Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęłam pisać. Nie wiem, co z tego wyjdzie, ale muszę pisać, bo pisanie najskuteczniej odrywa mnie od rzeczywistości i w dodatku jest realizacją moich dawnych marzeń. Pragnęłam być literatką. Wierzyłam, że będę.

Gdyby ludzie mieli takie opory do robienia innym przykrości, jakie mają do przepraszania ich, na świecie panowałaby idealna zgoda.

Kobieta powinna tylko pozwalać się kochać, a nie zatracać się w miłości.

Dostałam od losu taką szkołę, że mogłabym być profesorem nadzwyczajnym czy zwyczajnym, tym ważniejszym!
Doświadczenie życiowe. To jest argument! Ale tylko pozorny. W naukach ścisłych, owszem, doświadczenie jest bazą i odskocznią do dalszych osiągnięć, ale w życiu codziennym? Coraz to nowe sytuacje, inne konflikty, i ten sam człowiek jest przecież coraz inny. Może się mylę, ale jeszcze dziś wydaje mi się, że życie każdego z nas jest eksperymentem, który trzeba przeprowadzić samodzielnie. Bo czy można posłuchać cudzych rad, jeśli chodzi o zakochanie i podobne sprawy? Nawet własnego rozsądku czasem nie sposób wysłuchać, bo chęć ryzyka jest większa niż wszystkie racje rozumu.