Mój zestaw epidemiczny nie będzie pewnie wielkim zaskoczeniem. Pierwszą propozycją jest powieść o pewnym mężczyźnie, młodym, ale poharatanym przez życie. Jest on weteranem z Afganistanu i wchodzi właśnie do pokoju starej kobiety chorej na demencję, udając ojca swojej koleżanki, żeby wyciągnąć od staruszki głęboko skrywaną rodzinną tajemnicę. A ta dziewczyna, młoda, śliczna, poparana, pije dużo, ma gównianą robotę w korporacji i nie wie, czy iść do łóżka z żołnierzem, czy nie iść. A jemu śni czasami się chłopiec z karabinem. Smutna trochę, pasjonująca, doskonale opowiedziana historia dwójki ludzi i jednego żółwia. Jeśli poszukujecie pokrzepienia i potrzebujecie go teraz, nie ma dzisiaj lepszej lektury niż „Horyzont” Jakuba Małeckiego.

Ponieważ teraz mało podróżujemy, to warto sięgnąć po opowieść, w której Joseph Conrad Korzeniowski, pisarz z nieistniejącej wówczas na mapach świata egzotycznej Polski, obecnie marynarz w brytyjskiej flocie, płynie z kontrabandą do Kolumbii. Kieruje się do tej jej części, w której pan Lesseps buduje kanał przebijając się przed dżunglę, aby połączyć Atlantyk i Pacyfik. Jest to kontrabanda w postaci karabinów produkcji pruskiej i francuskiej. To pozostałości po wojnie między tymi krajami. Takiej wysłużonej, ale wciąż sprawnej broni zostało na europejskim rynku mnóstwo.

Karabiny posłużą do wojny pomiędzy liberałami, masonami, niewierzącymi w Boga apostołami polityki zysku i wolności (nie, nie ma mowy o wolności dla kobiet, w tamtym czasie kobiety nie mają jeszcze prawa do mówienia własnym głosem) oraz konserwatystami próbującymi w imię Boże ocalić porządek świata. Wojny są krwawe. Ostatnia sprawia, że Jose Altamirano będzie musiał uciec z Kolumbii do Londynu w poszukiwaniu sensu życia i azylu politycznego. Los zechce, żeby spotkał pana Korzeniowskiego i opowiedział mu swoją historię, a polski pisarz ukradnie mu to jego życie, żeby napisać własną książkę. „Sekretna historia Costaguany” Juana Gabriela Vasqueza to piękna, smutna, dziejąca się wczasach zarazy opowieść o miłości i stracie.

Ponieważ pracuję nad kryminałem, nie mogę sobie darować opowieści, w której pewien oficer policji (nie odkryję tajemnicy, jeśli powiem, że jesteśmy zaprzyjaźnieni w prawdziwym życiu) wywozi pewnego okropnego bandytę do lasu. Z bezsilności, bo nie można mu nic udowodnić, straszy go i gość zaczyna wreszcie sypać. Wszystkie fakty się zgadzają i gang złoczyńców, którzy napadali na stare kobiety, przestaje istnieć. Wiedzieli, kogo nadać od właścicieli lombardów. Wiedzieli, gdzie są precjoza; wiedzieli, bo torturowali te kobiety, przypalając je rozpalonym żelazkiem. No, ale to jest Polska… i wkrótce wydział wewnętrzny chce, żeby policjant sypał kolegów, a jeśli nie, to mu zrobią sprawę o straszenie tego „Żelazka”. No i bandyta dostaje tyle samo lat co policjant, który zmusił go do gadania. Artur Górski, „Majami. Zły pies” – niełatwa opowieść gliniarza, o którym Patryk Vega nakręcił jeden ze swoich filmów.

No i jeszcze „Nieradość” Pawła Sołtysa, książka, którą bardzo lubię, chociaż jest dość nierówna i obok opowiadań genialnych są i błahe. W każdym razie jest tak: pewna pani jest już całkiem samotna i mieszka pod lasem. Ma krowę, którą kocha, ale krowa umiera, wydając na świat cielaka. Kobieta bierze go do domu i opiekuje się nim, jakby był dzieckiem. Kto to widział, żeby cielaka w łóżku trzymać? Stwór wyrasta na łobuza i kiedy Lęberski bierze Olusię w pole, to ten cielak, teraz już krowa, goni ich przez całe miasteczko, a oni biegną nadzy i wszyscy widzą, że Lęberski ma małego ptaszka, a piersi Olusi są najpiękniejsze na świecie. Pan pisarz ma frazę jak mało kto, jakby to sam pan Myśliwski pisał niektóre zdania, ale smutna jest okropnie, bo jest o tym czasie, kiedy trzeba już patrzeć tylko w tył, na to, co było… A ci, co na nas patrzą, nie wiedzą, że pod starą skórą, pod drżeniem rąk, pod zaślinionymi wargami, które nie potrafią powiedzieć słowa, jest przecież żywy człowiek, który był piękny i nawet czasem kochany, jeśli miał szczęście.

No i jeszcze książka, która nie jest opowieścią, ale rozmową, uzupełnioną przez całe mnóstwo danych: „Sztuka szczęścia w trudnych czasach”. Rozmawia człowiek o wielkiej duchowości z ekspertem o wielkiej wiedzy: Dalajlama XIV i Howard C. Cutler. Mówią o tym, dlaczego ludzie muszą mieć wrogów, dlaczego nienawidzą, dlaczego gardzą tymi, co inaczej myślą o polityce. W gruncie rzeczy choć różnimy się dramatycznie, wszyscy jesteśmy tacy sami – chcemy być zdrowi, bezpieczni, mieć pracę, wolność, miłość, poczucie bezpieczeństwa i życie, które ma sens. Wbrew pozorom niewiele tu „duchowości” a sporo analiz psychologicznych i socjologicznych badań, dzięki którym można zrozumieć, że budowanie obrazu wroga w polityce jest dla człowieka zupełnie naturalne i wynika z konstrukcji naszego mózgu. To łatwiejsza część; trudniejsza jest o tym, jaką pracę wykonać, żeby nie mieć wrogów ani nie mieć lęków. Nawet przed wirusem. Nawet przed kryzysem. I nawet przed śmiercią.