Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znamy się na tyle, na ile nas sprawdzono, teoria się nigdy nie liczy.

- Bo dorosły jest leniwym tchórzem. Nawet gdy czuje, że podąża niekoniecznie dobrą ścieżką, to mu się nie chce zmian. Bo może znów nie wyjdzie. Bo za dużo czasu poświęcił temu, co ma. Bo inni będą krzywo patrzyli. A dziecko? Dziecko dziś chce być lekarzem, jutro pisarzem. Nie widzi przeszkód. Nic, tylko się uczyć - uznała.

- On nie żyje, a my tu tak siedzimy. Człowiek umarł, życie biegnie dalej. Zupełnie jak w filmie. Klaps, akcja stop. Chmury emocji wiszą tylko nad niektórymi. On umarł, on już nie żyje. Nie zatrzymaliśmy się nawet na chwilę. Nie pochyliliśmy nad życiem człowieka. Rozmowy bezsensowne o tuszy, o nazwisku, a może nas zaraz też nie będzie? Kto wie, co nam zapisane? Ten, kto to przeżył, niech walczy. Życie jest tylko jedno. Nie dam się zamknąć w szablonie. Bo tylko ktoś prawdziwy i szczery zostanie niezwyciężony - wyrzuciła jednym tchem, ukłoniła się i zeszła ze sceny na widownię, w stronę Tomasza i Izabeli.