Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mo­żesz oglą­dać ty­sią­ce fil­mów, mi­lio­ny hor­ro­rów, w któ­rych opraw­ca roz­człon­ko­wu­je ofia­rę, ale gdy wi­dzisz na żywo za­mor­do­wa­ne­go czło­wie­ka, ob­le­wa cię zimny strach, a coś z wnę­trza, jakaś ogni­sta kula pró­bu­je wy­do­stać się z two­je­go ciała, po­draż­nia­jąc prze­łyk.

Ewa miała nie­ty­po­wy sto­su­nek do fo­to­gra­fii. Uwa­ża­ła, że po­win­ni cie­szyć się każdą chwi­lą, żyć tu i teraz, nie po­zwa­lać na utrwa­la­nie prze­szło­ści na zdję­ciach, by póź­niej unik­nąć no­stal­gicz­nych po­wro­tów do mi­nio­nych cza­sów.

Jakie to ba­nal­ne, że do­strze­ga­my, jak ważna jest dla nas druga osoba, do­pie­ro wtedy, gdy ją utra­ci­my na za­wsze.

Nie­któ­rzy uwa­ża­ją, że warto mieć zna­jo­mo­ści. Ja na­zy­wa­łem to nieco ina­czej – po­wią­za­nia. Wza­jem­nie za­leż­no­ści, od któ­rych nie spo­sób się ode­rwać.

[...] jest wiele in­te­re­su­ją­cych rze­czy, które można robić na eme­ry­tu­rze, na przy­kład czy­tać dużo ksią­żek [...].

Praca w kor­po­ra­cji na­uczy­ła mnie tej sztu­ki: grać przed za­rzą­dem, ko­lo­ry­zo­wać w ra­por­tach, okła­my­wać współ­pra­cow­ni­ków, by osią­gnąć za­mie­rzo­ny cel. To bez­li­to­sna gra, w któ­rej mu­sia­łem przy­jąć taką stra­te­gię. Je­steś grubą rybą i zja­dasz płot­ki albo sam ro­bisz za po­karm dla cwa­nia­ków. Wybór na­le­ży do cie­bie. Ja by­naj­mniej nie za­mie­rza­łem po­zwo­lić, żeby ktoś mnie dymał.

[...] dziw­ne, że wóda do­ma­ga się uwagi w naj­gor­szych mo­men­tach two­je­go życia. Wpier­da­la się jak in­truz, z któ­rym mu­sisz spę­dzić czas, czy tego chcesz, czy nie.

Czas dzia­ła w złej wie­rze; nie leczy ran, lecz za­bie­ra nie­uchron­nie to, co naj­pięk­niej­sze.

Ko­cha­my się mocno, ale żadne z nas nie po­tra­fi otwar­cie mówić o uczu­ciach. I na pewno nie do­ce­nia­my na­szej mi­ło­ści. Do­pie­ro kiedy któ­re­goś z nas za­brak­nie, po­czu­je­my, że ko­cha­li­śmy na­praw­dę, tylko to już nie bę­dzie mi­łość, ale tę­sk­no­ta i roz­go­ry­cze­nie.

Życie po­tra­fi za­sko­czyć nawet bar­dziej niż wy­my­ślo­ne fa­bu­ły.

Kto nie był nigdy w sy­tu­acji spra­wia­ją­cej, że nasza psy­chi­ka jest ob­cią­żo­na do gra­nic moż­li­wo­ści, ten nie zro­zu­mie, jak prze­wrot­ne myśli po­tra­fią się prze­ta­czać przez ludz­ki umysł.

Nie czy­tał sta­ty­styk po­da­ją­cych, ilu cho­rych psy­chicz­nie wraca do zdro­wia i nor­mal­ne­go życia. Wolał tego nie wie­dzieć. Wy­star­czy­ło mu po­czu­cie, że lu­dzie szu­ka­ją­cy po­mo­cy w tym miej­scu już dawno zna­leź­li się poza cza­sem, poza w pełni świa­do­mym prze­ży­wa­niem co­dzien­no­ści.

Po wielu la­tach życia z kimś, po­mi­mo że bar­dzo tę osobę ko­chasz i uwiel­biasz, pod­świa­do­mie szu­kasz cze­goś cał­kiem od­mien­ne­go, co nie jest z nią zwią­za­ne, chcesz zna­leźć się na dru­gim bie­gu­nie, cza­sa­mi tylko po to, by jesz­cze bar­dziej do­ce­nić to, co masz.

Pa­mię­tam, że kie­dyś w każ­dej bi­blio­tecz­ce ty­po­wej pol­skiej ro­dzi­ny, opra­wio­ne w szary pa­pier, stały książ­ki Hen­ry­ka Sien­kie­wi­cza. Teraz każdy ma Mroza – znak czasu.

[...] ner­wo­we sy­tu­acje czę­sto pro­wa­dzą do nie­spo­dzie­wa­nych roz­wią­zań, po­ka­zu­jąc praw­dzi­wą na­tu­rę dru­gie­go czło­wie­ka.

Przed bramą za­par­ko­wał stare, czer­wo­ne volvo V70. Za­wsze gdy spo­glą­da­łem na ten stary model, od­no­si­łem wra­że­nie, że jego pro­jek­tan­ci mu­sie­li mieć w ro­dzi­nie za­kład po­grze­bo­wy; hasło re­kla­mo­we po­win­no brzmieć – stwo­rzo­ny do roli ka­ra­wa­nu.

[...] cisza po­tra­fi bar­dziej wy­trą­cić z rów­no­wa­gi niż nawet naj­bar­dziej zmyśl­na obe­lga. Po­zwo­lić się wy­ga­dać opo­nen­to­wi, a gdy ten tak skon­stru­uje zda­nie, by wy­mu­sić od­po­wiedź, nie od­zy­wać się – do­sko­na­ła tech­ni­ka wy­trą­ca­ją­ca oręż nawet naj­lep­szym mów­com, han­dlow­com, biz­nes­me­nom i po­li­ty­kom.

Czę­sto w bar­dzo trud­nych sy­tu­acjach lu­dzie wy­ko­rzy­stu­ją ukry­te po­kła­dy ener­gii, prze­ku­wa­ją złe emo­cje na siłę, która wraz z ad­re­na­li­ną na­pę­dza ich do dzia­ła­nia. Na ze­wnątrz chcą po­ka­zać, że są silni, tak na­praw­dę we­wnątrz noszą szkło roz­bi­te na mi­lio­ny ka­wał­ków.

Burza obiet­nic nagle się skoń­czy­ła, ale nie było widać tęczy.

[...] w świe­cie za­leż­no­ści i wza­jem­nych po­wią­zań i tak zdany je­steś tylko na sie­bie.

Tylko winny się tłu­ma­czy, ale nie­win­ny nie ucie­ka.

Mu­zy­ka trwa­ła nie po to, by to­wa­rzy­szyć mu w me­lan­cho­lij­nej chwi­li. Chciał po pro­stu za­głu­szyć nie­po­ha­mo­wa­ny płacz.

Nie ma cze­goś ta­kie­go jak los, nie ma ścież­ki za­pi­sa­nej przez Boga, nie ist­nie­je ta­bu­la rasa, karma, fatum, prze­zna­cze­nie. Wszyst­ko za­cho­dzi sy­mul­ta­nicz­nie, dzie­je się samo przez się lub jest wy­pad­ko­wą de­cy­zji czło­wie­ka, która ma istot­ny wpływ na za­cho­wa­nie in­nych. Liczą się tylko po­wią­za­nia, na każ­dym po­zio­mie, wza­jem­ne za­leż­no­ści przy­czyn i skut­ków.