Niewiele jest na świecie zjawisk równie obrzydliwych, jak rasizm. Wydawać by się mogło, że po doświadczeniach wieków niewolnictwa, brutalnej eksploatacji Afryki, opresji, apartheidu, morderstw, linczów i wielu innych zbrodni, których nawet nie jestem w stanie należycie wymienić w tej krótkiej rubryce, kategoryzowanie ludzi na podstawie koloru skóry należy jedynie do wstydliwej przeszłości rodzaju ludzkiego. Nic bardziej mylnego.

Odkąd zaczęły się protesty w USA, po bestialskim zabójstwie George’a Floyda, rasistowskie szambo znowu wybiło. Skala uprzedzeń i związanej z nimi ignorancji jest przerażająca. Uważam, że jako ludzie uprzywilejowani, przez przypadek urodzeni w Europie, o takiej a nie innej karnacji, powinniśmy wreszcie zamilknąć. Zamiast mówić, słuchajmy.

W ten weekend sam zamierzam wsłuchać się w słowa Jamesa Baldwina, jednego z największych afroamerykańskich intelektualistów XX w., którego głos nie wybrzmiał w Polsce dostatecznie mocno, pomimo że słychać go od dawna. Będę czytał eseje ze zbioru „Zapiski syna tego kraju”.

„Harry Potter” to seria, która ma honorowe miejsce nie tylko na mojej półce, ale również w sercu. Jest to jedna z ostatnich książek, które mój tata czytał mi do snu. A konkretnie chodzi o pierwszy tom – „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”. Do dzisiaj rodzice opowiadają historie, jak potrafiłam siedzieć na schodach do późna, czekając, aż tata wróci z pracy. Nie przyjmowałam wytłumaczeń, że jest już późno, albo mama przeczyta mi inną bajkę. Zawsze z mojej strony padało „chociaż jeden rozdział”. Dlaczego sama nie kończyłam książki, tylko zawsze czekałam na tatę? Otóż moi rodzice odkładali ją na najwyższą półkę, skąd nie mogłam jej za żadne skarby dosięgnąć. Dopiero po kilku latach tata zdradził mi, że sam był ciekawy tej historii, a w inny sposób nie miałby czasu jej przeczytać.

Nawet teraz, gdy mam już 24 lata, wciąż uwielbiam wracać do tego świata. Cała seria znajduje się w moim rodzinnym domu, a pierwszy tom wygląda, jakby przeżył wojnę. Okładka jest cała poklejona taśmą i do dzisiaj nie ustaliłyśmy z siostrą, która z nas tak ją zdewastowała. Na szczęście mam jeszcze jedno, angielskie wydanie. Kupiłam je, gdy tylko pojawiło się na rynku. Żółta, jubileuszowa edycja Hufflepuffu powoli zajmuje kolejną półkę i ku przerażeniu mojego partnera, nie będzie to zapewne ostatnie wydanie tej serii, które sobie kupię.

Tym samym uda mi się odhaczyć czerwcowe wyzwanie czytelnicze. Bo choć w moim dzieciństwie przewinęło się mnóstwo książek, a „Dzieci z Bullerbyn” były pierwszą lekturą, którą zażyczyłam sobie na święta, to właśnie Harry Potter towarzyszył mi przez niemal  cały okres dorastania.

W ten weekend ponownie otworzę swój list do Hogwartu i powrócę do swojego dzieciństwa.

Całkiem niedawno miałem okazję napisać, że w trakcie krótkiego, rodzinnego wyjazdu z samochodowych głośników zamiast muzyki będzie leciał „Baśniobór”. Co tu dużo ukrywać, wtedy byłem przekonany, że to raczej dla dzieciaków, że ja chyba nie do końca się do tej formy przekonam.

No, to mogę się przyznać: spodobało mi się słuchanie audiobooków. Teraz już wiem, że również i wtedy gdy będę jechał samemu, to zamiast radia (w końcu ulubionej Trójki i tak nie da się już słuchać...) będę miał nastawiony audiobook. Pierwsze minuty „Ciemno, prawie noc” Joanny Bator już za mną. Pora wsiąść w auto i słuchać dalej.

Na najbliższy weekend zaplanowałam trudną, ale fascynującą lekturę książki „Żony nazistów. Kobiety kochające zbrodniarzy”. W ostatnich latach widać wyraźną tendencję na badanie kobiecej perspektywy historii, jednak w tym kontekście zadanie zdaje się szczególnie trudne. James Wyllie analizuje sylwetki kobiet czołowych nazistów III Rzeszy, ukazuje ich życie codzienne i motywacje. Jaką rolę odgrywały w budowie systemu nazistowskiego? Czy były w pełni świadome tego, co dzieje się dookoła? Jak pięły się po szczeblach kariery? I wreszcie, jak korzystały z ogromnej władzy? O tym wszystkim czytamy w porywającej książce, która rzuca zupełnie nowe światło na historię III Rzeszy.

Książka w rewelacyjny sposób opowiada o najczarniejszych kartach historii Europy, ukazuje życie codzienne w zbrodniczym systemie i zdecydowanie poszerza naszą wiedzę. Dzieje się to jednak nienachalnie, napisana jest bowiem jak najlepsza powieść. To bez wątpienia ważna, choć trudna emocjonalnie lektura.

Jeśli ciekawi Was jak wyglądało życie żony Göringa, to zapraszam do zapoznania się z fragmentem książki na Ciekawostkach Historycznych.

[kk]