wyssane z palca.
Imigracja do Polski ma tradycje ponad półwieczne. Obywatele Wietnamu już w latach pięćdziesiątych przyjeżdżali do „bratniego kraju” na studia. Wówczas zgodę uzyskiwali jeszcze studenci płci obojga. Sytuacja zmieniła się dość szybko, gdy władze odkryły jak niewiele Wietnamek wraca do ojczyzny, gdyż poślubiły Polaków. Przepisy uległy zaostrzeniu i wyłącznie mężczyznom wolno było wyjeżdżać. I jak nietrudno się domyślić nadal wielu Wietnamczyków zostawało ze względu na poryw serca nad Wisłą.
I tak jest nadal, chociaż częściej to miłość do wyższego standardu życia niż ten oferowany w ojczyźnie. To zwłaszcza szansa dla mieszkańców terenów typowo rolniczych.
Przybysze znad Mekongu i Rzeki Czerwonej najczęściej zajmują się handlem lub znajdują zatrudnienie w gastronomii. Nie ma dzielnicy w Warszawie, w której by nie serwowano sajgonek.
Niemniej ilu ludzi, tyle historii. I każda mogłaby posłużyć za kanwę scenariusza. Bo jak nie ma „Statystycznego Polskiego Emigranta”, tak i portret „Statystycznego Wietnamczyka” to tak naprawdę wiele różnych ludzkich losów.
*
Pan Y., lat 55, przyjechał w latach osiemdziesiątych, by studiować na politechnice. W akademiku powiesił na drzwiach plakat Bruce'a Lee. Plakat przykuł uwagę pewnej atrakcyjnej blondynki. Blondynka zaś przykuła uwagę Pana Y. na tyle skutecznie że od ponad ćwierćwiecza są niezwykle zgodnym małżeństwem, gdyż okazało się, że łączy ich nie tylko podziw dla kunsztu Mistrza. Pan Y. prowadził w Polsce bar, aktualnie pracuje w firmie u swojego znajomego, który również jest Wietnamczykiem.
*
Pani X., lat 32, mężatka, mąż jest Wietnamczykiem, mają trzyletnią córkę. Nie ukrywa, że wkrótce postarają się o kolejne dziecko, gdyż w społeczeństwie wietnamskim bardzo ważne jest by mieć syna, który zapewnia rodzinie trwanie i ma pierwszeństwo w obrzędach przy domowym ołtarzu. Pani X. przyjechała do Polski jako siedmioletnie dziecko, aktualnie prowadzi rodzinną firmę razem ze starszym bratem. Branża gastronomiczna. Firma zatrudnia wyłącznie Wietnamczyków, tylko pani wykonująca prace porządkowe jest Polką.
Obroty nieco spadły odkąd poszła plotka że znaleziono w Wólce bezgłowy psi korpus. „A przecież to była koza, nie pies” - podkreśla wzburzona. Lekarka weterynarii nie miała co do tego żadnych wątpliwości, tylko jednej funkcjonariuszce straży coś się przewidziało, a skutki są widoczne do dziś.
*
Pan Z., lat 25, wcześniej przebywał w innym kraju europejskim, którego nazwy nie chce ujawniać. Aktualnie kuzyn załatwił mu pracę na targowisku, głównie przy załadunku i wyładunku towarów. Mówi świetnie po angielsku, polskiego nie zna. Niechętnie przyznaje, że angielskiego nauczył się z konieczności w czasie rocznego wyroku. Marihuanę uprawiał jego znajomy u którego mieszkał, nielegalna broń także należała do znajomego. Pana Z. skazano go na podstawie odcisków palców. Przyznał, że owszem kiedyś oglądał tę broń. Ale to dawne dzieje. Mruga do mnie porozumiewawczo i uśmiecha się czarująco. I podkreśla, że pora zmienić temat, może ja albo któraś z moich koleżanek chciałaby wyjść za mąż? Trzy lata miną jak jeden dzień. Bo jemu jak jeden dzień minął rok w więzieniu. Odwzajemniam uśmiech. Żegnam się uprzejmie. I zapewniam, że popytam.
X-X-X
Bardzo sobie cenię pracowitych i spokojnych ludzi pochodzenia dowolnego, stąd zapewne moja sympatia do większości Wietnamczyków z którymi przyszło mi się zetknąć. I oby nam się wszystkim (tak, bez względu na pochodzenie etniczne) wiodło w Roku Kozy, który zaczyna się już 19 lutego! Udanego Święta Tết! A ja już się cieszę na smak Bánh chưng.
I wierzę, że światło nigdy nie zgaśnie nad Wisłą, co najwyżej płonąć będzie na ołtarzach przodków, umieszczone tam przez wietnamską dłoń.

Światło nigdy nie zgaśnie

Media biją na alarm. Polacy gromadnie wyjeżdżają z kraju. Nawet premier opuścił naszą „Zieloną Wyspę”. Można odnieść wrażenie, że wkrótce faktycznie ostatni zgasi światło... I niczego już nie będzie.
Jednak ktokolwiek próbował załatwić sprawę w Wydziale ds. Cudzoziemców na ulicy Długiej w Warszawie ten wie, że w oczach niektórych Polska to...

