Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie ma moc pobudzającą, a czasami nas odurza.
Człowiek, któremu dobrze się wiedzie, nie musi być
wiecznie czujny i mieć się na baczności. Bywa, że zapada
w mocny sen. Jak śmierć ofiarowuje zamarzającemu
człowiekowi senność, której nie jest w stanie się oprzeć,
tak samo życie aplikuje niekiedy terapię snem tym,
którzy usiłują żyć. Paradoksalnie wola życia aktywizuje
się wtedy, gdy obumiera. — "Śmierć w środku lata

Smutek to najbardziej egoistyczne z uczuć. — 'Śmierć w środku lata'.

Dobra wola i obojętność mogą doprowadzić
do śmierci niemałej liczby ludzi. — Niedziela

Nie było w nim niczego, od czubka głowy aż do koniuszków palców, co nie byłoby miłością.

(...) wizja świata, w którym wszystko naznaczone jest jakimś mrocznym fatalizmem, dawała im pewne poczucie bezpieczeństwa. Gwarantowała stabilność, ułatwiała życie, a nawet dostarczała szczególnego rodzaju przyjemności. Zdołali się już oswoić z myślą o śmierci i tak jak ludziom, którzy pogodzili się ze swoim upadkiem, nic już nie jest straszne, tak i dla nich życie toczyło się, nie niosąc żadnych zagrożeń. — 'Śmierć w środku lata'.

My tu sobie żyjemy, a oni są martwi. — Czuła, że dopuszcza się okropnego wykroczenia. Jakież to okrutne być żywym! — 'Śmierć w środku lata'.

Dobra wola i obojętność mogą doprowadzić do śmierci niemałej liczby ludzi.

Co nas ratuje przed obłędem? Siła witalna? Egoizm? Spryt? Brak wrażliwości? A może jedyną siłą, która chroni nas przed szaleństwem, jest to właśnie, że nie umiemy do końca pojąć, na czym ono polega? Czy nie jest tak, że człowiekowi zadawane jest jedynie indywidualne cierpienie, a wszystkie, najsurowsze nawet kary, które go spotykają, są tak odmierzane, ażeby mógł je wytrzymać? Czyżbyśmy byli po prostu stale poddawani próbie i, kiedy dotyka nas osobiste nieszczęście, poddajemy się tylko złudzeniu, że nie umiemy ogarnąć go rozumem? — "Śmierć w środku lata'.

Wypadek taki jak ten śmiało usprawiedliwiałby nieliczenie się z konwenansami, a jednak ludzie, zwłaszcza w tak krańcowych sytuacjach, tym większą odczuwają potrzebę trzymania się ustalonego obyczaju. — 'Śmierć w środku lata'.

Tak bywa, że nieszczęśliwy wypadek wywołuje zbiorową psychozę, sprawiając, że nikt nie jest w stanie wyłamać się z kręgu jednakowych skojarzeń. W takiej sytuacji nie jest łatwo formułować myśli na przekór utartym schematom. — 'Śmierć w środku lata'.

Ciekawe, że kiedy ludziom nie powodzi się najlepiej, pieniądze stają się najbardziej romantycznym tematem. — "Niedziela'.

Z czym da się porównać radość zapomnienia towarzyszącą wpatrywaniu się we własne odbicie? Zapomniała, jaką przyjemnością jest przeglądanie się w lustrze. Dlatego zapewne, że rozpacz, skupiająca z samolubną zachłannością uwagę na sobie, odbiera człowiekowi radość zapomnienia.

Czuła się rozczarowana z tego powodu, że pomimo nieszczęścia jakie ją spotkało, nadal jest normalna i nie popada w obłęd. Była zdumiona niebywałą odpornością psychiczną człowieka. Jak wielka musi być tragedia, by doprowadzić do pomieszania zmysłów? A może jest to sprawa wrodzonych cech, bez których w szaleństwo se popada? — "Śmierć w środku lata'.

A jaką frustrację ona sama odczuwa, ilekroć próbuje wejrzeć w siebie, i w żaden sposób nie potrafi pojąć istoty własnej, niedającej się z niczym porównać rozpaczy.