Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nosił w sobie smutek?
Tak, mimo śmiechu, bardzo dużo smutku. I tylko ja wiedziałam, jaki jest naprawdę. Wszędzie, gdzie chodziliśmy, on trzymał mnie za rękę, jakby się bał, że mnie zgubi. Jakby się bał, że przechodząc przez jezdnię, wpadnę pod samochód. Prowadził mnie więc jak małą dziewczynkę. Ja byłam jego buforem, ale i on mnie chronił. Teraz najbardziej mi brak tego, że nikt mi nie powie: "Ja tu jestem". Dlatego nie byłam przy nim przygotowana na ostry zakręt, z którego można wypaść. I ta pewność siebie mnie zgubiła.