Folklor bliżej nas

Raz w roku nasze miasto staje się kolorowe, barwne, a przez to także niezwykłe. Na ulicach słychać radosny śpiew, skoczną muzykę i śmiech. Wszyscy mieszkańcy chcą się bawić. Wszyscy są szczęśliwi. Tak rozpoczynamy wyjątkowe wakacje w naszym mieście.
Wakacyjne miesiące dla naszego miasta to zawsze ogromne wydarzenie. Nie dlatego, że jest to czas wyjazdów i wypoczynku, ale dlatego, że odbywa się wtedy ceniony i długo wyczekiwany przez wszystkich mieszkańców Międzynarodowy Festiwal Folkloru. Nasze miasto odwiedzają zespoły ludowe z różnych państw. W poprzednich latach gościliśmy już m.in. młodzież z Macedonii, Ukrainy, Węgier czy Grecji.
W tym roku swoją obecnością zaszczyciły nas zespoły m.in. z Turcji, Sycylii i Brazylii. Nie zawiedli nas także nasi lokalni artyści z zespołu tanecznego, którzy byli jak zawsze niezawodnymi gospodarzami tych uroczystości.
Pierwszego dnia wszystkie zespoły zostały uroczyście przywitane przez władze naszego miasta i zgromadzonych licznie mieszkańców. Braw nie było końca. Po oficjalnym wstępie i zaproszeniu do wspólnej zabawy zespoły zaprezentowały swoje możliwości. Publiczność mogła nacieszyć oczy tańcami ludowymi, pochodzącymi z różnych zakątków naszego globu. Było to coś niezwykłego, móc przenieść się przynajmniej na chwilę w odległe strony i poznać zupełnie inną kulturę i tradycję.
Kolejny dzień był również niezwykły. W godzinach około południowych ulicami naszego miasta przeszła parada goszczących u nas zespołów ludowych. Wszyscy goście ubrani byli w swoje ludowe przebrania. Ulice zamieniły się w potok przeróżnych barw. Grano głośno skoczną muzykę. Wszyscy uczestnicy parady mieli uśmiechy na twarzach. W rytm melodii młodzież podskakiwała i tańczyła. Każdy z zespołów wymachiwał flagą reprezentowanego państwa. Nasze miasto stało się w tym dniu naprawdę międzynarodowym miastem. Nie było między nami żadnych barier, liczyła się wspólna zabawa. Mieszkańcy miasta, zarówno ci starsi, jak i ci najmłodsi licznie przybyli, aby podziwiać tę przebogatą paradę. Wszyscy chcieli zobaczyć jak prezentują się młodzi tancerze, dla których kultura i tradycja kraju nie jest obojętna.
Na koniec dnia pełnego wrażeń zorganizowano ognisko dla wszystkich uczestników Międzynarodowego Festiwalu Folkloru. Młodzież bawiła się doskonale. Słychać było śmiechy i żarty. Wyczerpujący dzień zespoły zakończyły w dobrych humorach i chęcią poznania uroków dnia kolejnego.
Trzeci dzień Festiwalu obchodzono uroczyście w miejscowym kościele. Goście z różnych krajów ubrani byli w ludowe stroje. Kościół wyglądał niezwykle, odświętnie i kolorowo. Swoją grą, swoją muzyką, swoim śpiewem, i przede wszystkim swoją obecnością zespoły ludowe uczyniły tę mszę naprawdę wyjątkową. O tym, że Festiwal jest czasem wyczekiwanym przez wszystkich mieszkańców, jak i sympatyków naszej miejscowości świadczyła duża liczba osób zgromadzonych w kościele. Była to naprawdę wzruszająca chwila.
Ostatni dzień Międzynarodowego Festiwalu upłynął w ciepłej i miłej atmosferze. Na koncert przyszło wiele ludzi. W tak piękny dzień na tak niezwykłe występy przybyli do naszej miejscowości także goście spoza naszego miasta co świadczy o dużej popularności organizowanego przez nas Festiwalu. Wszyscy mogli podziwiać ludowe tańce, sprawność tańczącej młodzieży, ich optymizm oraz piękne stroje. Na koniec koncertu, członkowie zespołów zaprosili do wspólnej zabawy przybyłych gości. Dorośli, jak i dzieci byli bardzo zadowoleni. Śmiechom, zabawom, tańcom i wygłupom nie było końca. Chociaż każdy miał uśmiech na twarzy, czas nieubłagalnie mijał, a festiwal dobiegał końca.
W tym roku na koncertach zgromadziła się rekordowa liczba ludności. Cieszymy się, że z każdym rokiem zainteresowanie naszym Festiwalem wzrasta. Chcemy, aby uroczystości te stały się w naszym mieście nową tradycją. Naszym celem jest pokazanie mieszkańcom, a przede wszystkim dzieciom i młodzieży, że folklor jest radosną częścią naszej kultury i tradycji, że można poprzez zabawę kontynuować ideę folkloru, że folklor to my. Festiwal ten to także czas na zawarcie nowych, interesujących znajomości być może na wiele lat. Nasz Festiwal łączy ludzi. Jeżeli jeszcze nie widziałeś obchodów naszego Międzynarodowego Festiwalu Folkloru zapraszamy Cię już za rok. Nowe zespoły, nowe twarze, nowe tańce. Przyjdź, zobacz, oceń i włącz się do zabawy! Czekamy właśnie na Ciebie!

Folklor bliżej nas

Raz w roku nasze miasto staje się kolorowe, barwne, a przez to także niezwykłe. Na ulicach słychać radosny śpiew, skoczną muzykę i śmiech. Wszyscy mieszkańcy chcą się bawić. Wszyscy są szczęśliwi. Tak rozpoczynamy wyjątkowe wakacje w naszym mieście.
Wakacyjne miesiące dla naszego miasta to zawsze ogromne wydarzenie. Nie dlatego, że jest to czas wyjazdów...

