Pod palcami poczuł coś miękkiego. W życiu nie zgadłby, że to pierś. Bodźce były zbyt delikatne, ledwo wyczuwalne, ale dawały nadzieję, że pomału odzyskuje kontrolę nad ciałem. Nie miał zamiaru zdradzić się z tym przed Zuzanną. – A teraz? – usłyszał. Gdyby mógł, wzdrygnąłby się, zdziwiony odległością, z której wypowiedziała pytanie. Musiała zbliżyć usta do jego ucha. – Widzisz coś? Czujesz? Mgła ściemniała. Przypominała teraz burzowe chmury, co stało w sprzeczności z ciepłem, które poczuł na twarzy. Bardzo chciał się mylić, ale miał wrażenie, że kobieta przysłoniła mu piersiami oczy. – Nic – skłamał. – Ty nieczuły draniu – zaśmiała się. – No nic, widziałeś mnie już nagą, więc musisz sobie wyobrażać, co zaraz zacznę z tobą robić. Pora się trochę zabawić.
- fragment książki „Skłam, że mnie kochasz” 

– To nic osobistego, kochany – dodała na odchodne. Jej miejsce błyskawicznie zajął dryblas w czarnym dresie. Ogolony na łyso, z koszulką opinającą napompowane muskuły, nie wyglądał, jakby przyszedł uciąć sobie pogawędkę. Na takich typów Marcel też zdążył napatrzeć się podczas pracy w policji. Zazwyczaj zgrywali twardzieli, ale wystarczyła doba w areszcie, by zmiękczyć ich i nakłonić do wydania kumpli. 101 – To będzie trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt pięć złotych – oznajmił barman. – Plus ewentualny napiwek, jeśli się na takowy zdecydujesz. – Ile? – Oj, nie każ mi powtarzać. Nie lubię matematyki. Karta czy gotówka? Nie czekając na odpowiedź byłego policjanta, osiłek w dresie położył na blat terminal do kart płatniczych. – To jakieś nieporozumienie. Zamówiłem dwa piwa i kilka drinków. – Na rachunku będziesz miał wyodrębnione wszystkie pozycje. Piwo dwa razy po osiemdziesiąt złotych, vesper martini dwa razy po sto osiemdziesiąt, caipirinha dwa razy po dwieście i tak dalej i tak dalej. Do tego pokój na górze wynajmowany na godziny. Każda dziewczyna ma swoją kwaterę, tobie właśnie zaczęła się trzecia godzina, więc trzy razy czterysta złotych, czyli tysiąc dwieście. Swoją drogą, dobra ta caipirinha, Marcelku? Nigdy nie piłem. Brzmi jak coś słodkiego.
- fragment książki „Skłam, że mnie kochasz”