Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwa droga nigdy nie należy do łatwych.

- O czym myślisz? - zapytała, ponieważ cisza stawała się wręcz duszna.
- Dziwne pytanie z ust telepaty.
- Wiesz, że nigdy bym tak nie naruszyła twojej prywatności.
Keefe westchnął.
- Myślę... że zasługuje na śmierć.
Ale jego oczy mówiły coś innego.
- Smutek nie jest niczym złym, Keefe.
- Jest, zwłaszcza po tym, co ona zrobiła.
- To nadal twoja mama, bez względu na to, jak bardzo jesteś na nią zły.
- Jestem bardziej niż zły, Sophie, jestem... Sam nie wiem, jakiego użyć słowa. Ale mam w nosie to, co się z nią stało.
- W takim razie dlaczego płaczesz? - Wytarła mu policzek i pokazała łzę na palcu.

- Hura! - wykrzyknęła Ro, gdy Sophie ruszyła w stronę drzwi. - Topienie skóry! W końcu zaczyna się robić ciekawie w tym Mieście Błyskotek!
- To może pozwolę ci trzymać miskę, do której będzie spływać roztopiona skóra? - zaproponował Elwin i to wystarczyło, bo Sophie wybiegła na korytarz.

On nie jest tak do końca zły. Nikt taki nie jest. I dlatego złoczyńcy bywają tak przerażający. Wiele się od nas nie różnią.

- Ty to wiesz, jak oczyścić teren, Foster - rzekł za nią Keefe, a ona jeszcze bardziej się zarumieniła, jeśli to w ogóle było możliwe. Gdy odwróciła się w jego stronę, parsknął: - Fajna trąba.
- Fajne kły.

Próbujesz wszystko naprawiać, Sophie. Naprawiłaś nawet Exillium. Ale mnie się nie da naprawić.

Policzki Dexa stały się różowe.
- Ooch, gramy w "Rumień się, Dex"? - zapytała Marella, zajmując miejsce obok niego. - To jedna z moich ulubionych zabaw.
- Moich też - odezwał się Keefe, siadając obok Sophie. - Choć muszę przyznać, że "Rumień się, Foster" też jest fajne.
Sophie poczuła, że zaczyna piec ją twarz, a on się zaśmiał.
- Widzisz?

Wolałbym, abyś nie karał ciała za to, co się dzieje w sercu.

Nigdy nie sądziłem, że do spania będzie mi potrzebna maskotka. Ale... dopiero gdy cię poznałem, zorientowałam się, jak wielu rzeczy potrzebuję.

- Mam cię zostawić samego? - zapytała Sophie.
Kiwnął głową.
- Chociaż nie. Lepiej, abym nie był teraz sam. Zrobiłbym coś głupiego. Potrzebuję... w sumie nie wiem czego. Ale nie odchodź.
Sophie została.
Keefe oparł głowę o jej ramię, a ona liczyła jego oddechy, myśląc o tym, w jak różny sposób można okazywać rozpacz.
Grady i Edaline zamknęli się w sobie.
Fitz wszystkich od siebie odepchnął.
Nie wiedziała jeszcze, jak radzi sobie Keefe. Ale cieszyła się, że chciał aby z nim została.

- Ta strata i wszystkie inne, których doświadczyliśmy, czynią nas silniejszymi, mądrzejszymi, bardziej zdeterminowanymi niż do tej pory, aby walczyć ze wszystkich naszych sił. Ale żeby tak się stało, musimy odpuścić żal.

Zawsze będą istnieć osoby, które nas rozczarowują, i to do nas należy podjęcie decyzji, kiedy wybaczyć, a kiedy odejść.

- Pamiętasz, jak działa teleportacja?
- Cóż, poprzednim razem tak jakby spadaliśmy w objęcia śmierci i w ogóle, więc wszystko wydaje mi się zamazane. Ale pamiętam, że mam się ciebie trzymać i wrzeszczeć jak opętany, podczas gdy ty będziesz się wciskać w pękniecie we Wszechświecie.
- Coś w tym rodzaju.

- Zarządzam dla pana kolejny dzień kary, panie Sencen! - zawołał pan Rosings. - I jeden dzień dla pani, panno Foster!
- Ooch, znowu będziemy kumplami z kozy!

- Wiem, że dużo sobie żartuję, Sophie, ale... to dlatego, że tak jest łatwiej, wiesz? Tak już mam. To jednak nie znaczy, że mi nie zależy. Zależy. I to bardzo.