Styczeń 2015
Agata: Wczoraj zadzwoniła do mnie babka z Urzędu Pracy i kazała przyjechać, bo ma ciekawą ofertę stażu. Więc pojechałam i na miejscu okazało się, że ogłoszenie jest już nieaktualne. Pani zrobiła głupią minę, ale po chwili się rozchmurzyła. Zapytała czy znam angielski na poziomie podstawowym. Powiedziałam, że tak, a ona z radością pokazała mi kolejną propozycję. Chyba było jej trochę przykro, kiedy przeczytałam na głos, że pracodawca wymaga podstawowej znajomości angielskiego, ale za to trzeba biegle mówić po niemiecku... Kolejne spotkanie mam w kwietniu.

Lipiec 2014
Profesor: Moje gratulacje, uzyskała pani stopień magistra z oceną bardzo dobrą.

Maj 2014
Grzegorz: Znalazłem na stronie Urzędu Pracy ogłoszenie o projekcie dla ludzi poniżej 30 roku życia. Chyba się zgłoszę, bo najpierw ma być cykl szkoleń, a potem półroczne staże.

Wrzesień 2014
Rozmowa za pomocą SMSów:
Andrzej: Hej, co u Ciebie? Masz już jakąś pracę?
Katarzyna: Nie, nadal tylko korki. Dobrze, że dzieci zaczynają już szkołę, bo będzie przynajmniej jakaś kasa:) A co u Ciebie?
Andrzej: Hahaha ja nawet nie mam korków. Poważnie myślę, żeby gdzieś wyjechać.

Sierpień 2014
Agata: Jadę teraz na wakacje, a potem zaczynam na poważnie szukać pracy. Chociaż jak ostatnio przeglądałam ogłoszenia, to nie było nic ciekawego.

Listopad 2014
Grzegorz: Nie dość, że szkolenia z tego śmiesznego projektu zaczęły się dopiero teraz, to jeszcze nie mają sensu. Ciągle robimy tylko jakieś testy i ankiety, z których w dodatku prawie nic nie wynika.

SMS od Agaty: Byłam wczoraj zapisać się do Urzędu Pracy. Jak też się wybierasz, to uzbrój się w cierpliwość.

Grudzień 2014
Grzegorz: Mam ten staż, ale nie wiem czy szefowa mnie po nim zatrudni. Wprawdzie wpisała tak w tym formularzu, ale od razu powiedziała, że może nie mieć kasy, żebym mógł tam zostać.

Listopad 2014
SMS do Agaty: Właśnie wyszłam z tego Urzędu. Czekałam prawie 3 godziny, żeby jakaś pani „porozmawiała” ze mną przez dwie minuty. Ludzie w poczekalni chcieli zrobić bunt, ze to wszystko tak długo trwa ;)

Październik 2014
Agata: Ostatnio jakoś nie mam kontaktu z Andrzejem. Jak już się odezwie na Facebooku, to tylko się pyta czy znalazłam już pracę i pisze, że chce wyjechać.

Wujek: A nie myśleliście, żeby wyjechać choćby do Katowic albo do Warszawy? Tutaj jest przecież tak ciężko znaleźć pracę. Chcecie jeszcze popróbować? Ale po co? A co ci da taki staż? Pracujesz normalnie, dostajesz jakieś grosze, a po pół roku powiedzą ci „do widzenia”.

Styczeń 2015
Rozmowa za pomocą SMSów:
Katarzyna: Hahahaha od lutego zaczynam staż!!!!
Agata: Gratulacje! Fajnie się masz.
Katarzyna: Ale już dwa razy musiałam jechać do Urzędu, żeby złożyć jeden podpis lub dowieźć jedną kartkę. A jeszcze co najmniej raz muszę się tam wybrać...
Agata: Hahaha szkoda, że nie zwracają za przejazdy. Może wtedy dałoby się załatwić wszystko za jednym razem.

Grzegorz: Szefowa musiała zatrudnić na pół etatu swoją koleżankę, żeby była moją „opiekunką stażu”. Bo pracodawca nie może jednocześnie być opiekunem.

SMS od Andrzeja:
W marcu jadę do Londynu podszkolić angielski, a w kwietniu zaczynam pracę u jakiejś rodziny w Hiszpanii.

Luty 2015
Agata: Znów dzwonili z Urzędu Pracy, bo w Urzędzie Miasta szukają stażysty. Jak przyszłam tam ze zgłoszeniem, to kobieta, która je przyjęła, obiecała, że dają mi znać jak podejmą decyzję. Po tygodniu nikt się odezwał, więc zadzwoniłam sama, bo muszę powiadomić Urząd Pracy o tym, co załatwiłam. Miła pani powiedziała, że rozmowy trwają...


Wysokość stypendium dla bezrobotnych w trakcie odbywania stażu wynosi obecnie 997,40 zł brutto.

Styczeń 2015
Agata: Wczoraj zadzwoniła do mnie babka z Urzędu Pracy i kazała przyjechać, bo ma ciekawą ofertę stażu. Więc pojechałam i na miejscu okazało się, że ogłoszenie jest już nieaktualne. Pani zrobiła głupią minę, ale po chwili się rozchmurzyła. Zapytała czy znam angielski na poziomie podstawowym. Powiedziałam, że tak, a ona z radością pokazała mi kolejną propozycję....

