Wspominałam o tym już pewnie nie raz, ale jako dziecko uwielbiałam zaczytywać się w powieściach Agathy Christie. Uparłam się wtedy, że najlepiej jest poznać swój ulubiony gatunek literacki od klasyki, a skoro szkolna biblioteka była nią wypełniona po brzegi, to nic nie stało mi na przeszkodzie, by raz w tygodniu wpadać tam z naręczem książek do oddania i wychodzi z kolejnym stosikiem do przeczytania. Jednak „Pięć małych świnek” nigdy nie trafiło w moje ręce.

To zupełnie inna książka Christie. Tym razem rezygnujemy z zamkniętego pomieszczenia i typowych zagrań, które pisarka zazwyczaj serwowała nam w swoich powieściach z Herkulesem Poirotem. Detektyw zmuszony jest do grzebania w przeszłości, w mętnych wspomnieniach pięciu świadków pewnego makabrycznego zdarzenia. Czy Karolina faktycznie otruła swojego męża w akcie zazdrości? A może jej gwałtowny charakter, który skierował na nią podejrzenia innych, pozwolił prawdziwemu mordercy żyć na wolności?

Pięciu świadków, pięć wspomnień jednego wieczoru i pięć pytań, które ostatecznie doprowadzą Poirota do ostatecznej odpowiedzi. Tym razem Christie wciąga swoich czytelników w prawdziwą zagadkę. Podaje jak na tacy pięć świadectw, z których sami możemy wywnioskować czy Karolina naprawdę jest morderczynią, a może została skazana za czyn, którego nie popełniła. W tej książce nie chodzi o oryginalność samej historii, ale sposobu, w jaki autora ją poprowadziła. Jak swoiste zaproszenie do próby samodzielnego rozwiązania zagadki.

Czytelnik razem z Herkulesem Poirotem przygląda się jednemu wieczorowi, by odkryć, że diabeł tak naprawdę tkwi w szczegółach. Jakich? Dowiedzcie się sami! Muszę jednak przyznać, że tym razem nie udało mi się przewidzieć zakończenia. A chyba o to chodzi w kryminałach. By na końcu historii zbierać szczękę z podłogi i kartkować książkę w poszukiwaniu szczegółów, które umknęły nam za pierwszym razem i tych, które wyprowadziły nas w pole.

Kinga Kolenda