Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cezar, choć zwykle uroczy i układny, zawsze miał skłonność do zniecierpliwienia i wybuchów gniewu [...] Poza tym przekonał się, że czasami sprawy nie toczyły się dobrze, jeśli osobiście nad wszystkim nie czuwał [...] Wydaje się bardzo prawdopodobne, że ponieważ od dawna przywykł do wydawania rozkazów, irytowały go długie i często nieskuteczne procedury życia publicznego, zwłaszcza, że wiele z nich dawno przestało mieć jakiekolwiek praktyczne uzasadnienie.

Ale też mentalność rzymskiej elity nie skłaniała do kompromisu. Młodym arystokratom wpajano dążenie do "virtus", której ważnym elementem była determinacja, by nigdy się nie poddawać, nawet w obliczu klęski. W zagranicznych wojnach taka idea dobrze służyła Republice, zdumiewając Pyrrusa i Hannibala, którzy nie potrafili zrozumieć, dlaczego Rzymianie nie kapitulują, skoro zostali pokonani. W epoce wojen domowych ta sama koncepcja sprawiła, że owe wewnętrzne konflikty toczono z bezwzględną nieustępliwością.