GRY TYPU ESCAPE THE ROOM ZDOMINOWAŁY POLSKĘ! POPULARNA GRA TOWARZYSKA DOSTĘPNA OD NIEDAWNA RÓWNIEŻ W GLIWICACH.

Kino, kręgle, bilard... to wszystko już było. Nic więc dziwnego, że pokoje oferujące nową formę rozrywki jaką jest gra escape the room wyrastają jak grzyby po deszczu. W ciągu kilku miesięcy w największych miastach Polski otworzyło się kilkanaście takich placówek. Ale na czym to w ogóle polega? Otóż grupa 2-5 graczy zostaje wpuszczona do pokoju pełnego zagadek na 45 minut a ich zadaniem jest wydostanie się stamtąd. Brzmi prosto? Nic bardziej mylnego! Zagadki są skomplikowane, kody trzeba znaleźć i rozszyfrować, przy czym do wszystkiego trzeba dojść sposobem, nigdy siłą. Trzeba sporo główkować, być szybkim i dokładnym, niezbędna jest także współpraca grupy. Pokoje najczęściej są tematyczne, utrzymane w konkretnym stylu. Również nowy gliwicki Survival Room oferuje zabawę w klimacie rodem z horroru w pokoju o nazwie "Piła". Nie czekając długo, namówiłam dwójkę znajomych na wypróbowanie tej nowej formy rozrywki i zadzwoniłam na wskazany na stronie internetowej numer telefonu, w celu dokonania rezerwacji.

Survival Room mieści się przy głównej ulicy Gliwic, ul. Zwycięstwa. Nieśmiało wchodzimy do środka. Na końcu czerwonego przedpokoju czeka na nas młoda rudowłosa dziewczyna, zachęcająca, abyśmy zdjęli kurtki i rozsiedli się na ławeczce. Po krótkim instruktażu oraz szkoleniu z otwierania różnego rodzaju kłódek, zostajemy wpuszczeni do środka. Czerwone diody odliczają nam czas – równe 45 minut. Pokój jest ciemny, w tle słuchać ścieżkę dźwiękową z jakiegoś horroru. Podnosimy rekwizyty, przeszukujemy dokładnie pokój, znajdując kłódki i szyfry. Adrenalina rośnie w miarę upływu czasu, otępiając naszą zdolność logicznego myślenia. W efekcie burzy mózgów i kooperacji udaje nam się rozwiązać kilka szyfrów - zdaje się, że jesteśmy na dobrej drodze. Zostają nam do rozszyfrowania dwie kłódki, gdy nagle zegar odlicza ostatnie sekundy... 3...2...1 – KONIEC! 45 minut mija zdecydowanie za szybko. Niestety nie udaje nam się wydostać, ale i tak zabawa była przednia. Po wyjściu z pokoju, rudowłosa dziewczyna robi nam pamiątkowe zdjęcie. Dowiadujemy się też, że jak dotąd nikomu nie udało się jeszcze wyjść z pokoju na czas. Zdobywam się na odwagę i wypytuję dziewczynę o kilka rzeczy, m.in. jak wpadli na otwarcie tego typu biznesu i czy planują poszerzyć swoją działalność.
- Byliśmy na czymś takim w tamtym roku we Wrocławiu i stwierdziliśmy, że przydałoby się jakoś rozruszać nasze miasto i otworzyć coś takiego tutaj, w Gliwicach. Co pół roku planujemy zmieniać zagadki w pokoju, niebawem otworzymy także kolejne pokoje – jeden z nich będzie utrzymany w stylu militarnym, będzie trzeba m.in. rozbroić bombę i odeprzeć atak jądrowy, w celu utrzymania swojej bazy; drugi pokój to będzie laboratorium, gdzie trzeba będzie wynaleźć szczepionkę na śmiercionośnego wirusa. Zapraszam do śledzenia naszej strony internetowej, gdzie udostępniane będą wszelkie nowe informacje.
Dziękujemy i podekscytowani udajemy się w stronę drzwi. Przez drogę powrotną wciąż jeszcze dyskutujemy o zagadkach i o tym, co mogliśmy zrobić lepiej.

Fakt, że Gliwice się rozwijają niewątpliwie cieszy wszystkich mieszkańców. Powstanie pokoju pełnego zagadek Survival Room jest nie tylko alternatywną formą rozrywki, gdzie indywidualni gracze sprawdzą swoją zdolność kojarzenia faktów i logicznego myślenia, ale także ciekawym pomysłem na integrację pracowników, gdyż wymaga pełnej kooperacji i współpracy. A Ty? Czy odważysz się wejść do gry?

GRY TYPU ESCAPE THE ROOM ZDOMINOWAŁY POLSKĘ! POPULARNA GRA TOWARZYSKA DOSTĘPNA OD NIEDAWNA RÓWNIEŻ W GLIWICACH.

Kino, kręgle, bilard... to wszystko już było. Nic więc dziwnego, że pokoje oferujące nową formę rozrywki jaką jest gra escape the room wyrastają jak grzyby po deszczu. W ciągu kilku miesięcy w największych miastach Polski otworzyło się kilkanaście takich...

Archeolodzy prowadzący na Świętym Krzyżu odkryli ślady trzech wcześniejszych kościołów, które stały w tym miejscu oraz zawaloną kryptę, która jest prawdopodobnie romańska.

To pierwsze takie odkrycie w tym miejscu. Archeolodzy żywią nadzieję, iż uda iam się zaproponować zarys zarówno romańskiego jak i gotyckiego kościoła. Obecna XIX wieczna świątynia jest czwartym kościołem wzniesionym w tym miejscu.

