Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W półmroku królik wydaje się rosnąć. Pęcznieje mu głowa, wytrzeszczają się oczy, końce uszu uciekają w górę i nikną w mroku, przednie zęby krzywią się jak ciosy słonia.

Próbuję przeszkodzić w kradzieży meteorytu, ale zamiast tego staję się świadkiem niewytłumaczalnego ciągu zdarzeń, które kończą się tym, że jakaś nieszczęśliwa dusza wysadza się w powietrze, a jej szczątki lądują na suficie chaty położonej na odludziu. I nawet nie udaje mi się odzyskać meteorytu. Co zrobiłem nie tak?

Odwraca się, spogląda na samochód, a potem na niebo.
Co tam jest?

Gdyby Beethoven, Henry Ford i Josephine Cochrane spędzali czas na zastanawianiu się nad swoimi odczuciami, nie mielibyśmy dzisiaj symfonii, samochodów ani zmywarek do naczyń.

Wie­rzy­łem ra­czej, że w tym życiu nie mu­si­my sta­rać się szu­kać kło­po­tów, bo same nas szyb­ko znaj­dą.

Moje wczesne doświadczenia wzmocniły fundamentalną prawdę, że im więcej jest ludzi, tym więcej kłopotów - i tym kłopoty większe.

Bez­tro­skie i nie­ra­cjo­nal­ne po­dej­ście do zasad praw­do­po­do­bień­stwa ośmie­la ludzi do pró­bo­wa­nia szczę­ścia w sy­tu­acjach, które nie mają ze szczę­ściem nic wspól­ne­go, ta­kich jak związ­ki uczu­cio­we czy li­cze­nie na szyb­ki za­ro­bek.

Wła­śnie dla­te­go nigdy nie upra­wia­łem ha­zar­du w żad­nej po­sta­ci. Moim zda­niem ha­zard można po­rów­nać z pły­wa­niem w ba­se­nie wy­peł­nio­nym w po­ło­wie re­ki­na­mi, bo mimo że re­ki­ny zaj­mo­wa­ły tylko po­ło­wę ba­se­nu, i tak cały na­le­żał do nich.

- Dokładność wymaga dokładności.

Otaczało mnie za dużo hałasu, za dużo szczegółów rozpraszających uwagę, za dużo banałów.

Ucho królika.
Znowu odpadło.
Chwytam gigantyczne ucho i walę nim na oślep, mierząc w stronę napastnika. Broń w coś trafia.

I w ułamku sekundy wi­dzi, że przez świat przebiega wielka smuga światła, za którą podąża równie wielki cień. Zarówno światło, jak i cień poru­szają się pionowo, z góry na dół. Serce mężczyzny zatrzymuje się, a potem znów zaczyna bić, łomocze potężnymi, gorącymi uderzeniami, jakby ktoś kuł żelazo. Zmysły, wszystkie pięć, wyostrzają się i zachowują w taki sposób, w jaki wcześniej tego nie doświadczył. Widzi, że dach samochodu się rozry­wa, w ustach ma dziwny smak elastycznego materiału wy­pełniającego fotele, czuje falę uderzeniową rozrywającą dło­nie. Początkowo słyszy wszystkie dźwięki, a gdy uszy mu się zatykają, eksplozja rozlega się w jego głowie.

Jestem inżynierem i matematyka to moje hobby. Ja nie
śnię na jawie. Nie wyobrażam sobie niczego. Nie potrafię.
Robię wyliczenia. I każde z nich udowadnia, że świat się
kończy.

Ostatnie zdarzenia nauczyły mnie jednak, że to, co kiedyś według zasad rachunku prawdopodobieństwa wydawało się przypuszczalne, najczęściej nie mieści się w granicach możliwości. I odwrotnie: to, co kiedyś mogłem wykluczyć za pomocą prostego obliczenia współczynników prawdopodobieństwa i analizy ryzyka, dziś jest częścią mojego życia.