Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może i nie wygrałby konkursu na rodzica dekady, ale jedno wiedział na pewno: jeśli świat ma jakiś problem z twoim dzieckiem, dystansujesz się od świata, ale dzieciaka trzymasz przy sobie, a nie na odwrót.

- Dlaczego myślisz, że sprawiasz kłopot? – Indagowała mama z nawykową życzliwością
- Wszystko, co robię, zamienia się w katastrofę.
- Na przykład co?
Leon wlepił w nią puste spojrzenie.
- Nie wiem, oddychanie? – powiedział z rozgoryczeniem.
- Nie byłoby prościej, gdym po prostu przestał?
Przymkną oczy”.

- wiesz o przyjaźni więcej niż ja – wymamrotała.
- Dużo o niej piszą w Harrym Potterze – wyjaśniła Wika rzeczowo”.

- Dlaczego oni tu tańczą? – spytała Wika szeptem
- Bo w środku nie mogli – [..]
- Dlaczego?
- Cywile – W samą porę przypomniała sobie Erykową terminologię.
- Aha – powiedziała Wika bez zdziwienia. Chwile przyglądała się chłopakom. – Czy to znaczy, że tutaj my też możemy tańczyć?”.

„ – Domyślam się – mruknęła Emilia. Jeśli chcesz mieć swoje sekrety, nie powinnaś pisać do ludzi po pijaku”.

Wiesz, jakie to kijowe uczucie widzieć, jak komuś mózg prawie wybucha, i nie móc nic zrobić?

To mógł być taki wspaniały, perfekcyjny moment, z tym rozgwieżdżonym niebem, muzyką i Wiką tak blisko. Gdyby tylko nie towarzyszyła mu świadomość, dokuczliwa jak drzazga pod paznokciem, że muszą tańczyć w czwórkę właśnie tutaj. Że tylko tutaj nikomu nie przeszkadzają.

Gdzie ci się spieszy? Gdzie flirt? A gdzie romans? Gdzie kwiatki? Kino? Spacery? Twoja kurtka, którą ją okrywasz, kiedy zrobi się zimno? Jesteś wciąż nastolatką, Matyldo, nie pozwól, żeby cię to wszystko ominęło.

- A ty jesteś moją dziewczyną – przypomniała Matylda i zatrzymała się na skraju trawnika. – Przynajmniej tak mi się wydaje, bo wciąż mi jeszcze nie odpowiedziałaś. To powinna być nasza noc! – Nie powstrzymała impulsu i odgarnęła Wice jasny kosmyk za ucho – Mogłybyśmy gdzieś pójść, nie wiem, na łąkę, oglądać gwiazdy! Czujesz, jak wszystko pachnie? Dlaczego tu jeszcze siedzimy?”.