W jednym z wykopów badacze odkryli poziomy należące do kościołów: gotyckiego i barokowego. Widać tam kamienną posadzkę, starannie wykonaną. Wiele wskazuje na to, że Święty Krzyż jest z czasów pielgrzymek Władysława Jagiełły oraz Kazimierza Jagiellończyka. Nieco bliżej zachodniego narożnika świątyni, naukowcom udało się prawdopodobnie odnaleźć bardzo cenną pozostałość po romańskim, pierwszym kościele wzniesionym już w XII wieku.

Archeolog prowadzący wykopaliska opowiada:
- Tu jest najciekawsza rzecz, według naszej oceny mamy do czynienia z zapadłym sklepieniem romańskiej krypty pamiętającej czasy najstarszej świątyni. Znaleźliśmy tu pojedyncze kości ludzkie, które wymagają badań antropologicznych. Mamy tutaj jak dotąd jedyny grób odkryty „in situ” w obrębie kościoła

Jak dodał, krypta mogła zostać „oczyszczona” w połowie XVIII wieku, kiedy wszystkie szczątki odnalezione podczas remontów klasztoru zebrano w jedno miejsce i złożono pod ołtarzem z 1766 roku, który do dziś można zobaczyć w świętokrzyskich krużgankach.

Odkrycie jest dobrą okazją do tego, by z większą dokładnością spojrzeć na dzieje rozbudowy klasztoru na Świętym Krzyżu. W północnej ścianie bazyliki już wcześniej odnaleziono fragmenty romańskiej budowli. Jedno z jej okien jest widoczne na pierwszym piętrze budynku klasztornego tuż przy posadzce. – Znajduje się ono około sześciu metrów od podłoża – wyjaśnił naukowiec.

Pierwszy kościół romański prawdopodobnie został wybudowany w XII i XIII wieku. Został wspomniany w tzw. „latopisie wołyńsko-halickim”, który opisywał wypadki związane z drugim najazdem tatarskim na Polskę.

W początkach XIV wieku, pojawiły się tu relikwie Św. Krzyża, być może przywiezione z Węgier przez Władysława Łokietka.

Od tej chwili, klasztor powoli zyskiwał miano sanktuarium. Rozbudowa odbyła się w pierwszej połowie XV wieku i fundował ją Władysław Jagiełło, a później Kazimierz Jagiellończyk. Wiemy, że wówczas ten pierwotny kościół romański nie był zburzony, a poszerzany w kierunku wschodnim i zachodnim.

Jak wynika z notatki z połowy XV wieku świątynia była rozbudowana zarówno od strony wschodniej jak i zachodniej.

– Mamy prawo przypuszczać, że nowy gotycki kościół był mniej więcej dwa razy dłuższy niż pierwotny romański – dodał archeolog. Trzeci barokowy kościół powstał z rozbudowy prowadzonej około połowy XVII wieku. W kronice zakonnika świętokrzyskiego z 1690 roku istnieje jedyny wizerunek kościoła sprzed XIX wieku. Można na nim zobaczyć, że jego korpus pozostał gotycki, natomiast od zachodu powstała fasada z dwiema wieżami zwieńczonymi barokowymi hełmami – opowiadał.

Obecny kościół powstał po pożarze w 1777 roku. Ściany były w tak złym stanie, że postanowiono całkowicie rozebrać świątynię, która stopniowo narastała od XII wieku. Wtedy zdecydowano o zburzeniu kościoła i wyrównania terenu. Przy okazji utracono wszystkie nagrobki i tablice. Zachowała się tylko jedna tablica opata Michała z Krakowa – jednego z najwybitniejszych opatów świętokrzyskich w XV w. Fasady obecnego kościoła są późnobarokowe natomiast wnętrze jest typowo klasycystyczne typowe dla czasów Stanisława Augusta.

Według tradycji utrwalonej przez Jana Długosza opactwo benedyktyńskie powstało w 1006 roku z fundacji Bolesława Chrobrego. Z badań historyków wynika, że powstało ono nieco później bo w XII wieku. Jako założyciela wskazują oni Bolesława Krzywoustego. W okresie panowania dynastii Jagiellonów Święty Krzyż był najważniejszym sanktuarium w Polsce.

Archeolodzy prowadzący na Świętym Krzyżu odkryli ślady trzech wcześniejszych kościołów, które stały w tym miejscu oraz zawaloną kryptę, która jest prawdopodobnie romańska.

To pierwsze takie odkrycie w tym miejscu. Archeolodzy żywią nadzieję, iż uda iam się zaproponować zarys zarówno romańskiego jak i gotyckiego kościoła. Obecna XIX wieczna świątynia jest czwartym kościołem...

„Beksiński-Ile człowieka w Artyście, ile Artysty w człowieku?”

Wyruszając do Nowej Huty, nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Zostałam poproszona o zrelacjonowanie wystawy. Zero nacisków, tylko moje odczucia plus kilka zdjęć. O Beksińskim wiedziałam, że był artystą trudnym- dla krytyków jak i dla odbiorcy. Trudność ta polega na tym, że warsztat jego osiągnął mistrzostwo, jednak tematyka jego prac nie mieści się w ogólnie przyjętych ramach, nawet wykroczyła poza artystyczne dziwactwo. O tym, że artyście wolno dużo, wiadomo nie od dziś, a granice Sztuki to często stąpanie po kruchym lodzie. Sam artysta o poklask nie zabiegał, robił jedynie to co umiał najlepiej i co w jego pokrętnym, a jednak na swój sposób logicznym umyśle się czaiło. Czajenie owo, nie kryło się w zakamarkach wspomnianego umysłu, a majestatycznie dominowało nad całością.

