Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czas zawsze kończy się na sekundę zanim jest się gotowym. Życie to wszystkie minuty, których potrzebujesz minus jedna.

Historia to idea, dziwna niczym dzika roślinka, wystrzeliwująca wzwyż, gdziekolwiek się ją posadzi.

Nie chcę należeć do nikogo innego, tylko do samej siebie. Chcę być wolna. Żyć, tak jak chcę, znaleźć własną drogę, kochać albo być sama, ale tylko z własnego wyboru. Jestem zmęczona brakiem wyboru, przerażona latami, które przeciekają mi przez palce. Nie chcę umrzeć tak, jak żyłam, bo to żadne życie.

Czymże jest człowiek, jeżeli nie ciągiem śladów, które po sobie pozostawia wśród innych ludzi?

Słowa, którymi posługiwali się wszyscy naokoło- "ludzie", "potwory", "bohaterowie", "złoczyńcy"- dla Victora były tylko kwestią semantyki. Ktoś mógł nazywać się bohaterem, a mimo to zabijać dziesiątki innych. Ktoś inny mógł zostać uznany złoczyńcą dlatego, że próbował powstrzymać tego pierwszego. Mnóstwo ludzi wydawało się potworami i mnóstwo potworów wiedziało, jak odgrywać ludzi.

Nie wybieramy, czym i kim jesteśmy, ale wybieramy, co z tym zrobimy.

Najbardziej irytująca cecha czasu polega na tym, że nigdy go nie wystarcza. Czasem brakuje dekady, czasem tylko chwili, ale życie zawsze kończy się zbyt szybko".

Czy sądzisz, że życie ma jakąkolwiek wartość, jeżeli nie zostawia się po sobie niczego na świecie?

Nikt nie jest gotów, by umrzeć.
Nawet jeżeli myśli, że tego chce.
Nikt nie jest gotów.

- Kiedy nikt, ale to nikt cię nie rozumie, to zwykle znak, że jesteś w błędzie.

Szczęście trwa krótko, historia trwa dalej, a ostatecznie każdy chciałby zostać zapamiętany.

- Tylko mi nie mów, że masz lęk wysokości - rzuciła.
- Wysokości nie. Tylko spadania - mrukną.

Pamiętam, jak spojrzałem na to zdjęcie i zdałem sobie sprawę, że fotografie nie są prawdziwe. Nie zawierają kontekstu, tylko złudzenie, że pokazujesz wycinek życia, ale życie nie składa się z wycinków, jest płynne. Zdjęcia są jak fikcja literacka. Uwielbiałem to w nich. Wszyscy myślą, że fotografie pokazują prawdę, ale w rzeczywistości są tylko bardzo przekonującym kłamstwem".

- Zwinąłeś je skądś?
- Wypożyczyłem w imię nauki.

-Zniszczyłeś jedyną rzecz, którą jeszcze miałam.
-Jaka szkoda, że miałaś tylko marzenia.

- Nie zamierzam umierać – oświadczyła. – Nie, dopóki tego nie zobaczę.
- Dopóki czego nie zobaczysz?
Jej uśmiech się rozszerzył.
- Wszystkiego.

Pragnęła wolności. I przygody. I mogła za to umrzeć.

- Jak to jest żyć trzysta lat?
- Tak samo, jak żyć rok, sekunda po sekundzie.

Miłość i strata są jak statek i morze. Rosną razem. Im bardziej kochamy, tym więcej mamy do stracenia. Ale jedynym sposobem uniknięcia straty jest unikanie miłości. A jakiż smutny byłby wówczas świat.

Istnieją setki odmian ciszy.
Jest gęsta cisza miejsc, które długo stały puste, i stłumiona cisza zatkanych uszu. Nieruchoma cisza martwych i ciężka cisza umierających.
Pełna próżni cisza człowieka, który przestał się modlić, i przestronna cisza puste synagogi, a także cisza wstrzymanego oddechu kogoś, kto chowa się przed samym sobą.
Jest pełna skrępowania cisza, wypełniająca przestrzeń pomiędzy ludźmi, którzy nie wiedzą, co powiedzieć. I napięta cisza, która zapada wśród tych, którzy wiedzą, co powiedzieć, ale nie widzą, jak i od czego zacząć.

Mniej człowiek, a bardziej zbiór detali nakreślonych wprawną dłonią.

Łatwo trzymać się ścieżki, kiedy biegnie prosto, a kolejne etapy są ponumerowane.

Chciałeś się czuć jak człowiek, prawda? Nie ma znaczenia, kim jesteś. Życie boli.

Pamiętam Cię.

Idee są dużo dziwniejsze od wspomnień. (...) Wspomnienia są sztywne, a idee swobodniejsze. Zapuszczają korzenie, plączą się i rozprzestrzeniają, czasem także w oderwaniu od źródła”.

- Wiesz, mówią, że ludzie są jak płatki śniegu, każdy z nich inny - powiedziała - ale ja uważam, że każdy człowiek jest jak niebo. Niektórzy bywają pochmurni, inni wzburzeni, jeszcze inni pogodni, ale żaden z nich nie jest taki sam.

(...) ofiary zawsze miały oczy naokoło głowy i nigdy nie traciły czujności, natomiast drapieżcy zawsze patrzyli przed siebie, bez lęku.

Wolałabym umrzeć w trakcie jakiejś przygody, niż żyć, stojąc nieruchomo.

-Nic nie jest całkiem dobre i całkiem złe- mówi- Życie jest dużo bardziej skomplikowane".