Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie słowa czynią zło, ale ludzie, którzy robią z nich zły użytek.

Nie chciałam, żeby mnie usłyszała – ale las pełen był szelestów, plusków i stuków; nawet nie musiałam starać się być cicho, bo każdy nowy odgłos niknął w morzu innych dźwięków. Podeszłam dość blisko i stanęłam za grubym drzewem. Księżyc wkrótce znów wyjrzał zza chmur i wtedy zobaczyłam, że ten murek to nie żaden murek, tylko studnia. Studnia w środku lasu!

Z początku moją uwagę zwróciła tylko latarnia morska. Ona także – jak całe miasto – była zbudowana z białego kamienia. Wysoka i smukła, stała na wzgórzu, i co wieczór stary latarnik zapalał w niej światło. Tyle że wokół nie było żadnego morza! Jedynie rozległa, pofalowana równina, za którą rozciągały się gęste lasy. Wkrótce potem odkryłam szczelinę w ścianie biblioteki i w ten sposób niezamierzenie obudziłam przeszłość, o której wielu chciało zapomnieć...

Kiedy po raz pierwszy ujrzałam Lapis, jaśniało w słońcu, misterne jak rzeźba z kości słoniowej. Ogarnął mnie zachwyt (…). Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że Lapis jest miastem z legendy, a świetliste mury, które tak mnie zachwyciły, kryją mroczne tajemnice (…). Ta historia ma początek w odległych, legendarnych czasach, dawno, dawno temu, kiedy powstało Lapis i zrodziła się Poczwara.