Dojazd do NCK upłynął mi pod znakiem przemyśleń czy za pomocą dzieł poznam modus operandi człowieka, który kontrowersyjnym artystą był. Po przekroczeniu wejścia, zostałam wręcz wciśnięta przez tłum wprost na wczesne dzieła Beksińskiego. Czerń i biel zbudowały nastrój grozy i tajemnicy. O wiele lepiej prezentowały się kolorowe dzieła (wciąż jednak złowrogie). Kolory u Beksińskiego wciągają podstępnie, jest w nich jakaś głębia, można odwracać wzrok od czarno-białych tworów jego wyobraźni, ale kolorowe hipnotyzują.

Przyglądając się dziełom, co rusz można było usłyszeć odniesienia do książki Magdaleny Grzebałkowskiej. Nie dane mi było jeszcze po nią sięgnąć, do moich uszu dotarły takie spoilery, że chyba raczej trudno będzie czytać bez uprzedzeń. Nagle okazało się, że wszyscy są ekspertami od Beksińskich- tak cała ich rodzina została wzięta na tapetę. Dyskusjom nie było końca. Mówiono o pełnej podziwu i akceptacji żonie oraz o pokręconym synu, skądinąd również artystycznej duszy. Nawet nie chcąc słuchać, wciągana byłam w różne dyskusje. Po nich nasunęła mi się refleksja czy jeśli żona artysty byłaby bardziej stanowcza to czy on potrafiłby zelżyć trochę, ugiąć się po presją otoczenia i stworzyć coś bardziej przyjaznego oku? Raczej wątpię, ale przy tym warsztacie byłaby to nie lada gratka.

Beksińskiego może nie da się kochać, można go nawet nie lubić, może nawet kogoś zniesmaczyć, ale szacunek jego sztuce się należy. Miało być po mojemu, więc powiem, że sama u siebie, nie chciałabym, mieć go na ścianie, ale też nie oceniam innych. No właśnie dużo tych „ale” w odniesieniu do jego sztuki. Jakże modne stało się powoływanie na niego. Kiedyś wyklęty, dziś mile widziany na salonach. Sztuka jednak rządzi się własnymi prawami, trzeba ją kontemplować i przetrawić, a że czasami idą za tym pieniądze i sława to tym lepiej. Wspominam o tym, nie bez kozery, gdyż omówiona przeze mnie wystawa miała miejsce kilka miesięcy temu, a jednak ktoś wyciągnął wnioski i okazuje się, że NCK będzie miał wystawę stałą dzieł Zdzisława Beksińskiego. Nie wiem czy na nią pojadę, nie wiem czy potrzebuję widzieć to jeszcze raz, gdyż cokolwiek o tych dziełach myślimy, nie da się ich zapomnieć! Właśnie z tego powodu, jedno mnie zdziwiło, bardziej niż te mroczne obrazy: niedzielne spacerki z małymi dziećmi na ową wystawę. Nie byłabym sobą, gdybym nie napisała, że dziwny jest ten Świat, gdzie zabiera się dzieci na sado-masochistyczne twory. Oswajanie ich z brutalnością można chyba zacząć od wilka, który zjada babcie i kapturka, czyż nie? Może ja czegoś nie rozumiem, ale nie widzę pozytywnego sensu, takiego nasiąkanie Sztuką skorupki za młodu.

Ale sama Sztuka czy zawsze musi i ma sens? I co ja zwykły zjadacz chleba mogę o tym wiedzieć!

„Beksiński-Ile człowieka w Artyście, ile Artysty w człowieku?”

Wyruszając do Nowej Huty, nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Zostałam poproszona o zrelacjonowanie wystawy. Zero nacisków, tylko moje odczucia plus kilka zdjęć. O Beksińskim wiedziałam, że był artystą trudnym- dla krytyków jak i dla odbiorcy. Trudność ta polega na tym, że warsztat jego osiągnął...

Zamknięto Cię w pokoju. Zegar na ścianie odlicza czas: masz tylko 45 minut. 45 minut żeby odnaleźć klucz i się wydostać. Nie jest to scenariusz thrillera, lecz wyzwanie, które może stać się udziałem każdego mieszkańca Poznania.

