Jednorogini pojawiła się raptem niby gwiazda na niebie. Sunęła przed nimi jak żagiel w mroku. – Skoro Lir ma być bohaterem, to kim jest ona? – spytała Molly. – Z nią to co innego. Nędzor, Lir, Drinn, ty, ja – my wszyscy tkwimy w baśni i musimy iść, dokąd nas prowadzi jej wątek. Ale ona jest prawdziwa. Ona jest prawdziwa.

Ten wybierać drogę musi,
komu wszelki szlak odcięło.
Utracone wiecznie kusi,
co minęło to minęło.

A ona? Jest historią, która nigdy się nie kończy – ani szczęśliwie, ani smutno. Nie może należeć do kogoś, kto sam jest na tyle śmiertelny, że jej pragnie.

Ale od pierwszego wejrzenia zrozumiałem, że ma w sobie coś, czego mój wzrok nie ogarnia. Gdybyś mi wtedy powiedział, że jest jednorożcem, syreną, lamią, czarodziejką, gorgoną, żadne z tych imion nie zdziwiłoby mnie ani nie przeraziło. Kocham tę, którą kocham, i już.

Wszystko, co śmiertelne, jest piękne. Piękniejsze od jednorożca, który żyje wiecznie i jest najpiękniejszą istotą na świecie.

Nieczęsto tym jest człek, co ma w twarzy, a rzadziej tym, co mu się marzy.

Mało kogo biorą za tego, kim jest. Świat roi się od fałszywych ocen. Popatrz, ja natychmiast rozpoznałem w tobie jednorożca i wiem, że dobrze ci życzę. A ymasz mne za łazna, gbura, może zdrajcę, i taki być muszę, skoro tak mnie widzisz. (...) Na mnie rzuciłaś urok fałszu i w twoich oczach już zawsze będzie mnie on obciążał.

(...) nawet najwięksi czarodzieje są bezsilni wobec dwojga ludzi, którzy trzymają się razem...

Za cenę cudzej wątroby nigdy nie uda ci się prawdziwy czar. Musisz wyrwać własną i nie liczyć, że ją odzyskasz. Prawdziwe czarownice to wiedzą.

(...) naprawdę stałaś się człowiekiem. Wiem, co to miłość i lęk, potrafisz zabraniać światu, żeby był, jaki jest, i masz skłonność do afektacji.

Śmierć zabiera, co człowiek rad by zachował(...) a zostawia, co chętnie by postradał.

Oczy łatwo oszukać, bo i same z natury kłamią. (...) Ale czy naprawdę ufasz swiadectwu własnych uszu, nosa, podniebienia? Wszechświat okłamuje nasze zmysły, a one z kolei okłamują nas, jakże więc my sami możemy nie kłamać?

Miłość jest chyba silniejsza niż wszelkie nałogi czy okoliczności. Chyba można bardzo długo dla kogoś się oszczędzać, a gdy ta osoba wreszcie się zjawi, pamiętać, że to właśnie na nią się czekało.

Są jednak czarodzieje i czarodzieje; jest magia czarna i biała, a między nimi nieskończenie wiele odcieni szarości, i teraz już widzę, że to właściwie wszystko jedno.

Znów wyrośnie wyorane,
Żyje, co spłonęło,
Ocaleje zrabowane -
Co minęło, to minęło.

Ludzie nie umieją się obejść bez bohaterów, lecz człowiek z krwi i kości zawsze będzie za mały, żeby zaspokoić ich pragnienie, więc legenda stopniowo narasta wokół ziarna prawdy, całkiem jak perła.

Wszystkie kobiety potrafią płakać nie lejąc łez, a większość z nich umie leczyć dotykiem. To zależy od rodzaju rany. Poprzestańmy na tym, że jest kobietą, bo to już wystarczająco zawiła zagadka.