Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rankiem któregoś dnia spadł śnieg, a ja pisząc do kogoś list, nie wspomniałem o tym. W odpowiedzi otrzymałem zabawną reprymendę: „Chyba nie sądzi pan, że poważnie potraktuję kogoś, kto jest tak bez ogłady, że pisząc list, nie był łaskaw nawet napomknąć o śniegu”.

Cały czar życia w tym właśnie, że jest nietrwałe.

Cóż takiego mielibyśmy osiągnąć w tej iluzji, jaką jest życie człowieka?

Powodzenie naszych działań zależy od uporu i konsekwencji. Być zdolnym, ale uparcie robić, na co tylko ma się ochotę, to droga do niepowodzenia.

Jak powiadają: jeśli widzimy coś dziwnego, ale się nie dziwimy, to "coś" przestaje być dziwne.

Dom należy budować z myślą o lecie. Zimą wszędzie da się mieszkać.

Być może dlatego, że prawdziwe historie nie są zbyt interesujące, to, co na ogół słyszymy, to zmyślenie. Ludzie mają skłonność do przesady w opisywaniu nawet tych wydarzeń, których sami byli świadkami, a gdy rzecz wydarzyła się miesiące czy lata wstecz i w jakimś odległym miejscu, mają tym większą pokusę, by zmyślać do woli, a kiedy jeszcze ktoś to spisze, zostaje uznane za niezbity fakt.

Nie ma równie wielkiej rozkoszy, jak w samotności usiąść z otwartą księgą przy lampie i poznawać ludzi z zamierzchłej epoki, których nigdy wcześniej się nie spotkało.

Im dłużej człowiek żyje, tym bardziej naraża się na wstyd.