Od niedawna w naszym mieście działa nowa forma rozrywki: Let Me Out. Jest to gra przeznaczona od 2 do 4 osób, polegająca się na wydostaniu się z zamkniętego pokoju za pomocą sprytnie ukrytych w nim wskazówek. Dla grających przygotowane są dwa różniące się klimatem i wystrojem pokoje. Zegar odlicza 45 minut, podczas których należy wykazać się spostrzegawczością, kreatywnością i inteligencją. Każdy przedmiot może skrywać sekret, wskazówkę, nawet ułożenie poszczególnych przedmiotów może mieć znaczenie.
Nie tak dawno temu, wraz ze znajomymi miałam okazję przetestować grę. Niestety nie mogę zdradzić szczegółów- takie są zasady: kto znalazł się w pokoju nie może opowiadać nikomu co tam widział. W przeciwnym razie można popsuć zabawę innym potencjalnym graczom. Mogę powiedzieć tylko, że gra niesamowicie mnie wciągnęła. Wręcz pochłonęła. Czas płynie nieubłaganie szybko a adrenalina rośnie z każdą sekundą. Gorączkowo poszukuje się odpowiedzi. Po wyjściu chce się więcej!
Gra wzięła się od popularnych gier komputerowych typu „escape” . Gry takie funkcjonują także w kilku innych polskich miastach. Do Europy trafiły z Węgier, a pojawiły się w Stanach Zjednoczonych, kiedy to w 2006 roku grupa programistów z Doliny Krzemowej stworzyła grę opartą na motywach znanych z powieści kryminalnych Agathy Christie. Krótko potem zyskały popularność w Azji. Zaczęło się więc od czyjegoś genialnego pomysłu aby grę komputerową przenieść w realny świat. Także w Poznaniu, a ściślej mówiąc: w jednej z kamienic w centrum Poznania. Nikt nie podejrzewałby, że tuż za ścianą grupa uwięzionych ludzi rozpaczliwie rozwiązuje zagadki walcząc o wydostanie się. Tylko wtajemniczeni, czyli Ci którzy odwiedzili stronę Let Me Out i zarezerwowali pokój, wiedzą gdzie należy pójść. Dzwonią do domofonu, po chwili są wpuszczani do niepozornego budynku i schodami udają się na górę. W niewielkim pokoiku- poczekalni mają zaledwie kwadrans aby zapoznać się z zasadami. Potem są wpuszczani do pokoju, drzwi za nimi się zamykają a ogromny zegar zaczyna tykać, bezlitośnie odmierzając upływ czasu.
Jest to gra dla lubiących wyzwania, dla tych którzy chcą sprawdzić swoją spostrzegawczość czy umiejętność pracy w zespole. Ta ostatnia jest również niezwykle ważna – podział zadań i odpowiedzialności podczas rozwiązywania zagadek może zaważyć na sukcesie bądź porażce grupy.
Gra jest niewątpliwie ciekawą alternatywa dla kogoś komu znudziły się poznańskie bary, imprezy czy kawiarnie. Już inicjatywy typu Gra Miejska pokazały, że podobne rozrywki mogą zyskać popularność i sympatię Poznaniaków. Let Me Out może stać się nowym punktem na rozrywkowej mapie Poznania. Tylko czy odważycie się podjąć wyzwanie?...

Zamknięto Cię w pokoju. Zegar na ścianie odlicza czas: masz tylko 45 minut. 45 minut żeby odnaleźć klucz i się wydostać. Nie jest to scenariusz thrillera, lecz wyzwanie, które może stać się udziałem każdego mieszkańca Poznania.

Od niedawna w naszym mieście działa nowa forma rozrywki: Let Me Out. Jest to gra przeznaczona od 2 do 4 osób, polegająca się na wydostaniu się z...

Budzę się rano, otwieram oczy i przypominam sobie, że jestem w Przywidzu. To mała miejscowość 30 km od Gdańska gdzie poznałam swoją miłość. Patrze w bok i jest, leży mój ukochany Tomek. Po chwili wchodzi do pokoju jego mama i mówi: " wstawajcie śniadanie raz raz nie mam czasu muszę iść na zakupy".
Wstaje ubieram się i wchodzę do kuchni, jest 7 rano. Proponuje mamie Tomka, że jej pomogę z tymi zakupami. Siadam jem śniadanie, popijam herbatę. W powietrzu czuć rodzinną atmosferę, ciągle ktoś wchodzi do kuchni, wita się, uśmiecha i dosiada się do stołu - jeden brat, drugi brat i trzeci brat. Czterech chłopaków i mama biegająca dookoła stołu dokładająca wszystkiego i dbająca aby niczego nie zabrakło. Siedzimy śmiejemy się i powoli zaczynamy wszyscy dzień, jednak nie trwa to zbyt długo bo po chwili słyszę nerwowy głos mamy Tomka pospieszającej mnie do wyjścia. Przecież jest dopiero 7 rano, sobota każdy normalny człowiek zdążyłby zrobić zakupy 10 razy - dopycham kanapkę, całuję Tomka i wychodzę w pospiechu. Razem z przyszłą teściową Danutą szybkim krokiem zbliżamy się do wioski mija nas coraz więcej ludzi wszyscy się witają uśmiechają i całują na przywitanie. Co chwile słychać: co u ciebie? jak tam zdrowie? na urlopie? a kiedy do pracy? Kiedy już z Danusią przebijamy się przez wszystkich znajomych, którzy zadali już wszystkie nurtujące ich pytania dochodzimy do parkingu, który w każda sobotę zamienia się w małe targowisko. Jest stoisko z mięsem i z warzywami, niemieckimi słodyczami i proszkami do prania, dwa stoiska z ubraniami. Do każdego stoiska jest długa kolejka, ludzie stoją i nerwowo zerkają czy nikt jeszcze nie zabrał tego co chcą kupić, niektóry na rękach trzymają wybrane produkty tak jakby się bali że dla nich zabraknie, co chwilę słychać ja za ta Panią ja byłam pierwsza. I my z Danusią stoimy w kolejce. Jestem trochę zdezorientowana co chwile ktoś podchodzi i pyta się Danusi kim jestem. Wszyscy są przesadnie mili, ciągłe uśmiechy i cała masa pytań pod pretekstem troski zaspokajająca ludzkość ciekawość. Nadchodzi nasza kolej mama Tomka zaczyna zamawiać, Pani zwinnie szybko podaje, widać że się trochę znają i dlatego mama cały czas mówi: "ale daj mi takie smaczne, żeby były dobre i tą kawę co mi podawałaś ostatnio z samochodu". Wszystko najlepiej żeby było spod lady, wyjątkowe i szczególnie wyselekcjonowane. W rękach mam już chyba 10 siatek i zastanawiam się po co kupować tyle na raz. Odchodzimy, żartem pytam się czy na obiedzie będzie wojsko a Mama Tomka mówi że ryneczek jest tylko dwa razy w tygodniu i jak nie kupi się na zapas to w tygodniu nie będzie gdzie kupić albo trzeba będzie przepłacić. Idziemy do stanowiska z ubraniami. Mama Tomka zachwyca się zwykłymi majtkami i skarpetami, zastanawia się czy kupić na zapas bo jak mówi jak przyjdzie jej pojechać do szpitala to musi mieć nowe bo do szpitala wszystko musi być nowe. Codzienne zwykłe rzeczy tutaj są towarem wyjątkowym, trochę mnie to śmieszy w Gdańsku na każdym rogu można wszystko dostać w 100 odmianach i kolorach, tu wyboru nie ma wcale a ludzie i tak się na to rzucają. Co jakiś czas pytam przyszła teściową z kim rozmawiała, co to za miła Pani - zawsze dostaje odpowiedz z komentarzem np to Pani która pracuje w gminie przy niej musisz uważać co mówisz bo to straszna papla jest albo to nauczycielka niedawno zmarł jej mąż a już ma kochanka, wyobrażasz sobie ??
Wracamy do domu głowę mam kwadratową, natłok informacji, gwar i bycie w centrum zainteresowania bywają bardzo męczące. To tylko 30 km od Gdańska od miejsca gdzie życie wygląda zupełnie inaczej, gdzie panują inne zasady i reguły.

