Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...)-Nie bądź taka mądra - żachnęła się Joanna. Podparła się wygodnie i zapatrzyła w karminowe refleksy na grubo rżniętym szkle. - Dzieci są jak wirus... Ani się spostrzeżesz, a złapałaś. To się roznosi i rozprzestrzenia. Zakażone jest całe społeczeństwo; wszędzie widzisz wózki, place zabaw, ciążowe brzuchy, sklepy z zabawkami, i nagle pewnego dnia odkrywasz, że ty też chcesz być chora. Chcesz mieć takie swoje, małe i kochane. Takie coś, co należy tylko do ciebie... Że będzie cię kochać za to, że powołałaś je do życia, że jesteś taka jedyna i wyjątkowa. Dopiero potem zdajesz sobie sprawę, że świat cię oszukał i zamiast swojego słodkiego malucha masz w domu jakiś obcy, wrogi byt, który na okrągło domaga się pożywienia i cały czas kombinuje, jak zrobić cię w balona. (...).

Jestem optymistą, gdy myślę o człowieku, i pesymistą, gdy myślę o ludzkości.