Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie uwielbiają gadać o nieszczęściach, kochają się w nich taplać. Szczęście jest banalne. Jednakowe dla wszystkich. Nie ma co o nim mówić: po pierwsze, nikt nie rozumie, po drugie nuda.

s.33.

Ciągle milczał i wszyscy myśleli, że milczy o czymś. A on milczał ot tak sobie, milczał, bo nie żył. Może zresztą żył, ale nie tutaj.

s.125.

Chłopaki nie zabijali się o mnie. Brałam, co fala na brzeg przyniosła. Na pierwszym roku przyniosła prymusa Sacharowa. (...)
A potem pewnego pięknego dnia na horyzoncie pojawił się Andriej (...) Chodzący ideał. Sześć lat ode mnie starszy, nie miał bladego pojęcia o językoznawstwie. Miał za to własną filozofię: "Frajer sam jest sobie winien" i "Bić ch*jów". Do ch*jów zaliczali się wszyscy oprócz dziewczyn i kumpli. W głowie mi się kręciło od tej dresiarskiej romantyki.

s.30-31.

Zasnęli przytuleni do siebie, jakby się bali stracić najważniejszego w życiu człowieka. Tak to jest z młodymi ludźmi, jak się upiją.

s.117.

Przedzierał się przez wstyd jak przez zasieki z drutu kolczastego.

s.34.

Chciał się całować, a Masza chciała pić. Nie pasowali do siebie.

s.73.

Grał najarany. I grał genialnie. Gdyby nie jarał, mógłby pisać muzykę. Ale wolał jarać.

s.72.

- Szpanerzy to cieniasy. A ci byli w porządku. Jak zwykli ludzie.
- I czym się niby różnią?
- Szpanerzy - wyjaśniła Tańka - to tacy, co wrzeszczą: "Zaraz ci pysk rozwalę!"
- A szychy?
- Szychy rozwalają.