Budzę się rano, otwieram oczy i przypominam sobie, że jestem w Przywidzu. To mała miejscowość 30 km od Gdańska gdzie poznałam swoją miłość. Patrze w bok i jest, leży mój ukochany Tomek. Po chwili wchodzi do pokoju jego mama i mówi: " wstawajcie śniadanie raz raz nie mam czasu muszę iść na zakupy".
Wstaje ubieram się i wchodzę do kuchni, jest 7 rano. Proponuje mamie Tomka,...

Sobota. Zajęcia podyplomowe.
-Ja za tyle nawet nie wstaję z łóżka,
z wyraźną duma powiedział kolega dwa krzesła dalej, ewidentnie czekając na aplauz lub chociaż błysk uznania w oczach pozostałych. W latach 90 z tej wypowiedzi zasłynęła jedna z supermodelek, przenosząc to jednak na grunt rodzimy, powyższa wypowiedź nie dotyczyła 10.000 dolarów, a wysokości najniższej krajowej wynagrodzenia świeżo upieczonych absolwentów.
Ja wstaję, a mówimy o ledwo przekraczającej najniższej krajowej. Tak jak zdecydowana większość, która nie ma wyboru, jeśli chce zdobyć niezbędne doświadczenie i nie zasilić oscylującej wokół 22-23 % stopy bezrobocia wśród młodych ludzi. Posiadając umowę o pracę jest się niejako w elicie. Reszta to najczęściej osoby z odroczonym terminem płatności (myślę, że od czerwca będziemy mogli zacząć Panu płacić) albo z tak zwaną ofertą nie do odrzucenia, czyli założenie własnej działalności. W drugiej i trzeciej grupie zdecydowana większość to osoby, które są po prostu nadal na utrzymaniu rodziców, jak ta drobna blondyneczka z wystraszonym spojrzeniem ławkę za mną (nie pracowała na studiach) czy długonoga szatynka, zajadająca sałatkę z jarmużem (ostatni trend wellness).
Czy myślimy o przyszłości? Zawsze. Czy mówimy o niej? Nie.
Nasze rozmowy nabrały pewnej trywialności, skupiają się na tu i teraz. Nie mamy odwagi zapytać siebie nawzajem – słuchaj, co będzie jeśli w Twoim życiu się nic nie zmieni?
Patrząc dookoła zaczynam się zastanawiać kiedy podziałka ludzkiej wytrzymałości rozsadzi ten beton. Krew się burzy, już tworzymy nowe oporniki do klap, wielkie hasła o umowie społecznej, tylko przeciwko komu właściwie?
Koncernowi, który oferuje tanie szmatławe ubrania, które schodzą kilogramami w zawsze otwartych centrach handlowych? Naszemu zatrudniającemu, który uważa, że takich jak my ma na pęczki?
Staliśmy się idealnymi trybikami, któremu masówka tak uderzyła do głowy, że przestajemy myśleć o tym jak nas traktują i co nasz czeka. Cieszymy się małymi, marnymi drobiazgami, nową edycją telefonu, czy coraz bardziej idiotycznymi reality show.
W takich chwilach myślę o końcowej scenie filmu „Podziemny krąg”. Ah, gdyby tak dać w pysk systemowi.

Sobota. Zajęcia podyplomowe.
-Ja za tyle nawet nie wstaję z łóżka,
z wyraźną duma powiedział kolega dwa krzesła dalej, ewidentnie czekając na aplauz lub chociaż błysk uznania w oczach pozostałych. W latach 90 z tej wypowiedzi zasłynęła jedna z supermodelek, przenosząc to jednak na grunt rodzimy, powyższa wypowiedź nie dotyczyła 10.000 dolarów, a wysokości najniższej...