Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedyną rzeczą, jaka mi pozostała z tamtych dni, było zdjęcie z albumu. Dziewczyna o ulegle-stanowczym uśmiechu siedziała na krześle, jakby w oczekiwaniu na jakieś wezwanie, które może nadejść w każdej chwili, w pogotowiu, żeby gdzieś wyruszyć, zniknąć. Czułem, że łączą mnie z nią jakieś tajemnicze więzy, że łączą nas nie dające się wyjaśnić wydarzenia, dziwne kręte ścieżki w czasie i przestrzeni.

wszystko pozostawało w sferze domysłów, mglistych aluzji, insynuacji; wszystkie rozmowy wynikały z jakichś innych poprzednich rozmów, podczas których wszystko zostało powiedziane, teraz rozmówcom pozostawało jedynie przypomnieć sobie to, co już zostało stwierdzone, przy pomocy zawoalowanych powiedzonek.