- Wiesz, muszę tak jakby się koncentrować.
Westchnął tak teatralnie, że Sophie usłyszała to mimo ryku wiatru.
- Rozumiem, że wojna na łaskotki nie wchodzi teraz w grę? - zapytał.
- Spróbuj tylko, a zobaczysz, co się stanie.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że tym większą mam na to ochotę, nie?
- Mówię poważnie, Keefe.
- Wiem i na tym właśnie polega problem. No a ty, Brokaciaro? Nudzi ci się tak samo jak mnie?
"Keefe! Keefe! Keefe!"
- Co ona mówi?
- Że jesteś irytujący i ma ochotę wrzucić cię do oceanu.

Och, zawsze ma się wybór.

- Mamo, zawstydzasz ją - odezwała się Biana. Chwyciła Sophie za rękę i pociągnęła w stronę srebrnej, bogato zdobionej ławki. - Ale ona ma rację, wiesz? - szepnęła. - Czerwony to zdecydowanie twój kolor.
- Dzięki - mruknęła Sophie.
Przygarbiła się, czując się jak pierwszego dnia w Foxfire, kiedy dama Alina wycelowała prosto w nią wielki reflektor.
- No co? - zapytała, kiedy zobaczyła, że Fitz i Keefe gapią się na nią.
- Nic - wymamrotali zgodnie.

Czasami bunt to jedyny przejaw mądrości.

Grady potarł skronie.
- Więc... Keefe Sencen?
- To znaczy?
- Co z Dexem?
- To znaczy?
Grady uniósł ręce.
- Mniejsza z tym.

- Nie możemy tutaj o tym rozmawiać.
- No proszę, chcesz zwiać z czytelni. Niektórzy pewnie by stwierdzili, że mam na ciebie zły wpływ, co w sumie byłoby niezłym komplementem.
- Nie miałam na myśli 'teraz'. Ale... przyjdź po szkole do Havenfield.
Odeszła, nim zdążyła zmienić zdanie.
- Jesteśmy umówieni, Foster! - zawołał za nią Keefe, a wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. Sophie zacisnęła zęby tak mocno, że aż rozbolała ją szczęka. - Nie mogę się doczekać.
Nie potrafiła powiedzieć tego o sobie.

- Idziemy z tobą - zarządził Dex.
- No nie. Żeby coś kupić, będę musiała stać się widzialna. A całą grupą będziemy za bardzo rzucać się w oczy.
- Ale przecież mamy kostiumy! - zaprotestowała Biana.
- Owszem, ale i tak będziecie się wyróżniać. To znaczy... spójrzcie tylko na siebie. Wyglądacie jak modele.
- Chwila, czy Foster twierdzi, że jesteśmy 'hot'? - zapytał Keefe.
- Na to wygląda! - Dex uśmiechnął się promiennie.

- To dla ciebie najzupełniej normalny dzień, no nie? - zapytał Keefe, kiedy trzęśli się z zimna pod bramą Azylu, czekając, aż dołączy do nich radny Terik. - Idziesz do szkoły, przekonujesz się, że jesteś pokryta niebezpieczną substancją, roztapiasz sobie kilka warstw naskórka, a potem dzwonisz do kumpla radnego, mówisz mu, że opuszczasz lekcje na rzecz ratowania świata, na co on wykrzykuje: "Ekstra, zróbmy to razem!".

- Ekstra. Za trzy dni imprezka z Czarnym Łabędziem. Nie zapomnij butów do tańca, Foster. I może postaraj się wyglądać na nieco mniej nieszczęśliwą niż w tej chwili. Daj spokój, to przecież dobra wiadomość!
- Na pewno? - zapytała. - Skąd wiesz, że to nie pułapka?
- Nie wiem - przyznał Keefe. - Ale nawet jeśli, to pamiętaj: ostatnim razem, kiedy się z nimi spotkaliśmy, naprawiono ci zdolności, a ten koleś Forkle odpowiedział na kilka twoich pytań.
- A potem mało nie umarliśmy - przypomniała mu.
- Detale, detale.

Odległość między nimi jeszcze nigdy nie wydawała się tak duża.
Choć Sophie wolała określenie "wystarczająco mała".

(...) nasza rodzina nie decyduje o tym, kim jesteśmy. To my decydujemy. Uwierz mi, moich rodziców doprowadza to do szału. I czasami to jedyna myśl, która pomaga mi przetrwać.