Cytaty z tagiem "strata" [650]

Dlaczego tych, których nam brakowało, spotykamy dopiero wtedy, kiedy ich tracimy?

Zwiędły liść, który zaraz ma spaść z drzewa, to obraz pełen poezji, ponieważ ujmuje istotę życia: kochamy tylko to, co możemy stracić.

Najokrutniejsze jest zrozumienie tego, co przydarza się nam samym. (Martin Caparros).

To uczucie... przerażające, obezwładniające, które obejmowało całe ciało jak niewytłumaczalny ból fantomowy... to było poczucie straty.

Najtrudniejsze w utracie kogoś nie jest pożegnanie, ale życie w świecie bez tej osoby, ciągła próba wypełnienia pozostawionej przez nią pustki.

Dom traci się w najpierw głowie. I w pierwszym rzędzie w głowie trzeba go sobie odbudować.

Wiele rzeczy tracimy. I ludzi też. Ale musimy umieć sobie z tym radzić, chociaż to wcale nie jest łatwe. Nie zawsze możemy zatrzymać to, na czym nam zależy.

I może właśnie na tym polega życie? By nie szukać szczęścia w zapomnieniu, tylko iść naprzód, mając świadomość tego, co zostało utracone.

Od wczesnego dzieciństwa powinno się człowieka uczyć tracić. To rodzi zachwyt nad każdą chwilą i pokorne przeświadczenie, że nic nie trwa wiecznie...

Co do taty, miał przecież żyć do końca świata. Otwierał słoiki zakręcone tak, że nikt inny nie potrafił się do nich dobrać, naprawiał wszystko, co się zepsuło i miał to robić zawsze. Pozwalał mi siadać na barana albo na ramionach ganiał za mną, wydając straszliwe odgłosy, podrzucał mnie do góry, okręcał w powietrzu tak, że czułam zawroty głowy i przewracałam się ze śmiechem. Nie zdążyłam mu podziękować, pożegnać się się z nim(...).