-
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński6
-
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać7
-
Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
-
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać2
Cytaty z tagiem "skrucha" [18]
[ + Dodaj cytat]O Duchu Przyszłych Wigilii! - zawołał Scrooge. - Lękam się ciebie bardziej niźli twoich poprzedników. Ale ponieważ wiem, że pragniesz mego dobra, i ponieważ mam nadzieję stać się innym, lepszym człowiekiem, gotów jestem wszędzie ci towarzyszyć z sercem przepełnionym wdzięcznością.
Nic nie zdoła wymazać przeszłość. Jest skrucha i jest pokuta, a także przebaczenie. To wszystko, ale to wystarczy.
Skrucha autentyczna jak troska akwizytora o stan portfela klienta.(s.359).
Nie ma znaczenia, jak bardzo odrażające stało się twoje życie, bo tak naprawdę nigdy nie jesteś zbyt brudny, by twój Ojciec Niebieski nie mógł cię kochać.
A wiesz, co On właśnie teraz robi?
Czeka na to, byś do niego przyszedł.
Nie zawsze kierujemy się logiką, jeśli chodzi o winę i skruchę.
(...) artysta nie odczuwa skruchy, nawet wtedy, gdy jego utwór nie zostanie zrozumiany, niezostanie przyjęty. (s.154).
Niezdolny do popełnienia grzechu jest jedynie ten, kto już go popełnił i kto już za niego żałuje; można dodać, że ażeby uwolnić się od błędu, należy po prostu go popełnić.
[opowiadanie „Dociekania Awerroesa”].
Ja również przepraszam Ciebie, Małgosiu, za wszystko, co przeciwko Tobie powiedziałem, uczyniłem i zrobiłem, a tego robić nie powinienem. Przepraszam również za to, co Tobie obiecywałem, a potem nie zrobiłem, przewracając Twój świat do góry nogami. Marny ze mnie człowiek...a Ty mimo wszystko wybaczyłaś mi, dziękuję.
Cały świat to jedna wielka wioska. Nieważne,czy to metropolia, czy zabita dechami dziura, mechanizmy są dokładnie te same. Plotki, łatki, błyskawiczne wyroki.
Człowiek może być jak statek. Człowiek może być statkiem o stalowym kadłubie. Z upływem czasu pojawiają się w nim pęknięcia, przez które wdziera się do środka woda nostalgii zanieczyszczona samotnością, woda świadomości popełnienia pomyłki i niemożności naprawienia błędów, i ta najbardziej niszczycielska: woda skruchy, którą się czuje, ale się o niej milczy ze strachu, ze wstydu, żeby nie ośmieszyć się przed kolegami. I z tego powodu człowiek - ten statek z popękanym kadłubem - w każdej chwili może zatonąć.