Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Paradoksalnie [...] w samotności i udręce dorastania, nauczył kochać się ludzi.

JESTEŚMY PANAMI, JESTEŚMY NIEWOLNIKAMI. JESTEŚMY WSZĘDZIE I NIGDZIE NAS NIE MA. JESTEŚMY MIERNICZYMI. UJARZMIAMY PURPUROWE RZEKI.

Obracamy się w brutalnym, irracjonalnym i zamkniętym świecie. Jest to świat niebezpieczny, z konkretnie zaznaczonymi granicami. Kto znajduje się poza nimi, nie jest w stanie go naprawdę poznać.

W jaki sposób potrafiła być tak delikatna i zarazem konkretna? Tak słodka i okrutna? Tak bliska i tak daleka? Tę samą dwoistość rozpoznał w jej wzroku, energiczny błysk oczu, nieskończona słodycz w rysunku brwi.

Trumna jak sweter, ma w środku metkę.

[...] zmusił się do refleksji: od jak dawna nie zaglądał do swojej duszy?

Dla niego oznaczało zepchnięcie w kąt - wprawdzie pozłacany, ale on czuł się tym upokorzony...